บทที่ 36 ภรรยาของฉันเป็นแม่ทัพ 4

“ เดี๋ยว… เดี๋ยวก่อน… เดี๋ยวนะ…” จางเหมิงเหยาหยุดออริจิ้นเพื่อพูดต่อ

“ นายบอกว่าประเทศได้ล่มสลายไปแล้วหรอ?” เธอตกใจมากที่ได้รับข่าวดังกล่าว

“ อืม… เป็นไปได้มาก กระนั้นมันก็อาจจะมีฐานทัพที่แข็งแกร่งสองถึงสามแห่งที่สามารถรอดชีวิตมาได้จากการโจมตี แต่โอกาสนั้นก็มีเพียงเล็กน้อยเท่านั้น สำหรับรัฐบาล ฉันก็ไม่คิดว่าพวกเขาจะสามารถเอาชีวิตรอดมาจากฝูงซอมบี้ที่ดุร้ายได้” ออริจิ้นตอบด้วยเสียงหุ่นยนต์ที่ดูเฉยเมย

“ นายไม่เคยบอกฉันเรื่องนี้เลย” ในอีกด้านหนึ่ง ถังเส้าหยางก็บ่น

“ ถึงฉันพูดไป มันก็ไม่ได้ส่งผลอะไรต่อความทะเยอทะยานของคุณอยู่ดี ถูกไหมมาสเตอร์?” ออริจิ้นตอบกลับในทันที

“ อืม… แต่เธอรอดมาได้ยังไงกัน?” เขาถามประเด็นสำคัญ ถ้าซอมบี้และสัตว์ร้ายที่เข้าโจมตีฐานทัพทหารนั้นแข็งแกร่งกว่าซอมบี้ที่พบได้ตามท้องถนน อย่างงั้นแล้วเหมิงเหยาและทีมของเธอจะรอดมาได้อย่างไรกัน?

“ ในตอนนั้น ฉันและทีมก็ไม่ได้อยู่ที่ฐาน เรากำลังพักกันอยู่ที่ข้างนอกฐาน…”  เหมิเงหยาอธิบายอย่างเศร้าใจ ในฐานะทหาร การรู้ว่าประเทศของคุณล่มสลายนั้นก็จะต้องทำให้คุณเสียใจอย่างแน่นอน

“ เห้อ…” เหมิงเหยาถอนหายใจยาวและลุกขึ้นจากโซฟา “ ให้ฉันไปพบกับสหายของฉันก่อนแล้วค่อยคุยกันทีหลัง…” ถ้าประเทศของเธอล่มสลายแล้วจริงๆ การกระทำของถังเส้าหยางก็จะไม่ใช่การทรยศ

และนั่นก็หมายความว่าเธอก็จะไม่ใช่ทหารอีกต่อไป เช่นเดียวกับที่ออริจิ้นได้บอกเธอ โลกเปลี่ยนไปแล้ว และเธอก็จะต้องตัดสินอนาคตของเธอด้วยตัวเธอเอง

“ โอเค~  ออริจิ้นจะนำทางเธอเอง!” ถังเส้าหยางอนุญาตให้เหมิงเหยาได้ไปพบกับสหายของเธอ  มันไม่ใช่เพียงแค่เหมิงเหยาเท่านั้นที่รู้สึกตกใจ แม้แต่เขาเองก็ไม่เคยคิดเช่นกันว่าประเทศของเขาจะล่มสลายอย่างง่ายดายเช่นนี้ แต่จากสิ่งที่ออริจิ้นบอกพวกเขา เกมดังกล่าวก็ได้รับการออกแบบมาเพื่อให้ทุกคนมีการเริ่มต้นเหมือนกันและมีอิสระที่เท่าๆกัน

ทันทีที่เหมิงเหยาออกไปจากห้อง เสียงของออริจิ้นก็ดังขึ้น “ มาสเตอร์ คุณจะต้องปฏิบัติต่อคุณหญิงให้ดี คุณอาจจับตัวเธอได้ แต่คุณก็ยังไม่ได้หัวใจของเธอ! มันยังมีโอกาสที่เธอจะทรยศต่อคุณในอนาคตหากคุณปฏิบัติต่อแย่!”

