“ถ้าเป็นแบบนี้จริงๆ แสดงว่าหัวหน้าเห็นความสำคัญขององค์หญิงองค์กรโกสต์ซิตี้มาก เพราะองค์กรโกสต์ซิตี้ไม่เคยจัดงานแถลงมาก่อน ไม่เคยเปิดเผยประวัติส่วนตัวมาก่อน ครั้งนี้คงยกเว้นเพราะองค์หญิงมั้ง”

“เพราะว่าองค์หญิงองค์กรโกสต์ซิตี้เป็นลูกสาวหนึ่งเดียวของหัวหน้า ต้องเห็นความสำคัญอยู่แล้ว ได้ยินว่าหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ไม่เคยแต่งงานมาก่อน ท่านตามหผู้หญิงในดวงใจเสมอมา และองค์หญิงเกิดจากผู้หญิงที่ท่านรัก ดังนั้นองค์หญิงต้องเป็นดั่งหัวแก้วหัวแหวนแน่”

“มิน่าล่ะ เมื่อกี้องค์หญิงจึงบอกคุณชายสามเย่อย่างมั่นใจว่าต้องเสียใจแน่ ด้วยความที่หัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้รักใคร่เธอเช่นนี้ เธอจึงมีคุณสมบัติพูดแบบนี้”

“แล้วคุณชายสามเย่จะซวยจริงๆไหม?ได้ยินว่าอำนาจองค์กรโกสต์ซิตี้นั้นสามารถใช้คำว่า น่าสะพรึงกลัวมาบรรยาย คุณชายสามเย่ไม่ใช่คู่แข่งขององค์กรโกสต์ซิตี้หรอกมั้ง?”

“ก็ต้องดูท่าทีต่อจากนี้ขององค์หญิงองค์กรโกสต์ซิตี้ ไม่ใช่บอกว่าองค์หญิงรักคุณชายสามเย่มากหรอกหรือ?”

“คุณชายสามเย่เป็นที่โปรดปรานของสวรรค์จริงๆ น่าอิจฉาจังเลย?”

คนที่อยู่ในเหตุการณ์ผลักกันพูดคนละประโยคอย่างมันส์ปากขึ้นมา

เฉิงโหรวโหรวได้ยินคำซุบซิบพวกนี้ก็เผยรอยยิ้มบนใบหน้า ความได้ใจเผยออกมาอย่างไม่ปิดบัง อดกล่าวอย่างโอ้อวดไม่ได้ “ก่อนหน้านี้ฉันก็เคยพูดแล้ว หัวหน้ารักฉันมาก ก่อนหน้านี้หัวหน้าแก้เผ็ดให้ฉัน ถึงกับโจมตีเย่ซือเฉินเลยนะ”

เฉิงโหรวโหรวเชื่อคำพูดของคุณย่าเย่เสียสนิทใจ เพลิดเพลินอยู่กับคำหารือของทุกคน อดหัวเราะคิกคักไม่ได้ “ขอแค่เย่ซือเฉินรับปากจะแต่งงานกับฉัน ฉันก็จะไม่ถือสาเรื่องที่ผ่านมา ฉันไม่ใช่คนเจ้าคิดเจ้าแค้นอะไร”

“องค์หญิงเป็นคนใจคอกว้างขวางจริงๆ ซือเฉินโชคดีเหลือเกินที่ได้รับความรักจากองค์หญิง” คุณย่าเย่แค่คาดเดาในตอนแรก ทว่าได้ยินผู้คนหารือกัน ท่านก็เชื่อว่าเป็นอย่างนั้น

เวลานี้คุณย่าเย่ยิ่งกระตือรือร้นต่อเฉิงโหรวโหรวมากขึ้นอีกหลายส่วน ใบหน้ายิ่งเป็นมิตรไมตรีมากขึ้น

เรื่ององค์กรโกสต์ซิตี้จัดงานแถลงข่าวกำลังดำเนินการอยู่ เริ่มทำการถ่ายทอดสดแล้ว

“มาแล้ว มาแล้ว คนขององค์กรโกสต์ซิตี้มาแล้ว” เวลานี้มีเสียงจากสถานที่ถ่ายทอดสดหลายเสียง สถานที่ยุ่งเหยิงทันที ทว่าเสียงพูดอันตื่นเต้นยังคงได้ยินอย่างชัดเจน

เมื่อนักข่าวคนนี้ถาม ทุกคนก็มองเฉิงโหรวโหรวอีกครั้ง

เฉิงโหรวโหรวเห็นผู้ดูแลจ้งก็อึ้ง สมองหมุนไปชั่วขณะ หลังได้ยินคำถามของนักข่าวจึงรีบตอบว่า “เขาไม่ใช่หัวหน้า เป็นคือผู้ดูแลจ้ง”

“คือผู้ดูแลจิ้งเองเหรอ？แล้วทำไมเจิ้งฉงต้องเคารพขนาดนั้นด้วย?”

