เมื่อก่อนหัวหน้าไม่สนใจเฉิงโหรวโหรวเลย เจ้าเก้ารู้สึกไม่ค่อยเข้าใจมาโดยตลอด ทว่าพอได้ยินคำพูดของเฉิงโหรวโหรวแล้ว เจ้าเก้าก็รู้สึกไม่คุ้นค่าแทนหัวหน้าเลย

เฉิงโหรวโหรวรู้อยู่แล้วว่าประเทศRอันตรายมาก เมื่อกี้เธอบอกว่าหัวหน้าไปที่ประเทศRแล้ว เฉิงโหรวโหรวไม่ได้พูดคำพูดที่เป็นห่วงหัวหน้าเลยแม้แต่น้อย เฉิงโหรวโหรวนึกถึงแต่เรื่องของตัวเอง มีเพียงแต่ความปลอดภัยของตัวเอง

“ในเมื่อเธอไม่อยากไปประเทศR งั้นก็ต้องรอให้หัวหน้ากลับมาแล้ว” ครั้งนี้น้ำเสียงของเจ้าเก้าเย็นชาลงเล็กน้อย สำหรับภาพลักษณ์ที่มีต่อเฉิงโหรวโหรวยิ่งแย่ไปใหญ่ ถึงว่าล่ะหัวหน้าไม่ชอบเฉิงโหรวโหรว สภาพอย่างเฉิงโหรวโหรว ไม่ว่าใครก็ชอบไม่ขึ้นหรอก

“งั้นถ้าหัวหน้ากลับมาจากประเทศRแล้วเธอช่วยบอกฉันหน่อยได้ไหม พอถึงเวลาฉันค่อยไปพบหัวหน้า” เฉิงโหรวโหรวฟังไม่ออกถึงความผิดปกติในน้ำเสียงของเจ้าเก้าเลย เฉิงโหรวโหรวคิดถึงแต่เรื่องของตัวเองจริงๆ

“อืม” เจ้าเก้าตอบกลับไปด้วยความคลุมเครือ ไม่ว่ายังไงหัวหน้าก็ไม่ได้ไปประเทศRอยู่แล้ว

“นายหมายความว่าอะไร? ทำไมให้ฉันพูดแบบนั้นกับเฉิงโหรวโหรว” เจ้าเก้าวางสายแล้ว ก็มองไปทางคุณชายหาน บนใบหน้ามีความสงสัยแฝงอยู่

“สนุกไง” คุณชายหานไม่ได้อธิบาย และไม่ได้พูดอะไรมาก หันหลังแล้วจากไปเลย

เจ้าเก้าสีหน้างงไปหมด!!

อีกทางหนึ่ง เฉิงโหรวโหรววางสายแล้วก็ดีใจยิ่งไปใหญ่ “เจ้าเก้าบอกว่าหัวหน้าไปจัดการเรื่องของฉันที่ประเทศRด้วยตัวเองแล้ว”

ตอนแรกไป๋หยิงฟังคำพูดของเจ้าเก้าแล้วมีความสงสัยเล็กน้อย ทว่าหลังจากนั้นได้ยินว่าหัวหน้าไปเมืองRด้วยตัวเองแล้ว จุดนี้ทำให้ไป๋หยิงตกใจมากๆ

เธอเองก็รู้ว่าหัวหน้าไม่ได้ยุ่งเรื่องในเมืองมานานมากแล้ว ครั้งนี้หัวหน้ากลับไปที่ประเทศRด้วยตัวเอง

จะบอกว่าประเทศRมีเรื่องใหญ่อะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าก็ไม่ใช่ ไม่จำเป็นต้องให้หัวหน้าออกหน้าเองอยู่แล้ว

แต่ว่าหัวหน้าที่ไม่ได้ยุ่งเรื่องขององค์กรโกสต์ซิตี้มานานหลายปีครั้งนี้กลับไปด้วยตัวเองแล้ว?

ไป๋หยิงคิดเหตุผลอื่นไม่ออกแล้ว ราวกับว่าเหลือเพียงแต่เหตุผลเดียวของเฉิงโหรวโหรวแล้ว

หากเป็นแบบนี้จริงๆ งั้นหัวหน้าก็เหมือนว่าให้ความสำคัญกับเฉิงโหรวโหรวแล้ว พอนึกถึงเรื่องพวกนี้ ไป๋หยิงทั้งดีใจและกังวล

“แต่ว่า ตอนนั้นเวินจือฝางไม่ได้เสียชีวิต แต่ว่ากลายเป็นคนอัมพาต ต่อมา ถังฉิ้นเอ๋อคลอดลูกสาวคนหนึ่งออกมา หลังจากที่เวินจือฝางเสียชีวิตแล้ว ถังฉิ้นเอ๋อก็พาลูกสาวจากไป แปดปีก่อน ถังฉิ้นเอ๋อป่วยหนัก ไม่สามารถดูแลลูกสาวต่อได้ ดังนั้นเธอจึงอยากให้ลูกสาวกลับไปที่บ้านเวินต่อ” ผู้ดูแลจ้งออกหน้าเอง สืบได้ชัดเจนละเอียดมาก