“ ฉันรู้ๆ~  ตอนนี้นายเป็นอะไรกัน ที่ปรึกษาด้านความรักหรอ?” ถังเส้าหยางถามออริจิ้น

“ ฉันไม่ใช่ที่ปรึกษาด้านความรัก แต่ฉันเป็นห่วงสุขภาพของคุณ คุณมีอดีตที่มืดมน… แฟนของคุณทิ้งคุณ…”

“ เอาล่ะๆ พอหยุดอยู่ตรงนั้นเลย…” ถังเส้าหยางดุ เขาถึงกับเกลียดตัวเองที่เขาไม่สามารถรักษาแฟนสาวของตัวเองเอาไว้ได้

ท้ายที่สุดแล้วถ้าเขาทำอะไรกับลู่เหวินในตอนนั้น หน้าผากของเขาก็อาจจะถูกลู่กังเจาะเป็นรูได้ เขาจะไม่สามารถทำอะไรมันได้แม้ว่าเขาจะต่อสู้ได้ดีเพียงใดก็ตาม  และหากเขาสามารถรอดมาได้ แต่ท้ายที่สุดเขาก็จะต้องใช้ชีวิตอย่าหลบๆซ่อนๆอยู่ดี

ซึ่งนั่นก็ไม่ต่างจากการรนหาที่ตาย ด้วยเหตุนี้เอง ตอนนั้นเขาจึงทำอะไรไม่ได้นอกจากให้แฟนไปคบกับผู้ชายคนอื่น และแน่นอนว่าเขาก็ยังมีหลักการของตัวเองเช่นกัน เมื่อแฟนสาวทิ้งเขาไว้ด้วยความเต็มใจ เขาก็จะปล่อยให้มันผ่านเลยไป

อย่างไรก็ตาม มันก็ไม่ใช่กับผู้ชายที่บังคับแฟนของเขา เขาจะไม่ยอมอยู่เฉย ถ้าไม่ใช่เพราะ….

ถังเส้าหยางส่ายหัว ตอนนี้เขาได้ละทิ้งอดีตของเขาไปแล้ว เขาพูดต่อด้วยรอยยิ้ม “ คราวนี้มันจะแตกต่างออกไป ฉันมีพลังมากพอที่จะคุ้มครองคนที่ฉันรัก และฉันก็จะบดขยี้ทุกคนที่มาชวางทางฉัน!”

“ แต่ออริจิ้น ฉันก็ยังไม่ชอบการจัดฉากเมื่อคืนนี้อยู่ดี! นี่จะเป็นครั้งแรกและครั้งสุดท้าย เข้าใจไหม?”

“ รับทราบมาสเตอร์!” ออริจิ้นตอบอย่างเคร่งขรึม

*** ***

ในขณะเดียวกัน ลิฟต์พิเศษก็เปิดออก ทันทีที่ประตูเปิด จางเหมิงเหยาก็เห็นสหายของเธอกำลังรอเธออยู่หน้าลิฟต์

“ หัวหน้า!” หญิงสาวทั้งห้าร้องไห้และพุ่งเข้ากอดจางเหมิงเหยาในทันที หลังจากนั้นพวกเธอก็เริ่มตรวจสอบอาการของจางเหมิงเหยาและถามว่า  “ คุณสบายดีใช่ไหม?” “ ผู้ชายคนนั้นไม่ได้ทำอะไรคุณใช่ไหม?” “ เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้นกับคุณ?”

