“ดูเหมือนว่าเจ้าจะได้จดหมายมาสินะ ทำได้ดี”

 

กอร์ดอนที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อย่างไม่เกรงกลัวพูด

 

เบื้องหน้าเขาก็คือโซเนีย สายตาที่เธอจ้องมองกอร์ดอนนั้นไม่ได้มีความภัคดีอยู่เลย

 

“ก็มันเป็นสัญญานี่คะ”

 

โซเนียพูดด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

 

กอร์ดอนหัวเราะโซเนียอย่างเย้ยหยัน

 

“เจ้านี่เป็นลูกน้องที่ไม่เป็นมิตรเอาซะเลย แต่ก็ถือว่าทำได้เยี่ยมที่ชิงจดหมายมาได้ สมกับที่เป็นลูกเลี้ยงของนักกลยุทธอัจฉริยะคนนั้นจริงๆ แต่ข้าก็อยากได้ตัวพ่อของเจ้ามาอยู่ฝั่งข้ามากกว่าหล่ะนะ มันช่างน่าเสียดายจริงๆที่เขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้เพราะบาดแผลเก่านั่น”

 

“!? ท่านว่ายังไงนะคะ!?”

 

ความเกลียดชังฉายออกมาผ่านดวงตาของโซเนีย

 

เมื่อสิบปีก่อน โซเนียถูกไล่ออกจากหมู่บ้านด้วยกันกับแม่ของเธอเพราะว่าเธอเป็นครึ่งเอลฟ์และต้องใช้ชีวิตอย่างเงียบๆที่หมู่บ้านห่างไกลแถวชายแดนระหว่างจักรวรรดิเพเลอรินกับอาเดรเซีย

 

อย่างไรก็ตาม, หมู่บ้านนั้นก็ถูกทำลายเนื่องจากความขัดแย้งระหว่างกองทัพของอาเดรเซียกับเพเลอริน, ทำให้โซเนียต้องสูญเสียแม่ และถูกพ่อเลี้ยงของเธอช่วยเอาไว้ได้ในตอนที่ซากทัพของเพเลอรินเข้ามาปล้นแล้วเผาหมู่บ้านของเธอ

 

แต่ว่า, ในตอนนั้นเอง, พ่อเลี้ยงของเธอก็ได้รับบาดเจ็บหนักทำให้ร่างกายของเขาไม่สามารถทำหน้าที่ในกองทัพต่อไปได้ แต่ถึงอย่างนั้น, เขาก็ยังรับเลี้ยงโซเนียแล้วดูแลเธอเหมือนลูกของตัวเอง

 

เขาคือผู้มีพระคุณสำหรับโซเนีย เป็นทั้งพ่อที่ไม่มีใครแทนได้, และอาจารย์ที่เธอเคารพรัก

 

แล้วสงครามที่ทำร้ายชีวิตประชาชนแบบนี้เกิดขึ้นได้ยังไงในเมื่อมีคนแบบนี้อยู่ในกองทัพ?

 

ต้นเหตุก็คือชายที่อยู่ตรงหน้าเธอ, กอร์ดอน

 

ในตอนนั้น, มันเป็นศึกแรกของกอร์ดอนดังนั้นเขาจึงบุงเข้าหาศัตรู, ด้วยความกระหายความสำเร็จทางการทหาร แนวหน้าสงครามถูกขยายไปอย่างไร้จุดหมายและทำให้ไฟสงครามกระจายไปถึงหมู่บ้านของเธอ, ส่งผลให้โซเนียกลายเป็นเด็กกำพร้าและทำให้พ่อของเธอได้รับบาดเจ็บหนัก

 

กอร์ดอนได้รับการสรรเสริญจากผู้คนมากมายเพราะการจู่โจมของเขานั้นได้จัดการศัตรูไปมากมายแต่ในเวลาเดียวกันนั้นเอง, เลือดจำนวนมากก็ได้หลั่งไหลเพราะความสะเพร่าของกอร์ดอน

 

ซึ่งการที่กอร์ดอนคนนี้พูดออกมาอย่างไม่แยแสว่า [น่าเสียดาย] จึงเป็นสิ่งที่ยกโทษให้ไม่ได้สำหรับโซเนีย

 

อย่างไรก็ตาม,

 

