ฉันกับท่านพี่ลีเซกำลังเดินทางลงใต้พร้อมกับกองทหารม้าด้วยความเร็วสูงสุด พวกเราออกเดินทางตลอดทั้งคืนแต่พวกเราก็ยังไล่ตามเยอร์เกนไม่ทันห

 

เส้นทางแห่งแสงสว่างถูกสร้างขึ้นโดยการติดตั้งหินที่ส่องแสงพิเศษบนเสาที่อยู่ตามถนน พวกมันจะดูเหมือนกับหินทั่วๆไปในเวลากลางวันและเริ่มเปล่งแสงในเวลากลางคืน หินพวกนี้ไม่ได้ราคาแพงอะไรนัก แม้แต่เด็กก็ยังสามารถหาได้บนภูเขา

 

อย่างไรก็ตาม, สิ่งที่สุดยอดในตอนนี้ก็คือจำนวนที่สุดโต่งของมัน

 

ฉันได้ยินมาว่ามันยังไม่เสร็จแต่ว่าถนนสายนี้มันจะไปได้ยาวแค่ไหนกันนะ

 

“ไม่นึกเลยนะครับว่าเขาจะสามารถทำได้ถึงขนาดนี้โดยไม่พึ่งพาความช่วยเหลือจากจักรวรรดิเลย”

 

“เยอร์เกนมีเส้นสายกับพ่อค้าอยู่มากมาย แล้วเขาก็ยังมีความสัมพันธ์แบบร่วมมือกันกับเอริคจนถึงช่วงนี้ด้วย แค่นี้ก็น่าจะช่วยเขาได้เยอะแล้ว”

 

“ช่างเป็นคนที่น่ากลัวจังเลยนะครับ”

 

เขาถึงกับใช้ประโยชน์จากเอริคเลยหรอ?

 

แต่ในฐานะดยุค, เขายังไม่ถูกพิจารณาว่าเกี่ยวข้องกับสงครามผู้สืบทอด

 

ช่วงนี้, เขามีเส้นสายกับพ่อค้าที่อยู่ฝั่งเอริค ที่เขาเลือกขุมอำนาจของเอริคต้องเป็นเพราะมันคือขุมอำนาจที่โดดเด่นที่สุดแน่ๆ อย่างไรก็ตาม, นี่อาจจะไม่ใช่เหตุผลหลักของเขาก็ได้

 

“จนถึงตอนนี้กอร์ดอนยังไม่ใช่ศัตรูสำหรับข้าแต่ถ้าข้าแสดงท่าทีที่ดูเหมือนว่าข้าอยากกลายเป็นผู้เข้าชิงตำแหน่งจักรพรรดิด้วยตัวเอง, เขาก็จะสร้างความขัดแย้งกับข้าอย่างแน่นอน ส่วนซานดร้าข้าคงไม่ต้องพูดถึง นั่นคือสาเหตุที่เยอร์เกนเลือกติดต่อกับเอริค เจ้าตัวเองก็บอกเรื่องนี้กับข้าดังนั้นไม่ต้องสงสัยเลย”

 

 

“เขามักจะให้ความสำคัญกับท่านพี่อยู่ตลอดเลยนะครับ”

 

“ข้าแค่บอกเขาว่าให้ทำตามใจชอบ มันไม่ใช่ว่าข้าขอให้เขาทำอะไรให้ซักหน่อย”

 

ท่านพี่พึมพำในขณะที่นั่งอยู่บนหลังม้า

 

สีหน้าของเธอดูไม่สบอารมณ์เล็กน้อย ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ชอบให้เขาทำตัวให้เธอเป็นห่วง

 

“ท่านพี่เอริคเองก็น่าจะเข้าใจเป้าหมายของเขาและเลือกที่จะร่วมด้วย ในตอนที่ถนนเส้นนี้สร้างเสร็จมันจะทำประโยชน์ให้จักรวรรดิอย่างมหาศาลแน่ๆ”

 

“เยอร์เกนเป็นคนละเอียด เขาน่าจะขายมันให้กับประเทศเพื่อสร้างกำไรในภายหลัง”

 

“ก็ฟังดูสมกับเป็นเขาดีนะครับ”

 

ต่อให้จุดยืนของเขาคือการให้ความสำคัญกับผลประโยชน์ของท่านพี่เป็นอันดับหนึ่ง, แต่เขาก็ยังเก็บฉวยทุกอย่างที่เก็บได้ เขาต้องมีแผนการที่ดำเนินไปแล้วอีกเยอะเลยแน่ๆ

 

ว่าแล้วเชียว, เขาเป็นคนที่น่ากลัวจริงๆ

 

“พวกเราถูกช่วยเอาไว้เพราะเขาตกหลุมรักท่านพี่สินะครับ”

 

“เจ้าหมายความว่ายังไง?”

