< < 202 > >

ลมร้อนพัดมาจากทิศเหนือ ผมยืมรับลมนั้นอยู่บนคัลเซเรม ณ จุดที่สูงที่สุดของที่แห่งนี้

ตัวผม ..ได้สูญเสียแขนไปข้างหนึ่งอย่างสมบูรณ์ แขนข้างนี้ไม่ว่าจะใช้เวทมนตร์หรือว่าหักล้างก็ไม่สามารถเรียกคืนกลับมาได้อีกต่อไปแล้ว นั่นคงจะเป็นผลข้างเคียงจากอุปกรณ์เวทมนตร์ปริศนาที่ใช้สร้างเทพมังกร

ใช่แล้ว เทพมังกรกำลังจะถือกำเนิดขึ้นมาอีกครั้ง หลักฐานคือวัตถุประหลาดที่กำลังเต้นเป็นจังหวะประหนึ่งเสียงของหัวใจ

ทั้งหมดเกิดขึ้นได้อย่างไรกัน? สมองผมตอนนี้ยากจะหาคำตอบที่แน่ชัดออกมาได้

“ลีออน?”

เสียงร้องของมหามังกรเกรลดังขึ้นข้างๆ เธอได้สติกลับมาแล้วหลังจากที่ถูกฆ่าไป เธอเดินโซเซไปมา ก่อนจะลงไปนั่งกับพื้นตรงหน้าเศษเสื้อผ้าของชายผู้นั้น

“..ลีออน?”

เธอเอ่ยนามนั้นออกมาอีกครั้ง ก่อนจะคว้าเอาเศษเสื้อผ้าขึ้นมากอด และนั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น ดวงตาของเธอว่างเปล่า 

ไม่อยากจะเห็นไปมากกว่านี้ ผมจึงจะเดินออกไป แต่ก่อนจะไปผมก็ไปสะดุดตาเข้ากับสร้อยคอในจุดที่มีผู้ชายคนหนึ่งเคยยืนอยู่ ผมนั่งลงกับพื้นคว้าสิ่งนั้นขึ้นมาดู

มันคือภาพคู่ของชายหญิงคู่หนึ่ง ซึ่งผมพอจะจับใจความได้บ้าง

“น้องสาวของคุณแจ็คสัน ..นั้นเองเหรอ”

เพราะแบบนั้น คนๆนั้นถึงอยากจะออกจากคัลเซเรมแห่งนี้นี่เอง ถ้าที่เขาเคยเล่าว่าโดนใส่ความนั้นเป็นความจริง ผมก็อยากจะพาเขาออกไปพบกับน้องสาวของตัวเองเหมือนกัน

แต่ว่ามันคงจะเป็นไปไม่ได้แล้ว

“จะขอรับฝากไว้นะครับ”

ผมเก็บสร้อยคอเข้ากระเป๋ากางเกงของตัวเอง และเริ่มเดินออกจากจุดสูงสุดของคัลเซเรม

‘รับฝากที่ว่า หมายถึงรับฝากอะไรรึ?’

คุณออร่าปรากฏตัวตรงหน้าผม ระหว่างทางเดินลงจากคัลเซเรม เขานั่งอยู่บนขั้นบรรไดพลางเงยหน้ามองการถือกำเนิดของเทพมังกร

‘สิ่งของ? เจตนารมณ์? หรือว่าความปารถนา? จะอย่างไรก็แล้วแต่ คนที่น้องสาวของแจ็คสันอยากจะเจอด้วยมากที่สุด ไม่น่าใช่คนแปลกหน้า หากแต่เป็นพี่ชายตัวเองมากกว่านะ ยูจิ’

“เรื่องนั้นผมรู้ดีครับ”

‘เข้าใจก็ดี’

กล่าวจบคุณออร่าก็ลุกขึ้น และเดินนำผมไป …

‘เป็นอะไรไป? ทำไมถึงไม่ตามมาล่ะ?”