“จากสายตาของเจ้า, ดูเหมือนว่าเจ้าอยากจะฆ่าข้าสินะ? แต่ลืมไปซะเถอะ พ่อและเหล่าพี่น้องบุญธรรมของเจ้าอยู่ภายใต้การสอดส่องของข้า”

 

“……ข้าเข้าใจดีค่ะ”

 

โซเนียกัดริมฝีปากเล็กน้อยด้วยความผิดหวังแล้วฝืนพูดออกมา

 

เจ้าหน้าที่ของกองทัพหลายคนมีมุมมองตรงข้ามกับกอร์ดอน พวกเขาไม่ได้ต้องการสงคราม

 

นี่คือสาเหตุที่ไม่มีนักกลยุทธซึ่งมีความเชี่ยวชาญในการต่อสู้สงครามการเมืองอยู่ในฝั่งของกอร์ดอน ดังนั้นกอร์ตอนจึงหมายตาพ่อเลี้ยงของโซเนียที่เกษียณไปแล้วและขู่ให้เขายอมร่วมมือด้วย

 

อย่างไรก็ตาม, สภาพร่างกายของพ่อเลี้ยงโซเนียไม่ได้แข็งแรงพอที่จะเดินทางมายังเมืองหลวงจักรวรรดิดังนั้นโซเนียจึงเสนอตัวมาแทนเขา เธออยากตอบแทนเขาที่เลี้ยงเธอมา ในขณะเดียวกันนั้นเอง, กอร์ดอนก็เป็นคนที่จะใช้วิธีจับตัวประกันถ้าเขาจำเป็นต้องทำ, โซเนียจึงคิดที่จะการเป็นตัวเบรคกอร์ดอนที่ไม่ค่อยฟังความคิดเห็นของคนอื่น

 

ถ้าเธอปล่อยให้คนแบบนี้อาละวาดตามใจชอบ, จำนวนคนที่จะต้องประสบชะตากรรมเดียวกับเธอและพ่อของเธอก็จะเพิ่มขึ้น

 

การรับใช้กอร์ดอนซึ่งพูดได้เลยว่าเป็นศัตรูคู่อาฆาตนั้นถือเป็นเรื่องที่แสนเจ็บปวดสำหรับโซเนีย, แต่ความรู้สึกสำนึกในบุญคุณที่มีต่อพ่อของเธอบังคับให้เธอต้องตัดสินใจแบบนี้

 

“ไม่, เจ้ายังไม่เข้าใจจริงหรอก ข้าได้ยินมาว่าที่เจ้าอยากมอบให้ลีโอนาร์ดนั้นไม่ได้มีแค่อัศวินคนนั้นแต่รวมถึงจดหมายด้วยไม่ใช่รึไง? ถ้าเจ้าเป็นนักกลยุทธของข้าก็จงเคลื่อนไหวด้วยวิธีที่ทำประโยชน์ให้ข้าเท่านั้น”

 

“สัญญาของข้าคือจะกลายเป็นนักกลยุทธให้ท่านในตอนที่ข้ามาถึงตัวท่านแล้ว ข้ายังคงเป็นอิสระอยู่ในตอนที่มาถึงเมืองหลวง ตอนนั้นมันเป็นอิสระของข้าที่จะทำตามความต้องการของตัวเอง”

 

“นี่เจ้าลืมเรื่องตัวประกันไปแล้วรึไง? รู้ใช่ไหมว่าไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากเชื่อฟังข้า?”

 

“และท่านก็ยังไม่ลืมตัวใช่ไหมคะ? ท่านไม่สามารถเอาชนะองค์ชายเอริคได้ถ้าไม่มีนักกลยุทธ ท่านรู้เรื่องนั้น, ก็เลยเรียกข้ามาที่นี่, ถูกต้องไหมคะ?”

 

โซเนียไม่ได้หลบเลี่ยงสายตาที่คมกริบของกอร์ดอนเลย

 

ศัตรูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของกอร์ดอนก็คือเอริคและถ้าเขาไม่สามารถเอาชนะเอริคได้, เขาก็จะหมดโอกาสขึ้นบัลลังก์

 

อย่างไรก็ตาม, ผู้ติดตามของเอริคมีผู้มีพรสวรรค์มากมาย, ทำให้ขุมอำนาจของเขาใหญ่ที่สุด และเหนือสิ่งอื่นใด, ขุมอำนาจของเอริคนั้นจัดการความขัดแย้งทางการเมืองได้ดีกว่าของกอร์ดอนที่มีฐานสนับสนุนเป็นกองทัพ

