“พวกนั้นมีเยอะจริงๆ ถ้าไม่ได้เจ้าช่วยข้าคงถูกจับตัวไปแล้ว ขอบใจนะโซเนีย”

 

รีเบคก้า, ที่กำลังมองออกไปยังเมืองหลวงจากหน้าต่างโรงเตี๊ยมที่เธอเข้าพัก, เรียกโซเนียในตอนที่เธอเข้ามาในห้อง

 

พอได้ยินเช่นนี้, โซเนียก็ถอดฮู้ดออกแล้วยิ้มให้

 

“ไม่หรอก, ไม่ต้องห่วง พวกเราจะอยู่ด้วยกันในตอนที่เจอปัญหาถูกไหม แล้วข้าเองก็มีธุระในเมืองหลวงด้วย”

 

รูปลักษณ์ของโซเนียในตอนที่ถอดฮู้ดออกนั้นงดงาม

 

ผิวของเธอมีสีขาวหิมะ, ผมสีม่วงอ่อนของเธอยาวประบ่า และดวงตาสีม่วงอมแดงของเธอเองก็ให้ความรู้สึกน่าค้นหา

 

หูของโซเนียยาว อย่างไรก็ตาม, พวกมันไม่ได้ยาวเท่ากับของเอลฟ์

 

ครึ่งเอลฟ์

 

ไม่ได้เป็นทั้งเอลฟ์หรือมนุษย์ คงพูดได้เลยว่าพวกเขาเป็นตัวตนที่ไม่สมบูรณ์แบบและค่อนข้างถูกคนนอกจักรวรรดิดูหมิ่น

 

โซเนียเป็นหนึ่งในครึ่งเอลฟ์แต่รอยยิ้มสดใสของเธอนั้นไม่ได้ให้ความรู้สึกแบบนั้นเลย

 

“ในเมื่อพวกนั้นเห็นรีเบคก้าที่เมืองชั้นนอกประมาณช่วงเที่ยง, พวกนั้นก็น่าจะตามหาอยู่แถวนั้นไปซักพัก มันน่าจะซื้อเวลาให้พวกเราได้อยู่แต่แน่นอนว่ามันไม่ใช่การแก้ปัญหาที่มั่นคง”

 

“นั่นสินะ…..ข้าต้องรีบไปให้ถึงปราสาท”

 

“เจ้าได้รับฝากฝังจดหมายมาจากลอร์ดของเจ้าใช่ไหม?”

 

“ใช่ ข้าต้องเอามันไปให้ฝ่าบาท……เพื่อที่การตายของนายท่านจะได้ไม่สูญเปล่า…..”

 

รีเบคก้าก้มหน้าลงอย่างเศร้าสลด

 

ในระหว่างทางมาถึงเมืองหลวงจักรวรรดิ, เธอได้ฟังสิ่งที่เกิดขึ้นทางใต้มาแล้ว

 

ปีศาจปรากฎตัวขึ้นและบัสเซาก็กลายเป็นสนามรบโดยมีลีโอ, ลีเซลอตต์และนักผจญภัยที่เป็นคนที่กอบกู้เหตุการณ์นี้

 

พอได้ฟังข่าว, รีเบคก้าก็เลิกหวังว่าเดนนิสจะมีชีวิตรอด

 

ถ้าเป็นการต่อสู้ระหว่างมนุษย์ด้วยกันเองก็ว่าไปอย่าง, แต่เธอไม่อาจเชื่อได้ว่าเดนนิสจะรอดจากการต่อสู้ที่มีปีศาจมาเกี่ยวข้องด้วย

 

แต่ว่า, รีเบคก้าก็ไม่เคยหยุดเดินหน้า มันเป็นเรื่องง่ายที่จะจมปรักกับความเศร้าแล้วยอมตัดใจแต่หลังจากนั้นเธอจะไม่สามารถหาความหมายของการสละชีวิตของเดนนิสได้อีกถ้าเธอหยุดตอนนี้

 