“เจิ้งฉงไม่เพียงแต่เคารพหรอก นั่นมันประจบสอพลอเลยล่ะ ฉันคิดว่าคนนี้เป็นหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้เสียอีก คิดไม่ถึงว่าจะเป็นแค่พ่อบ้านคนหนึ่ง”

“ผู้ดูแลจ้งเป็นคนข้างกายหัวหน้า คนที่หัวหน้าเชื่อใจมากที่สุด ได้ยินว่าผู้ดูแลจ้งติดตามหัวหน้ามาสี่สิบกว่าปีแล้ว คำพูดของผู้ดูแลจ้งถือเป็นคำพูดของหัวหน้า ดังนั้นผู้ดูแลจ้งปรากฏตัวก็ถือว่าหัวหน้าปรากฏตัว” เฉิงโหรวโหรวอธิบายเสียงทุ้มต่ำ นี่คือสาเหตุที่เธออึ้ง เธอคิดไม่ถึงว่าผู้ดูแลจ้งจะออกหน้าเอง

“หลายปีมานี้หัวหน้าไม่บริหารองค์กรโกสต์ซิตี้แล้ว ผู้ดูแลจ้งเป็นคนจัดการแทน ตอนนี้ผู้ดูแลจ้งมีบารมีกว่าหัวหน้าน้อยเสียอีก ตำแหน่งไม่ได้น้อยกว่าหัวหน้าน้อยเลย” เฉิงโหรวโหรวเสริมอีกหนึ่งประโยค ถึงแม้เธอจะไม่เป็นที่โปรดปรานในองค์กรโกสต์ซิตี้ ทว่าช่วงนี้ก็พอรู้อะไรนิดอะไรหน่อยขององค์กรโกสต์ซิตี้บ้าง

“เก่งขนาดนี้เลยหรือ มิน่าล่ะ เจิ้งฉงถึงทำท่าทางแบบนี้” ทุกคนเข้าใจขึ้นมา

“ในเมื่อผู้ดูแลจ้งมีอำนาจและมีบารมีในองค์กรโกสต์ซิตี้ วันนี้เขาออกมาประกาศเรื่องขององค์หญิง ยิ่งบ่งชี้ให้เห็นว่าหัวหน้ารักและเห็นความสำคัญขององค์หญิงมาก”

“ใช่แล้ว” เฉิงโหรวโหรวหัวเราะอย่างได้ใจอีกครั้ง “ฉันก็คิดไม่ถึงว่าผู้ดูแลจ้งจะมาแถลงข่าวเอง”

สถานที่ถ่ายทอดสด ผู้ดูแลจ้งเดินมาถึงโพเดียมแล้ว เจิ้งฉงโค้งตัวด้วยรอยยิ้ม เมื่อผู้ดูแลจ้งยืนเสร็จสรรพ เขาก็แนะนำกับนักข่าวว่า “ท่านนี้คือผู้ดูแลจ้งแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้ของพวกเราครับ”

สถานที่เงียบกริบชั่วครู่ เพราะก่อนหน้านี้ทุกคนกำลังคาดเดาว่าเป็นหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ คาดไม่ถึงว่าจะเป็นพ่อบ้าน

ทุกคนตกตะลึงพรึงเพริดชั่วขณะ

ทว่าก็มีคนพูดโพล่งขึ้นมา“ท่านนี้ก็คือผู้ดูแลจ้งขององค์กรโกสต์ซิตี้เหรอคะ？”

“ทำไมเหรอ？คุณเคยได้ยินมาก่อนเหรอ？เก่งมากใช่ไหม?” คนอื่นมองคนพูดอย่างสงสัย

“เก่งอยู่แล้ว ผู้ดูแลจ้งคนนี้ติดตามหัวหน้าองค์กรโกสต์ซิตี้ตั้งแต่อายุแปดปี อายุตอนนี้ก็สี่สิบกว่าปีแล้ว” คนนั้นหยุดพูด สีหน้าขึงขังจริงจัง ทั้งยังเจือความหนักอึ้งไว้ในทีอีกด้วย ชวนให้ยิ่งอยากรู้ประโยคต่อจากนี้มากขึ้น