 

นี่คือสาเหตุที่กอร์ดอนเรียกตัวโซเนียให้มารับมือกับสถานการณ์

 

“เหอะ….ช่างมันเถอะ ตอนนี้, ขอข้าดูผลลัพธ์ของเจ้าหน่อย”

 

กอร์ดอนกระตุ้นให้โซเนียส่งจดหมายให้กับเขา

 

โซเนียเอาจดหมายออกมาจากกระเป๋าของเธอแต่เธอไม่ได้ส่งมันให้กอร์ดอนในทันที

 

โซเนียจ้องกอร์ดอนแล้วเก็บจดหมายให้พ้นจากเขา

 

“ข้าสามารถเผาสิ่งนี้ได้ถ้าข้าต้องการ”

 

“…..เจ้าไม่สนใจสิ่งที่จะเกิดขึ้นกับตัวประกันแล้วรึไง?”

 

โซเนียค่อยๆหันหน้าหนีให้กับคำพูดของกอร์ดอน

 

ถ้าเธอไม่ห่วงพวกเขาเธอก็คงจะไม่เอาจดหมายติดตัวมาด้วยหรอกแต่ถึงแม้ว่าเธอจะเอาจดหมายมาให้เขา, มันก็ไม่ได้หมายความว่าเธอจะปล่อยให้เขาทำตามใจชอบ

 

“ข้าแค่อยากฟังจากท่านก่อน”

 

“หืม? ไหนว่ามาซิ”

 

“…..องค์ชายจะไม่ยอมส่งจดหมายให้องค์ชายลีโอนาร์ดในทันทีเพื่อยื้อเวลาให้ทางใต้เตรียมตัวก่อกบฏถูกไหมคะ?”

 

“แน่นอนสิ”

 

โซเนียขมวดคิ้วให้กับคำตอบที่ชัดเจนของกอร์ดอน

 

มันเป็นไปตามที่เธอคาดเอาไว้

 

เธอคิดว่าถ้าเป็นกอร์ดอนเขาจะต้องทำแบบนี้แน่ๆ

 

นี่คือสาเหตุที่เธอต้องเปลี่ยนใจเขาให้ได้

 

“การทำแบบนี้จะมีความเสี่ยงพ่วงมาด้วยสองข้อค่ะ หนึ่งก็คือองค์ชายลีโอนาร์ดอาจจะไปร้องเรียนกับองค์จักรพรรดิ แต่เดิมนั้นการสืบสวนทางใต้เป็นความรับผิดชอบของเขาดังนั้นการที่ท่านขัดขวางด้วยการชิงจดหมายนี้จึงถือเป็นอุปสรรคในการทำงานของเขาค่ะ”

 

“เจ้าไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก ตอนนี้, พวกเราอยู่ในระหว่างสงครามผู้สืบทอด ถ้าเจ้านั่นซมซานไปหาท่านพ่อแค่เพราะถูกฝ่ายอื่นแย่งจดหมายท่านพ่อก็จะไม่มีวันยอมให้ลีโอนาร์ดได้เป็นมงกุฎราชกุมาร ถึงยังไงบัลลังก์มันก็ไม่มีพื้นที่ให้คนอ่อนแอหรอกนะ”

 

ถ้าฟ้องพ่อทุกครั้งที่มีปัญหา, แล้วจะทำยังไงถ้าไม่มีพ่ออยู่หล่ะ?

 

โซเนียเข้าใจเหตุผลของเขา แน่นอนว่าสิ่งที่สมควรทำคือนำเรื่องนี้ไปรายงานจักรพรรดิแต่ว่ามันก็ถือเป็นการสูญเสียอย่างหนักสำหรับเขาเหมือนกัน

 

ต่อให้ลีโอต้องการทำ, ทุกคนที่อยู่รอบตัวก็จะหยุดเขา

 

“ในส่วนของข้อที่สอง, การทำแบบนี้เป็นอันตรายกับจักรวรรดิมากเกินไปค่ะ สุดท้ายแล้วเรื่องพวกนี้ก็จะทำให้จักรพรรดิไม่ไว้ใจท่าน, องค์ชาย ข้าคิดว่าการก่อกบฏทางใต้ควรตัดไฟซะตั้งแต่ต้นลมค่ะ”

 