หญิงสาวทั้งห้าเริ่มตั้งคำถามกับหัวหน้าของพวกเขา ความสนใจของทั้งห้าสาวให้ความอบอุ่นแก่หัวใจของเธอ แต่ในไม่ช้า เธอก็หน้าแดงเมื่อคำถามนั้นเข้ามาในหู

แม้ว่าการได้พบกับสหายของเธออีกครั้งจะทำให้เธอมีความสุข แต่มันก็ไม่สามารถเอาชนะความเศร้าโศกของการสูญเสียประเทศของเธอได้ และด้วยใบหน้าที่ดูเคร่งขรึม เธอก็พูดว่า  “ สาวๆ มันมีเรื่องที่ฉันอยากจะบอกพวกเธอ! นี่เป็นเรื่องที่จริงจัง!”

น้ำเสียงที่จริงจังและใบหน้าที่หนักอึ้งของเหมิงเหยาทำให้สหายของเธอสงบลง หลังจากพูดอย่างนั้น เหมิงเหยาก็ย้ายไปคุยกันในพื้นที่ที่ไม่ค่อยมีคน “ ออริจิ้น เราขอห้องส่วนตัวเพื่อคุยกันหน่อยจะได้ไหม?”

“ คุณสามารถพูดคุยกับสหายของคุณในห้องที่ฉันเตรียมเอาไว้ให้สำหรับพวกคุณได้!” เสียงหุ่นยนต์ของออริจิ้นทำให้หญิงสาวอีกห้าคนรู้สึกประหลาดใจ

“ ใครน่ะ!???”  หญิงสาวทั้งห้าร้องโวยวายพร้อมกันในขณะที่พวกเธอสำรวจบริเวณโดยรอบและพยายามค้นหาว่าเสียงนั้นมาจากไหน

“ นี่คืออริจิ้น ปัญญาประดิษฐ์อัจฉริยะที่ควบคุมสิ่งปลูกสร้างนี้!” จางเหมิงเหยาได้ตอบกลับระหว่างพวกเธอเดินไป เธอได้ถามหลายสิ่งหลายอย่างจากออริจิ้น คราวนี้เธอมั่นใจอย่างแท้จริงแล้วว่าโลกนั้นได้เปลี่ยนแปลงไปแล้วจริงๆ และตอนนี้เธอก็ยอมรับความจริงที่ว่าประเทศของเธอนั้นได้ล่มสลายไปแล้ว

มันมีเคยมีปัญญาปรดิษฐ์ที่ฉลาดการออริจิ้นเลยก่อนที่เกมจะเริ่ม  และออริจิ้นก็เป็นเครื่องพิสูจน์ว่าโลกนี้ได้เปลี่ยนไปแล้ว และหน้าจอค่าสถานะก็เป็นอีกสิ่งหนึ่งที่เป็นเครื่องยืนยัน ด้วยเหตุนี้เอง มันจึไม่มีเหคผลอะไรที่จะทำให้เธอไม่สมควรเชื่อออริจิ้น

พวกเขากลับมาที่ชั้นสามและเข้าไปในห้องที่มีเตียงหกเตียง มันเป็นเตียงสองชั้นสามเตียง ห้องพักสะอาดและแต่ละห้องก็มีห้องน้ำ จางเหมิงเหยาเลือกเตียงแบบสุ่มเพื่อนั่งและเผชิญหน้ากับสหายของเธอ

“ ประเทศของเราได้ล่มสลายไปแล้ว และเราก็ไม่ใช่ทหารอีกต่อไปแล้ว…” นี่คือจุดประสงค์ของเธอในการมาพบกับสหายของเธอ เธอบอกข่าวที่น่าเศร้านี้และทุกอย่างเกี่ยวกับเกมที่ออริจิ้นเคยพูดถึง

การมีอยู่ของออริจิ้นนั้นเป็นเครื่องพิสูจน์ว่าโลกได้เปลี่ยนแปลงไปแล้วอย่างแท้จริง และตอนนี้สิ่ที่มีค่าก็ไม่ใช่เงินอีกต่อไปแต่เป็นเหรียญ GC

