“ฉิงฉิง….เธอไม่พูดให้เร็วกว่านี่ล่ะ” ถังหลินมองไปยังเวินลั่วฉิง มุมปากก็อดที่จะกระตุกขึ้นมาไม่ได้ ถ้าหากเป็นเช่นนี้ เรื่องก็คงจะยิ่งง่ายมากขึ้น เขารู้สึกว่าเมื่อครู่นี้ฉิงฉิงตั้งใจที่จะไม่พูดออกมา

“ยุ่งกันมาเป็นครึ่งค่อนวัน ก็ไม่นับว่าเสียเปล่า นับว่ายังพบเจออะไรนิดๆหน่อยๆ” ถังหลินพ่นลมหายใจออกมาแรงๆ วันนี้เขาก็เกือบจะกลุ้มใจแทบตายแล้ว

“หาตัวคนให้เจอก่อนแล้วค่อยว่ากันดีกว่าค่ะ” ถึงแม้เวินลั่วฉิงจะกำหนดขอบเขตเอาไว้แล้ว แต่ยังไม่ได้หาตัวคนนั้นออกมาได้

“เพียงแต่คลิปนี้ ขอบเขตกว้างที่ลดย่อลงมาแล้ว พวกเราหาด้วยกัน คงจะสามารถหาเจอได้เร็วขึ้นนะ” ถังหลินเชื่อในการคาดการณ์ของเวินลั่วฉิง อีกทั้งถ้ายังหาไม่เจออีก ถังหลินรู้สึกว่าสวรรค์ก็คงทนสิ่งนี้ไม่ได้แล้ว

เวินลั่วฉิงเปิดคลิปนั้นขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งสามคนตั้งใจดูด้วยกัน

ถึงแม้ว่าเย่ซือเฉินจะให้กู้หวูไปหาคนไข้คนนั้นที่เอาโทรศัพท์มือถือให้กับหยวนหยูเมื่อวานนี้แล้ว แต่กู้หวูจะหาคนนั้นก็จะต้องใช้เวลา อีกทั้งเกรงว่าคนไข้คนนั้นจะรู้สถานการณ์ไม่มากอีกด้วย

“คนนี้” จู่ๆเย่ซือเฉินก็หยุดกล้องวงจรปิดลง : “ตรงกลางคนนี้หยุดพักอย่างชัดเจนมาก อีกทั้งตรงกันพอดีกับเวลาของคนไข้คนที่ส่งโทรศัพท์มือถือให้กับหยวนหยูด้วย หลังจากที่คนไข้คนนั้นเข้าไปในโรงพยาบาล คนๆนี้ผ่านไปซักพักหนึ่งถึงได้ปรากฏตัวขึ้นในภาพของกล้องวงจรปิดอีกครั้ง แต่เขาไม่ได้เข้าไปในโรงพยาบาล”

“อืม ซือเฉินพูดถูก คนนี้สอดคล้องกับสถานการณ์ทั้งหมดที่ฉิงฉิงพูดมาจริงๆ น่าสงสัยมาก” เห็นได้ชัดว่าถังหลินเองก็สังเกตเห็นคนๆนั้นด้วยเช่นกัน

เวินลั่วฉิงเองก็สังเกตเห็นด้วยอยู่แล้ว เธอยังสังเกตไปถึงอากัปกิริยาบางอย่างของคนๆนั้นด้วย ลักษณะท่าทางของคนนั้นเป็นธรรมชาติอย่างเห็นได้ชัด แต่ฝีเท้านั้นดูจะรีบร้อนอยู่บ้าง ความเร็วในการเดินนั้นเร็วกว่าคนทั่วๆไปเล็กน้อย ดังนั้นเวินลั่วฉิงเองก็มั่นใจเช่นกันว่าคงจะเป็นคนนี้

เย่ซือเฉินกดรับสายแล้วก็กดเปิดลำโพง จะได้ให้ถังหลินกับเวินลั่วฉิงได้ยินด้วยกันได้

“ลูกพี่ คนหาเจอแล้วนะ” เสียงของกู้หวูนั้นฟังดูมีอารมณ์ที่ตกต่ำอยู่บ้าง

และเมื่อได้ยินคำพูดของกู้หวูแล้ว ทั้งสามคนที่อยู่ในห้องกล้องวงจรปิดก็รับรู้ได้ว่าจะต้องเกิดเรื่องขึ้นอย่างแน่นอน พวกเขาอาจจะช้าไปก้าวหนึ่ง

“เกิดอะไรขึ้น?” ถึงแม้ว่าเย่ซือเฉินจะได้เดาว่าเกิดเรื่องขึ้นแล้ว แต่ก็ยังเอ่ยถามขึ้นมา ไม่ว่าจะอย่างไรก็ยังจำเป็นที่จะต้องเข้าใจสถานการณ์ให้ละเอียด

“คนหาเจอแล้ว แต่คาดว่าจะถามอะไรได้ยากแล้วล่ะครับ” กู้หวูถอนหายใจออกมา : “วันนี้เช้าจู่ๆเขาก็มีเลือดออกในสมอง ตอนนี้ยังช่วยชีวิตให้พ้นอันตรายอยู่ที่โรงพยาบาลอยู่เลยครับ ยังไม่รู้ด้วยว่าจะสามารถช่วยชีวิตได้หรือเปล่า”

“วันนี้เช้า นายแน่ใจนะว่าวันนี้เช้าเขาเกิดเลือดออกในสมองขึ้นมากะทันหัน?” ดวงตาของเย่ซือเฉินหรี่ลงเล็กน้อย สีหน้าก็ดูหนักหน่วงขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัด

“แน่ใจครับ เขาถูกส่งมาโรงพยาบาลเมื่อเช้า หลังจากที่ถึงโรงพยาบาลแล้วก็เข้าห้องฉุกเฉินเลยครับ อยู่ในห้องผ่าตัดตลอดเลย” น้ำเสียงของกู้หวูนั้นมั่นใจมาก อธิบายอย่างละเอียดอีกด้วย

“โอเค ฉันรู้แล้ว” เย่ซือเฉินตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ เรื่องที่กู้หวูสืบมาได้นั้นจะต้องไม่ผิดอย่างแน่นอน

คนไข้คนนั้นวันนี้เช้าเลือดออกในสมองขึ้นมากะทันหัน แสดงว่าคนที่อยู่เบื้องหลังคนนั้นมีการเคลื่อนไหวตั้งแต่แรกแล้ว ถึงแม้พวกเขาจะยังสืบหาคนไข้คนนั้นไม่เจอ คนๆนั้นก็จะลงมือกับคนไข้นั่นอยู่แล้ว

“พวกเราอาจจะไม่ได้ช้าไปเพียงแค่ก้าวเดียวหรอก น่าจะช้าไปหลายก้าวเลยล่ะ” เวลานี้ถังหลินก็มีสีหน้าที่หนักแน่นและจริงจังด้วยเช่นกัน : “ไม่คิดเลยว่าคนๆนั้นจะฆ่าคนได้เป็นผักเป็นปลาแบบนี้”

คนๆนั้นลงมือกับหยวนหยู ก็ยังพอจะพูดไปได้ เพราะถึงอย่างไรคนๆนั้นจะต้องมีการติดต่อโดยตรงกับหยวนหยูอย่างแน่นอน หยวนหยูจะต้องรู้ถึงสถานการณ์ของคนๆนั้น แต่……