บทที่ 73 ค่ําคืนที่หนักหน่วง

หลี่อันกําลังวิ่งตามคนที่อยู่ข้างหน้า เธอไปในขณะที่เธอพยายามควบคุมการ หายใจของเธอ เธอกําลังออกกําลังกาย ร่วมกับเหล่าทาริเออร์

ขณะที่ยังคงหายใจ เธอก็ยังพยายาม เชื่อมความเป็นอันหนึ่งอัเดียวกันเข้ากับคนในทีม

นี่เป็นวันที่หกแล้ว และเธอก็เริ่มดีขึ้น อย่างน้อยเธอก็ดีขึ้นกว่าในวันแรกที่เธอเริ่มออกกําลังกายมาก

“หยุด! พักได้ 15 นาที จากนั้นเราก็จะ ไปฝึกรบขั้นพื้นฐาน!” เว่ยซีประกาศ เสียงดังต่อกลุ่ม

“ฮา…” หลี่อันถอนหายใจอย่างโล่งอก เธอไปที่ต้นไม้ใกล้เคียงในทันที เธอนั่งลงและเหยียดขาของเธอออก
“นี่น้ําสําหรับเธอ!” ว่านจึงยี่โยนขวดน้ําให้เธอ

“ขอบคุณ พี่จิงยิ่ง” หลี่อนขอบคุณว่านจึงยี่อย่างร่าเริงขณะที่เธอหมุนฝาขวด

เธอเปิดขวดและกลืนลงไปครึ่งขวด

“ฟุฮา!” แม้มันจะเป็นแค่น้ําแร่แต่ก็แค่นี้ ก็เพียงพอแล้วที่จะทําให้เธอรู้สึกสดชื่น

ว่านจึงยี่เป็นหนึ่งในคนที่ใกล้ชิดหลื่อันมากที่สุด เธอช่วยชีวิตของหล่อนในสนามรบและเป็นคนคอยดูแลหลี่อันในฐานทัพเช่นกัน จนกระทั่งในตอนนี้ เธอก็ยังคอยดูแลหลี่อัน

“เธอเคยได้ยินเกี่ยวกับการสํารวจไหม?” ว่านจึงถามเด็กสาว เธอให้ความสําคัญกับหลี่อันมากเพราะหลื่อันเป็นเด็กผู้หญิงที่อายุน้อยที่สุดคนหนึ่ง

นอกจากนี้เธอก็ยังเคารพหลื่อนที่สามารถดูแลน้องสาวและยายของเธอได้

“การสํารวจ? การสํารวจอะไร?” หลี่อันไม่เคยได้ยินเรื่องนี้มาก่อน

“เหมิงเหยาจะประกาศในวันนี้ อีกไม่นานเดี๋ยวเธอก็รู้” ว่านจึงอี้โบกมืออย่างสบายๆขณะที่เธอจิบน้ํา

ไม่นานหลังจากนั้น จางเหมิงเหยาก็ออกมาประกาศจริงๆ มันเป็นเวลาห้าวันแล้วที่จางเหมิเหยาไม่ได้เข้าร่วมในการออกกําลังกายประจําวันของกลุ่ม ข่าวลือบอกว่าเธอกําลังฝึกหนักกับถังเส้าหยางดังนั้นมันจึงไม่มีใครบ่น

“ทุกคน ฉันขอเวลาหน่อย!?” จางเหมิงเหยาเรียกความสนใจของทุกคน

ทาริเออร์หลายคนจ้องมองไปที่จางเหมิงเหยาในทันที

จางเหมิงเหยาอธิบายถึงความจําเป็นในการจัดตั้งทีมแพทย์
“พรุ่งนี้เราจะจัดตั้งทีมสํารวจ ทีมจะประกอบไปด้วยคนสี่สิบคน เราจะคัดเลือก 20 คนแรกจากกลุ่ม”ทาส” ดังนั้นเราจึงต้องการคนอีก 20 คนจากเหล่าทาริเออร์!”