“ข้าจะส่งจดหมายฉบับนี้ไปให้ถึงมือขององค์จักรพรรดิและเปิดโปงการกระทำผิดของขุนนางทางใต้ นายท่านของข้าถูกข่มขู่เขาก็เลยต้องเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย….แต่ถึงอย่างนั้น, เขาก็พยายามทำสิ่งที่ถูกต้องในตอนสุดท้าย ถ้าผู้คนไม่รู้ถึงเรื่องนั้น, ศักดิ์ศรีของนายท่านก็จะด่างพร้อย”

 

“เจ้าชื่นชอบเขาจริงๆนะ นายท่านของเจ้าหน่ะ”

 

รีเบคก้าพยักหน้าให้กับคำพูดของโซเนียอย่างเงียบๆ

 

เธอคิดว่าเขาเป็นเหมือนกับพ่อของเธอ ที่เธอกลายเป็นอัศวินก็เพราะเธออยากทำอะไรซักอย่างเพื่อเดนนิส

 

อย่างไรก็ตาม, ในท้ายที่สุดแล้ว, เธอก็ไม่อาจตายพร้อมกันกับเขาได้

 

“ข้า…..ข้าจะสะสางความผิดหวังของนายท่าน จากนั้นก็จะแก้แค้นขุนนางทางใต้ที่คุกคามและต้อนเขาจนจนมุม”

 

“……ข้าจะไม่พูดอะไรถ้านั่นคือสิ่งที่รีเบคก้าต้องการทำแต่ตอนนี้เจ้าควรให้ความสำคัญกับวิธีไปถึงปราสาทให้ได้อย่างปลอดภัยมากกว่านะ”

 

พอพูดจบ, โซเนียก็มองออกไปข้างนอก

 

นักฆ่ากำลังดักซุ่มอยู่ทั่วเมืองหลวงที่ถูกปกคลุมในความมืด

 

การต่อสู้ทางการเมืองที่สำคัญที่สุดของจักรวรรดิ, สงครามผู้สืบทอด จดหมายของรีเบคก้าซึ่งเชื่อมโยงกับมันโดยตรงนั้นคือสิ่งที่ทุกขุมอำนาจปราถนา

 

จนถึงตอนนี้, เธอสามารถสลัดนักล่าได้ด้วยการร่วมมือกับรีเบคก้าแต่มันจะไม่ใช่อีกต่อไปเมื่ออยู่ในเมืองหลวงจักรวรรดิ

 

“พวกเราจำเป็นต้องวางแผน ว่าแต่, มีราชวงศ์องค์ไหนที่เจ้าไว้ใจไหม?”

 

“ข้าก็ไม่รู้รายละเอียดเกี่ยวกับเขามากนัก, แต่ข้าได้ยินมาว่าองค์ชายลีโอนาร์ดน่าจะเป็นคนที่เหมาะสมนะ”

 

“องค์ชายผู้กล้าที่โด่งดังคนนั้นสินะ แต่ข้าคิดว่าพวกเราคงติดต่อเขาโดยตรงไม่ได้ง่ายๆหรอก เขาเป็นผู้ตรวจสอบที่ถูกส่งไปทางใต้ดังนั้นเขาจึงเป็นเจ้าชายที่รีเบคก้าน่าจะติดต่อไปมากที่สุด, เมื่อเป็นแบบนี้นักล่าก็น่าจะคอยจับตาดูรอบตัวเขาอยู่ ถ้าเจ้าไปถึงตัวเขาเมื่อไหร่, เจ้าก็อาจจะถูกจับได้ในทันที”

 

โซเนียวิเคราะห์สถานการณ์

 

เธอจำเป็นต้องตามติดเหตุการณ์ของสงครามผู้สืบทอดให้มากที่สุดเท่าที่จะทำได้ นี่คือสิ่งจำเป็นสำหรับโซเนีย

 

ค่ายไหนเชื่อมโยงกับดยุคคนไหนและพวกเขาจะทำการเคลื่อนไหวยังไง, การที่ต้องมาคิดทั้งหมดนี่ทำให้โซเนียถอนหายใจออกมา

 

“สำหรับตอนนี้, พวกเราคงไม่มีทางเลือกนอกจากหนี ช่วงนี้เจ้าชายลีโอนาร์ดก็น่าจะตามหารีเบคก้าอยู่เหมือนกัน”

 

