มีคฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งอยู่ที่ทำเลทองของเมืองหลวงจักรวรรดิ

 

ข้างในห้องๆหนึ่งของคฤหาสน์ที่ว่านี้, กีโด้กำลังตกอยู่ในสถานการณ์ที่น่าอึดอัด

 

“กีโด้….ข้าบอกเจ้าว่ายังไง?”

 

“ท, ท่านพ่อ….เอ่อ, คือว่า…..”

 

“ตอบคำถามของข้ามา ข้าบอกเจ้าว่ายังไง?”

 

คฤหาสน์หลังนี้เป็นของตระกูลดยุคที่เก่าแก่เป็นอันดับสองของจักรวรรดิ

 

และคนที่กำลังลงโทษกีโด้อยู่ก็คือรอล์ฟ ฟ็อน ฮอร์วาธ, หัวหน้าดยุคบ้านฮอร์วาธคนปัจจุบัน

 

เขามีรูปร่างสูงบวกกับผมยาวสีน้ำตาลที่ทำให้รู้สึกถึงบรรยากาศที่ดูเป็นผู้ใหญ่และใจเย็น

 

อย่างไรก็ตาม, สายตาที่เขากำลังจ้องกีโด้อยู่นั้นมันเย็นชาจนน่ากลัว

 

“ห, ให้เข้าไปอยู่ในขุมอำนาจของลีโอนาร์ด…..”

 

“องค์ชาย…..”

 

“ห, ให้เข้าไปอยู่ในขุมอำนาจขององค์ชายลีโอนาร์ดครับ…..”

 

“ใช่ ข้าบอกให้เจ้าไปเข้าร่วมกับขุมอำนาจขององค์ชายลีโอนาร์ดที่ตอนนี้กำลังแข็งแกร่งขึ้นเพื่อผลประโยชน์ของบ้านฮอร์วาธ และเพื่อที่ไม่ว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นยังไง, บ้านฮอร์วาธของเราก็จะได้รักษาอิทธิพลเอาไว้ได้ แต่ดูสิเจ้าทำอะไรลงไป?”

 

รอล์ฟใช้สายตากระตุ้นให้กีโด้พูดอย่างเงียบๆ

 

เมื่อเห็นแบบนี้, กีโด้ก็ส่ายศรีษะด้วยสีหน้าหวาดกลัว

 

“ต, แต่มันช่วยไม่ได้นี่ครับ! จู่ๆอาร์โนลด์ก็โมโหขึ้นมาแล้วไม่ยอมฟังที่ข้าพูดเลย! ทั้งหมดมันเป็นความผิดของเขาครับ!”

 

“กีโด้…..ช่วยอย่าทำให้ข้าผิดหวังไปมากกว่านี้จะได้ไหม แค่ตอบคำถามของข้ามาก็พอ เจ้าทำอะไรลงไป?”

 

เขาถามด้วยน้ำเสียงนิ่งๆและนุ่มนวล

 

อย่างไรก็ตาม, มันมีแรงกดดันอย่างมหาศาลแฝงอยู่ในนั้น

 

กีโด้ตื่นกลัวและตอบคำถามกลับไปในขณะที่หลบตา

 

“ข้า, ข้าทำให้อาร์โนลด์โกรธ…..”

 

“องค์ชายหล่ะ ทำไมถึงไม่หัดจำเรื่องนี้สักทีนะ?”

 

“เจ้านั่นก็แค่เจ้าชายไร้ค่า! เขาไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันแล้วเอาแต่ทำตัวว่างไปวันๆ! เขาด้อยกว่าข้ามาตั้งแต่ตอนที่พวกเรายังเด็กแล้ว! ข้าไม่สามารถพูดยกย่องคนที่น่าสมเพชอย่างเขาได้ครับ!”

 

“แล้วยังไง? แค่ถูกคนขี้เกียจน่าสมเพชจ้องเอา…..ก็ทำให้เจ้าล้มไม่เป็นท่าเลยหรอ?”

 

“น, นั่นมัน…..ข, ข้าก็แค่ประหลาดใจเพราะข้าไม่เคยคิดว่าเขาจะโกรธ, มันก็แค่นั่นแหล่ะครับ!”

