ตอนที่ 72 สลายฝูงสัตว์อสูรแล้วสิ

เบลซมองลงไปข้างล่างเขาเห็นฝูงหนูกลายพันธ์รวมกลุ่มกันสองสามตัวซึ่งถึงสิบตัวฝูงพวกนี้ไม่มีตัวที่มีธาตุแม้แต่ตัวเดียว และขนาดของมันเล็ก เขาก็ไม่ได้สนใจอะไร แต่ว่าเมื่อเขามองไปอีกทางไกลๆ เขาเห็นฝูงหนูกลายพันธ์ประมาณร้อยตัว ในนั้นมีตัวที่มีธาตุไฟหนึ่งตัว ธาตุลมอีกหนึ่งตัว

“ตรงนั้น!” เบลซชี้นิ้วไปทางฝูงหนูกลายพันธ์ร้อยตัวทันที

“โกร็วววว” ซีฟอสคํารามก่อนจะบินลงไป

“จ๊ดดดดดดดด

“จี๊ดดดดดด”

“จี๊ดดดดด”

ฝูงหนูกลายพันธ์ร้องระงมและเริ่มกระจายตัวออกไปเนื่องจากพวกมันรู้สึกได้ถึงรังสีของสัตว์อสูรที่วิวัฒนาการเหนือกว่าพวกมันกําลังมุ่งหน้ามาหา

“ฟูววววว” แต่ว่าแน่นอนว่าไม่ทัน ทันทีที่ซีฟอสบินลงมามันเปิดปากพ่นเพลิงอเวจีกว้างๆเผาหนูกลายพันธ์ไปสามสิบสี่สิบตัวในทันที

“ฉีก ฉีก” เบลซโบกมือ เถาพิษโลหิตจัดการตัวที่มีธาตุทั้งสองในทันที เบลซยื่นคริสตัลธาตุลมให้เอลลี่แล้วบอกเธอว่า “ดูดซับมันซะ”

“ขอบใจนะ” เธอตอบก่อนจะยื่นมือออกมาดูดซับมัน

หลังจากการสลายฝูงมีหนูกลายพันธ์หลายตัวที่หนีกระจายออกไป แต่ว่าเป้าหมายของเบลซก็ลุล่วงแล้ว ตัวที่มีพลังธาตุถูกกําจัดและพวกมันไม่รวมกันเป็นฝูงใหญ่ ถึงพวกมันมีแนวโน้มว่าจะกลับมารวมกันแต่ก็คงอีกนานเพราะขาดตัวที่เป็นผู้จ่าฝูงไป

“เธอมีแต้มวิวัฒนาการเท่าไหร่แล้ว”

เบลซถาม

“ดูเอาเองสิ” เอลลี่ตอบก่อนจะยื่นหน้า จอระบบให้
ชื่อ เอลลี่ ชาล็อตเต้ เหรียญชีวิต85เหรียญ

ระดับ12

สิ่งมีชีวิตระดับ ขาว(25/100) พลังธา ตุ <ลม น้ําแข็ง>
อาชีพนักดาบฝึกหัด

อาชีพเสริม ไม่มี

ฉายา ไม่มี

Strength(แรงกาย) : 13

Agility(ความว่องไว) : 18

Vitality(พละกําลัง) : 12

Stamina(ความทรหด) : 13

Spirituality(จิตวิญญาณ) : 12ทักษะ

<เชี่ยวชาญดาบขั้น1(ขาว)> <ร้อยคมเหมันต์(เขียวอ่อน)>

“พึ่ง25เองหรอเนี่ย”

“ก็ใครให้มันไม่เจอคริสตัลธาตุลมบ่อยๆกันเล่า!” เอลลี่เถียงทําท่าแก้มป่อง

“เฮ้ออ เธอเนี่ยน่ะป่านนี้คนอื่นไปถึงไหนกันหมดแล้วมั้ง เธอน่าจะล่าเองได้นะ”