“ตั้งใจจะทำอะไรกันแน่ครับ”

‘เดินคนเดียวไม่น่าจะดีสักเท่าไหร่นะ ในเส้นทางต่อจากนี้น่ะ’

…

สุดท้ายผมก็ตัดสินใจเดินตามออร่าไป เดิมทีมันคือเส้นทางที่ผมจะต้องใช้เพื่อเดินลงอยู่แล้วด้วย ไม่น่ามีปัญหาอะไร

อาจจะเป็นเพราะไม่มีอุปสรรคอะไรแล้ว ผมจึงเดินลงมาได้อย่างสะดวก ไม่มีผู้คุมขังมาคอยไล่ล่า หรือกลุ่มนักโทษที่ต่อสู้กันเอง ตอนนี้ เวลานี้ ที่คุกคัลเซเรมมันเงียบราวกับไม่มีคนอยู่ หรือพูดให้ถูก—มันถูกทำให้ไม่มีคนอยู่ต่างหาก

ระหว่างทางเดิน ตรงหน้าผมก็เจอเศษเสื้อผ้าของคนที่แอบคุ้นหน้า

“คุณอัลกาด”

‘มีเรื่องต้องอาลัยอาวรณ์กับคนพรรค์นี้ด้วยรึ?’

“..ไม่มีหรอกครับ”

ผมเดินผ่านเศษซากไม่กี่อย่างของคุณอัลกาด ในใจแอบรู้สึกอาลัยอาวรณ์อย่างที่ออร่าทักโดยไม่รู้สึกตัว หรือไม่ก็ผมอาจจะพยายามเก็บความรู้สึกเหล่านี้เอาไว้เสียมากกว่า

เดินลงมาเรื่อยๆก็มาถึงที่ห้องโถงขนาดยักษ์ซึ่งก็ตามที่คาดเดาเอาไว้

เศษซากที่หลงเหลืออยู่ของกลุ่มควีนยังหลงเหลืออยู่บ้าง ไม่ว่าจะเครื่องแต่งกาย เครื่องประดับ อาวุธ หรือว่าสัญลักษณ์กลุ่มโจรสลัดของพวกเขา

“พวกคุณผิดเองนะครับที่หนีไปไม่ทัน”

ผมพึมพำเช่นนั้น พลางหยิบเอาสัญลักษณ์ของกลุ่มโจรสลัดใส่กระเป๋า และเดินไปต่อ

ตามทางเดิมที่ไม่มีผู้คน ในที่สุดผมก็เดินมาจนถึงชั้นล่างสุดของคัลเซเรม ทว่าก่อนที่จะได้ก้าวออกจากคุกนรก ออร่าก็ได้มายืนขวางหน้าทางออกเอาไว้

‘ก่อนที่ข้าจะเปิดทางให้เจ้าไปต่อ มีเรื่องที่ข้าสงสัยอยู่หนึ่งเรื่อง ..ยูจิทำไมเจ้าต้องแบกรับความรู้สึกของผู้อื่นแล้วไปต่อด้วยกัน? ทำไมถึงไม่ไปด้วยตัวเปล่าๆของตนเอง เพียงแค่ภาระที่เจ้าแบกรับมันก็มากพอแล้วไม่ใช่หรือไงกัน?’

“ผมไม่ได้แบกรับอะไรเอาไว้ทั้งนั้น”

‘โกหกกันหน้าด้านๆเลยนะ ทั้งสร้อยคอของแจ็คสัน หรือสัญลักษณ์กลุ่มโจรสลัดของควีน เจ้าก็พกมันติดตัวไว้ พร้อมความรู้สึกที่ไม่จำเป็นที่หลากหลายภายในใจไม่ใช่รึ? ที่ข้าพูดออกไปมันผิดอะไรกัน”

…..

“..”

‘เจ้าเป็นเช่นนี้เสมอมา ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้ง ..แต่ก็เอาเถอะ ข้าไม่ได้รังเกียจคนที่อ่อนโยนหรือว่าใจดีอะไรหรอก เพียงแต่’

“….”