 

“การโจมตีคนอื่นเป็นเรื่องอันตราย เพราะเจ้าจะทำให้ตัวเองเสี่ยงที่จะโดนตอบโต้กลับ และนั่นก็คือสาเหตุที่เจ้าต้องคิดเสมอว่าเจ้าจะโดนตอบโต้กลับในตอนที่เจ้าตัดสินใจโจมตีใครซักคน ซึ่งเจ้าไม่เพียงแค่เลือกโจมตีเจ้าชายที่มีศักดิ์สูงกว่าเจ้าเท่านั้นแต่เจ้ายังไม่เคยคิดว่าเขาจะทำอะไรซักอย่างเพื่อเป็นการตอบโต้เจ้ากลับด้วยเนี่ยนะ? คงไม่มีคำไหนที่จะเหมาะกับเจ้าไปมากกว่าคำว่าเจ้าโง่แล้วหล่ะ”

 

“จ, เจ้าโง่หรอครับ!? ข้าเนี่ยนะ!?”

 

ด้วยความประหลาดใจ, สีหน้าของกีโด้ก็บูดบึ้งขึ้นมาเพราะศักดิ์ศรีของเขาถูกทำร้ายแล้วเขาก็จ้องรอล์ฟกับไปด้วยสายตาที่รุนแรงกว่าตอนแรก แต่ว่าเขาก็ต้องหลบตาหนีในทันทีเพราะรอล์ฟเขม่นตามองเขา

 

พอไม่รู้ว่าจะเอาความโกรธไปลงที่ไหน, เขาจึงเอาไปลงกับพื้นด้วยการกระทืบมันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

 

“ข้ารู้ว่าเจ้าชอบรังแกองค์ชายอาร์โนลด์ ข้ารู้ว่าเจ้าเกลียดเขาที่เอาแต่ทำตามใจชอบไปวันๆ บางทีมันอาจเป็นเพราะเจ้าได้รับการฝึกอย่างเข้มงวดมาตั้งแต่ยังเด็กเจ้าถึงรู้สึกเกลียดเขามากขนาดนั้น ซึ่งการรังแกก็ถือเป็นหนึ่งในวิธีระบายอารมณ์ประเภทหนึ่ง, ข้าเองก็เข้าใจดี แต่เจ้ารู้ไหมว่าทำไมข้าถึงไม่เคยพยายามจะหยุดเจ้า?”

 

“น, นั่นก็เพราะว่า……เขาเป็นแค่เจ้าชายที่ไม่สำคัญใช่ไหมครับ……?”

 

“เจ้านี่ทำตัวโง่ขึ้นเรื่อยๆเลยนะ ฟังให้ดี ข้าอยากให้เจ้าได้เรียนรู้ ข้าอยากให้เจ้าได้รับบทเรียนดีๆจากมัน ข้าอยากให้เจ้ารู้ด้วยตัวเองว่าในตอนที่เจ้าโจมตีคนอื่นโดยไม่ยั้งคิด, เจ้าก็จะได้รู้ซึ้งถึงความเจ็บปวด แต่ว่าเจ้าก็ไม่เคยมีโอกาสได้เรียนรู้บทเรียนนั้นซักที เพราะถึงยังไงองค์ชายอาร์โนลด์ก็ไม่เคยตอบโต้เจ้ากลับเลย ซึ่งข้าก็รู้สึกผิดหวังจริงๆ หลังจากนั้น, พวกเจ้าทั้งสองก็โตขึ้นแล้วเจ้าก็เริ่มสั่งสมผู้ติดตามเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ข้าคิดว่าสุดท้ายแล้วเจ้าอาจจะโตขึ้นด้วยวิธีการของตัวเอง แต่เจ้ากลับไม่เคยโตขึ้นเลย เจ้าทำตัวไม่ประสีประสาและโง่เง่ากว่าที่ข้าจะจินตนาการเอาไว้อีก”

 

“ข, ข้าโตเป็นผู้ใหญ่ที่เพียบพร้อมแล้วนะ!”

 