“ก็ใครใช้ให้ฉันอยากอยู่กับนายตลอดเวลาเล่า” เอลลี่บ่นอุบอิบ

“อะไรนะ?” เบลซรู้สึกเขินอายเล็กน้อย แต่ตอบทําเป็นเหมือนไม่ได้ยิน

“มะ ไม่มีอะไร” เอลลี่อายม้วนก่อนจะไม่พูดอะไรอีก

“ป้าป๋าคุยอะไรกันนะ?” ซีฟอสคิดในใจ แต่ก็ยังบินต่อไปเรื่อยๆภายใต้การกําหนดทิศทางของเบลซ

“จ็บๆ จิบๆ จิบๆ” เสียงของนกหลายตัวดังขึ้น เบลซมองไปรอบๆมองลงข้างล่าง ก่อนจะมองขึ้นข้างบน

เบลซเห็นฝูงนกพิราบสีเทาขนาดใหญ่ พวกมันตั้งแต่หัวจรดปลายหางตัวละ ราวๆ5ฟุต(-150ซม.)ประมาณยี่สิบตัว และหนึ่งในพวกมันมีตัวหนึ่งที่ใหญ่เป็นสามเท่าจากพวกขนมีสีเขียวศิลานวล

สวยประเมิน

“นกพิราบวายุ(ขาว) ระดับ7-9 ยี่สิบตัว”

“นกพิราบหยกวายุ<ลม>(เขียวอ่อน) ระดับ 12”

“ถ้าปล่อยให้พวกมันมีจํานวนมากกว่านี้คงจะไม่ดี แถมพวกนี้ก็บินได้ด้วย ถ้าโชคร้ายเจอกับพวกมันตอนที่พักบาเรียฐานพอดีน่าจะยุ่ง จัดการพวกมันไปเลยดีกว่า” เบลซคิดก่อนจะตัดสินใจจิตสังหารถูกปล่อยออกมา “ฆ่ามันซะ!”

“กร้าววววว” ซีฟอสคํารามเสียงใหญ่ ก่อนจะบินขึ้นไปหาฝูงนกพิราบวายุทันที

“จิบๆๆๆๆๆๆๆๆ” ฝูงนกพิรายวายุร้องระงมแต่ว่าพวกมันก็บินเข้าหาพวกเบลซเหมือนกัน เนื่องจากหัวหน้าของพวกมันก็ไม่ได้อ่อนแอ

“จิบ!!” นกพิราบหยกวายุสะบัดปีกคมมีดสายลมสองสายซัดมาทางเบลซ

“แครั้ง แครั้ง” ซีฟอสหุบปีกทั้งสองข้างบังร่างของตัวเองและเบลซกับเอลลี่ที่อยู่บนหลัง

คมวายุปะทะเข้ากับปีกสีแดงไม่เกิดแม้แต่รอยขีดข่วน

“ดูจากความแรงแล้วเหมือนจะเป็น ทักษะระดับขาวแต่ก็ไม่แน่ว่ามันจะไม่มี” เบลซคิดในใจก่อนจะพูดว่า “เอลลี่ เธอจัดการนกพิราบธรรมดาที่เข้ามาใกล้ๆหละ เจ้าดาบน้อยนายยื่อจ่าฝูงไว้ซะ”

“อื้อ!”

“โกรัว”

“เถาโลหิต” เบลซสะบัดมือเรียกเถาพิษโลหิตคู่ใจทั้งเจ็ดออกมา ก่อนจะสะบัดไปจัดการกับนกพิราบวายุตัวอื่น ขณะที่ซีฟอสกําลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับนกพิราบหยกวายุ

“แครงๆๆ” กรงเล็บของสัตว์อสูรทั้งสองตัวปะทะกันก่อนะผละออกจากกันอีกครั้ง

“ควัน ควับ” ซีฟอสกางปีกออกปีกของมันเต็มไปด้วยออร่าสีเขียวดาบสายลมสีเขียวอ่อนยาวสองคมซัดไปทางนกพิราบหยกวายุ

“ปีกสายลม!”