ประเทศที่เธอรักได้ล่มสลายไปแล้ว และนั่นก็ทำให้เธอรู้ตัวว่าต่อจากน้ไปเธอจะต้องตัดสินอนาคตของเธอด้วยตัวของเธอเอง

และนี่ก็คือจุดประสงค์ของเธอและบอกพวกเธอถึงข้อเสนอที่เธอได้รับมาจากถังเส้าหยาง

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง  จางเหมิงเหยาก็ออกจากห้องมาเพียงลำพัง มันสามารถได้ยินเสียงสะอื้นเมื่อเปิดประตูและเสียงสะอื้นก็หายไปในทันทีที่เธอปิดประตู

หลังจากนั้นจางเหมิงเหยาก็ไปที่โรงอาหาร ท้องของเธอว่างและเธอก็รู้สึกหิวนิดหน่อย เธอกินทั้งๆที่ไม่ได้มีความอยากอาหาร

เช่นเดียวกับตอนที่เธออยู่ในกองทัพ เธอต้องอิ่มท้องอยู่เสมอแม้จะอยู่ในสนามรบ พลังงานเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับทหาร

ขณะที่เธอกินอย่างช้าๆ เธอก็ตรวจสอบผู้รอดชีวิตคนอื่นๆ ความงามของเธอดึงดูดผู้ชายหลายคน แต่มันก็ต้องขอบคุณคำเตือนของออริจิ้น มันจึงทำให้ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้เธอ

จางเหมิงเหยาสังเกตเห็นผู้สูงอายุและเด็กๆที่ช่วยงานและเล่นกันในครัว เธอเห็นกลุ่มคนห้าคนกำลังพูดถึงการล่าเมื่อวาน

พวกเขาดูมีความสุขแม้จะเสี่ยงต่อการเสียชีวิต และมันก็ไม่ได้มีแค่พวกเขากลุ่มเดียวเท่านั้น

‘ ถ้าฉันยอมรับข้อเสนอ คนเหล่านี้ก็อาจจะกลายมาเป็นลูกน้องของฉัน…’ จางเหมิงเหยาคิดขณะที่เธอกินอาหารของเธออย่างช้าๆ

‘ อ่า!?’ เธอมองดูผู้สูงอายุและเด็กๆในครัว และสำรวจโรงอาหารขนาดใหญ่

คนเหล่านี้เป็นเพื่อนร่วมชาติของเธอ ‘ การปกป้องพวกเขาก็เหมือนกับการปกป้องประเทศของฉันไมใช่หรอ?’ จางเหมิงเหยาคิดกับตัวเอง

ในเวลานี้เอง จางเหมิงเหยาก็เริ่มคิดเกี่ยวกับข้อเสนอของถังเส้าหยางในทางบวก

เธอทานอาหารเสร็จในไม่กี่นาทีต่อมา และส่งจานไปที่ห้องครัว

” พี่สาวคนสวย! ให้ฉันล้างจานของคุณนะ นี่เป็นงานของเรา!” ทันใดนั้น เด็กชายตัวเล็กๆก็พยายามจะหยิบจานมาจากมือของเธอ

จางเหมิงเหยายิ้มและมอบจานให้เด็กชายในขณะที่เธอลูบผมบนหัวของเด็กชาย

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ เธอก็เดินไปรอบๆอาณาเขตอัจฉริยะ

เธอไม่ได้พบถังเส้าหยางเลยจนกระทั่งตอนเที่ยง เธออยู่ในล็อบบี้ เธอเห็นกลุ่มผู้รอดชีวิตกลุ่มแล้วกลุ่มเล่านำของบางอย่างกลับมา

บางกลุ่มนำเสบียงเช่นวัตถุดิบและน้ำกลับมา ขณะที่บางกลุ่มก็นำผู้รอดชีวิตกลับมา

จางเหมิงเหยาสังเกตเห็นว่ากลุ่มต่างๆได้ติดอาวุธด้วยอาวุธระยะประชิดและชุดเกราะหนังซึ่งสามารถหาซื้อได้ในร้านค้าทั่วไป