“ถ้าเจ้าเป็นผู้ใหญ่ที่เพียบพร้อมอย่างน้อยภายนอกเจ้าก็ควรจะหัดสร้างภาพกับเขาบ้าง อีกฝ่ายเป็นถึงลูกชายขององค์จักรพรรดิ มันควรจะเป็นเรื่องธรรมดาอยู่แล้วที่เจ้าจะต้องพูดกับเขาอย่างสุภาพให้เหมือนผู้ใหญ่, เพราะมันไม่ใช่การหยอกล้อกันระหว่างพวกเด็กๆ แต่เจ้าไม่เคยทำแบบนั้นเลย และตอนนี้เจ้าก็ถูกองค์ชายตอบโต้กลับแล้ว เจ้าทำให้เขาโกรธในช่วงเวลาที่สำคัญและร้ายแรงมากๆ มันอาจจะเป็นความจริงในตอนที่เจ้าบอกว่าทั้งหมดเป็นความผิดขององค์ชายถ้าพวกเจ้าทั้งสองยังเด็กอยู่ ถ้าเจ้าเคยได้รับบทเรียนหนักๆกลับมาบ้างเรื่องก็คงจะไม่ออกมาเป็นแบบนี้ องค์ชายอาร์โนลด์มีความเป็นผู้ใหญ่มาตั้งแต่เด็กแล้วดังนั้นเขาก็เลยทนโดนเจ้ารังแกและตอนนี้เจ้าก็มีแต่จะโตขึ้นเป็นคนที่อวดดีและไม่ประสีประสา นี่มันเป็นเรื่องที่น่าผิดหวังสุดๆเลยหล่ะ”

 

พอได้ยินพ่อของเขาพูดเหมือนกับกำลังสรรเสริญอัล, กีโด้ก็กัดริมฝีปากของเขา

 

ซึ่งเหตุผลก็เพราะว่าในใจของกีโด้นั้น, เขาไม่เคยนึกถึงสถานการณ์ที่มีคนพูดยกย่องอัลในขณะที่เขาถูกตำหนิมาก่อนเลย

 

“เจ้านั่นเนี่ยนะเป็นผู้ใหญ่!? ส่วนไหนกันหรอครับ!? จนถึงตอนนี้เขาก็ไม่เคยทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอันเลยด้วยซ้ำ!”

 

“ใช่ และเจ้าก็ได้ทำทุกอย่างแล้ว”

 

“ใช่ครับ! ข้าใช้ความพยายามในขณะที่หมอนั่นไม่ได้ทำอะไรเลย!”

 

“และนี่ก็คือผลลัพธ์ยังไงหล่ะ ด้วยผลพวงจากความพยายามของเจ้า, เจ้าจึงทำหน้าที่ที่ข้าฝากฝังเอาไว้ล้มเหลวแถมเจ้ายังเผยด้านที่ไม่น่ามองให้ขุนนางคนอื่นๆเห็นด้วยในขณะที่องค์ชายอาร์โนลด์สามารถสร้างผลลัพธ์นี้ขึ้นมาได้โดยที่ไม่ต้องใช้ความพยายามอะไรเลย ข้าหน่ะมีความเชื่ออยู่ว่าคนฉลาดที่ขี้เกียจดีกว่าคนโง่ที่ขยัน…..แล้วเจ้าเป็นแบบไหนหล่ะ?”

 

ด้วยความที่ทนกับการถูกเปรียบเทียบไม่ได้อีกแล้ว, กีโด้จึงเริ่มกำหมัด

 

อย่างไรก็ตาม, ในตอนนั้นเอง

 

น้ำเสียงที่คมกริบก็ดังก้องขึ้นมา

 

“ห้ามขยับ!”

 

“!! ???”

 

พอได้ยินเสียงของรอล์ฟ, อารมณ์ฉุนเฉียวของกีโด้ก็ถูกสกัดเอาไว้

 

จากนั้น, รอล์ฟก็พูดแบบนี้กับกีโด้ด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลแต่โหดร้าย

 

“ข้าฝากฝังเรื่องการอบรมเจ้าเอาไว้กับภรรยาของข้าเนื่องจากเธอรักเจ้ามาก นั่นคือสาเหตุที่ข้าไม่เคยแทรกแซงเลยเว้นเสียแต่ว่ามันจำเป็นจริงๆ แต่ว่า, ดูเหมือนมันจะเป็นความผิดพลาดสินะ กลับไปที่ห้องของตัวเองซะ เจ้าต้องทำหัวของตัวเองให้เย็นลงซักหน่อย”

 

“ท, ท่านพ่อ!!!!”

 

“ข้าไม่ชอบพูดซ้ำหลายรอบนะ”

 

พอไม่มีที่ระบายความโกรธ, กีโด้ก็เดินกระทืบเท้าออกไปจากห้องอย่างเงียบๆ

 

หลังจากนั้น, เสียงที่เหมือนกับมีอะไรบางอย่างพังก็ดังมาจากที่ไกลๆ

 

เมื่อได้ยินแบบนั้น, รอล์ฟก็ถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่

 

“ขออนุญาตครับ ท่านพ่อ, ข้าเข้าไปได้ไหม?”