“จิ๊บ! จิ๊บ!” คมสายลมฟันเข้าไปที่ลําตัวของนกพิราบหยกวายุแผลรูปกากบาทยาว60เซนติเมตรอยู่บนลําตัวของมันเปลี่ยนขนสีเขียวหยกรอบๆให้กลายเป็นสีแดง

“จ็บ!!!” นกพิราบหยกวายุร้องเสียงดัง ดวงตาเต็มไปด้วยความโกรธเกรี้ยว มันพุ่งเข้าหาไวเวิร์นสีแดงด้วความเร็วสูง ตอนนั้นเองจะงอยปากของมันเปลี่ยนเป็นสีขาวพุ่งเข้าไปที่กลายลําตัวของซีฟอส

“แครก!! โกร็วววว!” จะงอยปากชนเข้าไปที่ข้างลําตัวของซีฟอสเกล็ดของมันร้าวเล็กน้อยสองสามเกล็ดเลือดไหลออกมาระหว่างรอยร้าวเล็กน้อย ส่วนนกพิราบหยกวายุก็กระเด็นออกไปจะแรงที่พุ่งชน

“คาดว่าน่าจะเป็นทักษะระดับเขียวอ่อนบางอย่าง” เบลซพึมพัมพลางสั่ง “ใช้ท่าไม้ตายไปเลย! ไม่ต้องออมพลังงานแล้วสู้ยืดเยื้อไปนานๆจะบาดเจ็บเปล่าๆ”

“โกร็วววววว!” ซีฟอสคํารามลั่นร่างของมันห่อหุ้มไปด้วยออร่าสีเขียว สายลมสีเขียวออ่อนพัดไปรอบๆ ก่อนจะรวมกันเป็นไวเวิร์นสีเขียวอ่อนสูงสามเมตร

“โกร็วววว!” ไวเวิร์นที่เกิดจากสายลมนั้นคํารามก่อนจะพุ่งเข้าหานพิราบหยกวายุ

“จิบบ!” นกพิราบหยกวายุรู้สึกได้ถึงอันตรายจากทักษะนี้แต่ว่ามันหลบไปทัน

“โกร็ววว” ซีฟอสฟนเพลิงออกมา กลายเป็นไวเวิร์นสีส้มแดงตัวเล็กหนึ่งเมตรมันพุ่งเข้าหาไวเวิร์นที่สร้างจากลมในตอนแรก

“ฟรีบ” ด้วยวายุเสริมเพลิงไวเวิร์นที่ถูกสร้างจากลม กลายเป็นไวเวิร์นเพลิงขนาดยักษ์ใหญ่กว่าสิบเมตร พุ่งเข้าใส่นกพิราบหยกวายุ

มังกรวายุผงาดโลกันต์!

“ตู้มมมม!” เปลวเพลิงระเบิดอย่างรุนแรงลุกท่วมนกพิราบหยกวายุจนมองไม่เห็นร่างของมัน

“ฉีก ฉีก ฉีก ฉีก หมดพอดี” เบลซพูด หลังจากกําจัดนกพิราบวายุทั้งหมดแล้ว รอบนี้เขาได้คริสตัลไร้ธาตุมาจํานวนไม่น้อยเลยทีเดียว

ซักพักร่างไหม้เกรียมก็ร่วงหล่นเป็นนกพิราบสีดําแต่ยังคงมีบางส่วนที่ยังเห็นเป็นสีเขียว เป็นร่างของนกพิราบหยกวายุ!

“พรึบ พรึบ” เบลซสั่งให้ซีฟอสบินตามลงไปมันกระพือปีกค่อยๆลดระดับจนลงมาถึงพื้น

แน่นอนว่าการต่อสู้ในครั้งนี้มีหลายคนที่เห็นการต่อสู้ครั้งนี้!