ออร่าถอนหายใจเฮือกโต ก่อนจะโพล่งออกมาด้วยสีหน้าที่แสนเย็นชา

‘น่าเศร้าที่ความอ่อนโยนของเจ้ามันช่างไร้ราคา’

“…”

‘มันไม่มีน้ำหนักอะไรทั้งสิ้น ที่เจ้าเลือกจะอ่อนโยนเจ้าก็รู้ตัวเองดีไม่ใช่รึไงว่าทำไมกัน? บุคลิกของเจ้า ความปารถนาของเจ้า ใจจริงของเจ้าเป็นสิ่งที่สร้างขึ้นมาเพื่อสร้างเกราะป้องกันให้แก่ตัวเอง’

“ตั้งใจจะพูดอะไรกันแน่ครับ ..ผมจำเป็นต้องออกไปข้างนอก มีเรื่องที่ต้องทำอีกมากมาย สิ่งที่ผมต้องทำยังหลงเหลืออยู่อีกมากมาย ผมน่ะจะต้อง–”

‘หน้าที่ที่เจ้าแบกรับเองก็คือหนึ่งในสิ่งที่เจ้าสร้างขึ้นมา’

หา?

‘ทั้งหมดมันไร้ค่าสิ้นดี’

“คนที่บอกให้ผมลุกขึ้นสู้ก็คือคุณไม่ใช่หรือไงกัน!!?”

‘เพราะอย่างนั้นมันถึงได้ไร้ค่ายังไงล่ะ’ ออร่าหรี่ตามองผม ‘ความปารถนาของตัวเจ้าเองมันมีเสียที่ไหน กอบกู้โลก เก็บกู้สมบัติสวรรค์เพื่อโลกใบนี้ ทั้งหมดมันคือความปารถนาของข้าต่างหาก การช่วยเหลือคนสำคัญของตัวเองที่เจ้ายึดมั่นนักหนา มันก็แค่หน้าที่สำหรับเจ้า ไม่ใช่ความปารถนาอะไรทั้งสิ้น

‘ข้านึกสงสัยมาตลอดว่าเจ้าทำไปทำไมกัน เรื่องไร้ค่าทั้งหลายแหล่มันมักจะเกิดมาจากเจ้าเสมอ จิตวิญญาณของเจ้ากับการกระทำมันไปคนละทางกันอย่างสิ้นเชิง คิดว่าข้าไม่รู้เลยหรือไงว่าเจ้าอยากจะหนีมากแค่ไหน คิดว่าข้าไม่เห็นเลยรึว่าเจ้าอ่อนข้อต่อหน้าที่ซึ่งเจ้าเรียกมันว่าความปารถนาสูงสุดมากมายเพียงใด’

พูดอย่างกับรู้ดีไปเสียทุกอย่าง

‘โลกใบนี้มีแต่คำโกหก ..เรื่องที่เจ้าเคยพูด ข้าค่อนข้างสนใจทีเดียวรู้รึเปล่า—ช่วยบอกข้าทีสิว่าโลกที่มีแต่คำโกหกของเจ้ามันเป็นอย่างไรบ้าง มีหน้าตาแบบไหน มีโครงสร้างอย่างไร แล้วที่สำคัญมันหมายถึงอะไรกันแน่’

“…”

…..

….

ผมตอบไม่ได้ สิ่งที่ผมเคยเชื่อมาโดยตลอดมันไม่มีอีกแล้ว ในส่วนลึกของจิตใจผมรู้ดีว่ามันไม่มีอะไรจริงทั้งนั้น

‘มันทำให้ข้านึกได้น่ะว่าจริงๆแล้วโลกใบนี้ไม่ได้มีแต่คำโกหกหรอก ใช่ ยูจิ คำโกหกบนโลกใบนี้ไม่มีอยู่จริง ..มีเพียงแต่คำโกหกบนโลกของเจ้าเท่านั้นแหละ’

“..เอ๊ะ?”