“สิ่งที่ข้าต้องการก็คือสงคราม ข้าจะให้เวลาพวกทางใต้และให้พวกนั้นเริ่มก่อกบฏเพื่อข้า ยิ่งความขัดแย้งใหญ่แค่ไหน, ข้าก็จะยิ่งสร้างผลงานทางการทหารได้มากเท่านั้น”

 

“ผลลัพธ์ของการทำเช่นนั้น, จะส่งผลให้จักรวรรดิอ่อนแอลงและพวกเราก็จะเปิดช่องว่างให้ประเทศอื่นรุกรานได้นะคะ”

 

“แบบนั้นข้าก็จะยิ่งมีโอกาสมากขึ้นไปอีก ยิ่งสงครามใหญ่ขึ้น, อำนาจของข้าก็จะยิ่งเติบโตขึ้น ถ้ามีคนคิดจะรุกรานพวกเราก็คงจะเป็นพวกเพเลอริน, ข้าก็แค่ไล่เตะพวกมันออกจากดินแดนของจักรวรรดิและบางทีข้าอาจจะสามารถใช้โอกาสนี้นำทัพไปบดขยี้เอริคได้ด้วย”

 

ในขณะที่พูดเช่นนี้, กอร์ดอนก็ยิ้มให้กับอนาคตในอุดมคติของเขา

 

โซเนียรู้สึกรังเกียจรอยยิ้มของเขา มันคือรอยยิ้มของคนที่ไม่เคยสนใจว่าจะต้องสูญเสียชีวิตไปมากแค่ไหนให้กับแผนการของเขา

 

แต่ว่า, โซเนียก็ยังคงพูดกับเขาต่อ

 

“อนาคตแบบนั้นคงจะไม่มาถึงหรอกค่ะ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าองค์ชายเอริคจะพยายามขัดขวางวิธีการของท่าน สิ่งที่ท่านปราถนาไม่ควรจะเป็นสงครามแต่เป็นบัลลังก์ สงครามก็แค่เครื่องมือไปสู่บัลลังก์ ท่านต้องไม่สับสนระหว่างเครื่องมือกับผลลัพธ์ที่ท่านหวัง ถ้าองค์ชายอยากกลายเป็นจักรพรรดิ, ท่านก็ต้องมองตัวเลือกอื่นนอกจากสงครามด้วย”

 

“…..แล้วข้าควรจะทำยังไง?”

 

“ก่อนอื่น, ท่านต้องรีบคุยกับองค์ชายลีโอนาร์ดในทันทีและส่งจดหมายให้เขา ในตอนนั้น, ท่านต้องให้เขาสัญญาว่าจะไม่ทำการแทรกแซงแผนการของท่าน ถ้าจดหมายไปถึงมือจักรพรรดิ, องค์หญิงซานดร้าก็จะสูญเสียฐานสนับสนุนทางใต้ไป และเมื่อไม่มีผู้สนับสนุนหลัก, พวกที่สนับสนุนองค์หญิงซานดร้าก็จะกระจายกันไปเข้าร่วมกับขุมอำนาจอื่น พวกเราสามารถดึงพวกเขาเข้ามาแล้วปิดช่องหว่างเรื่องบุคลากรระหว่างขุมอำนาจของท่านกับขององค์ชายเอริคได้ค่ะ ยิ่งไปกว่านั้น, ด้วยสัญญาก่อนหน้านี้, ต่อให้องค์ชายลีโอนาร์ดอยากแทรกแซง, เขาก็จะไม่สามารถทำได้ นี่คือเส้นทางที่ใกล้ที่สุดที่จะพาองค์ชายไปหาบัลลังก์ค่ะ”

 

“แล้วถ้าลีโอนาร์ดผิดสัญญาหล่ะ?”

 

“พวกเราก็จะเริ่มกระจายข่าวลือว่าองค์ชายลีโอนาร์ดทรยศท่านแม้ว่าท่านจะช่วยเขาชิงจดหมายมาก็ตาม จุดแข็งขององค์ชายลีโอนาร์ดก็คือความจริงใจ ถ้าพวกเราสร้างภาพลักษณ์ในแง่ลบนี้ให้เขา, เขาก็จะสูญเสียสิ่งที่เขาสร้างมาจนถึงตอนนี้ค่ะ ซึ่งการเคลื่อนไหวนี้พวกเราจะใช้ได้ถ้าส่งจดหมายให้เขาในทันที”

 

