นิยาย Armipotent – จักรวรรดิคลั่ง จักรพรรดิอมตะ

บทที่ 71 การค้นพบ

ยามเช้าที่ดินแดนแห่งหมอก

วานรเมฆากําลังมองไปยังกลุ่มของมนุษย์ที่วิ่งไปมาบนพื้นราบ

พวกลิงมองมนุษย์ว่าเป็นสิ่งบันเทิง เพราะมันไม่มีอะไรให้ทําในเวลาเช้าตรู่แบบนี้

ข้างๆไพลด์มีลิงตัวหนึ่งที่กําลังสนใจ ในสิ่งที่มนุษย์ทํา ดังนั้นมันจึงถามไพลด์ว่า “พวกมนุษย์กําลังทําอะไรกันหรอหัวหน้า”

ไพลด์มองไปที่ผู้ใต้บังคับบัญชาของมันและมองย้อนกลับไปที่มนุษย์ที่กําลังวิ่งตอนเรียงแถวอย่างเป็นระเบียบ มันต้องการที่จะตอบว่าไม่รู้ แต่อีกใจหนึ่งมัน ก็ไม่อยากที่จะโชว์โง่ต่อหน้าลูกน้องของมัน

ถ้าเป็นเมื่อก่อน มันก็จะตอบว่า “ไม่รู้!” ในทันที แต่นับตั้งแต่มันได้รับการสั่งสอนมาจากถังเส้าหยาง มันก็ต้องการสร้างภาพลักษณ์ที่ดีต่อหน้าผู้ใต้บังคับบัญชาของมันเช่นเดียวกับบอสของมัน

มันพยายามนึกถึงคําพูดของถังเส้าหยางในตอนเช้า

“ขอยืมพื้นที่ของนายมาออกกําลังกายหน่อยนะ!”

นั่นคือคําพูดของบอสของมัน ไพลด์เหลือบมองไปที่ผู้ใต้บังคับบัญชาที่อยากรู้ อยากเห็นซึ่งกําลังมองดูผู้คนที่ยังคงวิ่งอยู่

“พวกเขากําลังออกกําลังกาย!”

“ออกกําลังกาย…” วานรเมฆาพึมพําขณะพยักหน้า

ออกกําลังกาย? วิ่งเป็นกลุ่มก็นับเป็นการออกกําลังกายหรอ? เพื่ออะไรกัน?

ผ่านมานานแล้วนับตั้งแต่ไพลด์เห็นถึง เส้าหยางวิ่งไปรอบๆสวนโดยมีท่อนซุง ผูกติดอยู่ที่เอวของเขา

“มาสเตอร์เองก็ออกกําลังกายด้วยหรอ? ฉันควรจะเข้าร่วมกับเขาด้วยดีไหมนะ?”

ไพลด์ถูกล่อลวงให้เข้าร่วมการวิ่งขณะที่ท่อนซุงขนาดใหญ่ก็ได้ผูกไว้ที่เอวของมัน

ถังเส้าหยางกําลังออกกําลังกายอยู่จริงๆ เพียงแต่เขาไม่ได้ทําสิ่งนี้ตามความต้องการขอตัวเอง แต่เขาทําตามคําสั่งอาจารย์ของเขา

ซาเนียสสั่งให้เขาทําสิ่งนี้ วอร์มร่างกายก่อนการฝึกจริง ด้วยระบบและค่าคุณสมบัติ การฝึกกายภาพจึงไร้ค่า หรืออย่างน้อยถังเส้าหยางก็คิดอย่างงั้น

เขาควบคุมการหายใจให้ถูกต้องภายใต้คําสั่งของซาเนียส ด้วยการหายใจที่เหมาะสม การวิ่งขณะลากท่อนซุงไปด้วยนั้นจึงไม่เหนื่อยเลย เขาทําสิ่งนี้มาเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมงแล้วและเขาก็แทบจะไม่มีเหงื่อออกเลยจากการออกกําลังกาย

“เอาล่ะ พอได้แล้ว! พักห้านาที!”

เสียงของซาเนียสดังขึ้นในหัวของถังเส้าหยาง

“นั่งลง! ไขว้ขาแล้วทําตามคําสั่งของข้า!”

