< < 81 > > 

หลังจากที่แลกหมัดกับยูจิ นัยตาของหนิงก็จางหายไป หล่อนพุ่งเข้าใส่–ยูจิ

ผมออกตัวรับไว้โดยการปัดการโจมตีกายภาพของหนิง การปะทะกันทำให้พื้นตัวประสาทเกิดรอยแยกและ–ตามมาด้วยเปลวเพลิงของมหามังกรล้อมรอบตัวหนิง รูปร่างของเพลิงนั้นคล้ายครึงกับมังกรทรงจีน

ผมแสยะยิ้มเตะลำตัวหนิงเพื่อดีดตัวเองออกไปไกลๆวงเพลิง เปลี่ยนถุงมือสีดำให้กลายเป็นหอกและแทงเข้าไป

ฟุ้บ!!!!! หอกผ่าอากาศแทงเข้าไหล่ขวาของหนิง ผมไม่รีรอดึงหอกกลับมา

ร่างของหนิงเสียศูนย์ชั่วขณะ อาศัยจังหวะนั้นอัดเวทมนตร์เข้าใส่

“[ทวนสายฟ้า]!”

ในร่างมนุษย์ถ้าโดนทวนสายฟ้าจังๆสักสองสามรอบ ต่อให้มหามังกรก็รับไม่ไหว

แน่นอนในการสู้จริงมันมีหลากหลายวิธีในการรับมือ ยิ่งในร่างมนุษย์ที่เคลื่อนไหวได้สะดวกแล้วด้วย

หนิงตั้งหลักได้และคว้าทวนสายฟ้าผมไว้เปล่าๆ ก่อนบดขยี้ทวนสายฟ้าทิ้งด้วยเพลิงแห่งมหามังกร

เพลิงที่มีคุณสมบัติ ‘เผามานา’  ถ้าโดนจับได้ขึ้นมา หนิงสามารถเผาทุกอย่างบนโลกได้

ยูจิเห็นการต่อสู้เมื่อครู่ก็อึ้งไป ก่อนจะตั้งสติรวบรวมพลังวิ่งเข้าใส่อัลเบโด้

“เด็กออมมือเอ้ย”

พูดจบอัลเบโด้ก็กระแทกพื้นหนึ่งที ทำเป็นแหงนหน้ามองยูจิอย่างกับมองสิ่งต่ำต้อย

“[เล่นแร่แปรธาตุ]”

พื้นที่แยกออกจากกันค่อยๆหลอมกลับมาเหมือนแต่ก่อนทำให้จังหวะก้าวยูจิพลาดติดพื้นประสาทได้

ยูจิใช้ ‘อลัน’ หักล้างตัวเองให้ลอยขึ้นฟ้า ทำให้หลบการพันธนาการของอัลเบโด้ได้

แต่เพราะยังใช้วิญญาณระดับเทพได้ไม่ถนัด ขอบเขตุความพอเหมาะในการใช้พลังเลยพลาดไปไกล ร่างยูจิลอยไปชนกับเพดานและล้มลงพื้นอย่างน่าอนาถ

หนึ่งในข้อเสียของวิญญาณระดับเทพคือผู้ใช้ต้องเรียนรู้ขอบเขตุการใช้พลังเองซะส่วนมาก การฝึกฝนถ้าเป็นคนที่มานาน้อยนเกินไปก็เป็นไปได้ยาก แต่ก็นะ ยูจิมีมานามากพอๆกับจอมมาร หรือก็คือเยอะสุดบนโลกแล้ว ไม่มีทางตัวแห้งหรอก

“ฮึย!”

ยูจิกระโดดใช้หักล้างเร่งการเคลื่อนไหวตัวเองพุ่งใส่อัลเบโด้-อัลเบโด้เอี่ยวตัวหลบเบาๆและเตะยูจิ ใช้ทักษะมวยเล่นงานยูจิก่อนจะผละตัวออกเมื่อจับสัมผัสได้ว่ายูจิจะใช้วิญญาณระดับเทพ

ทักษะมวยอัลเบโด้ไม่เลวเลย—ผมเอียงคอหลบหมัดของหนิง และสกัดขาหนิงแต่ก็ไม่ล้ม ความแข็งแรงร่างกายต่างกันพอตัว อีกฝ่ายคือมังกรน่ะนะ เพราะอย่างนั้นผมเลยเกือบจะโดนกระซากคอเสื้อ โชคดีที่ใช้ตัดมิติให้ตัวเองหลบได้แบบสิวเสียด

“ฟูว!”

