“คุณไม่ต้องบอกพวกเรา บอกท่านกู้ก็พอ”คนกลุ่มนี้ได้ยินคำพูดของถังจื่อโม่ การตอบสนองแรกคือรีบออกไปโดยเร็ว พวกเขาไม่อยากรับฟัง ไม่อยากฟัง ไม่อยากฟังคำพูดใดๆของปีศาจน้อยทั้งนั้น

“ได้ไง ไม่ว่ายังไงพวกคุณก็ลักพาตัวผมมา พวกคุณมีสิทธิ์รับรู้”ถังจื่อโม่ไม่อยากปล่อยให้พวกเขาไปเช่นนี้ ละครเพิ่งจะเริ่มฉาย ฉากเด็ดยังอยู่ด้านหลัง

“ดังนั้นห้ามพวกคุณไปแม้แต่คนเดียว พวกคุณเข้ามา เข้ามาใกล้ๆจะได้ได้ยินชัดๆ”ถังจื่อโม่ยิ้ม พลางโบกมือให้คนพวกนั้น

“ไม่ พวกเราไม่จำเป็นต้องฟัง พวกเราไม่อยากฟัง”คนกลุ่มนี้รีบสะบัดมือกันยกใหญ่ อยากตีตัวออกห่างให้ไกลที่สุด

“พวกเขาไม่มา เรื่องนี้ก็คุยยากแล้ว”ถังจื่อโม่มองไปยังกู้หวู พลางเม้มปากอย่างฉายชัด แสดงจุดยืนได้ชัดเจนมาก

“พวกนายเป็นอะไรไป？ก็แค่เด็กคนหนึ่ง？ทำไมพวกนายต้องกลัวขนาดนี้ด้วย？”กู้หวูจ้องเขม็งพวกที่ยืนห่างๆ“รีบเสนอหน้ามาเดี๋ยวนี้”

“ท่านกู้ พวกเรา……”คนกลุ่มนี้อยากดิ้นรนเพื่อปฏิเสธต่อ

“มาให้หมด อย่าให้ผมต้องพูดเป็นครั้งที่สามนะ”กู้หวูสั่งการด้วยเสียงเข้มงวด“ดูพวกนายแต่ละคนสิ ไม่เอาถ่านเลย ตกใจกับเด็กตัวเล็กๆไปได้”

ถึงแม้คนพวกนี้จะกลัวเพียงใด แต่ก็ไม่กล้าขัดคำสั่งของกู้หวู พวกเขาได้แต่รวบรวมความกล้าค่อยๆเดินเข้าใกล้

ทว่าพวกเขาก็ไม่กล้าเข้าใกล้มากนัก รักษาระยะห่างกับบรรพบุรุษตัวน้อยอย่างถังจื่อโม่ไว้ พวกเขากลัวบรรพบุรุษตัวน้อยถังจื่อโม่กรรโชก

“ตอนนี้พูดได้แล้วหรือยัง？มีอะไรบอกพวกเราเหรอ？”กู้หวูมองไปยังถังจื่อโม่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มหลายส่วน ซึ่งเป็นรอยยิ้มกล่อมเด็กโดยสิ้นเชิง กู้หวูไม่คิดว่าเด็กตัวกระจ้อยร่อยจะพูดเรื่องเอิกเกริกอะไรได้？

บัดนี้เด็กน้อยถังจื่อโม่กำลังสวมแว่นกันแดด ดังนั้นดวงตาคู่ที่เหมือนคุณชายสามเย่อย่างกับแกะ ทุกคนจึงไม่เห็น ซึ่งรวมถึงกู้หวูด้วย ดังนั้นกู้หวูไม่ได้คิดอะไรมาก

“ผมลืมบอกสถานะของผม”มุมปากถังจื่อโม่ยกขึ้นด้วยใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้ม เป็นยิ้มที่สุดแสนจะน่ารักและใสซื่อสุดๆ

