ท่านปู่ถังมองดูใบหน้าที่เป็นกังวลของท่านย่าถัง ทำใจไม่ได้ที่จะบอกเธอเล็กน้อย แต่เขารู้ว่าเรื่องแบบนี้ปิดเอาไว้ไม่มิด ยิ่งเขาไม่พูด ภรรยาก็จะยิ่งเป็นกังวล

เพราะเมื่อสักครู่เขาตกใจมากจนเกินไป ลืมที่จะปิดบังไปโดยสิ้นเชิง ภรรยาจะต้องมองออกแล้วแน่

“มีคนอยู่ในห้องของถังหลิน” ท่านปู่ถังอธิบายไปแบบนี้ คำพูดแต่ละคำในประโยคนั้น เขารู้สึกเหมือนกับว่าถูกบีบออกมาตามไรฟัน

ท่านปู่ถังบรรยายถึงเรื่องจริงที่เขาได้รับเมื่อสักครู่ ไม่ได้อธิบายอะไรมาก แต่เมื่อท่านย่าถังเห็นท่าทางของเขาก็เข้าใจขึ้นมาทันที เธอถามเสียงสั่น: “ผู้ชายเหรอ?”

ท่านปู่ถังไม่ได้ตอบ แต่สีหน้าท่าทางเคร่งขรึมขึ้นมากกว่าเดิม

ร่างของท่านย่าถังโอนเอนไปมา แทบจะล้มลงไป เธอพยุงตัวเอาไว้กับเก้าที่อยู่ข้างอย่างรวดเร็ว และยืนนิ่งได้อย่างหวุดหวิด

ถังหลินไปที่ประเทศR เรื่องทางนั้นเมิ่งหลินเป็นคนจัดการด้วยตัวเอง ไม่มีทางที่เมิ่งหลินจะจัดให้ถังหลินอยู่ร่วมห้องกับคนอื่น ยิ่งไปกว่านั้นจากนิสัยของถังหลินก็ไม่มีทางที่จะนอนห้องเดียวกันกับคนอื่น

ดังนั้น ความสัมพันธ์ระหว่างคนคนนั้นกับถังหลินจะต้องไม่ธรรมดาแน่ ไม่ธรรมดามากด้วย

“อาจจะเข้าใจผิดไปหรือเปล่า บางทีอาจจะเป็นผู้หญิงก็ได้” ท่านย่าถังสูดลมหายใจเข้าอย่างแรง กอดความหวังสุดท้ายเอาไว้แน่น เพราะยังไงก็ได้ยินผ่านทางโทรศัพท์ จะต้องฟังไม่ค่อยชัดแน่ บางทีในห้องถังหลินของเธออาจจะเป็นผู้หญิงก็ได้ใช่ไหมล่ะ?

ถ้าเป็นผู้หญิงจะเป็นเรื่องที่น่ายินดีเป็นอย่างมาก ความแตกต่างระหว่างสองอย่างนั้นมันต่างกันมากเลยล่ะ!!

“ผมได้ยินแล้ว เป็นเสียงของผู้ชาย” เป็นธรรมดาที่ท่านปู่ถังจะเข้าใจความหมายของท่านย่าถัง เขาเองก็หวังว่าในห้องของถังหลินนั้นจะเป็นผู้หญิง แต่เมื่อสักครู่เขาได้ยินอย่างชัดเจนมาก นั่นมันเป็นเสียงของผู้ชาย

“หรือว่า คุณจะลองถามเมิ่งหลินดูอีกครั้ง เรื่องของถังหลินเมิ่งหลินเป็นคนจัดการ เมิ่งหลินไปรับถังหลินด้วยตัวเอง และเป็นคนไปส่งถังหลินที่โรงแรมเอง เมิ่งหลินจะต้องรู้ดีแน่” ท่านย่าถังยังคงไม่ตายใจ เธอไม่อยากจะยอมรับเรื่องแบบนั้นจริง ๆ

“ได้ ผมจะลองโทรหาถามเมิ่งหลินอีกครั้ง” ดวงตาของท่านปู่ถังเปล่งประกายขึ้นมาอย่างรวดเร็ว เขาเองก็คิดว่าควรจะถามให้ชัดเจน บางทีอาจจะเป็นเขาที่ฟังผิดไปจริง ๆ ก็ได้ บางทีในห้องของถังหลินนั้นอาจจะเป็นผู้หญิงจริง ๆ

อุ้มผู้ชายคนหนึ่งกลับไปที่ห้อง งั้นความหมายยังไม่ชัดเจนอีกเหรอ?

ท่านปู่ถังรู้สึกว่าตัวเองหายใจอย่างยากลำบากไปชั่วขณะ จนแทบจะหายใจไม่ออก เดิมทีก่อนที่จะโทรโทรศัพท์สายนี้เขาได้กอดความหวังอันริบหรี่เอาไว้ แต่คำพูดของเมิ่งหลินได้ทำลายความหวังสุดท้ายเพียงน้อยนิดของเขาอย่างโหดร้าย

อุ้มผู้ชายคนหนึ่งไปที่ห้อง ถังหลินนี่เยี่ยมไปเลย!!