ถ้าหวังที่จะครองบัลลังก์, การเก็บจดหมายเอาไว้กับตัวและให้เวลาทางใต้ได้เตรียมตัวนั้นถือว่าเป็นความคิดที่โง่เง่า

 

ถ้ากอร์ดอนแค่อยากเริ่มสงครามมันก็อีกเรื่องนึง, แต่ในความเป็นจริงนั้น, เขาคือเจ้าชายที่กำลังต่อสู้แย่งชิงบัลลังก์ เป้าหมายสุดท้ายของเขาควรจะเป็นตำแหน่งจักรพรรดิ

 

โซเนียไม่อยากสนับสนุนให้กอร์ดอนกลายเป็นจักรพรรดิแต่เธอก็ต้องทำมันเพราะเขาใช้ครอบครัวเธอเป็นตัวประกัน

 

แต่ว่าสุดท้ายแล้ว, กอร์ดอนก็จะต้องคลายการสอดส่องและเธอก็จะสามารถหนีไปจากเขาได้

 

จนกว่าจะถึงตอนนั้น, เธอต้องกันกอร์ดอนไม่ให้เขาอาละวาดตามใจชอบด้วยการทำให้ขุมอำนาจของเขาใหญ่ขึ้น ในตอนที่ขุมอำนาจเติบโตขึ้นจนถึงจุดที่กอร์ดอนไม่สามารถควบคุมด้วยตัวคนเดียวได้อีก, ถ้าเธอหายไปตอนช่วงนั้น, กอร์ดอนก็จะเหมือนทำลายตัวเองไปในที่สุด

 

ตำแหน่งจักรพรรดิควรเป็นของเอริคหรือไม่ก็ลีโอ นี่คือสิ่งที่โซเนียคิด

 

“…..ด้วยวิธีนี้, ข้าจะกลายเป็นจักรพรรดิได้หรอ?”

 

“ค่ะ, ถ้าท่านทำตามที่ข้าพูด”

 

“…..ก็ได้ ข้าจะส่งจดหมายให้ลีโอนาร์ดในทันที ในอนาคตเจ้าเองก็ใช้ทักษะของเจ้าเพื่อผลประโยชน์ของข้าด้วยหล่ะ”

 

“ท่านสัญญาได้ใช่ไหมคะว่าจะใช้แผนการของข้า?”

 

“อา, ข้าสัญญา ข้าไม่ทรยศนักกลยุทธเก่งๆอย่างเจ้าหรอก”

 

พอพูดจบ, กอร์ดอนก็ยื่นมือออกมา

 

แล้วโซเนียก็ส่งจดหมายให้อย่างไม่ค่อยไว้ใจ

 

กอร์ดอนส่งเสียงฮึดฮัดในขณะที่เขาเปิดจดหมายแล้วเริ่มอ่านเนื้อหาในนั้น

 

ฉันสามารถโน้มน้าวเขาได้

 

ด้วยความคิดนี้, โซเนียก็ถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

 

แต่นี่ก็คือสาเหตุที่เธอพลาดไป, ความบิดเบี้ยวที่กอร์ดอนแสดงออกมาทางสีหน้า

 

….

 

“นี่ท่านคิดจะทำอะไรกันแน่คะ!?”

 

เวลาได้ผ่านไปหนึ่งสัปดาห์แล้ว

 

ในช่วงเวลากว่าสัปดาห์ที่ผ่านมานี้, กอร์ดอนไม่มีทีท่าว่าจะติดต่อกับขุมอำนาจของลีโอเลย เขาไม่พยายามเข้าพบโซเนียในระหว่างนั้นด้วยซ้ำ

 

และในท้ายที่สุดนั้นโซเนียก็ได้พบกับกอร์ดอนจนได้แต่เธอก็รู้สึกผิดหวังกับท่าทีที่ชัดเจนของเขา

 

“ข้าก็อธิบายไปแล้วนี่คะ! ถ้าองค์ชายต้องการบัลลังก์, ท่านก็ต้องส่งจดหมายให้กับองค์ชายลีโอนาร์ดในทันที!”