คนพวกนี้เห็นรอยยิ้มของถังจื่อโม่พลันตะลึงงัน เวลาเด็กคนนี้ยิ้มขึ้นมาช่างน่ารักและหล่อเหลือเกิน ต่างจากภาพลักษณ์ปีศาจน้อยก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง

ทว่า เขาบอกว่าลืมบอกสถานะของเขาให้พวกเขารู้？

เขามีสถานะอะไรกันแน่？

ก่อนหน้านี้เขาบอกว่าเป็นแขกของตระกูลถัง ซึ่งตระกูลถังไม่ใช่ประชาชนทั่วไป สามารถเป็นแขกบ้านตระกูลถังได้ คาดว่าคงไม่ธรรมดาเหมือนกัน

ถึงแม้เด็กคนนี้จะไม่ใช่คุณชายถัง เกรงว่าสถานะก็ไม่ใช่ย่อย

“แม่ของผมคือ……”เด็กน้อยถังจื่อโม่กวาดสายตามองทุกคนที่อยู่รอบกาย จากนั้นก็หยุดอยู่ที่ตัวกู้หวู ถังจื่อโม่จงใจหยุดพูด

“แม่ของผมคือใครเหรอ พูดสิ”กู้หวูยิ้มด้วยรอยยิ้มอันเป็นธรรมชาติและผ่อนคลาย ไม่รับรู้ถึงปัญหาใดๆ

คนอื่นต่างจ้องมองถังจื่อโม่อย่างจดจ่อ รอคำตอบจากถังจื่อโม่ พวกเขาก็อยากรู้ว่าพ่อแม่ของถังจื่อโม่เป็นใคร

“แม่ของผมก็คือคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง ถังฉิ้นเอ๋อ แน่นอน คือเวินลั่วฉิง เมียเก่าลูกพี่ของพวกคุณ”มุมปากถังจื่อโม่ยกขึ้นอย่างเบาบางอีกครั้ง กล่าวชัดถ้อยชัดคำเป็นพิเศษ ถังจื่อโม่เล่าได้ละเอียดยิบย่อยมาก ละเอียดจนไม่เว้นช่องโหว่ให้คิดเป็นอื่นเลย

คุณหนูใหญ่แห่งตระกูลถัง？เวินลั่วฉิง？เมียเก่าลูกพี่ของพวกเขา？

เด็กคนนี้พูดให้ละเอียดกว่านี้ได้ไหม？

พวกเขาได้ยินการแนะนำตัวของถังจื่อโม่ ต่างกลายเป็นประติมากรรมแกะสลัก ตัวแข็งทื่อโดยไม่ไหวติงสักนิด

มีเพียงกู้หวูยังคงรักษารอยยิ้มบนใบหน้าไว้ได้“แม่ของนายคือคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง……”

กู้หวูพูดถึงครึ่งทาง จากนั้นก็หยุดชะงัก กู้หวูพลันเบิกตากว้าง จ้องมองถังจื่อโม่อย่างไม่กะพริบตา กล่าวเสียงดังกะทันหัน“นายว่าแม่ของนายคือใครนะครับ？แม่ของนายคือใครนะ？”

ตอนแรกกู้หวูสมองหมุนไม่ทัน เมื่อเอ่ยปากพูดแล้วมาตอบสนองได้กลางคัน ชั่วขณะนั้น กู้หวูรู้สึกว่าหูตัวเองมีปัญหาแน่ๆ เมื่อสักครู่เด็กคนนี้บอกว่าแม่ของเขาคือใครนะ

“ถังฉิ้นเอ๋อ เวินลั่วฉิง เมียเก่าลูกพี่ใหญ่ของคุณ”เด็กน้อยถังจื่อโม่อธิบายอีกครั้งอย่างใจดี

กู้หวูสตั้นไปสามวิ จ้องมองถังจื่อโม่ตรงๆ ริมฝีปากของเขาขยับแล้วขยับอีก ทว่ากลับไม่อาจพูดอะไรมาออกได้สักคำ