 

“ถ้าเขาไม่ตกหลุมรักท่านพี่, เขาก็คงจะมองสถานการณ์อย่างเป็นกลางและเข้าร่วมกับสงครามผู้สืบทอดด้วยสิ่งนี้ เขาจะกลายเป็นศัตรูที่น่ารำคาญไม่ใช่น้อยเลยหล่ะ เขามีทั้งเงินและเส้นสายอยู่ทุกที่ มันคงจะน่าปวดหัวอย่างแน่นอนถ้าพวกเรามีเขาเป็นศัตรู”

 

“นั่นสินะ, เยอร์เกนเป็นคนมีความสามารถจริงๆนั่นแหล่ะ ถ้าเกิดเขากลายเป็นศัตรูก็ถือว่าเป็นตัวปัญหาใช้ได้เลย”

 

“มันคงจะหายนะแน่นอนครับถ้าเขาไปตกหลุมรักท่านพี่ซานดร้าไม่ใช่ท่านพี่”

 

“อย่าดูถูกเยอร์เกนนะ ต่อให้เขาเป็นแบบนั้น, เขาก็ยังเป็นถึงคนที่ตกหลุมรักข้าถูกไหม? มันไม่มีทางที่เขาจะถูกคนอย่างซานดร้าล่อลวงได้หรอก”

 

“……..”

 

น้ำเสียงของเธอดูค่อนข้างไม่พอใจอย่างบอกไม่ถูก

 

ด้วยดวงตาที่กลมโต, ฉันก็หันไปหาหัวหน้าหน่วยที่กำลังวิ่งตามหลังพวกเราเล็กน้อย

 

ซึ่งเขาก็ยิ้มให้ฉันแล้วพยักหน้าให้เบาๆ

 

เป็นแบบนี้นี่เองสินะ

 

“ท่านพี่……”

 

“อะไร?”

 

“เอ่อ, ไม่มีอะไรครับ ถึงพูดออกไปก็คงจะไม่มีประโยชน์อยู่ดี”

 

ท่านพี่เผลอไปหลงรักเขาโดยไม่รู้ตัวรึเปล่า? ฉันกำลังจะพูดแบบนั้นแต่ก็กลืนมันกลับเข้าไป

 

ถึงยังไงเธอก็คงจะปฏิเสธอยู่แล้ว

 

เอาเถอะ, ภายนอกเธออาจจะทำเป็นไม่ชอบ,

 

แต่ความจริงก็คือว่าท่านพี่ยอมรับเยอร์เกน

 

ในขณะที่กำลังคิดเรื่องนี้อยู่, ก็มีแสงส่องประกายขึ้นเบื้องหน้าพวกเรา

 

“ท่านทหารกลุ่มนั้น! พวกเราเตรียมอาหารมาให้พวกท่าน! เชิญรับไปเถอะครับ”

 

พอพูดจบชาวบ้านก็ส่งถุงอาหารขนาดพอดีมือให้กับทหาร

 

ท่านพี่กับฉันหยุดอยู่ตรงนั้นแต่หัวหน้าหน่วยรับมาถุงนึงแล้วก็ออกเดินทางในทันที

 

“ขอโทษนะ! ว่าแต่ใครเป็นคนบอกเรื่องนี้หรอ!?”

 

“หืม? อะไรนะ? พี่ชายไม่รู้หรอกหรอ?”

“N? What? Nii-san, haven’t you heard?”