ถังเส้าหยางนั่งลง จากนั้นเขาก็หลับตาลงตามคําสั่งของซาเนียส

หลังจากผ่านไปสองนาที ถังเส้าหยาง ก็ลืมตาขึ้นและมันก็ทําให้เขาประหลาดใจ เขากําลังสูดลมร้อน และเขาก็รู้สึกว่าปากของเขาร้อนเล็กน้อย

ในขณะที่เขากําลังจะถามซาเนียส เกี่ยวกับความร้อนนี้ เสียงหุ่นยนต์ที่เย็นชาก็ดังขึ้นในหัวของเขา

[ คุณได้เข้าสู่สถานะการฝึกเป็นเวลา 01:03:47 น.! ค่าสตามิน่าของคุณเพิ่มขึ้น 4!]

ดวงตาของถังเส้หยางเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ เขาไม่ได้คาดคิดว่า การวิ่งขณะที่มีท่อนไม้ผูกเอวนั้นจะช่วยเพิ่มความแข็งแกร่งของเขา การออกกําลังกายไม่ได้ไร้ประโยชน์เลย

เขาตรวจสอบค่าสถานะของเขาในทันที

“หน้าจอค่าสถานะ!”

ชื่อ: ถังเส้าหยาง

คลาส: ผู้ทําสัญญาวิญญาณ

อายุ: 26

สังกัด: จักรวรรดิถัง

เลเวล: 61

พรสวรรค์: ร่างกายศักดิ์สิทธิ์

คะแนนค่าคุณสมบัติ: 0

ความแข็งแกร่ง: 217

ความว่องไว: 70

พลังชีวิต: 137

สตามิน่า: 70

พลังเวทย์: 52

ประสาทสัมผัส: 11

คะแนนสกิล: 0

สกิล: [การตรวจสอบขั้นพื้นฐาน], [อัญเชิญวิญญาณ – เลเวล 2], [สัญญาวิญญาณ – เลเวล 1], [ผสานวิญญาณ – เลเวล 1]
วิญญาณที่ทําสัญญา (2/3) : [คาราน – นักรบผู้ยิ่งใหญ่] [ซาเนียส – นักดาบอสู

ก่อนหน้านี้เมื่อเช้านี้ ค่าสตามิน่าของ เขาคือ 66 แต่ตอนนี้มันก็เปลี่ยนเป็น 70 แล้ว มันไม่ใช่ภาพหลอนและเขาก็ยังค้นพบบางสิ่งที่จะช่วยให้กองกําลังของเขาแข็งแกร่งขึ้น การอัพเลเวลไม่ใช่วิธีเดียวที่จะเพิ่มค่าคุณสมบัติ การฝึกเองก็ยังสามารถช่วยได้ด้วย

+4 สตามิน่า นี่มันหมายความว่าเขาต้องเลเวลอัพถึงสองครั้ง มันเป็นการเพิ่มขึ้นอย่างมาก

“เป็นอะไรไป นายดูแปลกใจนะ?” ซาเนียสสังเกตเห็นความแปลกประหลาดของถังเส้าหยางและถามออกไป

โดถังเส้าหยางบอกซาเนียสโดยไม่ลังเลเกี่ยวกับค่าสตามิน่าของเขาที่เพิ่มขึ้น

“อืม… วิธีการทํางาน…” นั่นคือคําตอบของซาเนียส เขาไม่ได้ตื่นเต้นเหมือน ถังเส้าหยางราวกับว่าเขาไม่สนใจเกี่ยวกับค่าคุณสมบัติ

“ฉันมีเรื่องจะขอร้อง ซาเนียส!” ถังเส้าหยางเริ่มจริงจังในขณะที่เขาคิดอะไรบางอย่าง

“อืม มีอะไร” ซาเนียสถามกลับ

“ฉันสอนเทคนิคการหายใจของคุณให้กับคนอื่นๆได้ไหม” ถึงเส้หยางพูดออกมาในขณะที่ชี้ไปที่กลุ่มที่กําลังวิ่งอยู่

อีกด้านหนึ่ง จางเหมิงเหยาก็เป็นผู้นําเหล่าทาริเออร์หนึ่งร้อยคน นี่ไม่ใช่การฝึกร่างกายของพวกเขา แต่มันเป็นการฝึกวินัยมากกว่า

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ถึงเส้หยางก็มีแผนในใจแล้ว หากเทคนิคการหายใจ สามารถช่วยให้เขาเข้าสู่สภาวะการฝึกได้ มันก็น่าจะสามารถใช้กับคนของเขาได้เช่นกัน จากนั้นมันก็จะเป็นการเสริมความแข็งแกร่งให้กับกองกําลังของเขาอย่างล้นหลาม

กุญแจสําคัญคือสภาวะการฝึก หากพวกเขาสามารถเข้าสู่สภาวะการฝึก อย่างเขาได้ การเพิ่มขึ้นของค่าคุณสมบัติก็จะง่ายขึ้น