โอ้สวรรค์ ฟ้าผ่าเขาให้ตายเสียจะดีกว่า ทำไมกลายเป็นแบบนี้ไปได้？

ถังจื่อโม่คือลูกสาวของคุณนาย？

เป็นไปได้อย่างไร ทำไมถึงเป็นเช่นนี้？

ไม่ ไม่ถูกสิ？หากเด็กคนนี้คือลูกชายของคุณนายจริงๆ？งั้นพ่อของเด็กคือใคร？

คุณนายท้องกับใคร？

“แล้ว แล้ว แล้วพ่อของนายคือใครครับ？”กู้หวูขยับปากหลายครั้ง ในที่สุดก็ถามออกมาได้เสียที กู้หวูรู้สึกว่าคำถามนี้สำคัญ ไม่ คำถามนี้เป็นประเด็นสำคัญที่สุด

หากแม่ของถังจื่อโม่คือคุณนาย งั้นปัญหาเรื่องใครคือพ่อของถังจื่อโม่จะส่งผลกระทบต่อหลายๆด้าน

คนอื่นที่อึ้งจนเอ๋อได้ยินกู้หวูพูดก็พากันมองถังจื่อโม่อีกครั้ง ใช่สิ หากแม่ของเด็กคนนี้คือคุณหนูใหญ่แห่งตระกูลถัง งั้นพ่อของเด็กคือใครล่ะ？

คือใครกัน？！จะเป็นใครนะ？！

ถังจื่อโม่กะพริบตาปริบๆ กวาดสายตามองทุกคน จากนั้นก็อ้าปากกล่าวทีละคำช้าๆ“หากพูดตามความสัมพันธ์ทางสายเลือดแล้ว พ่อของผมก็คือเย่ซือเฉิน ลูกพี่ของพวกคุณ”

เมื่อประโยคนี้ของเด็กน้อยถังจื่อโม่เปล่งออกมาก็เกิดเสียงโครมติดต่อกันหลายครั้ง กลุ่มคนที่อยู่ไม่ไกลนักล้วนคุกเข่าอยู่กับพื้น

ต้าชุนกับหัวหน้ากลุ่มยิ่งตกใจหน้าซีดเหมือนไก่ต้ม เกือบเป็นลมเป็นแล้งแล้วเชียว

หมายความว่ายังไง？บรรพบุรุษน้อยถังจื่อโม่คือลูกของลูกพี่？

เป็น เป็นพรรพบุรุษน้อยตัวจริงเสียงจริง！！

กู้หวูที่ยืนอยู่ด้านหน้าถังจื่อโม่สองขาอ่อนแรง เกือบล้มไปกองกับพื้นเช่นกัน

เด็กคนนี้พูดว่าอะไรนะ？เขาบอกว่าพ่อของเขาคือลูกพี่ใหญ่？

คนนี้คือลูกของลูกพี่？

OMG จะคลี่คลายเรื่องนี้ยังไงล่ะทีนี้？คลี่คลายยังไง？

ลูกพี่ใหญ่ลักพาตัวลูกชายของตัวเอง？

ไม่ ไม่ใช่ลูกพี่ลักพาตัว เขาให้ลูกน้องลักพาตัว คนของเขาเป็นผู้ลักพาตัว บัดนี้กู้หวูหวังอยากให้สวรรค์ฟ้าผ่าเขาให้ตายๆไปเสีย

จริงนะ เขายอมตาย！！ยินดีตายดีกว่า！

“มา มา เด็กน้อย เดี๋ยวฉันส่งกลับบ้าน”การตอบสนองแรกของกู้หวูคือรีบส่งกลับบ้านโดยด่วน จากนั้นก็ทำเป็นไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน

อืม อย่างนี้แล้วกัน เด็กอายุห้าขวบคงหลอกง่ายอยู่แหละ！！

ใช่ เด็กอายุห้าขวบยังไม่รู้เหนือรู้ใต้ เขาพูดอะไรต้องเชื่ออย่างนั้นแน่ๆ！！