 

“เข้ามาสิ, ไรเนอร์”

 

หลังจากที่อนุญาต, ชายหนุ่มที่เด็กกว่ากีโด้ก็เข้ามาในห้อง

 

เขาสูงพอๆกับกีโด้แต่ร่างกายของเขานั้นกำยำกว่าและเสื้อผ้าของเขาก็ไม่ได้มีกลิ่นอายของเซ้นส์การแต่งตัวที่ห่วยแตก รอยยิ้มอ่อนๆที่แสดงอยู่บนใบหน้าของนั้นทำให้ผู้คนเชื่อว่าเขาเป็นลูกชายของรอล์ฟจริงๆ

 

ชื่อของชายหนุ่มคนนี้ก็คือเรเนอร์ ฟ็อน ฮอร์วาธ เขาเป็นลูกชายคนที่สองของดยุคฮอร์วาธที่ปีนี้มีอายุได้ 16 ปีแล้ว เขาคือคนที่น่าจะได้สืบทอดตำแหน่งของพ่อในฐานะหัวหน้าตระกูลและเป็นดยุคฮอร์วาธคนถัดไป

 

เนื่องจากเรเนอร์ไม่ได้คล้ายกับแม่ของเขาเท่ากับกีโด้, แม่ของเขาก็เลยไม่ได้หลงไหลในตัวเขามากเท่า และนี่ก็คือสาเหตุที่ทำให้รอล์ฟมีโอกาสได้อบรมเลี้ยงดูเขา

 

ซึ่งผลลัพธ์ก็คือ, พวกเขามีนิสัยต่างกันคนละขั้วจนผู้คนเริ่มสงสัยว่ากีโด้กับเรเนอร์นั้นเป็นพี่น้องกันจริงๆหรอ

 

“ดูเหมือนเมื่อสักครู่นี้ท่านพี่จะอารมณ์ไม่ค่อยดีใช่ไหมครับ?”

 

“ก็เหมือนปกตินั่นแหล่ะ”

 

“มันแย่กว่าตอนปกติอีกนะครับ ดูเหมือนท่านพี่จะหงุดหงิดมากมาตั้งแต่ตอนที่ถูกองค์ชายอาร์โนลด์จ้องแล้ว”

 

“ปล่อยไปเถอะ ทั้งหมดเป็นเพราะการกระทำของเขาเอง แต่มันก็ยังถือเป็นความรับผิดชอบของข้าที่ขอให้เขาทำแบบนั้นและตอนนี้พวกเราก็ต้องตามล้างตามเช็ดให้เขา”

 

ขุมอำนาจของลีโอได้ถลำลึกเข้าไปในสงครามผู้สืบทอดอย่างเต็มตัวแล้ว

 

รอล์ฟพยายามจะส่งกีโด้ไปอยู่ฝั่งของลีโอเพื่อที่เขาจะได้ซื้อใจขุมอำนาจของลีโอได้แต่กีโด้กลับทำให้พวกเขาโกรธแทน

 

แค่มองผ่านๆ, ไม่ว่าใครก็รู้ว่าลีโอนั้นไว้ใจอัลเป็นอย่างมาก การทำให้อัลโกรธก็เหมือนกับทำให้ลีโอมองไม่ดี

 

“พูดตามตรงนะครับ, ข้าคิดว่าตราบใดที่ท่านพี่ยังอยู่กับพวกเรา, พวกเราก็คงจะไม่สามารถเข้าร่วมกับองค์ชายลีโอนาร์ดได้”

 

“ข้าเห็นด้วย หลังจากที่เฝ้าสังเกตเขามานาน, องค์ชายอาร์โนลด์นั้นไม่ใช่ประเภทที่ชอบเก็บความแค้นเอาไว้แต่กีโด้บอกว่าองค์ชายโกรธเขา องค์ชายคนเดียวกับที่ทนโดนเขารังแกมาตั้งนาน ดูเหมือนว่าพวกเราจะคาดหวังความสัมพันธ์ดีๆจากพวกเขาไม่ได้อีกแล้ว”

 

“ข้าเองก็ไม่สามารถสอดมือไปยุ่งกับพวกเขาด้วยตัวเองได้เหมือนกัน พวกเราจะเอายังไงกันดีครับ?”