ผมเตะยอดหน้าหนิง และผมก็โดนหนิงใช้คลื่นความร้อนให้ผมถอยห่างไปเอง

..ผมกับหนิงดูเชิงกัน แต่อีกฝ่ายนั้นดูเชิงทั้งๆที่ไม่มีนัยตา สู้โดยสัญชาตญาณเพราะโดนสั่งมานั่นแหละ

เลือดของฟัฟนิร์ในตัวหนิงจะซื่อตรงต่อราชวงศ์ทุกคน เธอไม่สามารถขัดประสงค์ของราชวงศ์ได้ การจัดการพวกผมจึงเป็นหน้าที่ของสัญชาตญาณหนิง

ที่ผมสู้อยู่จึงไม่ใช่หนิง ผมสู้อยู่กับสัญชาตญาณที่ไม่ต่างกับของสัตว์ป่าอยู่

ถึงจะบอกว่าเป็นสัตว์ป่า แต่ทักษะ การวิเคราะห์ก็ถูกรีดถึงขีดสุดด้วย กลายเป็นพวกนักสู้มากประสบการณ์ เผลอๆหนิงตอนนี้อาจจะเหนือกว่ามหามังกรของจริงในร่างสมบูรณ์ไปแล้วหลายตนก็ได้

การต่อสู้กับหนิงมันควรบู๊แบบอลังการ มีอะไรก็ใส่กันหมด แต่ทำไม่ได้เพราะพวกเราอยู่บนประสาทลอยฟ้า

สัญชาตญาณหนิงคือจัดการพวกผม และปกป้องราชาอัลเบโด้ ซึ่งอย่างหลังถือเป็นที่สุด ทำให้หนิงจะเอาจริงขีดสุดในฐานที่ไม่สร้างความเสียหายให้อัลเบโด้

นั่นนับว่าเป็นข้อได้เปรียบได้ที่ไม่ต้องสู้กับพวกที่ไร้ขีดจำกัดอย่างมหามังกร

หนิงไม่รอช้า พุ่งเข้ามา เร็วมาก เร็วจนทำให้ผมขาสั่นเองเลย

ยังดีที่พอหลบได้อยู่ หนิงพุ่งผ่านผมไปและกำลังจะพุ่งมาทางนี้อีกตลบ 

พลังกายเพรียวๆของผมอยู่แค่ขั้นเดียวกับนักดาบขั้นสูง จุดเด่นเปล่าๆคือเวทมนตร์ ไม่มีทางตอบโต้ความเร็วของมหามังกรร่างมนุษย์ได้หรอก เว้นแต่ว่าผมจะเปิดใช้งาน [ถลายขีดจำกัด] อีกครั้ง

ซึ่งนั่นขอละไว้ทีหลัง ผมอยากเก็บไว้ตอนฉุกเฉินจริงๆ ในกรณีที่ยูจิพลาดหรือผมเหลืออดแล้วจริงๆ

“[เสริมวงจรเวทย์]”

เวทมนตร์สำหรับเสริมกายภาพ ถึงจะบอกว่ากายภาพ แต่มันช่วยได้แค่เสริมประสาทสัมผัสและการปล่อยเวทมนตร์ที่เร็วขึ้น เพราะโลกนี้ไม่มีเวทมนตร์ที่ช่วยเสริมพลังกายได้นอกเสียจากเวทย์สายลม ซึ่งนั่นเป็นการทำร้ายร่างกายตัวเองไม่ต่างกับถลายขีดจำกัดเลย แค่ประสิทธิภาพที่ได้มันไม่คุ้มสำหรับผมที่เป็นนักเวทย์

การเร่งขีดจำกัดทำให้ผมพอจะตามความเร็วหนิงได้ทันด้วยสายตา มองชัดเลยแหละ เพราะอยู่ในจุดที่ห้ามเอาจริง ฝั่งหนิงเลยไม่สามารถใส่แรงทั้งหมดได้ด้วยส่วนหนึ่ง 