หลังจากถึงพื้นเบลซลงมาจากหลังของเจ้าดาบน้อยก่อนจะลงมาดูนกพิราบ หยกวายุที่หายใจรวยริน

“ไม่ต้องห่วงนะฉันจะส่งนายไปสบายเอง” เบลซพูดเถาพิษโลหิตแทงไปที่หัวของมันก่อนจะดึงคริสตัลธาตุลมที่มีประกายสีเขียวอ่อนออกมา

“นกพิราบหยกวายุ<ลม>(เขียวอ่อน) ถูกสังหาร ได้รับเหรียญชีวิต 20 เหรียญ และดรอปทักษะ ดาบวายุ(ขาว)ไว้ในคริสตัลของมัน

เบลซมองไปที่ซากของมันเมื่อเห็นขนที่ไหม้เกรียมไปเกือบหมดแล้วคงจะเอาไปทําอะไรไม่ได้ เลยจําใจทิ้งมันไปด้วยความรู้สึกเสียดาย

เบลซักรีดปลายนิ้วตัวเองเล็กน้อยพิษ หัวใจขาวซิมออกมาผ่านเลือดเบลซลูบปลายนิ้วไปที่รอยร้าวเกล็ดของซีฟอสเกล็ดของมันปิดสนิทอีกครั้ง

“งับ งับ งับ” ซีฟอสฉีกร่างของมันกัน เนื้อสุกสีขาวที่อยู่ข้างในด้วยท่าทางเอร็ดอร่อย

“กรือววว”ซีฟอสร้องออกมาด้วยท่าทางน่าเอ็นดูมันเอาหัวสีไปมาที่หน้าของเบลซ

“ขี้อ้อนจังนะ ไปกันต่อเถอะ” เบลซพูดก่อนจะอุ้มเอลลี่ขึ้นและขี้หลังเจ้าดาบน้อยไปยังที่ต่อไปอีกด้านหนึ่งที่อยู่ไกลๆ

“นะ นั้นมันตัวอะไรหนะ?” ชายคนหนึ่งพูดด้วยเสียงสั้นๆหน้ายังเงยค้างมองท้องฟ้าที่อยู่ไกล ถ้ามองดีๆจะเห็นว่า พวกเขามีกันหลายคนและท่าทางเหมือนกับกําลังช็อคในสิ่งที่ตัวเองเห็น

“ที่แน่ๆ พาวนาไว้ว่าอย่าได้เจอมันเลย ดีกว่าเจ้าตัวสีแดงนั้นถ้าใครเจอเข้าหละ ก็ไม่เหลือซากแน่ๆ” ชายอีกคนหนึ่งพูด ถ้ามองรอบๆหละก็จะเห็นว่าคนกลุ่มนี้ ต่างมีอาวุธในมีและรอบๆมีซากของสัตว์อสูรประมาณสามสี่ตัวอีกมุมหนึ่งของเมือง

“คิร่า นะ- นั้นมันตัวอะไรหนะไม่เห็นจะจําเลยว่ามีฝูงสัตว์อสูรที่มีจ่าฝูงตัวสีแดงอยู่ในละแวกนี้” หญิงสาวคนนึ่งตามด้วยความสั่นกลัว

“ฉันไม่รู้ แต่รู้แค่ว่ามันน่าจะแกร่งกว่าพวกหัวหน้าฝูงอีก แถมน่าจะไม่ใช่จ่าฝูงด้วย!มันไม่มีสมาชิกเลยแม้แต่ตัวเดียว ถ้าเจอมันก็ให้หนีทันที! ส่วนจะรอดไหมก็ขึ้นอยู่กับโชคแล้ว”

“อีกอย่างฝั่งนั้นเริ่มจะขอเจรจาแล้ว จะเอาไงดี?”

“ก็ต้องลองไปดูแต่ว่าระวังตัวไว้ด้วยหละ”