‘ต้นกำเนิดของเจ้าคือคำโกหก ไม่แปลกหรอกที่เจ้าจะไม่รู้ว่ามันหมายความว่าอะไรกันแน่ เพราะทั้งตัวตนของเจ้ามันคือคำโกหกคำโตที่มอบให้แก่โลกใบนี้’

ผมรู้สึกหน้ามืด หายใจไม่ออก ระบบภายในร่างกายปั่นป่วนไปหมด ไม่นานผมก็ฮอบอย่างรุนแรง จับหน้าอกของตัวเองแน่น ส่งสายตาของคนน่าสมเพซไปทางออร่า

“แล้วผมควรจะทำยังไง ..ผมควรทำยังมันถึงจะถูกกันเล่า!!? ถ้าตัวตนของผมมันคือคำโกหกตั้งแต่เริ่ม—มันก็ไม่มีอะไรที่ถูกต้องทั้งนั้นสิ ถ้าอย่างนั้นทำไม ทำไมถึงต้องพาผมมาอยู่ตรงนี้ด้วย ทำไมต้องให้ผมสู้ด้วย ทำไมต้องให้ผมเจอกับเรื่องราวมากมายด้วย ทำไม ..ต้องให้ผมหลงคิดไปว่าตัวเองไม่ใช่คำโกหกด้วยเล่า ทำไม..ออร่า ….ผมมีชื่อว่าอะไร ผมเกิดมาได้ยังไง ผม..ผมเป็นตัวอะไรกันแน่สำหรับโลกใบนี้?”

‘..เมื่อนานมาแล้ว จอมมารได้ทำลายสวรรค์ สังหารทวยเทพ ทำอะไรหลายๆอย่างลงไป ก่อนที่มันจะลงเอยด้วยการเปลี่ยนแปลงของยุคสมัย แต่ยังไงๆการต่อสู้ของจอมมารกับเทพก็ยังไม่จบ เวลาล่วงเลยมาจนถึงยุคปัจจุบัน การต่อสู้คล้ายว่าจะถึงบทสรุป จอมมารได้ร่วมมือกับเด็กหนุ่มคนหนึ่ง ต่อกรกับทวยเทพจนเกือบจะเป็นผู้ชนะในบทสรุป ทว่าพวกเขาก็ลงเอยด้วยความพ่ายแพ้ด้วยปัญญาของทวยเทพ’

ออร่าแบมือจ้องฝ่ามือของตัวเอง และยิ้มออกมา

‘โดยการสร้างคำโกหกที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในหน้าประวัติศาสตร์ขึ้นมา ยูจิ เจ้าน่ะคือคำโกหก ถ้าหากถามว่าตัวเองคืออะไรกันแน่ ข้าก็คงตอบได้เพียงตัวตนที่เสแสร้งมาตั้งแต่เริ่ม’

…….

……

อา ..เรื่องมันเป็นแบบนี้นี่เอง

ตลอดมา ตั้งแต่จุดเริ่มต้น ตัวตนของผมไม่เคยมีที่อยู่ภายในโลกใบนี้เสียด้วยซ้ำ

จำได้แล้วละ ทุกอย่างเลย

 

****

ยามค่ำคืน วันเกิดครบสิบสองปีของเจ้าหญิงมังกร งานนั้นจัดขึ้นอย่างยิ่งใหญ่ที่ชายฝั่งของทวีปฟัฟนิร์ ผู้คนมากหน้าหลายตาเข้ามาภายในงาน ทุกคนปารถนาในบางสิ่งจากงานวันเกิดสุดยิ่งใหญ่คราวนี้ ทั้งมันยังเป็นงานวันเกิดที่แสนน่าเศร้า

เจ้าหญิงมังกรผู้ถูกคุมขังอยู่ภายในกรงได้หนีออกมาจากกรง และพบกับบุคคลในโชคชะตา

“ขออภัยนะครับคุณหนู ผมไม่ใช่คนหน้าสงสัยนะครับ”

“..เปล่า”

“ดูยังไงก็กลัวเห็นๆไม่ใช่รึไง หลายๆคนชอบทักว่าฉันน่ะนะยิ้มแล้วจะโคตรหลอนเลย แต่นี่ยังไม่ทันยิ้มก็กลัวซะแล้ว แปลกใหม่ดีแฮะ”

“ก็บอกว่าไม่ได้กลัวไง!”