แน่นอนที่ห้ามเอาจริงในสถานการณ์นี้มันก็ฝั่งผมด้วย

หนิงพุ่งมาอีกครั้ง แต่ครั้งนี้เหมือนจะม้วนตัวกลางอากาศ—ใช้ลูกเตะ เป็นเพลิงด้วย พุ่งมากะจะหวดยอดคอผมเลย

[สะบั้นมิติ]-[ระยะทาง]

ผมเขยิบร่างตัวเองแค่นิดเดียว อาศัยจังหวะอยู่กลางอากาศจับขาหนิงและเขวี้ยงใส่อัลเบโด้

จังหวะที่เขวี้ยงก็อัดเวทย์สายลมเสริมแรงให้หนิงด้วย ทำให้พุ่งไปเร็วมาก

กว่าอัลเบโด้จะรู้สึกตัวก็ไม่ทันแล้ว ไม่สามารถหลบได้

แต่หนิงสามารถเบรคตัวเองได้กลางอากาศ โดยการเผาแรงเหวี่ยงของผมทิ้ง นั่นน่าจะนับเป็นมานาเหมือนกัน

ยังไงก็ช่าง หนิงลอยอยู่กลางอากาศแบบนี้จะปล่อยไว้ได้ที่ไหน

ผมโยนทวนสายฟ้าใส่กลางอกหนิง จนหนิงปลิวไปไกล—อัลเบโด้ที่แลกหมัดกับยูจิอยู่ถึงกับต้องตะโกนเมื่อเห็นหนิงปลิวไป

นั่นทำให้พลาดโดนยูจิต่อยหน้าเข้าให้

“อึก—-แก!!!”

“อลัน!!!!!”

ยูจิหักล้างแขนของอัลเบโด้จนไปกันคนล่ะทาง—อัลเบโด้กระโดดถอยหลังหนี และยืนมองไปทางที่หนิงปลิวไปกับทวนสายฟ้า

“มิร่าตามร่างเจ้าหญิงมังกรไป!!!!!”

อัลเบโด้ออกคำสั่งให้ลูกสาวตัวเองอย่างรีบร้อนและหัวเสียหน่อยๆ คงเพราะพิษบาดแผลด้วยส่วนหนึ่ง

แล้วทำไมอัลเบโด้ต้องตกใจขนาดนี้น่ะเหรอ? 

ก็ถ้าเลือดราชวงศ์อยู่ไกลจากหนิง คำสั่งจะได้รับการถอนเองโดยอัตโนมัติ อัลเบโด้เลยตกใจและรีบให้มิร่าลูกสาวตัวเองตามหนิงไป เพราะยังไงก็เป็นเลือดราชวงศ์เหมือนกัน ถ้ามิร่าสั่งหนิงก็ต้องเชื่อฟังอย่างที่เชื่ออัลเบโด้

แต่แค่นี้ก็สร้างจังหวะดีแล้ว

ผมพุ่งเข้าใส่อัลเบโด้ อัดมานาไว้บนฝ่ามือ—แสยะยิ้มออกมาตามนิสัย

อัลเบโด้หน้าซีด ข้างหน้าก็โดนยูจิบุก ข้างหลังก็มีผมมาสมทบอีก

ตายได้เลยล่ะนี่น่ะ

“—[เฟเยอร์บอล]!!!”

แต่ตัวแปรที่ไม่เกี่ยวดันโผล่มา

อัลเบิร์ตที่โดนอัดจนสลบ โทษทานขืนใจหนิงได้ตื่นขึ้นมาอัดบอลเพลิงช่วยพ่อตัวเอง

แค่นั้นทำอะไรไม่ได้หรอก ผมแค่กระโดดหลบและเตะปลายคางอัลเบิร์ต เพียงเท่านี้ก็จบ—คิดอย่างนั้นนับว่าประมาท

ผมถูกอัลเบิร์ตจับขาและดึงร่างตัวเองขึ้นมาอย่างทุลักทุเล

“ท่านพ่อออออออ!!!!!”