ถังเส้หยางคิดว่ากุญแจสําคัญคือ เทคนิคการหายใจที่ซาเนียสสอนเขา ดังนั้นเขาจึงถามซาเนียส

“เจ้าคิดว่าเทคนิคการหายใจของข้าเป็นสิ่งที่ทําให้เจ้าข้าสู่สภาวะการฝึก อย่างงั้นหรอ?” ซาเนียสถามถังเส้าหยาง

ในตอนนี้ ซาเนียสเองก็กําลังพยายามค้นหาว่าอะไรกันที่ทําให้ถังเส้าหยางเข้า สู่สภาวะการฝึก หากเทคนิคการหายใจของเขาเป็นกุญแจสําคัญ งั้นมันก็แสดงว่าเทคนิคการหายใจของเขานั้นมีพลังมหาศาล

“ไม่อย่างงั้นแล้วมันจะมีอะไรล่ะ?” ถังเส้าหยางถามกลับ

เขาไม่ได้ทําอะไรเป็นพิเศษระหว่างออกกําลังกายตลอดหนึ่งชั่วโมง และถ้ามันจะมีอะไรที่พิเศษ มันก็จะเป็นเทคนิคการหายใจที่ซาเนียสสอนเขา

“แล้วพรสวรรค์ล่ะ มันอาจจะเกี่ยวข้องกับพรสวรรค์ของนายด้วยก็ได้! มันมีความเป็นไปได้อีกมากที่จะส่งผลให้เจ้าเข้าสู่สภาวะการฝึก ยังไงก็ตาม การสอนมันให้คนของเจ้านั้นก็คุ้มค่าที่จะลอง”

ซาเนียสเปิดเผยความคิดของเขาต่อถังเส้าหยาง

“คุณพูดถูก!” ถึงเส้หยางพยักหน้า มันมีความเป็นไปได้มากมายจริงๆ นอก จากนี้ เขาก็ยังแตกต่างจากคนของเขามาก ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถคิดแทนพวกเขาได้

อย่างไรก็ตาม เนื่องจากเขาได้รับอนุญาตจากซาเนียสแล้ว ดังนั้นเขาจึงเลือกที่จะสอนเทคนิคการหายใจให้แก่พวกเขา

“ค่อยคิดกันทีหลังก็แล้วกัน เราควรฝึกต่อก่อน!” ถังเส้าหยางจึงลุกขึ้นจากพื้น

กลุ่มกําลังวิ่งผ่านเขาไป เขาพบว่ามีเด็กผู้หญิงมากกว่ายี่สิบคนในกลุ่มมัน นับเป็นจํานวนที่ค่อนข้างมากสําหรับผู้หญิงที่เข้าร่วมกับกองทัพ

ในขณะที่เขากําลังจะหันหลังกลับ เขาก็พบใบหน้าที่คุ้นเคย

“อ้า เธอเข้าร่วมด้วยหรอ!”

“เธอ” ของเขาก็คือหล่อัน เธอทิ้งความประทับใจไว้กับเขา และมันก็ยากสําหรับ เขาที่จะไม่สังเกตเห็นเธอ

ในการพบกันครั้งแรก เธอก็พาเขาไปหาชายที่เขาอยากจะฆ่า ลู่เหวิน และ ครั้งที่สองที่พวกเขาพบกัน เธอก็อยู่บนเตียงเพราะเธอต้องการได้งานง่าย ครั้งที่สามที่พวกเขาพบกันก็คือการต่อสู้กับฝูงซอมบี้กลุ่มที่สอง

เขาคิดว่าเด็กสาวอาสาที่จะต่อสู้กับฝูงซอมบี้เพราะพวกเขาขาดกําลังคน แต่ดูเหมือนเขาจะคิดผิด เธอมุ่งมั่นที่จะเป็นแนวหน้าโดยเข้าร่วมกับทาริเออร์

“เหมิงเหยาก็ทําได้ดีเช่นกัน เธอสา มารถทําให้พวกเขาฟังเธอได้โดยไม่ต้องให้ฉันช่วย!”

ถังเส้าหยางพยักหน้าด้วยรอยยิ้มพึง พอใจบนใบหน้าของเขา กองกําลังของเขากําลังเติบโตไปอย่างราบรื่น แม้ว่ามันจะช้าลงเล็กน้อยเนื่องจากการสู้รบครั้งใหญ่ แต่เขาก็ยังคงพอใจกับสิ่งที่มีในตอนนี้

หลังจากนั้นเขาก็หันหลังกลับไปฝึก