นิยาย Armipotent – จักรวรรดิคลังจักรพรรดิอมตะ

บทที่ 76 สํารวจ

[ เงื่อนไขได้รับการเคลียร์! คุณได้เปิดมินิเกมโหมดปกติ!]

ไม่เพียงแต่หยานกวงลี่เท่านั้นแต่เด็กๆและทุกคนก็ยังได้รับการแจ้งเตือนแบบเดียวกันขณะที่การแจ้งเตือนดังขึ้นไปหยวนก็เหยียบเบรกทันที

ถังเส้หยางขมวดคิ้วของเขาเมื่อได้ยินการแจ้งเตือนถังเส้าหยางชอบมินิเกมมากเพราะมันให้รางวัลและเลเวลแก่เขาแต่ปัญหาคือ พวกเขามีเด็กอยู่ด้วย

ถังเส้าหยางรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยเมื่อเขาลงจากรถแม้จะผิดหวังแต่เขาก็ยังต้องปกป้องเด็กๆเขาตกลงจะพาพวกเขาไปด้วยแล้วดังนั้นตอนนี้พวกเขาจึงต้องแสดงความรับผิดชอบไม่ใช่เวลามาโทษใคร

ขณะที่เขาปิดประตูรถด้วยเสียงดังปังหน้าจอโปร่งแสงก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา

[ มินิเกมโหมดปกติ ]

วัตถุประสงค์:

1. ช่วยเหลือผู้รอดชีวิตในพื้นที่โรงพยาบาล 31 ผู้รอดชีวิต 2. สังหารเคียวมรณะทั้งหมด (88)

หมายเหตุ: หากบรรลุวัตถุประสงค์ทั้งสองสําเร็จคุณจะได้รับรางวัลโบนัส!

การล้มเหลว:

1. ผู้รอดชีวิตทั้งหมดตาย 2. ผู้เข้าร่วมทั้งหมดเสียชีวิต

หมายเหตุ: มินิเกมโหมดปกติไม่ได้ให้บทโทษแก่คุณ

รางวัล:

1. หีบสมบัติระดับ 7 สําหรับผู้เข้าร่วมที่รอดตายแต่ละคน 2. +20 คะแนนสกิล 3. +3 เลเวล 4. 100,000 GC สําหรับผู้เข้าร่วมที่รอดตายแต่ละคนและ 100,000 GC สําหรับสังกัดของคุณหากคุณมีสังกัด 5. รางวัลโบนัสแบบสุ่มหากคุณทําสําเร็ จทั้งสองวัตถุประสงค์
ระยะเวลา: ไม่จํากัดเวลา!

ถังเส้าหยางอ่านวัตถุประสงค์และข้ามเรื่องการล้มเหลวไปในขณะที่สายตาของเขาจับจ้องไปที่รางวัลในทันทีเขาไม่เคยคิดว่าพวกเขาจะล้มเหลวดังนั้นเขาจึงมองข้ามความล้มเหลวไปอย่างไม่ สนใจ

“อย่างที่คาดไว้! รางวัลมันมากมายมหาศาล…” เขาพึมพําในขณะที่มองไปยังเดสทรอยเยอร์เขาได้รับสิ่งนี้มาจากการเคลียร์มินิเกมในคฤหาสน์และมันก็มาจากหีบสมบัติเลเวล 9

“นี่มันหมายความว่ายิ่งเลเวลของหีบสมบัติต่ำมากเท่านั้นของในนั้นก็จะมีค่ามากค่ามากขึ้นเท่านั้นอย่างงั้นหรอ?” ถังเส้าหยางถามตัวเองในใจ

ขอคิดดูทีหลังก็แล้วกัน… จากนั้น เขาก็มองไปที่หน้าจอโปร่งแสงอีกครั้งมันมีเป้าหมายสองอย่างคือการช่วยเหลือผู้รอดชีวิตและฆ่าเคียวมรณะ

‘หวังว่าผู้รอดชีวิตเหล่านั้นจะเป็นคนที่เรากําลังมองหานะ… ส่วนเคียวมรณะ…มันคืออะไรวะ!’เขาส่ายหัว

จนถึงตอนนี้ ทุกคนก็ได้อ่านเป้าหมายของมินิเกมเรียบร้อยแล้ว รางวัลนั้น ยั่วเย้าพวกเขามากแต่ทุกคนก็รู้ว่ามันจะต้องมีความเสี่ยงสูงอย่างแน่นอนที่รออยู่เบื้องหลังรางวัลใหญ่และในเวลานี้ทุกคนก็มองไปที่ถังเส้าหยาง

ในขณะที่ทุกคนกําลังรอคําสั่งของถังเส้าหยางว่านจึงยี่ก็เดินเข้าไปหาถึงเส้าหยางอย่างเร่งรีบ

“มีอะไรหรอ?” ถึงเส้หยามถามกับผู้หญิงที่ดูกระสับกระส่าย
“เราสูญเสียรถไปสองคัน!”ว่านจึงยี่ชี้ไปทางด้านหลังของรถบัส มันควรจะมีรถอีกสองคันอยู่ด้านหลังรถบัสแต่ตอนนี้มันก็ไม่มีแล้ว