ท่านปู่ถังตัดสายไปเลย

ท่านย่าถังที่ยืนอยู่ด้านข้างเห็นเขามีปฏิกิริยาแบบนี้ พลันไม่กล้าถามอะไรมากไปชั่วขณะ แต่ว่าดูจากปฏิกิริยาแบบนี้ของท่านปู่ถัง ต่อให้ท่านย่าถังไม่ถามก็พอจะเข้าใจอยู่บ้าง

“เวรกรรม เวรกรรมจริง ๆ” ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเพียงใด ในที่สุดท่านปู่ถังก็ได้สติกลับคืนมา เขานั่งลงไปบนโซฟา ท่าทางหมดเรี่ยวหมดแรง เขาคิดไม่ถึงจริง ๆ ว่าหลานชายของเขาจะชอบผู้ชาย

“ตอนนี้จะทำยังไงดีล่ะ? หรือว่า พวกเราคิดหาวิธีแยกพวกเขาออกจากกัน?” ท่านย่าถังออกแรงสูดลมหายใจ แต่ก็ยังคงรู้สึกหายใจยากลำบากเหมือนเดิม เหมือนกับว่าอากาศโดยรอบได้เบาบางลงไปชั่วขณะ

“แยกยังไง? แยกแล้วมีประโยชน์ยังไง? นิสัยของถังหลินก็ไม่ใช่ว่าคุณจะไม่รู้ สิ่งที่เขาตัดสินใจไปแล้ววัวสิบตัวก็ดึงกลับมาได้ เรื่องที่เขาตัดสินใจใครสามารถห้ามเขาได้?” ท่านปู่ถังรู้จักนิสัยหลานชายคนนี้ของตัวเองดี และก็เพราะรู้จักนิสัยของถังหลินถึงรู้ว่าเรื่องนี้มันจัดการยากแค่ไหน

“ถ้าหากเขาชอบผู้ชายจริง ถ้าเขาจริงจัง เขาตัดสินใจแบบนั้นแล้ว เขาสามารถปล่อยวางทุกอย่างก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลง” ในตอนที่ท่านปู่ถังพูดคำพูดประโยคนี้ มีท่าทางที่ค่อนข้างซับซ้อน เมื่อก่อนเขาคิดว่ามันเป็นจุดเด่นของถังหลิน แต่ตอนนี้กลับ……

ร่างของท่านปู่ถังงอลงเล็กน้อย เขาหดตัวเข้าหาโซฟา: “ยิ่งไปกว่านั้นถ้าเขาจริงจังกับผู้ชายคนนั้นจริง ๆ มันโหดร้ายเกินไปถ้าพวกเราจะบังคับให้พวกเขาแยกจากกันแบบนั้น ถึงแม้เพศจะแตกต่างกัน แต่ความรู้สึกจะต้องเหมือนกันแน่ บังคับให้พวกเขาแยกจากกันผมกลัวว่าถังหลินจะเกิดเรื่อง”

ท่านปู่ถังได้คิดไปมากมายในเวลาแค่ชั่วขณะ ถึงแม้เขาจะรับไม่ได้เป็นอย่างมากที่หลานชายของตัวเองชอบผู้ชาย แต่ท่านปู่ถังก็ไม่ได้ดูถูกความรู้สึกแบบนี้

ท่านย่าถังมองดูเขา มุมปากอดไม่ได้ที่จะกระตุกเล็กน้อย คิดอยากจะพูดอะไร แต่สุดท้ายก็อดเอาไว้ได้

ท่านปู่ถังนั่งอยู่บนโซฟาและถอนหายใจออกมายาว ๆ ผมหงอกสีขาวบนหัวของเขาได้หล่นลงมาตามสองสามเส้น ชีวิตนี้มีอะไรบ้างที่เขาไม่เคยเผชิญมาก่อน แต่เขาไม่เคยคิดหนักแบบนี้มาก่อนเลย เขารู้สึกว่าผมหนา ๆ ที่เขาดูแลมาตั้งแต่ตอนยังเป็นหนุ่มอาจจะร่วงจนหมดเพราะเรื่องนี้ก็ได้

“หรือไม่ ลองหาฉิงฉิงช่วยคิดหาวิธีดู?” ท่านย่าถังเห็นท่าทางของเขาแล้วรู้สึกเป็นห่วงจริง ๆ คิดถึงเรื่องของถังหลิน เธอเองก็ปวดหัว

“หาฉิงฉิงคิดหาวิธี? เรื่องแบบนี้ฉิงฉิงยังจะมีวิธีอะไรอีกล่ะ? อีกอย่างถังหลินปิดบังเรื่องนี้มาโดยตลอด ไม่ได้บอกกับคนอื่น พวกเราจะบอกกับคนอื่นได้ยังไงกัน” ท่านปูถังปฏิเสธความคิดเห็นของท่านย่าถังไปโดยตรง ถึงแม้ตอนนี้เขาจะเป็นกังวลมาก ไม่มีวิธีอะไรทั้งสิ้น แต่เขาก็จะบอกเรื่องนี้กับคนอื่นไม่ได้ แม้แต่ฉิงฉิงก็ไม่ได้ เพราะยังไงซะนั่นก็เป็นเรื่องส่วนตัวของถังหลิน!