ไม่มีใครขัดจังหวะเธอในขณะที่จางเหมิงเหยากล่าว

“ภารกิจคือการตามหาและช่วยเหลือบุคลากรทางการแพทย์ให้ได้มากที่สุด! มันอาจเป็นภารกิจที่อันตราย หรือไม่ก็เป็นแค่การออกล่าธรรมดาๆ! และปลายทางของเราก็คือโรงพยาบาล SH และคนที่จะนําทีมก็คือบอสของเรา! มีใครอยากอาสาบ้างไหม?”

ทั้งกลุ่มเงียบไปในทันที ส่วนใหญ่กําลังคิดถึงระยะห่างระหว่างฐานทัพกับโรงพยาบาล

โรงพยาบาล SH นั้นเป็นโรงพยาบาลที่ใหญ่ที่สุด ดังนั้นพวกเขาจึงรู้ว่ามันตั้งอยู่ที่ไหน และมันก็เป็นการเดินทางที่ยาวไกล ดังนั้นพวกเขาจึงอาจจะพบกับฝูงซอมบี้ระหว่างทางได้

อย่างที่จางเหมิงเหยากล่าว ภารกิจอาจอันตรายมาก หรือไม่มันก็อาจจะเหมือนกับการไล่ฆ่าซอมบี้ประจําวัน

ยังไงก็ตาม เมื่อได้ยินว่าถังเส้าหยางจะเป็นคนนําทีมเองในครั้งนี้ จ้าวจงและหลี่อันก็ยกมือขึ้นในทันที

ว่านจึงยี่ซึ่งนั่งถัดจากหลี่อันรู้สึกประห ลาดใจกับการตัดสินใจที่เด็ดขาดของหญิงสาว เธอไม่คิดว่าผู้หญิงคนนี้จะใจกล้าขนาดนี้

“เธอแน่ใจใช่ไหม?” ว่านจึงยื่อดไม่ได้ที่จะถามเพื่อยืนยันหญิงสาว

“ใช่ ฉันแน่ใจ! พี่เหมิงเหยาและบอสนั้นใจดีพอที่จะให้ฉันได้เลือกคลาสขั้นสูง เพราะฉะนั้นฉันก็ไม่สามารถทําให้พวกเขาผิดหวังได้ด้วยการถอยจากภารกิจแบบนี้!”

หลื่อนตอบด้วยความมุ่งมั่นอย่างแรงกล้า แน่นอน เหตุผลหนึ่งก็เป็นเพราะถังเส้าหยางเป็นผู้นําทีมสําหรับเหตุผลหลัก…

“เราต้องการหน่วยแพทย์เป็นจํานวนมาก ฉันมีคุณยายและน้องสาวที่อ่อนแอ ดังนั้นถ้าเราไม่มีหมอหรือทีมแพทย์แล้วใครจะรักษาพวกเขาล่ะ?”

ยิ่งไปกว่านั้น เธอก็ยังจําเป็นต้องอัพเลเวลสัตว์อัญเชิญของเธอด้วย การค้นหาซอมบีรอบๆฐานนั้นเริ่มยากขึ้นเรื่อยๆ ดังนั้นเธอจึงมีช่วงเวลาที่ยากลําบากในการอัพเลเวล

เมื่อได้ยินคําตอบที่หนักแน่นของหลี่อัน ว่านจึงยี่ก็ยิ้มออกมา จากนั้นเธอก็ยกมือขึ้นโดยอาสาที่จะเข้าร่วมทีมสํารวจ

หลังจากที่สามคนแรกยกมือขึ้น ผู้คนจํานวนมากขึ้นก็เริ่มยกมือขึ้นเช่นกัน

“เอาล่ะ เราได้คนพอแล้ว!” จางเหมิงเหยาหยุดคนที่กําลังจะยกมือขึ้นเพราะพวกเขามีคนเพียงพอแล้ว เมื่อบวกกับถังเส้าหยางแล้ว ทีมจึงต้องการคนเพียง 19 คนเท่านั้น
จากนั้นจางเหมิงเหยาก็จดรายชื่นคนในทีม

ในขณะนั้นเอง ว่านจึงยี่ก็เดินเข้าไปหา เธอและมองเข้าไปในรายชื่อ เธอแปลกใจที่เธอไม่เห็นชื่อของจางเหมิงเหยาในรายชื่อ

“พี่ไม่ไปกับเราหรอ?”