 

“ถ้าจนมุมเข้าจริงๆพวกเราก็ต้องกำจัดพวกเขา ถ้าองค์ชายลีโอนาร์ดกลายเป็นจักรพรรดิขึ้นมาพวกเราก็จะไม่สามารถแสดงอิทธิพลที่พวกเราสั่งสมมาจนถึงตอนนี้ได้ แม้ว่าพวกเราจะได้รับความเคารพในฐานะบ้านดยุคที่มีประวัติศาสตร์มาอย่างยาวนาน, แต่พวกเราก็จะถูกกันให้ห่างจากอำนาจ แถมมาตรการป้องกันที่จะช่วยหลีกเลี่ยงเหตุการณ์นั้นก็ล้มเหลวไปแล้วด้วย”

 

“นั่นมันก็จริงอยู่หรอกครับแต่ข้าคิดว่าการกำจัดพวกเขาคงไม่ใช่เรื่องง่ายๆหรอกนะครับ”

 

รอล์ฟพยักหน้าให้กับคำพูดของเรเนอร์

 

ทั้งสองคนนั้นกำลังตั้งใจดูอยู่ในตอนที่อัลจ้องกีโด้

 

หลายคนอาจจะคิดว่ากีโด้ประหลาดใจเพราะจู่ๆอัลก็โกรธเขาขึ้นมาแต่พวกเขามีความคิดเห็นแตกต่างออกไป

 

สายตาที่พวกเขาเห็นในวันนั้นคือสายตาของคนที่แข็งแกร่งถอย่างเห็นได้ชัด

 

ถ้าทฤษฎีของพวกเขาถูกต้องก็แสดงว่าศัตรูของพวกเขาคือเจ้าชายผู้กล้าที่ตอนนี้กำลังมาแรงและเจ้าชายผู้ฉลาดหลักแหลมที่ซ่อนเขี้ยวเล็บมาอย่างยาวนาน

 

ถ้าเป็นไปได้, พวกเขาก็ไม่อยากเป็นศัตรูด้วยเลย

 

อย่างไรก็ตาม, ลูกชายจอมงี่เง่าของเขาได้ก้าวเป็นปฏิปักษ์ไปก้าวนึงแล้ว

 

“ข้าน่าจะแทรกแซงการอบรมสั่งสอนกีโด้ให้เร็วกว่านี้นะ…..”

 

“ต่อให้ท่านพ่อพูดอะไรไป, ท่านพี่ก็คงจะแค่หาคำตอบที่เข้ากับสถานการณ์ในตอนนั้นมาตอบท่านเฉยๆแหล่ะครับ ข้าเองก็ประหลาดใจเหมือนกัน แม้ว่าเขาจะไปที่นั่นเพื่อซื้อใจองค์ชาย, แต่เขากลับเข้าไปคุยด้วยท่าทีที่ดูสูงส่งแบบนั้น ข้าคิดว่ามันคงฝังลึกอยู่ในนิสัยของท่านพี่แล้วหล่ะเพราะฉะนั้นมันคงไม่มีวิธีซ่อมแซมมันได้อีกแล้ว”

 

“เจ้าคิดว่าถ้ากีโด้ยังอยู่กับเราพวกเราจะชนะได้ไหม?”

 

“พวกเราควรใช้ทุกอย่างที่มีครับ แต่ถ้าจนมุมเข้าจริงๆพวกเราค่อยทิ้งเขาในภายหลังก็ยังได้ และถ้าท่านแม่คัดค้านแล้วขู่ว่าจะหย่ากับท่านก็ไม่เป็นอะไรเหมือนกัน ถึงยังไง, ท่านพ่อก็น่าจะหาผู้หญิงคนอื่นมาแต่งงานด้วยได้อยู่แล้ว”

 

“ก็นะ, มันก็ใช่อยู่หรอก เป็นตัวเลือกที่มีเหตุผลมากเลยหล่ะ ถ้าพวกเราสามารถใช้ประโยชน์จากนิสัยชอบสร้างปัญหาของกีโด้ได้พวกเราก็น่าจะสามารถได้อะไรมาบ้าง ถึงยังไงลองดูซักหน่อยก็คงไม่เสียหายอะไร”

 

ในขณะที่คิดเรื่องพวกนี้, รอล์ฟกับเรเนอร์ก็ยิ้มออกมา

 

รอยยิ้มชั่วร้ายของพวกเขานั้นแสดงให้เห็นว่าพวกเขาทั้งคู่มีจิตใจที่ร้ายกาจพอๆกัน