ไอ้ลูกแหง่อัลเบิร์ตกู่ร้องออกมา พุ่งตัวมากัดแขนผมไว้ และเกาะตัวผมไม่ให้ไป

พลาดจังหวะสำคัญซะแล้ว เพราะเผลอประมาทให้อัลเบิร์ตเข้า

ในเนื้อเรื่องถึงจะเป็นแค่คนไร้ความมั่นใจ แต่ก็รักพ่อตัวเองอย่างราชาอัลเบโด้มากถึงขั้นยอมตายแทนได้ ไม่รู้ว่าคนพรรค์นี้มีอะไรให้รัก แต่ช่างมันสิ ใช่เรื่องที่ต้องสนมันที่ไหน

ผมแตะอัลเบิร์ตแต่ก็ยังรั้งไม่ยอมปล่อยผม—-

“[ไฟเยอร์บอล]”

“อึก!”

บอลเพลิงอัดเข้ากลางหัวอัลเบิร์ตและไหลไปทั่วทั้งตัว จังหวะที่มันหมดแรงผมก็เตะอัลเบิร์ตกระเด็น

ถึงแม้ลูกตัวเองจะโดนเผาทั้งเป็นแต่อัลเบโด้ยังมีสีหน้าเรียบเฉย รับมือกับยูจิต่อแบบไม่ไหวติง ไม่มีทีท่าจะมาช่วยรักษาอัลเบิร์ตด้วย

เป็นพ่อที่ดีจริงๆ

ขณะที่จะชวยโอกาสจัดการอัลเบโด้ หนิงและมิร่าก็โผล่มาพอดี

หนิงไม่รีรอพุ่งเข้าใส่ผม แต่ด้วยทริคบางอย่างทำให้อัดเข้ากลางตัวผมได้จังๆ

“แม่ง..เอ้!!”

ผมโดนชนจนปลิว แต่เหมือนทริคที่หนิงใช้จะทำให้ตัวเองลอยตามผมด้วย

ยูนาอธิบายในหัวให้ฟังว่านี่คือเทคนิคกายภาพของพวกมังกร อาศัยร่างกายที่แข็งแรงกว่าสิ่งมีชีวิตทั่วไปใช้หัวพุ่งชนอีกฝ่าย และติดตามไปด้วย

เพื่อให้ผมแยกกับยูจิ และหาจังหวะตีอัลเบโด้ไม่ได้

แน่นอนมิร่าก็บินตามพวกเรามาด้วย สามารถบินได้ด้วยเพลิงของหนิง

เพราะเหตุนี้ทำให้ผมต้องแยกกับยูจิ ทางยูจิจะเป็นยังไง ผมไม่มีทางรู้ได้ก็ต่อเมื่อการต่อสู้มันจบ

ผมโดนพาพุ่งชนห้องไม่รู้กี่ห้อง ตอนนี้ยังอยู่ในตัวประสาทอยู่ ซึ่งนับว่าดี เพียงแต่ร่างกายได้รับความเสียหายหนักมาก 

เมื่อตั้งจังหวะได้ผมก็เตะหนิงออกจากตัวเอง และใช้ตัดมิติรักษาร่างกายให้กลับมาเหมือนเดิมในทันที

แผลเมื่อครู่ปลิวหายไปเหมือนเรื่องล้อเล่น ผมกระโดดไต่กำแพงและวับหายเข้าไปในซาก

หนิงและมิร่ามองหาผมกัน—ผมร่ายแคนน่อนเอิร์ธใส่มิร่า

หนิงที่มีประสาทสัมผัสของมหามังกรย่อมรู้ทางและตบแคนน่อนเอิร์ธไปได้ง่ายๆ แต่ผมมีจังหวะโจมตีซ้ำสอง

ครั้งนี้เป็นทวนสายฟ้า ผมปามันในจังหวะเดียวกับที่หนิงปัดป้องแคนน่อนเอิร์ธ

มิร่าไม่สามารถหลบได้ ถ้าโดนเข้าไปได้ตายแน่ ร่างหายไม่เหลือซากแน่ๆ หนิงเลยใช้มือรับไว้แทนและผลักมิร่าออก

แต่มันก็แลกมากับการที่ร่างของหนิงมันแหลกไปแทน—ผมพุ่งเข้าใส่มิร่า 

ไม่ปล่อยจังหวะหนิงฟื้นตัวไปหรอก

“ไอ้คนตาขาว”

“พูดเป็นเด็กไปได้!”

