คุณชายหาน : “……..”

เขามาโดยตลอดว่าหัวหน้าน้อยจะต้องติดตามกับความคืบหน้าของเรื่องนี้อย่างแน่นอน เดิมทีเขายังคิดด้วยว่า ตอนนั้นหากคุณหนูใหญ่ตระกูลถังเอาเส้นผมทิ้งลงที่พื้น หลังจากนั้นหัวหน้าน้อยจะต้องสามารถเอาเส้นผมมาได้อย่างแน่นอน

คิดไม่ถึงว่าเป็นการตบหน้าอย่างรวดเร็วขนาดนี้และจะเจ็บขนาดนี้

ดังนั้นหลังจากที่แผนการของเขาล้มเหลวแล้ว หัวหน้าน้อยไม่ได้สนใจความคืบหน้าเรื่องนี้อีกเลย แผนของพวกเขาล้มเหลว หัวหน้าน้อยก็กลัวว่าพวกเขาจะไม่ตัวตนแล้ว

“เส้นผมของคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง เราได้มาแล้ว”เวลานี้ถึงแม้ว่าหัวหน้าน้อยจะรู้สึกโมโหอยู่นั้น แต่เขาเองก็ต้องตอบคำถามของหัวหน้าน้อยเช่นกัน

คุณชายหานทำงานอย่างหนักให้ได้เส้นผมกลับมา เพื่อสามารถที่จะตรวจดีเอ็นเอให้เร็วขึ้น เห็นผลลัพธ์ได้เร็วขึ้น ตอนนี้ถึงแม้เขาจะได้เส้นผมของคุณหนูใหญ่ตระกูลถังมาแล้ว แต่ทางหัวน้าก็จะต้องเป็นหัวหน้าน้อยไปจัดการ เขาไม่กล้าไปดึงผมของหัวหน้าอยู่แล้ว

“นายว่า นายได้เส้นผมของคุณหนูใหญ่ตระกูลถังแล้วอย่างนั้นหรือ?” ครั้งนี้ในที่สุดแล้วเสียงของหัวหน้าน้อยก็เปลี่ยนไป ไม่ได้ดูชิวเหมือนกับเมื่อครู่นี้อีก : “ได้มาแบบนี้แล้ว? เร็วขนาดนี้ง่ายขนาดนี้เลย? นี่ฉันยังคิดแผนการเอาไว้หลายแผนเลย…..น่าเสียดายจริงๆ”

เวลานี้ความเสียดายในน้ำเสียงของหัวหน้าน้อยจริงจังอย่างปกปิดเอาไว้ไม่มิด ในหัวของเขาคิดจนแทบพัง คิดแผนการที่เขาคิดว่าสมบูรณ์แบบมาก และเขาก็กำลังเตรียมที่จะไปจัดการอีกด้วย

นึกถึงแผนการที่สมบูรณ์แบบของเขา นึกถึงปฏิกิริยาและการโต้ตอบของคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง นึกถึงการต่อสู้ด้วยสติปัญญาและความกล้าหาญของเขากับคุณหนูใหญ่ตระกูลถัง อารมณ์ของเขากำลังถาโถมเข้ามา แล้วหลังจากนั้นคุณชายหายก็โทรเข้ามา

ดังนั้น ประโยคแรกของคุณชายหานเขาจึงฟังไม่ชัด ไม่ได้ถือว่าไม่ชัด แต่ไม่ได้ใส่ใจเท่าไหร่นัก

แต่ตอนนี้คุณชายหานบอกเขา ว่าได้เส้นผมของคุณหนูใหญ่ตระกูลถังมาแล้ว ถ้าอย่างนั้นแล้วแผนการอันสมบูรณ์แบบของเขาจะทำอย่างไร?

ถ้าอย่างนั้นเขาจะไปสู้ด้วยสติปัญญาและความกล้าหาญกับคุณหนูใหญ่ตระกูลถังได้อย่างไร?

ตอนนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะมีโอกาสที่เหมาะสมและน่าเชื่อถือมาสู้กับคุณหนูใหญ่ตระกูลถังด้วยสติปัญญาและความกล้าหาญ คิดไม่ถึงเลยว่าจะจบลงเร็วขนาดนี้

หัวหน้าน้อยรู้สึกเจ็บปวดหัวใจ!!!