 

หญิงวัยทองพูดในขณะที่ส่งน้ำกับถุงอาหารให้ฉัน

 

จากนั้น

 

“ก็ต้องเป็นท่านดยุคหน่ะสิ เขาบอกว่าเดี๋ยวจะมีทหารตามเขามาเพราะฉะนั้นเขาเลยขอให้พวกเราเตรียมอาหารเอาไว้ให้ในตอนที่ทหารมาถึง ในตอนที่เขาสร้างถนนนี้ขึ้นมานั้นเขาทุ่มสุดตัวและสร้างพื้นที่นี้ขึ้นมาเพื่อพวกเรา เขาขอให้พวกเราทำสิ่งที่ทหารสามารถกินได้ในขณะที่พวกเขาเดินทัพ”

 

“เข้าใจหล่ะ”

 

“นี่! แม่นางสุดสวยคนนั้นหน่ะ, มาเอาไปบ้างสิ!”

 

พอพูดจบหญิงชราก็ยื่นถุงอาหารให้ท่านพี่

 

ซึ่งท่านพี่เองก็รับมาอย่างว่าง่ายแล้วหันไปมองรอบๆ

 

กองทหารเดินทัพมาตลอดทั้งคืนดังนั้นพวกเขาจึงเหนื่อยเป็นธรรมดา อย่างไรก็ตาม, ตอนนี้สีหน้าของพวกเขาดูดีขึ้นแล้วเนื่องจากได้รับอาหารและคำพูดอันแสนอบอุ่นจากชาวบ้าน

 

มันเป็นเพราะการพิจารณาของเยอร์เกน

 

“…..ขอบคุณสำหรับอาหารนะคะ พวกข้าเป็นหนี้ท่านแล้วสิ”

 

“ไม่ต้องห่วงเรื่องนั้นหรอก! ท่านดยุคส่งเงินมาให้หมู่บ้านทุกเดือน ขนาดพวกเราบอกว่าพวกเราไม่ต้องการเงินมากขนาดนั้นเขาก็ไม่ยอมฟัง เขาแค่บอกให้พวกเราดูแลผู้คนที่สัญจรไปมาบนถนนให้ดีๆ แต่ถึงอย่างนั้น, พวกท่านก็คือคนกลุ่มแรกที่พวกเราเห็น พวกท่านกำลังไล่ตามท่านดยุคอยู่ใช่ไหม? ถ้าตามเขาทันช่วยฝากขอบคุณเขาแทนพวกเราด้วยนะ”

 

“งั้นหรอ…..เข้าใจหล่ะ ไว้ข้าจะบอกเขาให้นะ”

 

พอพูดจบ, ท่านพี่ก็ขึ้นหลังมาแล้วออกเดินทางต่อ

 

ในขณะที่ฉันตามเธอ, ฉันก็เปิดถุงเก็บอาหาร

 

มีคุกกี้อยู่ข้างในด้วยชิ้นนึง

 

“ท่านพี่ชอบขนมนี้นะ”

 

“เงียบไปเลย ทหารทุกคนชอบขนมไม่มากก็น้อยแหล่ะ ถึงยังไงมันก็เป็นของที่หาที่แนวหน้าไม่ได้ นี่น่าจะช่วยเพิ่มเรี่ยวแรงให้พวกเขาได้ดีทีเดียว”

 

“แล้วท่านพี่หล่ะ”

 

“อย่าโง่ไปหน่อยเลย ข้าไม่เหนื่อยมาตั้งแต่แรกแล้ว”

 

พอพูดจบ, ท่านพี่ก็ค่อยๆเร่งความเร็วม้าของเธอ

 

ที่พวกเรากำลังพูดถึงคือเยอร์เกน, เขาต้องสร้างสถานที่สำหรับให้ม้าพักผ่อนเอาไว้ในระหว่างทางด้วยแน่ๆ

 

เข้าใจหล่ะ, เข้าใจหล่ะ

 

“เขานี่รักพี่สาวของเราจังเลยนะ”

 

 

พอพูดจบ, ฉันก็ตามเธอไปต่อ

 

ช่วงเที่ยงของวันต่อมา

 

ความเหนื่อยล้าของทหารใกล้ถึงขีดจำกัดแล้ว

 

เส้นทางแห่งแสงสว่างสิ้นสุดลงแล้วและเมื่อสักครู่นี้เองพวกเขาพึ่งเจอซากของมอนส์เตอร์ที่ถูกกำจัดไปได้ไม่นาน

 

“ตัวนี้ยังใหม่อยู่”