“ข้าก็หวังว่าอย่างนั้น……”

 

“ตอนนี้หลากหลายอำนาจกำลังเคลื่อนไหวอยู่ดังนั้นจึงไม่ต้องสงสัยเลยว่าเขาเองก็กำลังตามหาเจ้า ปัญหาน่าจะอยู่ที่ว่าเขาจะจัดการมันยังไงแล้วเขาระดมคนมาได้มากแค่ไหน ตอนนี้, เมืองหลวงเต็มไปด้วยนักฆ่า ถ้าเจ้าถูกพวกนั้นเจอตัว, พวกนั้นก็อาจจะฆ่าเจ้าในทันทีก็ได้”

 

“ยังมีปัญหาเรื่องที่ว่าเขามีอำนาจพอที่จะปกป้องพวกเราได้รึเปล่าด้วยนะ”

 

“นั่นสิ สำหรับตอนนี้, เพื่อให้รู้เรื่องทั้งหมดนั่นพวกเราจำเป็นต้องหนีต่อไปอีกซักสองสามวัน อย่างเลวร้ายที่สุด, ข้าก็พอมีไพ่ตายอยู่แต่มันเป็นสิ่งที่รีเบคก้าอยากจะหลีกเลี่ยงอย่างแน่นอน, และข้าก็ไม่อยากทำด้วย”

 

รีเบคก้าขมวดคิ้วให้กับคำพูดของโซเนีย

 

เธอเจอกับโซเนียในระหว่างทางมาเมืองหลวงจักรวรรดิ โซเนียนั้นมีความลึกลับมากมายแต่เธอก็ได้รับความช่วยเหลือจากโซเนียมาจนถึงตอนนี้

 

เธอได้สนับสนุนรีเบคก้าด้วยเวทมนตร์ของเธอและคิดหาวิธีหลีกเลี่ยงพวกนักล่าจนเข้ามาถึงเมืองหลวงจักรวรรดิ มันเป็นเรื่องที่ไม่สามารถเชื่อได้สำหรับเธอที่เธอจะรู้สึกว่าแผนการของโซเนียนั้นทำให้เธอเสียเปรียบ

 

รีเบคก้าพยายามเปิดปากถามเธอแต่ว่าโซเนียก็ยิ้มออกมาเล็กน้อยแล้วตัดประเด็น

 

“นอนกันซักพักเถอะ ว่าแต่ใครจะเป็นคนเฝ้ายามคนแรก?”

 

“เอ๊ะ? อา, ถ้างั้น, ข้าขอเป็นคนแรกละกัน”

 

“ได้สิ ถ้างั้นขอฝากเจ้าด้วยนะ”

 

พอพูดจบ, โซเนียก็ทิ้งตัวลงเตียงแล้วหลับตา

 

ความสามารถในการนอนหลับได้ในทันทีคือทักษะที่จำเป็นทั้งกับคนในกองทัพและนักผจญภัย

 

อย่างไรก็ตาม, รีเบคก้าไม่นึกเลยว่าโซเนียจะเป็นเหมือนกัน แต่ว่า, มันก็ยังมีจุดสังเกตอีกมากมายที่ทำให้เธอคิดว่าโซเนียนั้นคุ้นเคยกับกลยุทธ์และการวางแผนดังนั้นรีเบคก้าจึงไม่สามารถทำความเข้าใจตัวตนของโซเนียได้

 

แต่ไม่ว่ายังไงมันก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าโซเนียนั้นเป็นมิตร

 

“ข้าไว้ใจเจ้านะ”

 

รีเบคก้าพูดแบบนั้นแล้วเริ่มสอดส่องพื้นที่รอบๆ

 

….

 

“องค์ชาย—! องค์ชายอาร์โนลด์!”