จางเหมิงเหยาส่ายหัว “ไม่! เส้าหยาง ขอให้ฉันและลู่อันอยู่ที่นี่ เขาบอกว่าฐานต้องการผู้นําชั่วคราวเพื่อคอยตรวจสอบฐานเมื่อเขาไม่อยู่”

“อ่า…” ว่านจึงอพยักหน้าอย่างเข้าใจ การตัดสินใจของถังเส้าหยางนั้นเป็นเรื่องที่เข้าใจได้

หากมันมีคนอย่างหานเจียงบุกเข้ามาอีก ฐานของพวกเขาก็จะตกอยู่ในอันตราย

ขณะที่ทั้งสองสาวกําลังคุยกันอยู่ เว่ยซีก็ปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง

“เอาล่ะ หมดเวลาพักแล้ว! ได้เวลาฝึกการต่อสู้ระยะประชิดแล้ว!”

การฝึกสําหรับทาริเออร์ดําเนินต่อไป หลังจากการประกาศของเว่ยซี

ในตอนกลางคืน

ถังเส้าหยางกําลังหมกตัวอยู่ในห้องของเขา เขาอยู่ในห้องควบคุม และกําลังตรวจดูแผนที่รอบฐาน

เขากําลังมองหาสถานที่ที่เหมาะสม สําหรับพื้นที่ในการฟาร์มที่จะซื้อ เขาสามารถซื้อที่ดินและเชื่อมต่อที่ดินเหล่านั้นกับฐานได้ จากนั้นเขาก็จะปรับปรุงที่ดินให้เป็นสถานที่ที่เหมาะสม

เมื่อทําเช่นนี้ ถังเส้าหยางก็นึกถึงเกม มันเป็นเกมเดียวที่เขาเคยเล่น

“มันคืออะไรน้า? อาณาจักรอะไรนะ?” เขาลูบคาง พยายามนึกชื่อเกม “อ่า มันคือยุคของอาณาจักร!”

เมื่อนึกถึงวันเก่าๆ เขาก็ยิ้มให้กับตัวเอง สิ่งที่เขาทํานั้นคล้ายคลึงกับการเล่นเกม

จากนั้นประตูห้องควบคุมก็เปิดออก กลิ่นเหม็นเหงื่อก็โชยเข้ามาในจมูก โดยไม่จําเป็นต้องเดา นี่ก็คือกลิ่นที่โชยออกมาจากจางเหมิงเหยา

เธอนํากาแฟหนึ่งถ้วยมาวางไว้หน้าถังเส้าหยาง

“นายทําอะไรอยู่น่ะ ทําไมนายถึงยิ้มคนเดียวอย่างนั้นล่ะ?”

“ฉันเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าความทะเยอทะยานของฉันนั้นมันไปคล้ายคลึงกับเกมเก่าๆเกมหนึ่งน่ะ นึกแล้วมันก็ตลกและดูโง่ดี” ถังเส้าหยางไม่ได้สนใจที่จะปิดบังอดีตกับเธอ

หลังจากพูดจบ ถังเส้าหยางก็หันไปมองเธอ จากนั้นเขาก็ได้เห็นจางเหมิงเหยาที่เหลือเพียงแค่ชุดชั้นในลายลูกไม้สีขาวครีมและกางเกง เธอกําลังเปลือยท่อนบน สิ่งนี้ทําให้ใจของถังเส้าหยางรู้สึก “เกเร” และทําให้ “เส้าหยางน้อย” ตื่นขึ้นจากการหลับไหล

ดูเหมือนว่าหญิงสาวคนนี้จะไม่อาย เกี่ยวกับความสัมพันธ์ของพวกเขาอีกต่อไปแล้ว ถังเส้าหยางวางมือขวาลงบนเอวของเธอแล้วดึงเธอเข้ามาใกล้ จากนั้นเขาก็จูบเข้าไปที่ลําคอของเธอ ในขณะที่เขาได้กลิ่นอันหอมหวานโชยมาจากร่างกายของเธอ