 

“พวกเราใกล้แล้วสินะ”

 

ยิ่งพวกเราเข้าใกล้เยอร์เกนก็ยิ่งมีมอนส์เตอร์เยอะขึ้น

 

ในตอนที่สร้างถนนนี้เขาต้องให้คนกำจัดมอนส์เตอร์ที่อยู่ตามทางไปแล้ว และตั้งแต่แรกนั้น, มอนส์เตอร์จะไม่เข้าหาแหล่งแสงแปลกๆเหมือนกับถนนนี้เนื่องจากพวกมันขี้ระแวงมากๆ และเขาก็น่าจะมีมาตรการรับมืออื่นๆเตรียมเอาไว้แล้วด้วย

 

อย่างไรก็ตาม, เส้นทางที่สมบูรณ์นั้นสิ้นสุดลงแล้ว

 

แต่, พวกเราก็มาถึงทางใต้แล้วเช่นกัน พวกเราไม่รู้ว่าลีโออยู่ไหนกันแน่แต่มันก็ขึ้นอยู่กับเวลาเท่านั้นก่อนที่พวกเราจะเจอเขา

 

ฉันกำลังคิดเรื่องนี้อยู่ในตอนที่ได้ยินเสียงต่อสู้ดังมาจากข้างหน้าไม่ไกลนัก

 

“ดูเหมือนว่าจะเป็นกลุ่มของดยุคไรน์เฟลด์นะครับ”

 

“คงงั้นแหล่ะ”

 

เย็นชาจริงๆ

 

สีหน้าของเธอไม่ได้เปลี่ยนไปแต่ความเร็วของเท้าที่ตบม้าเพื่อเร่งความเร็วนั้นเพิ่มขึ้น

 

เธอคงจะเป็นห่วงอยู่พอสมควร

 

“นายท่าน….! พวกเรายื้อเอาไว้ไม่ไหวแล้วครับ!”

 

“พวกที่ได้รับบาดเจ็บให้ถอยไปก่อน!”

 

เสียงที่คุ้นเคยดังก้องขึ้นมา

 

พอมองไปที่ต้นตอของเสียงนั้น, เยอร์เกนกับคนของเขาก็กำลังเผชิญหน้ากับมอนส์เตอร์ที่มีหน้าตาเหมือนหมีตัวใหญ่อยู่ที่ระยะห่างออกไปจากถนน

 

หมีสองหัว มอนส์เตอร์คลาส A อย่างไรก็ตาม, หนึ่งในลักษณะเฉพาะของมันที่มีสองหัวนั้นได้ถูกทำลายจนเหลือแค่หัวเดียวแล้ว

 

แต่ว่า, ดูเหมือนมันกำลังคลั่งอยู่ มีมอนส์เตอร์ตัวเล็กๆอยู่รอบมันด้วย

 

เยอร์เกนกับอัศวินของเขาที่เอาชนะมอนส์เตอร์มาตลอดทางจนถึงที่นี่กำลังดิ้นรนกับมอนส์เตอร์กลุ่มนี้อยู่ในขณะที่การเคลื่อนไหวของพวกเขาเองก็เฉื่อยชาจากความเหนื่อยล้า

 

หมีสองหัวใช้กรงเล็บของมันโจมตีเยอร์เกน

 

เยอร์เกนป้องกันเอาไว้ได้ด้วยง้าวของเขาแต่เขาก็ถูกซัดกระเด็น

 

“เยอร์เกน!”

 

โดยไม่ทันรู้ตัว, ท่านพี่ก็เรียกชื่อของเขา

 

จากนั้นเธอก็พยายามตรงไปหาเขาแต่พอเยอร์เกนลุกขึ้นมาแล้วเห็นเธอเขาก็ตะโกนกลับไป

 

“ไม่จำเป็นต้องช่วยข้า! มุ่งหน้าไปต่อเถอะครับ!”

 

“อย่ามางี่เง่าหน่า! ปล่อยที่เหลือไว้ให้ลูกน้องของข้าจัดการเอง”

 

“ถ้าท่านยังมีแรงเหลืออยู่ก็ช่วยเก็บเอาไว้ใช้ที่ทางใต้เถอะครับ! โปรดฝากที่แห่งนี้เอาไว้ที่พวกเราได้เลย!”