 

“หืม? อ้ะ, ขอโทษที”

 

อัลขอโทษเพราะเขากำลังสลึมสลือ

 

เบื้องหน้าอัลก็คือเอิร์ลแลงไฮม์, ที่กำลังรวบรวมขุนนางที่อยากสนับสนุนลีโอในเมืองหลวงจักรวรรดิ

 

เขายังอยู่ในวัยสามสิบต้นๆดังนั้นเขาจึงถือว่าค่อนข้างหนุ่ม เขาเป็นคนที่ชื่นชอบนิสัยของลีโอและเลือกที่จะสนับสนุนลีโอด้วยกันกับนายพลโดมินิค

 

ลักษณะเด่นของเขาก็คือขุนนางสวมแว่น บางทีเขาน่าจะผ่านการฝึกฝนมาบ้างเพราะเขาดูไม่ค่อยหวั่นกลัวเมื่อเทียบกับขุนนางคนอื่นๆ การประเมินของอัลในตัวเขาก็คือว่าเขาไม่ใช่คนไม่ดีหรือไร้ความสามารถ ข้อเสียเดียวก็คือว่าในบางครั้งเขาก็ไม่รู้จักยืดหยุ่นได้

 

“ให้ตายเถอะ, หัดใส่ใจบ้างสิครับ ท่านรู้รึเปล่าว่าองค์ชายลีโอนาร์ดกำลังตามหารีเบคก้าอยู่? ถ้าท่านมีเวลางีบก็ช่วยตั้งใจฟังรายงานหน่อยเถอะครับ”

 

“โทษที, โทษที”

 

อัลยิ้มให้เอิร์ลแลงไฮม์ที่มีสีหน้าไม่พอใจอย่างเจื่อนๆในขณะที่นวดรอบตาของเขาเพื่อขจัดความง่วง

 

มันผ่านมาสามวันแล้วตั้งแต่ที่พวกเขาเริ่มตามหารีเบคก้า ซึ่งก็ยังไม่มีขุมอำนาจไหนที่สามารถระบุตำแหน่งของเธอได้

 

ส่วนสาเหตุนั้นก็ชัดเจน ข้อมูลการพบเห็นเธอจากที่ต่างๆนั้นเห็นได้ชัดว่ามันแปลก

 

เนื่องจากมีคนมากมายมารวมกันเพื่อออกตามหาเธอ, การต่อสู้ระหว่างพวกเขาจึงเกิดขึ้นมากกว่าความคืบหน้าในการค้นหา

 

และในท้ายที่สุดแล้ว, มันก็กลายเป็นว่าไม่ได้ออกตามหาเธอเลย

 

รายงานยิบย่อยเกี่ยวกับการพบเห็นเธอนั้นน่าจะเป็นเหยื่อล่อด้วย อัลอ่านออกว่ามันคือความพยายามจากฝั่งเธอเพื่อให้ไม่มีใครระบุตำแหน่งที่แน่นอนของเธอได้

 

ในการรับมือกับเรื่องนี้, อัลได้ให้คำแนะนำกับเซบาสและซิกตลอดทั้งคืนโดยไม่ได้นอนเลย เพราะเหตุนี้เอง, เขาจึงหาเวลางีบๆสั้นๆในตอนนี้

 

“บารอนบอร์แมน, ที่พวกเราพยายามหลอกล่อให้มาอยู่ขุมอำนาจของพวกเราดูไม่น่าจะยอมมาง่ายๆครับ แต่เดิมแล้วเขาเป็นคนที่เคลื่อนไหวด้วยเงินจำนวนมากจากองค์ชายกอร์ดอนดังนั้นข้าคิดว่าเขาคงจะไม่เปลี่ยนใจเว้นเสียแต่ว่าพวกเราสามารถเสนอเงินจำนวนมากกว่าได้”

 

“นั่นสินะ”

 

“เห้อ….แค่นั้นเองหรอครับ?”

 

ความไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัดนี้สะท้อนผ่านสายตาของเอิร์ลแลงไฮม์ในขณะที่เขาถอนหายใจ

 

อัลพึมพำว่าเขาไม่ควรหยิบเรื่องนี้ขึ้นมาตั้งแต่แรกแล้ว อัลไม่มีสิทธิตัดสินใจดังนั้นมันจึงเป็นเรื่องแปลกที่เขาเข้ามาหาเขาด้วยเรื่องนี้

 

แต่ว่า, เอิร์ลแลงไฮม์ก็ยังคงถามเขาด้วยคำถามแบบนี้

 

“องค์ชายอาร์โนลด์ ข้าขอถามหน่อย”

 

“ว่าไงหล่ะ?”