เธอเคยไปที่ร้านค้าทั่วไปก่อนหน้านี้ ดังนั้นเธอจึงไม่แปลกใจกับภาพที่เห็น และเมื่อมองดูคนเหล่านี้ เธอก็ตระหนักได้ว่ามันเป็นเพียงเรื่องของเวลาเท่านั้นก่อนที่ที่พักพิงแห่งนี้จะเต็มไปด้วยผู้รอดชีวิต

ในขณะนั้นเอง เธก้นึกขึ้นได้ว่าสิ่งที่ถังเส้าหยางต้องการให้เธอทำนั้น็คือการสร้างระบบทหาร เมื่อดูจากความโกลาหลที่เกิดขึ้น เธอก็สามารถเข้าใจด้ เมื่อเวลาผ่านไป คนเหล่านี้ก็จะต้องการที่หลบภัยและความปลอดภัยที่มากขึ้น ดังนั้นกองกำลังทหารจึงเป็นสิ่งจำเป็นสำหรับที่พักพิงแห่งนี้

เมื่อมองไปที่เพื่อนร่วมชาติของเธอที่เพิ่งถูกนำกลับมาในสภาพที่น่าสงสาร จางเหมิงเหยาก็ตระหนักได้ว่าหน้าที่ของเธอในฐานะทหารนั้นยังไม่จบ

“ ออริจิ้น บอกมาสเตอร์ของนายด้วย! ฉันยอมรับข้อเสนอของเขาแล้ว!” จางเหมิงเหยาตัดสินใจด้วยความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า0

“ ฉันรู้อยู่แล้วว่าคุณจะต้องพูดอย่างนั้น! มาสเตอร์กำลังรอคุณอยู่ในห้องของเขา~”

*** ***

เมื่อยืนอยู่หน้าประตูที่คุ้นเคย หัวใจของจางเหมิงเหยาก็เต้นรัวโดยไม่รู้ตัว ในขณะที่ร่างของถังเส้าหยางก็โผล่ขึ้นมาในใจของเธอ

ในขณะที่เธอต้องการจะเคาะประตู ประตูก็ได้เปิดออก ถังเส้าหยางกำลังรอเธออยู่หลังประตู

เขาเดินเข้าไปใกล้สาวงามตรงหน้าและกอดเธอ “ เธอตัดสินใจได้ถูกแล้วที่รัก~”

จมูกของถังเส้าหยางดมรอบหูของเธอ เขาสามารถได้กลิ่นหอมธรรมชาติจากร่างกายของหญิงสาว

“ สาวงามนี่แตกต่างกันจริงๆ เธอมีกลิ่นที่น่าพึงพอใจมาก…” เขากระซิบที่ข้างหูของเธอ

“ อย่าทำที่นี่ พวกเรายังอยู่ข้างนอกนะ…” จางเหมิงเหยาพยายามดิ้นรนในขณะที่เธอตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ ถ้าอย่างงั้นแล้วข้างในเราจะทำอะไรได้บ้างล่ะ?” ถังเส้าหยางถามด้วยรอยยิ้ม

จางเหมิงเหยาเองก็ตะลึงกับคำตอบของเธอ คำตอบของเธอนั้นราวกับว่าเธอได้ยอมรับว่าถังเส้าหยางเป็นผู้ชายของเธอแล้ว

“ ฮ่าฮ่าฮ่า… อย่าอายไปเลย เราจะได้ใช้เวลาด้วยกันทีหลัง คุณแม่ทัพแสนสวย สำหรับตอนนี้ เธอก็จะต้องแข็งแกร่งขึ้นเพื่อเป็นแม่ทัพแห่งจักรวรรดิของฉัน  ตามฉันมา มาดูกันว่าเธอจะได้รับพรสวรรค์อะไร!”

ถังเส้าหยางอุ้มจางเหมิงเหยาขึ้นมาและเดินตรงไปที่ลิฟต์