 

ถึงจะอย่างนั้นก็เถอะ, มีอัศวินอยู่รอบตัวเยอร์เกนแค่ไม่กี่คนเท่านั้น

 

บางทีเขาน่าจะอยากลดภาระของพวกเราก็เลยกระจายกลุ่มของเขาให้ครอบคลุมพื้นที่ได้ดีขึ้น

 

ท่านพี่ไม่สนใจคำพูดของเยอร์เกนและพยายามสั่งลูกน้องของเธอให้กำจัดหมีเพื่อเขาแต่เยอร์เกนก็หยุดเธอเอาไว้ด้วยสายตาที่เหมือนกับอสูร

 

“ช่วยอย่าดูถูกพวกเราด้วยครับ! อย่างน้อยข้ากับอัศวินของข้าก็เก่งพอที่จะกรุยทางเพื่อท่าน!”

 

“พอได้แล้ว! เจ้าทำมามากเกินพอแล้ว!”

 

“ไม่ต้องห่วงพวกเราแล้วมุ่งหน้าต่อเถอะครับ!  ทำไมท่านถึงดั้งด้นมาตลอดทางหล่ะ!? ท่านมาที่นี่เพราะมีเรื่องเกิดขึ้นทางใต้ไม่ใช่หรอ!? มีผู้คนกำลังรอท่านอยู่ที่นั่นนะ! ช่วยรีบไปเถอะครับ!!”

 

พอพูดจบ, เยอร์เกนก็พุ่งเข้าใส่หมีสองหัวแล้วปิดการเคลื่อนไหวของมัน

 

เมื่อเห็นแบบนี้, หัวหน้าหน่วยก็ออกคำสั่งให้คนของเขาเดินหน้าต่อ

 

“หัวหน้าหน่วย!”

 

“โปรดอภัยให้ข้าด้วย อย่างที่ท่านดยุคพูดนั่นแหล่ะครับ พวกเราต้องรีบแล้ว”

 

พอพูดจบ, หัวหน้าหน่วยก็ขอตัวแล้วรีบเดินหน้าต่อ

 

แต่ว่า, ท่านพี่ยังไม่ยอมขยับไปไหน

 

“เยอร์เกน….ทำไมเจ้าต้องทำถึงขนาดนี้? เจ้าทำมาพอแล้ว, เจ้าทำสิ่งต่างๆเพื่อคอยสนับสนุนข้ามามากพอแล้ว เจ้าไม่ต้องทำมากกว่านั้นแล้วก็ได้……เจ้าไม่ใช่คนประเภทที่จะมาต่อสู้แบบนี้นะ……”

 

นี่ต้องเป็นคำถามที่เธอเก็บเอาไว้นานแล้วแน่ๆ

 

และเพื่อเป็นการตอบกลับ, เยอร์เกนก็เข้าไปแข่งพละกำลังกับหมี

 

“ง่ายๆครับ…..! ข้าก็แค่อยากดูดี……!”

 

มันคือคำตอบแบบห้วนๆ

 

แต่ว่ามันก็อาจจะสมกับที่เป็นเยอร์เกนก็ได้นะ

 

เยอร์เกนเป็นคนประเภทแบบพ่อค้าจริงๆ เขาไม่จำเป็นต้องออกมาแนวหน้าและต่อสู้กับมอนส์เตอร์ด้วยตัวเอง นี่อาจจะเป็นความเอาแต่ใจของเขา

 

แต่ว่า

 

“ข้าก็แค่อยากดูเท่ต่อหน้าคนที่ข้ารัก…..! ข้าอยากดูเป็นผู้ชายที่พึ่งพาได้ต่อหน้าท่าน…..! มันจะมีเหตุผลอะไรอีกที่ผู้ชายจะยอมฝึกฝนร่างกายของตัวเองหล่ะครับ……!?”

 

“แบบนั้นมัน……”

 

“ผู้ชายก็เป็นสิ่งมีชีวิตแบบนี้แหล่ะครับ! มันไม่สำคัญว่าจะเป็นเรื่องที่งี่เง่ารึเปล่า! ข้าก็แค่ฝึกฝนตัวเองเพื่อให้ดูเท่ต่อหน้าท่าน!!”