 

“ท่านคิดว่าพวกเราจะดึงบารอนบอร์แมนมาอยู่ฝั่งเรายังไงดี? ช่วยบอกสิ่งที่ท่านคิดให้ฟังหน่อยได้ไหมครับ”

 

แค่สิ่งที่ฉันคิดสินะ, อัลพึมพำในใจ

 

มีความหงุดหงิดอย่างเห็นได้ชัดในสายตาของเอิร์ลแลงไฮม์ อัลรู้จักสายตาพวกนี้เป็นอย่างดี

 

พวกมันคือสายตาของคนที่ไม่สามารถเก็บความหงุดหงิดเอาไว้ได้และพยายามปล่อยมันออกมา และเป้าหมายของการปลดปล่อยก็มักจะเป็นอัล

 

ไม่ว่าฉันจะพูดอะไรไป, เขาก็จะปัดมันตกเพื่อที่เขาจะได้ปล่อยความหงุดหงิดออกมาอยู่ดี

 

อัลเฮ้อในใจ ปัญหามันอยู่ที่ว่าเจ้าตัวนั้นไม่ได้ทำมันอย่างมีสติ

 

“พวกเราก็แค่เพิ่มเงินไปไม่ได้หรอ?”

 

“เห้อ….ช่วยใช้สมองของท่านซักหน่อยเถอะครับ”

 

หลังจากถอนหายใจอย่างเบื่อหน่าย, เอิร์ลแลงไฮม์ก็เข้าสู่โหมดเทศน์

ด้วยความที่คิดว่ามันยุ่งยากน่ารำคาญ, อัลก็เลยแค่แกล้งทำเป็นฟังเขา

 

“ช่วยกรุณาฟังด้วยนะครับ มีความแตกตางในด้านอำนาจทางการเงินระหว่างพวกเรากับองค์ชายกอร์ดอน เพราะว่าจำนวนบริษัทที่คอยเก้อหนุนพวกเรานั้นแตกต่างกัน, พวกเราไม่สามารถเอาชนะเขาได้ด้วยการใช้แค่เงินอย่างเดียว อย่างน้อยก็โปรดเข้าใจในเรื่องนี้ด้วย ท่านเป็นพี่น้องฝาแฝดกับองค์ชายลีโอนาร์ดเพราะฉะนั้นในตอนที่องค์ชายลีโอนาร์ดไม่อยู่, ต่อให้มันจะแค่ชั่วคราว, ท่านก็ถือว่าเป็นหัวหน้าของขุมอำนาจเรานะครับ”

 

“โทษที, โทษที ข้าจะระวังให้มากกว่านี้”

 

“นี่ท่านเข้าใจจริงๆใช่ไหม……ท่านนอนไม่พอก็เพราะท่านเอาแต่เที่ยวเล่นในตอนกลางคืนไม่ใช่หรอครับ? ได้โปรดหยุดใช้ชีวิตแบบนั้นแล้วช่วยน้องชายของท่านให้มากกว่านี้หน่อยเถอะ”

 

พอพูดจบ, เอิร์ลแลงไฮม์ก็โค้งคำนับแล้วเดินออกจากห้องไป

 

อย่างไรก็ตาม, ในทันทีที่เขาออกจากห้อง, จู่ๆเอิร์ลแลงไฮม์ก็สะดุดแล้วล้มลงไป

 

แต่ว่าตรงนั้นไม่น่าจะมีอะไรที่ทำให้เขาสะดุดได้

 

มีคำถามลอยอยู่ในหัวของเอิร์ลในขณะที่เขาลุกขึ้นอย่างหงุดหงิดแล้วเดินออกไป

 

“ซิก เลิกแกล้งได้แล้ว”

 

อัลหันไปมองซิกที่กำลังเข้ามาในห้อง

 

ซิกปีนขึ้นมาบนโต๊ะและบอกอัลว่าเอิร์ลไม่ได้เจ็บตัว

 

“อย่าพูดแบบนั้นสิ ข้าได้ยินเสียงบ่นของเจ้านั่นดังมาตั้งแต่ข้างนอกเลยนะรู้ไหม? อย่างน้อยก็ให้ข้าทำแบบนี้ไม่ได้รึไง?”