 “อ่า ครับๆ ตามใจครับ ..โอ๊ะ”

เจ้าหญิงมังกรตัวน้อยท้องร้องออกมาอย่างน่าสงสาร เด็กหนุ่มตรงหน้าแสยะยิ้มออกมาอย่างน่าหวาดกลัว

“ยะ อย่าเข้ามาน–”

“มานี่มา!”

เด็กหนุ่มคว้ามือของเจ้าหญิงมังกรตัวน้อย และออกวิ่ง

คืนๆนั้นได้เกิดเรื่องมากมาย สุดท้ายเจ้าหญิงมังกรก็ได้ตกหลุมรักเด็กหนุ่มผู้นั้น และก่อนที่ทั้งสองจะต้องแยกจากกัน—

“ถ้านั้นก็ขอตัวก่อน ริน หวังว่าสักวันจะได้พบกัน”

“อือ ..สัญญานะ สักวันนะ”

“แน่นอนสิ ถ้านั้นก็”

เด็กหนุ่มได้หายไปพร้อมกับรถม้าที่มารับ เจ้าหญิงมังกรตัวน้อยยืนอยู่ที่แห่งนั้นก่อนที่เหล่าทหารจะโผล่มาพาตัวเธอกลับไป …

 

บนดาดฟ้าของวิทยาลัยเวทมนตร์ ‘เรดฮอต’ เด็กหนุ่มที่เติบใหญ่เป็นชายหนุ่ม กับจอมมารได้ร่วมมือกันปลอบใจโจรขโมย กกน. คนหนึ่ง

จอมมารเดินเข้าไปนั่งยองตรงข้าม โจร กกน.

“เคียวยะ ..กางเกงในของโซเฟียขอเก็บคืนนะ”

“..เชิญเลย ….ฮึก ฮือ ฮึก อือ”

ไม่นานผู้เป็นโจรก็ร้องไห้ออกมา 

“รู้ว่าผิดก็ยังจะทำอีกนะ”

“โจร กกน. ร้องไห้ไปก็ไม่ได้อะไรนะ”

“หนวกหูน่า! เงียบกันไปเลย!”

จากนั้นทั้งสองคนก็ช่วยกันปลอบใจโจรผู้อ่อนด้อย และช่วยให้โจรโรคจิตคนนี้เปลี่ยนตัวเอง …

 

กับเพื่อนคนสำคัญ

“ฉันจะเป็นคนดูแลหลังให้แกเอง เพราะอย่างนั้น–อาละวาดได้เต็มที่เลยพวก!”

“ไม่ต้องบอกก็รู้”

เปลวเพลิงสีทองพวยพุ่งออกมาจากชายหนุ่ม นักดาบหนุ่มหยิบเอาดาบเล่มหนึ่งออกมา และตั้งท่าป้องกันอย่างสมบูรณ์แบบ

 

“หัดพึ่งพาเราซะบ้างสิ”

“โทษที”

ชายหนุ่มกับจอมมารได้พูดคุยกันบนหาดทะเลทรายยามค่ำคืน ทั้งสองนอนอยู่ข้างกัน จับมือกัน และมองหมู่ดาวบนท้องฟ้าด้วยสีหน้าที่เคลิบเคลิ้ม

“..นี่”

“ว่าไงเหรอ?”

“ขอบคุณที่เข้ามาในชีวิตของเรานะ ..รักนะ เรเซอร์”

ชายหนุ่ม–เรเซอร์ยิ้มตอบกลับ

 

เรื่องราวมากมายได้ปรากฏ มันคือเรื่องราวที่ตัวผมจะต้องยืนอยู่ตรงนั้นแทนคนๆนั้น แต่ว่าความจริงนั้นคนละเรื่อง ..โลกที่ไม่ใช่คำโกหกนั้นเป็นอย่างไร ในที่สุดผมก็ได้คำตอบ

ผมยืนอยู่บนโลกใบนี้ซึ่งถูกสาป คำสาปนั้นมีชื่อว่า ‘ยูจิ’ ….เรื่องราวนับล้านที่ผมได้เผชิญไม่ใช่ความเป็นจริง ความเป็นจริงมันถูกบิดเบือน ถูกทำให้เป็นไปตามความปารถนาของใครบางคน เช่นเดียวกับตัวตนของผมที่เกิดขึ้นจากกลุ่มก้อนของความปารถนาของทวยเทพ