 

“อา, ข้าฟังอยู่ แต่ข้อเสนอของเจ้าถูกปัดตกไปแล้ว”

 

กอร์ดอนพูดออกมาเช่นนี้แล้วทำลายสัญญาทิ้งไปง่ายๆ

 

ด้วยสีหน้าไม่อยากจะเชื่อของเธอ, โซเนียก็จ้องกอร์ดอนตาเขม็ง

 

ความจริงที่ว่าเขาจะทำลายสัญญานั้นเข้าใจได้อยู่ ถึงยังไงเขาก็เป็นคนที่ใช้วิธีการจับตัวประกัน การทำลายสัญญาเรื่องสองเรื่องไม่ได้มีความหมายกับเขาหรอก

 

อย่างไรก็ตาม, สิ่งที่โซเนียบอกเขาไม่ใช่เรื่องโกหก ถ้ากอร์ดอนอยากได้บัลลังก์, การเดิมพันที่ดีที่สุดก็คงเป็นการทำตามแผนการของเธอซึ่งการที่ไม่ยอมใช้มันนั้นก็หมายความว่าเป้าหมายสุดท้ายของเขาไม่ใช่บัลลังก์

 

“ท่านไม่อยากได้บัลลังก์หรอคะ!?”

 

“อยากสิ แต่ข้าไม่อยากได้มันโดยไม่มีสงครามอะไรเลย ข้าอยากกระตุ้นให้การก่อกบฏทางใต้เติบโตและนำทัพไปกำราบพวกนั้น จากนั้นข้าก็จะควบคุมกองทัพกลางและขับไล่เอริคออกไป นี่คือรูปแบบการพัฒนาที่ข้าต้องการ”

 

“แบบนั้น…..จักรวรรดิอาจจะถูกประเทศอื่นรุกรานก็ได้นะคะ ท่านไม่เข้าใจหรอว่ามันอันตรายแค่ไหน!?”

 

“ข้าเข้าใจดี ทหารชายแดนน่าจะสามารถยื้อพวกมันเอาไว้ได้พักนึง ในระหว่างนั้น, ข้าจะขึ้นเป็นมงกุฎราชกุมารและทำการตอบโต้กลับ ไม่มีความจำเป็นต้องไปหวาดกลัวประเทศอื่น จักรวรรดิเป็นประเทศที่แข็งแกร่งและเมื่ออยู่ใต้การปกครองของข้า, มันก็จะเกิดใหม่เป็นเจ้ามหาอำนาจ”

 

ในขณะที่พูดนั้น, กอร์ดอนก็สะบัดมือเบาๆ

 

จากนั้น, โซเนียก็ถูกการ์ดสองคนจับตัวเอาไว้

 

“อะไรกัน!? ถ้าไม่มีข้า, ท่านก็เอาชนะองค์ชายเอริคไม่ได้หรอก!?”

 

“ข้าไม่อยากเอาชนะเจ้านั่นด้วยความขัดแย้งทางการเมือง ข้าจะขยี้มันด้วยกองทัพของข้า ข้าต้องขอบคุณเจ้านะที่จัดเวทีที่สมบูรณ์แบบนี้ให้ ข้าจะเรียกตัวเจ้าอีกครั้งในตอนที่ข้ามีธุระกับเจ้า จนกว่าจะถึงตอนนี้ก็ไปอยู่เงียบๆในห้องของเจ้าซะเถอะ และอย่าคิดทำอะไรแปลกๆหล่ะ ชีวิตของตัวประกันยังอยู่ในมือของข้า”

 

ด้วยคำขู่เช่นนี้จากกอร์ดอน, โซเนียก็ถูกพาตัวออกไปจากห้อง

 

เธอถูกการ์ดสองคนลากออกไป, ในขณะนั้นโซเนียก็จ้องมองกอร์ดอนอย่างไม่เชื่อสายตา

 

มันเหมือนกับว่าเขาเป็นสัตว์ประหลาด

 

เข้าร่วมสงครามผู้สืบทอดพร้อมกับมุ่งหวังที่จะเริ่มสงครามจริงๆ

 

โซเนียเข้าใจเขาผิด กอร์ดอนอยากได้บัลลังก์จริงๆแต่สิ่งที่เขาต้องการยิ่งกว่าก็คือสงคราม เขาคือจอมกระหายสงครามโดยแท้จริง

 

สำหรับกอร์ดอน, สงครามไม่ใช่เครื่องมือแต่เป็นจุดจบ บัลลังก์ก็มีไว้แค่อำนวยความสะดวกให้สิ่งนั้น

 

โซเนียที่ในที่สุดก็รู้สึกตัวได้ถูกลากไปแล้ว, แต่ก็ยังรู้สึกไม่อยากจะเชื่ออยู่ดี…