 

ด้วยการใช้จังหวะช่วงที่เอิร์ลแลงไฮม์ออกจากห้อง, ซิกก็เข้ามา จากนั้นเขาก็ตั้งใจสกัดขาเอิร์ลแรงไฮม์ด้วยความตั้งใจ

 

ให้ตายเถอะ

 

อัลพึมพำ

 

“เขามาจากขุมอำนาจของพวกเราเพราะฉะนั้นมันไม่น่าจะเป็นปัญหาอะไรนักถ้าเขาเห็นเจ้าแต่ช่วยอย่าทำตัวให้มันเด่นเกินไปจะได้ไหม”

 

“ก็ได้, ก็ได้, ข้าจะระวัง แล้ว? เจ้าคิดแนวทางการเคลื่อนไหวต่อไปของพวกเราได้รึยัง?”

 

“ข้าจะคิดหลังจากที่เห็นรายงานการพบเจอวันพรุ่งนี้ ไม่ต้องสงสัยเลยว่ารีเบคก้าอยู่ซักที่นึงใกล้กับตำแหน่งพวกนี้เพราะฉะนั้นข้าจะคำนวณย้อนดูจากตรงนั้น”

 

“แย่จังเลยนะ น้องชายของเจ้าได้รับการสรรเสริญแค่เพราะเขาอยู่กับลูกน้องและออกตามหาทั่วเมืองหลวงตรงๆอย่างโง่เง่าในขณะที่เจ้าอยู่ที่นี่คอยระดมสมองแต่ก็ยังถูกเหยียดอีก แบบนี้นี่ลำบากแย่เลย”

 

“การค้นหาของลีโอก็จำเป็นเหมือนกัน ตราบใดที่พวกเราไม่มีเงื่อนงำว่าเธออยู่ที่ไหน, การค้นหาของเขาก็มีประโยชน์ ยิ่งไปกว่านั้น, ถ้าลีโอออกไปหาเธอด้วยตัวเอง, รีเบคก้าก็จะรู้ด้วยว่าจะเจอเขาได้ที่ไหนในกรณีที่เธออยากติดต่อกับพวกเรา”

 

ลีโอไม่ได้โง่

 

เขารู้ว่าเคลื่อนไหวยังไงถึงจะมีประสิทธิภาพ

 

และงานหลังฉากมันก็เป็นงานของฉันอยู่แล้ว เมื่อคิดแบบนี้, อัลก็สดชื่นขึ้น

 

“พวกเราจะต้องเจอเธอในเร็วๆนี้แหล่ะ ถึงยังไงยื้อศึกยามค่ำคืนต่อไปเรื่อยๆแบบนี้มันก็ไม่มีความหมายอะไร”

 

“นั่นสินะ, ขอฝากเจ้าด้วยแล้วกัน เด็กสาวคนนั้นดูเหมือนจะเล่นซ่อนหาเก่งใช้ได้เลยด้วย ถ้าเจ้าสามารถบีบพื้นที่การค้นหาเพื่อพวกเราได้พวกเราก็จะหาตัวเธอมาให้เจ้าได้อย่างแน่นอน”

 

ฉันพยักหน้าให้กับคำพูดของซิก, แล้วเอาแผนที่เมืองหลวงจักรวรรดิออกมาจากโต๊ะ

 

เครื่องหมายที่ทำสัญลักษณ์เอาไว้คือรายงานการพบเห็นรีเบคก้าทั้งหมดจนถึงตอนนี้ พวกมันกระจายตัวอย่างไม่เป็นระเบียบดังนั้นจึงไม่สามารถอ่านรูปแบบได้

 

“ดูเหมือนว่ารีเบคก้าจะมีนักกลยุทธ์ฝีมือดีอยู่ข้างกายแต่ก็นึกไม่ถึงเหมือนกันว่าเธอจะเล่นกับพวกเราได้ถึงขนาดนี้”

 

ในขณะที่กำลังคิดว่ามันเป็นปัญหาขนาดไหน, อัลก็มองไปยังสถานที่ที่รีเบคก้าน่าจะซ่อนตัวอยู่