ฮะ ..ฮะ ..ฮะ ฮะ ฮะ ผมหัวเราะออกมา อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมา

รู้สึกตัวอีกที ผมก็ยืนอยู่บนโลกที่เต็มไปด้วยซากศพ

เหมือนว่า

ผมจะถูกสร้างขึ้นเพื่อช่วงชิงทุกอย่างของคุณเรเซอร์ สถานะ คนสำคัญ เรื่องราว ทุกสิ่งทุกอย่างของเขาผมช่วงชิงมันมา อย่างคุณหนิงหรือคุณเรย์ ตอนแรกพวกเขาคือเพื่อนคนสำคัญของคุณเรเซอร์ ต่อให้ไม่มีผม พวกเขาก็จะมีเพื่อนที่แสนวิเศษอย่างคุณเรเซอร์ อันที่จริง เพราะมีผม เพื่อนที่วิเศษสำหรับพวกเขาเลยกลายมาเป็นตัวผมแทน นี่คือตัวอย่างของคำสาปยูจิ

กับคุณเคียวยะ ผมไม่ได้ช่วงชิงมา แต่ทำลายทิ้ง โดยไม่รู้ตัว ผมได้ทิ้งคนๆนั้น และสร้างโชคชะตาที่เลวร้ายให้แก่เขา

กับคุณเบลลามี ผมได้ช่วงชิงเธอมาเป็นของตัวเอง ความรู้สึกรักใคร่ตลอดมาที่เกิดขึ้นกับตัวผม มันเป็นเพียงสิ่งที่คำสาปยูจิสร้างขึ้นมา

ในสิบ หรือร้อยช่วงเวลาแรก เธอยังคงรักในตัวตนของใครสักคนที่แทบจะไม่มีชื่ออยู่บนโลกใบนี้ เธอยังคงรักคนที่ถูกช่วงชิง และลบหายไป เพราะอย่างนั้นจึงได้สร้างคนๆนั้นขึ้นมาอีกครั้ง และมอบบทบาทที่เลวร้ายที่สุดให้

‘ตัวร้าย’ ทุกคนขนานนามเขาว่าอย่างนั้น

ส่วนตัวผมก็กลายเป็น ‘พระเอก’ ตั้งแต่ตอนไหนก็ไม่รู้

แม้ว่าจะเป็นตัวร้าย แต่คุณเบลลามีก็ยังตกหลุมรักชายคนนี้เรื่อยมา ..ทว่า สุดท้ายคำสาปมันก็ได้กัดกินลึกไปเรื่อยๆในทุกๆครั้งที่เวลาไหลย้อนกลับ สุดท้ายคำโกหกก็กลายเป็นจริง

จอมมารได้ตกหลุมรักคำโกหก ตัวตนจอมปลอมที่เลียนแบบคนรักของเธอ ..และสุดท้าย จอมเสแสร้งคนนั้นก็ได้ทำลายสิ่งที่ช่วงชิงมาสำเร็จทิ้ง

ทุกสิ่งทุกอย่างที่ชิงมาได้ จอมเสแสร้งได้ทำลายมันทิ้ง และมอบวันสุดท้ายของโลกใบนี้ให้

ทว่า

จุดจบก็ไม่มาถึงเสียที

ในความพ่ายแพ้ครั้งแรกของคุณเรเซอร์ จอมมารได้ส่งคนๆนั้นไปที่โลกที่ต่างออกไปจากที่แห่งนี้ เพราะอย่างนั้นจึงไม่สามารถทำให้โลกใบนี้จบลงอย่างสมบูรณ์แบบได้ เพราะมันขาดฟันเฟื่องชิ้นสำคัญไป ทั้งๆที่ตั้งค่าบทบาททุกอย่างไว้เป็นที่เรียบร้อยแล้วแท้ๆ