แก้มของจางเหมิงเหยาแดงขึ้น แต่เธอก็ไม่ได้ขัดขืน

“ฉันมาที่นี่เพื่อรายงานเรื่องทีมสํารวจให้นายรู้! ฉันคัดเลือกสมาชิกมาแล้ว…” เธอพูดขึ้นด้วยเสียงที่แผ่วเบาและเขินอายของเธอ

“โอ้ จริงหรอ ฉันนึกว่าเธอมาที่นี่เพื่อยั่วฉันซะอีก?” ถังเส้าหยางแซวเธอด้วยน้ําเสียงประหลาดใจ

“นาย…” เธอไม่รู้จะพูดอะไรหลังจากนั้น เธอกําลังถั่วถังเส้าหยางอยู่จริงๆ มันยากมากที่จะยอมรับ แม้ว่ามันจะมีเพียงถังเส้าหยางเท่านั้น

“เอาล่ะ มันเป็นยังไงบ้าง?” ถังเส้าหยางตัดสินใจปล่อยให้หญิงสาวหลุดมือไปครู่หนึ่งขณะที่เขาถามออกไป

“อะ-เอ่อ…” จางเหมิงเหยาค่อนข้างสั่นคลอน แทนที่จะตอบกลับถังเส้าหยาง เธอก็วางแฟ้มเอกสารเอาไว้ข้างหน้าถังเส้าหยาง “นี่คือรายชื่อ!

“หุๆ… เธอจะน่ารักเกินไปแล้ว”

โดยไม่สนเรื่องรายชื่อ เขาอุ้มจางเหมิงเหยาขึ้นมา หญิงสาวไม่ได้ดิ้นรนขณะที่เธอเอาหัวของเธอซบหน้าอกถังเส้าหยาง

เขาเตะเปิดประตูและพาเธอไปที่เตียง เขาโยนหญิงสาวลงบนเตียง

เมื่อเธออยู่บนเตียง ถังเส้าหยางก็ดึงกางเกงของเธอออกมา จากนั้นเขาก็ต้องประหลาดใจ หญิงสาวคนนี้ไม่ได้สวมกางเกงชั้นใน

“โฮะโฮะ… ดูเหมือนว่าเธอจะเป็นหญิงสาวที่ซุกซนเอาเรื่องเลยนะ”

ชัดเจนกว่านี้ไม่ได้แล้ว จุดประสงค์ของเธอในการมาที่ห้องควบคุมคือมาเพื่อยั่วเขา

เขาดําดิ่งเข้าไปในพื้นที่ต้องห้าม หญิง สาวเริ่มคร่ําครวญ หลังจากที่ถังเส้าหยางรู้สึกว่ามันเพียงพอแล้ว เขาก็ปล่อยให้ “เส้าหยางน้อย” ได้ออกโรง

จิตใจของจางเหมิงเหยาว่างเปล่าใน ขณะที่ “เส้าหยางน้อย” เข้ามาในร่างกายของเธอ ในครั้งนี้ เธอก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงครวญครางออกมาอย่างลามก เธอไม่รู้ว่าทําไม แต่มันก็รู้สึกดีมาก

ด้วยความปรารถนาของเธอ จางเหมิงเหยาไม่เขินอายอีกต่อไป เธอขยับตามจังหวะของถังเส้าหยาง จนพวกเขาทั้งคู่หมดแรงไป

เช้าวันรุ่งขึ้น

ถังเส้าหยางออกมาจากลิฟต์ด้วยใบหน้าที่สดชื่น เขาสนุกกับค่ําคืนที่ผ่านมาอย่างเต็มที่ จนถึงตอนนี้ จางเหมิงเหยาก็ยังคงนอนอยู่บนเตียง เมื่อคืนพวกเขา “บ้าคลั่ง” กันมากเกินไปหน่อย ดังนั้นมันจึงทําให้เธอหมดแรงและนอนตื่นสาย

เมื่อเขามาถึงล็อบบี้ ทีมสํารวจก็รอเขาอยู่ที่นั่นแล้ว พวกเขาพร้อมที่จะออกไปสํารวจกันแล้ว

ด้วยรอยยิ้มกว้าง ถังเส้าหยางก็ตะโกนว่า “ไปกันเถอะพวกเรา!”