มิร่าจะร่ายเวทย์ยิงสวน แต่ก็ช้าเกินไปมาก ผมเข้าประชิดตัวได้แต่โชคยังช่วยมิร่าที่หนิงฟื้นตัวได้ทันท่วงที

หนิงจับแขนผมและเหวี่ยงลงพื้น ร่างผมกระแทกกับผมลอยขึ้นฟ้า–ผมม้วนตัวเตะคอหนิง และใช้ตัดมิติช่วยให้ตัวเองหลุดจากการจับของหนิงได้

คอมโบมากมายช่วยให้หนิงต้องฟื้นฟูร่างกายอีกครั้ง

จากนั้นผมก็เปลี่ยนแปลงสื่อเวทย์ถุงมือดำให้กลายเป็นดาบ และจะฟันเข้าใส่มิร่า แต่ก็โดนหนิงดึงคอเสื้อแล้วโยนเหมือนจับแมว

มิร่ารอดได้แบบหวุดหวิดอีกแล้ว

ดวงแข็งเหมือนกับในเนื้อเรื่องต้นฉบับจริงๆ

ผมถอนหายใจ เปลี่ยนสื่อเวทย์เป็นหอกและปาเข้าใส่

หนิงปัดหอกทิ้งง่ายๆ 

ส่วนสื่อเวทย์ก็กระเด็นมาเข้ามือผมตามที่คำนวณไว้

ผมเปลี่ยนสื่อเวทย์ให้เป็นคันธนู และบีบอัดเวทมนตร์สายฟ้าให้เป็นลูกธนู

“ฮึบ!”

จากนั้นก็โหมกระหน่ำธนูสายฟ้าเข้าใส่ โดยเล็งมิร่าเป็นหลัก เพราะการปกป้องราชวงศ์สำคัญที่สุด การเล่นจุดอ่อนเลยเป็นวิธีกำจัดการเคลื่อนไหวของหนิงทางอ้อม

หนิงใช้เพลิงรับลูกศรไว้ง่ายๆ มิร่าโกรธจัดมองมาทางผมด้วยสายตาที่เคียดแค้น

“..จัดการมันซะ ต่อให้ประสาทเสียหายก็เอาเลย!”

นั่นจะดีรึ? ไม่สิ ปล่อยผมไว้ก็น่าจะแย่ สู้เสี่ยงทำลายตัวประสาทพร้อมกับจัดการผมไปด้วยคงจะดี

หนิงรับคำสั่ง เปลวเพลิงที่ไม่ค่อยได้ใช้ค่อยๆมารวมกันที่ฝ่ามือ หนิงยกมันขึ้นเหมือนกับท่ายิง ไอoอนแมน 

และ

ตู้ม!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

เพลิงสีทองอร่ามพุ่งมอาย่างกับแสง มันพุ่งมาทางผมตรงเลย

ใครจะโง่รับมันตรงๆ ผมใช้ [เอิร์ธฟิลด์] เพื่อหลบการโจมตี เป็นไปได้ก็อยากขยายวงให้กว้างพอสับตำแหน่งผมกับหนิงหรือมิร่าได้ เพียงแต่ไม่มีเวลาพอจะขยายวงเลยทำได้แค่เอาตัวเองให้รอด

หนิงในโหมดใส่ทุกอย่างที่มีพุ่งมาทางผมแบบไม่สนบ้าอะไรแล้ว

“ชิ!” ผมสบถ

และปะทะกับหนิงสามครั้ง ทุกครั้งที่ปะทะผมเสียเปรียบทั้งหมด

พอหนิงใส่ทุกอย่างที่มีแบบไม่สนใจใครแล้ว ผมในโหมดปกติก็ไม่มีทางตอบโต้ความเร็วได้ทัน ทำให้เกือบจะเสียท่าให้หนิงในทุกๆการปะทะ

ตัวผมที่ไม่ได้ใช้ [ถลายขีดจำกัด] ถ้าให้สู้กับมหามังกรในโหมดเอาจริงไม่สนโลก ยังไงก็แพ้

ยิ่งตอนนี้หนิงโหมการโจมตีมาอย่างบ้าคลั่งด้วย ได้ตายจริงๆแน่ แต่การ [ถลายขีดจำกัด] ผมจำเป็นต้องเก็บไว้ในจังหวะที่ดีกว่านี้