“แน่นอนว่าประตูของบ้านเวินไม่ได้เข้าง่ายขนาดนั้น ไม่สามารถมั่นใจได้ว่าเป็นลูกของบ้านเวินหรือเปล่านั้นไม่สามารถเข้าบ้านเวินแน่นอน ดังนั้นตอนนั้นเวินลั่วฉิงจึงทำการตรวจดีเอ็นเอกับคุณปู่เวิน ดีเอ็นเอรับรองว่าเวินลั่วฉิงเป็นลูกของเวินจือฝาง” ในขณะที่ผู้ดูแลจ้งพูดประโยคนี้ นัยน์ตาคู่หนึ่งมองไปทางหัวหน้าตัวเองด้วยความระมัดระวัง เขาเป็นห่วงว่าหัวหน้าตัวเองจะได้รับผลกระทบจากเรื่องนี้อีกจริงๆ

“ใช่ว่าผลตรวจดีเอ็นเอจะเป็นของจริงซะหน่อย” ซ่างกวนหงมองไปทางข้างหน้า ไม่ได้มองผู้ดูแลจ้ง ประโยคนี้ไม่รู้ว่าบอกกับผู้ดูแลจ้ง หรือกับตัวเขาเอง

“นี่คือผลตรวจดีเอ็นเอในตอนนั้นครับ” ผู้ดูแลจ้งหยิบใบผลตรวจดีเอ็นเอออกมา เห็นหัวหน้าบ้านตัวเองไม่มีความหมายที่จะดู ผู้ดูแลจ้างจึงเก็บกลับไป

“หัวหน้าครับ” ผู้ดูแลจ้งเห็นหัวหน้าบ้านตัวเองจ้องเหม่อลอยจ้องอยู่แต่ข้างหน้า ก็อดไม่ได้เรียกไปประโยคหนึ่งว่า

“ผลตรวจดีเอ็นเอของฉันกับเฉิงโหรวโหรวออกมาว่าฉันกับเฉิงโหรวโหรวเป็นพ่อลูกกัน แต่ว่านั่นเป็นของปลอม” ในที่สุดซ่างกวนหงก็เงยหน้าขึ้น มองไปทางผู้ดูแลจ้ง น้ำเสียงของซ่างกวนหงพูดอย่างแน่วแน่มาก

ถึงแม้ว่าผลตรวจจะออกมาว่าเฉิงโหรวโหรวเป็นลูกสาวของเขาถึงสองครั้ง ทว่าเขาไม่เคยเชื่อเลยว่าเฉิงโหรวโหรวเป็นลูกสาวของเขา

เขารู้ว่านั่นเป็นเรื่องปลอม

ผู้ดูแลจ้งตะลึงไปเล็กน้อย แอบสูดหายใจ “น่าจะท่านยิงแอบก่อเรื่องขึ้นมา”

หัวหน้าให้หัวหน้าน้อยไปสืบเรื่องนี้อีกครั้ง ทางหัวหน้าเองก็ค้นพบอะไรบางอย่างแล้ว บวกกับเรื่องครั้งนี้ที่ประเทศR สามารถมั่นใจได้เลยว่าท่านยิงแอบก่อเรื่องอยู่เบื้องหลัง

นี่เป็นการแย่งชิงบางอย่างภายในองค์กรโกสต์ซิตี้พวกเขา ท่านยิงเองก็มีความสามารถแบบนั้น

ทว่าสถานการณ์ของบ้านเวินไม่เหมือนกับพวกเขา บ้านเวินนั้นมีคุณปู่เวินเป็นผู้ตัดสินใจ ในตอนนั้นที่คุณปู่เวินรับเวินลั่วฉิงกลับมา เขาได้ป้องกันคนอื่นๆ ในบ้านเวินที่คิดจะทำอะไรร้ายๆ ไว้แน่นอน

ดังนั้นผลตรวจดีเอ็นเอของเวินลั่วฉิงมีความเป็นไปได้ไม่มากที่จะเป็นเรื่องปลอม

หัวหน้าไม่สามารถสงสัยได้ว่ามีปัญหากับผลตรวจดีเอ็นเอของคนอื่นของคนอื่นเพียงเพราะมีปัญหากับการตรวจดีเอ็นเอเฉิงโหรวโหรว

“ตอนนั้น ถังฉิ้นเอ๋อไปหาคุณปู่เวินโดยตรงเลยไหม?” จู่ๆ ซ่างกวนหงก็ถามประโยคนี้ขึ้นมา

ผู้ดูแลจ้งตะลึงงันไปเลย คำถามนี้ก่อนหน้านี้เขาไม่ได้นึกถึง เขารีบเปิดเอกสาร ในเอกสารเป็นคนเบื้องล่างส่งมา เขาดูเพียงส่วนที่รู้สึกสำคัญ

ตอนนี้ฟังจากคำพูดของหัวหน้าแล้ว ผู้ดูแลจ้งรีบไปสืบรายละเอียดต่างๆ ต่อ จากนั้นก็เจออีกชื่อหนึ่งขึ้นมา เป็นชื่อที่ทำให้ให้เขาแปลกใจมาก และตกใจมาก ผู้ดูแลจ้งถึงขั้นอดพูดออกมาไม่ได้ว่า “เย่โป๋เหวิน!”