 

เยอร์เกนตะโกนแล้วดันหมีสองหัวถอยหลังไป

 

หมีกำลังกลัวแรงที่พลุ่งพล่านขึ้นมาอย่างกระทันหันของเยอร์เกน

 

เยอร์เกนไม่ปล่อยให้พลาดโอกาสแล้วใช้ง้าวส่งศรีษะของหมีที่ยังเหลืออยู่ลอยขึ้นฟ้า

 

“เฮ!!!!”

 

“ท่านดยุคทำสำเร็จแล้ว! ลุยกันเลย!”

 

“ย้ากกก!!”

 

“โอ้วววว!!”

 

อัศวินได้กำลังใจกลับมาในขณะที่เยอร์เกนยกง้าวขึ้นแล้วตะโกนเสียงดังลั่น

 

ฉันเหลือบมองพี่สาวของฉันแล้วเห็นว่าเธอยังเป็นห่วงอยู่

 

รอดไป, ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ทันสังเกตสินะ

 

มันอาจจะไม่จำเป็นแต่ฉันก็ช่วยเขาไปเล็กน้อย

 

ฉันร่ายบาเรียฟื้นฟูความเหนื่อยล้าให้พวกเขาแต่มันก็แค่นั้น

 

มันยังมีปริศนาอยู่ที่ว่าเยอร์เกนดันหมีตัวนั้นกลับไปได้ยังไงเพราะบาเรียไม่ได้ช่วยเสริมพละกำลังเลย

 

อย่างดีที่สุดเขาก็จะได้รับเรี่ยวแรงที่เขามีในสภาพที่เพียบพร้อมกลับมา ตอนนี้, ถ้ามีคนบอกว่ามันคือพลังแห่งความรัก, ฉันก็คงจะเชื่อแน่ๆ

 

“เขาดูเป็นยังไงครับ?”

 

“…..”

 

“เห้อ….ถ้างั้นข้าจะอยู่กับเขาให้เอง ถ้าข้าอยู่กับเขา, เขาก็จะไม่สามารถทำอะไรห่ามๆได้อีกเพราะฉะนั้นไม่ต้องห่วงเขานะครับ”

 

“เจ้าแน่ใจนะ?”

 

“ข้าเหนื่อยแล้วและถ้าคิดดูดีๆข้าก็คงจะไม่สามารถทำอะไรได้ต่อให้ข้าไปกับท่านพี่ก็ตาม ฝากดูแลลีโอแทนข้าด้วยนะครับ”

 

“งั้นหรอ….เข้าใจหล่ะ ฝากลีโอเอาไว้กับข้าได้เลย แล้วเจ้าเองก็อย่าฝืนนักหล่ะ เจ้าสามารถตามการเดินทัพของข้ามาได้ตั้งขนาดนี้…..เจ้าเองก็โตขึ้นนะ ทั้งร่างกายและจิตใจเลย ข้าขอฝากเยอร์เกนเอาไว้กับเจ้าได้ใช่ไหม?”

 

“ไว้ใจได้ลยครับ ถึงยังไงเขาก็เป็นพี่เขยในอนาคตของข้า”

 

“ข้ายังไม่ได้ตัดสินใจซักหน่อย”

 

“จริงหรอครับ? แต่ก่อนหน้านี้ข้าคิดว่าเขาดูเท่มากเลยนะ”

 

“อย่าดูถูกเขานักสิ ถ้าเป็นเยอร์เกนหล่ะก็เขาน่าจะทำได้ถึงขนาดนั้นอยู่แล้ว”

 

พอพูดจบ, ท่านพี่ก็ควบม้าออกไป

 

ในตอนที่ร่างของเธอหายไปแล้ว, เยอร์เกนกับอัศวินของเขาเองก็จัดการมอนส์เตอร์เสร็จแล้วเหมือนกัน อย่างไรก็ตาม, บางทีมันอาจเป็นเพราะฉันคลายบาเรียออก, ทุกคนก็เลยพากันเข่าทรุด

 

ตอนนี้, พาพวกเขากลับไปที่ปลอดภัยก่อนละกัน

 

“คนพวกนี้นี่ดูแลยากจริงๆนะ”

 

ในขณะที่พึมพำออกมาแบบนั้น, ฉันก็ขี่ม้าไปหาเยอร์เกน