ช่วยไม่ได้

ผมใช้เวทย์ลมทำลายพื้นทางเดิน ไต่ไปทางมิร่า—-ถึงจะบอกว่าให้ใส่ทุกอย่างที่มี แต่ถ้าตัวมิร่าเจออันตรายถึงชีวิต ร่างกายของหนิงจะพุ่งไปช่วยเองเสมอ

ทำให้ผมรอดพ้นจังหวะโจมตีสุดนรกของหนิงได้

หนิงอุ้มมิร่าไว้บนบ่าพร้อมกับกระโดดหลบเวทมนตร์ของผม

ช่วงที่ลอยฟ้า ผมไม่รอช้า รวบรวมมานาเท่าที่จะรวบได้ในเวลานี้ไว้ที่ปลายฝ่ามือ

“ในเมื่ออีกฝ่ายคิดจะทำลายประสาทแล้วก็เอาสิ! ทางนี้ไม่คิดจะโดนพวกหล่อนอาศัยจังหวะได้เปรียบหรอกนะ!”

หมายถึงบางจังหวะถ้าหนิงทำลายประสาทแล้วจะเป็นผลดีกับทางนั้นในการจัดการผมมากกว่า พอรู้ว่าไม่สนตัวประสาทแล้ว ผมสู้เป็นคนทำลายเองตัดโอกาสเล่นงานผมเลยจะดีกว่า

บอลเพลิงขนาดยักษ์ใหญ่พุ่งเข้าใส่ประสาท——และนั่นทำให้ประสาทสั่นสะเทือนไปทั่ว

ซากต่างๆค่อยๆล่วงลงมา ฟุ้งควันเริ่มก่อตัว

มิร่าตบหลังหนิงด้วยความเดือดดาล

“จัดการมันทั้งอย่างนี้แหละ”

หนิงรับคำสั่ง ใช้อากาศเป็นแท่นเหยียบพุ่งหาผม

ผมถอยหลัง–กระโดดลงประสาท

มิร่าเห็นก็ออกคำสั่ง

“ไม่ต้องตาม ไปสมทบกับท่านพ่อ”

 

ทั้งสองน่าจะรีบวิ่งไปหาอัลเบโด้แล้ว ทางผมเองก็ต้องรีบไปช่วยยูจิเหมือนกัน แม้ว่าตอนนี้จะเกาะอยู่ใต้ประสาทที่ใกล้จะร่วงแหล่ไม่ร่วงแหล่

แต่ก่อนหน้านั้น

“เคียวยะ ได้ยินรึเปล่า”

ผมแตะปลายหู พูดกับเคียวยะที่อยู่ห่างกันเป็นกิโลเมตรจากบนพื้น

เวทมนตร์สื่อสาร พวกเราใช้มันเชื่อมต่อกันทุกคนที่บุกประสาทคราวนี้ เพื่อจะแลกเปลี่ยนข้อมูลกันได้ตลอด มีดวงตาทิพย์ตามติดทุกคนด้วย เป็นทักษะแปลกๆของเอเธอร์ แต่นั่นก็ช่วยให้เคียวยะช่วยใช้ดวงตามหาปราชญ์ช่วยพวกเราได้เยอะ

ผมเริ่มสนทนากับเคียวยะขณะที่ไต่ใต้ประสาทไปเรื่อยๆด้วย

‘ได้ยิน แล้วมีอะไร’

“ทางเอเธอร์เป็นไงบ้าง?”

‘สู้กับคาลอสอยู่ ยังไม่รู้ผล’

นานเหมือนกันแฮะ สมกับที่มีเกราะอิจิสในครอบครอง

“แล้วทางเรย์ล่ะ”

‘เพราะแกกับหนิงทำให้ประสาทพังไปหลายชั้น พวกซากประสาทชั้นต่างๆเลยร่วงลงมาทำให้เรย์พอจะหนีพวกทหารได้’

“รอดไปแฮะ ยูจิล่ะ”

‘ยังไม่รู้ผล ไม่เชิงสูสีหรอก แต่ยูจิก็ไม่มีทีท่าจะแพ้เลย”

ประมาณว่ายูจิโดนอัดซะส่วนมาก แค่สภาพดูไม่ได้เจ็บหนักอะไร 

“เข้าใจแล้ว เคียวยะ นำทางที่เร็วที่สุดให้ที”

‘อ่า เริ่มจาก..’

ผมรีบไปหายูจิเพื่อสมทบ