เพราะอย่างนั้นเลยต้องดัดแปลงฟันเฟื่องของโลก

ตัวผมในจิตใต้สำนึกได้บอกเล่าเรื่องราวของโลกใบนี้ไปสู่โลกที่แตกต่างกัน ซึ่งเป็นโลกเดียวกับที่คนๆนั้นถูกส่งไป สร้างเรื่องราวขึ้นมา สร้างคำโกหก โดยปารถนาที่จะเปลี่ยนคำโกหกให้กลายเป็นความจริง

อาจจะต้องใช้เวลาหน่อย แต่ว่า—มันจะต้องสำเร็จอย่างแน่นอน

โดยไม่รู้ตัว ผมได้กอบกู้โลก และทำลายโลกด้วยมือของตัวเองในทุกๆครั้ง โดยไม่รู้ตัว ผมรีเซ็ทโลกใบนี้เพื่อโลกที่ดียิ่งกว่าเดิม โดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวเองกำลังทำตรงข้ามกันอยู่

มือคู่นี้ถูกสร้างมาเพื่อคว้าทุกอย่างเอาไว้ ก่อนจะบีบทุกอย่างให้แหลก

ตัวผม ..สร้างตัวผม สร้างคำโกหกขึ้นมา ยูจิคือคำโกหกที่ผมสร้างขึ้นมา แท้จริงแล้ว ผมไม่มีชื่อเสียด้วยซ้ำ

 

****

โลกใบนี้มีแต่คำโกหก

โลกใบนี้ของผมมีแต่คำโกหก

ตัวผมคือคำโกหก

ความฝันของตัวเองคือคำโกหก

ใจจริงของตัวเองคือคำโกหก

คนสำคัญของตัวเองคือคำโกหก

เรื่องราวทั้งหมดคือคำโกหก

นอกเหนือสิ่งอื่นใด ทั้งหมดคือคำโกหกที่สร้างขึ้นมาเพื่อช่วงชิงทุกอย่างจากความเป็นจริง

“…..”

ทุกคนที่เคยอยากจะปกป้องมาตลอด

สุดท้ายผมก็แค่เสแสร้งว่าตัวเองอยากจะปกป้อง โดยที่ตัวตนในจิตใต้สำนึกตั้งใจจะทำลายทุกอย่างทิ้ง ไม่สิ ไม่ใช่ตั้งใจ แต่ทำมันไปแล้วต่างหาก นับครั้งไม่ถ้วนที่สิ่งสำคัญของชายคนนั้นถูกทำลาย

“…”

แต่เดิม คนสำคัญของคนๆนั้นจะต้องมีชีวิตต่อไป พี่สาวของเขาควรมีชีวิตอยู่ต่อไป พี่สาวของเรย์ควรมีชีวิตอยู่ต่อไป

แต่เพื่อบทบาทตัวร้ายที่ผมมอบให้ พวกเขาเหล่านั้นบนเรื่องราวนับล้านที่ปรากฏจึงต้องตาย เพื่อที่จะให้ผมสร้างเวทีสำหรับช่วงชิงทุกอย่างได้สะดวก

“…”

ความรู้สึกมากมาย ไม่ว่าจะมิตรภาพหรือความรักหรือความโศกเศร้าที่ผมมีร่วมกับทุกคน

แท้จริงแล้วสิ่งนั้นไม่ได้มีไว้เพื่อตัวตนของผม ผมแค่ไปช่วงชิงทุกอย่างมาจากคนสำคัญของทุกคน

คุณเบลลามีควรจะต้องพบรักกับคุณเรเซอร์ในทุกๆครั้งไป แต่ผมได้ทำลายความสัมพันธ์ของทั้งสองคนทิ้ง

กับคุณหนิง และคุณเรย์ หรือคุณเคียวยะ คุณโซเฟีย ทุกๆคนเองก็เหมือนกัน ถูกผมชิงมาบ้าง ทำลายทิ้งบ้าง มากมายหลายประการ ..

ในที่สุดผมก็ได้คำตอบแล้วละ

“..โลกใบนี้มีแต่คำโกหกจริงๆด้วย”

แค่แอบตกใจนิดหน่อย—ที่คำโกหกทั้งหมด ถูกสร้างมาด้วยน้ำมือของผม

…………

……

…