แต่เขาก็ไม่สามารถเอ่ยพูดออกมาได้ตรงๆ ดังนั้นทั้งเจ็บ ทั้งรู้สึกไม่ได้รับความเป็นธรรม อา ทำไมยากแบบนี้ เขาก็แค่อยากจะหาคนที่มีฝีมือพอๆกันมาสู้กันด้วยปัญญาและความกล้าหาญทำไมมันถึงยากขนาดนี้

“เอาล่ะ รู้แล้ว”หัวหน้าน้อยรู้ดีในความสามารถของคุณชายหานกับเจ้าเก้า ในเมื่อคุณชายหานกับเจ้าเก้ามั่นใจว่าไม่มีปัญหาแล้ว นั่นก็จะต้องไม่มีปัญหาแน่นอน ดังนั้นเวลานี้ต่อให้หัวหน้าน้อยจะเจ็บปวดมากก็ไม่มีวิธีอื่นแล้วเช่นกัน

“หัวหน้าน้อย เส้นผมของหัวหน้า คุณจะไปเอามาเมื่อไหร่ครับ? จะตรวจดีเอ็นเอเมื่อไหร่ ผมรู้สึกว่าเรื่องนี้ยิ่งเร็วก็ยิ่งดีนะครับ”คุณชายหานไม่รู้สึกถึงอารมณ์ความเจ็บปวดของหัวหน้าน้อยเลยแม้แต่นิดเดียว คุณชายหานตอนนี้เพียงแค่อยากที่จะเห็นผลการตรวจดีเอ็นเอออกมาให้เร็วเสียหน่อย

“เอาล่ะ ฉันไปหาหัวหน้าเพื่อเอาเส้นผมมา นายไปเตรียมตัวตรวจดีเอ็นเอแล้วกัน” หัวหน้าน้อยที่อยู่ทางปลายสายสูดหายใจเข้าลึกๆ เรื่องมาจนถึงตอนนี้แล้ว เขายังจะสามารถพูดอะไรได้อีก? และยังสามารถทำอะไรได้กัน?

ทำได้เพียงต้องไปถอนเอาผมตาเฒ่ามาสองสามเส้น หลังจากนั้นก็ไปตรวจดีเอ็นเออย่างว่าง่าย ถึงแม้ว่าหัวหน้าน้อยจะเสียดายแผนการที่สมบูรณ์แบบเหล่านั้นของเขา แต่เขาเองก็อยากจะรู้ผลเช่นกัน

เขาเองอยากจะรู้ว่าสรุปแล้วคุณหนูใหญ่ตระกูลถังจะใช่เจ้าหญิงแห่งองค์กรโกสต์ซิตี้หรือเปล่า

แน่นอนว่า เขารู้ว่าตาเฒ่าจะต้องยิ่งอยากรู้อย่างแน่นอน!!

ดังนั้น เขาไปดึงเส้นผมของตาเฒ่ามาซักสองสามเส้น ตาเฒ่าก็คงจะไม่มีความเห็นอะไรหรอก!!

อืม มีโอกาสได้ไปดึงผมของตาเฒ่า คิดดูแล้วก็สะใจมากเหมือนกัน สามารถลบล้างกับความเสียดายที่แผนการอันสมบูรณ์แบบของเขาไม่ได้สามารถลงมือปฏิบัติได้บ้างเล็กน้อย

คุณชายหานได้ยินหัวหน้าน้อยเอ่ยพูดคำพูดปกติออกมาได้ในที่สุด ถึงได้นับว่ารู้สึกโล่งใจขึ้นมา แน่นอนว่าเวลานี้คุณชายหานได้มองข้ามน้ำเสียงที่ยังคงดูไม่พอใจของหัวหน้าน้อยไปแล้ว คุณชายหานไม่เข้าใจว่าสรุปแล้วหัวหน้าน้อยไม่พอใจขนาดนี้เรื่องอะไร?!

“หัวหน้าน้อยบอกว่า เขาจะไปเอาเส้นผมของหัวหน้า ให้พวกเราไปเตรียมตัว รอให้หลังจากที่ได้เส้นผมของหัวหน้ามาแล้วก็สามารถเอาไปเริ่มตรวจดีเอ็นเอได้เลย”หลังจากที่คุณชายหานวางสายไปแล้วก็อธิบายให้เจ้าเก้าฟัง แต่คุณชายหานไม่ได้พูดถึงปฏิกิริยาที่ผิดปกติเหล่านั้น ความจริงแล้วคุณชายหานเองก็ไม่ได้ใส่ใจด้วยเช่นกัน เพราะถึงอย่างไรปกติแล้วหัวหน้าน้อยเองก็มักจะมีช่วงที่ไม่น่าเชื่อถืออยู่บ่อยๆ

หัวหน้าน้อยที่จะบ้าคลั่งอะไรออกมาเป็นครั้งเป็นคราวล้วนแต่เป็นเรื่องปกติ!!

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นพวกเรารีบไปเถอะค่ะ”เจ้าเก้ารู้สึกโล่งออกเล็กน้อย นึกถึงว่าเดี่ยวจะได้เห็นผลในอีกไม่นาน ความเป็นกังวลของเธอก็วางลงมาได้ในที่สุด

รอผลออกมา ทุกอย่างล้วนแต่รอผลออกมา!!