ในขณะนี้มันก็มีเพียงถึงเส้าหยางเท่านั้นที่รู้ว่าทางเข้านั้นถูกกั้นด้วยบาเรียเขามองไม่เห็นสิ่งที่อยู่นอกประตูมันเป็นเพียงภาพสะท้อนของท้องฟ้าที่สดใสในตอนแรกเขาจดจ่อกับเป้าหมายมากเกินไปจึงไม่ทันมอง

“ดูเหมือนว่างานของเราจะหนักขึ้นแล้วล่ะ…” เขาพึมพําเสียงต่ำ รถสองคันถูกแยกออกจากพวกเขาซึ่งนั่นก็หมายความว่าตอนนี้พวกเขาเหลือคนเพียง 24 คนเท่านั้นที่สามารถต่อสู้ได้
“เอาล่ะ มารวมตัวกัน เรากับวิธีจบมินิเกมนี้โปรดทราบว่าเราจะทําเป้าหมายทั้งสองให้สําเร็จ!จํามันให้ขึ้นใจล่ะ!”ถึงเส้าหยางเรียกคนของเขาออกมา

“คุณก็ด้วย มาที่นี่และฟังการประชุม!คุณเป็นผู้รับผิดชอบในการดูแลเด็กๆ!”เขาชี้ไปที่หยานกวงลี่ก่อนจะมองไปที่ผู้หญิงอีกสองคน “ดูแลเด็กๆในขณะที่เรากําลังคุยกันอยู่!” ถึงเส้าหยางสั่ง

หยานกวงสี่พยักหน้าอย่างบ้าคลั่งขณะที่เขาสั่งให้ผู้ดูแลหญิงสองคนดูแลเด็กๆก่อนที่เขาจะไปเข้าร่วมกลุ่ม

ว่านจึงยี่ขมวดคิ้ว เธอไม่เห็นด้วยกับแผนการที่จะบรรลุเป้าหมายทั้งสองเธอยกมือขึ้นเพื่อพูดคัดค้าน“มันจะไม่ดีกว่าหรอที่เราจะให้ความสําคัญกับการเอาชีวิตรอดมากกว่ารางวัล!ชีวิตของผู้คน สําคัญกว่ารางวัลนะ!”

“ฉันก็ไม่ได้สั่งให้พวกเธอเอาชีวิตไปทิ้งนี่! ถังเส้าหยางตอบกลับในขณะที่เขาชี้ไปที่โรงพยาบาลที่น่ากลัวด้านหลังด้วยนิ้วโป้ง” เรามาที่นี่เพื่อพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องนี้วิธีทําให้เป้าหมายทั้งสองเร็จในขณะที่จัดลําดับความสําคัญเรื่องการเอาชีวิตรอดของเรา!”

“แม้ว่าพวกเราทุกคนจะไม่มีทางรอดไปจากเกมแห่งความตายนี้ได้ก็ตาม”ถังเส้หยางกล่าวขณะยิ้มให้ผู้คนของเขา“ฉันมีประสบการณ์สองครั้งในเกมแห่งความตายนี้ในครั้งแรกฉันก็เกือบจะเสียชีวิตส่วนครั้งที่สองคือมันก็ง่ายสําหรับฉันแต่ลู่อันก็เกือบจะเสียชีวิต!ดังนั้นก็ขอให้โชคดีนะ!”

“หยุดพูดเล่นสักที!ทําไมคุณถึงต้องการทําทั้งสองเป้าหมายให้สําเร็จด้วย? ช่วยให้เหตุผลดีๆที”ว่านจึงยี่เรียกร้อง

“เหตุผล?” เขาชี้ไปที่เดสทรอยเยอร์ที่วางอยู่บนรถ“ฉันได้อาวุธนี้มาจากเกมแห่งความตายครั้งแรกของฉัน!”จากนั้นเขาก็ยิ้มให้ว่านจึงยี่“เธอเคยเห็นดาบของลู่อันใช่ไหม?เราได้ดาบนั้นมาจากเกมแห่งความตายครั้งที่สอง!”รอยยิ้มของถังเส้าหยางกว้างขึ้นในขณะที่เขาพูดต่อ“เธอรู้ไหมว่าฉันได้ฐานของเรามาได้ยังไง? ฐานที่กลายเป็นบ้านของเธอตอนนี้เธอรู้ไหม? ฉันได้มันมาจากเกมแห่งความตายครั้งที่สอง!”

“จากรางวัลทั้งสามนี้ พวกมันมีบางอย่างที่เหมือนกัน! เธอรู้ไหมว่ามันคืออะไร?”เขาถามว่านจึงยี่

“พวกมันช่วยให้คุณสามารถอยู่รอดในโลกภายนอกได้!”ว่านจึงยื่ฉลาดพอที่จะรู้ว่าการพูดคุยจะมุ่งไปทางใดถังเส้าหยางพยายามบอกให้พวกเขาเก็บเกี่ยวรางวัลให้ได้มากที่สุดเพื่อเพิ่มโอกาศใน การอยู่รอดในโลกภายนอกเธอไม่สามารถหักล้างได้ว่าถ้ารางวัลจะมีค่าชนาดนี้โดยเฉพาะฐานทัพอัจฉริยะมันเป็นรางวัลที่มีค่าที่สุดจนถึงตอนนี้

“ฉลาดมาก! เกมแห่งความตายนี้เป็นโอกาสที่เราจะได้เพิ่มความแข็งแกร่งของเราในขณะที่เธอไม่ค่อยพบมันดังนั้นแทนที่จะจัดลําดับความสําคัญการเอาชีวิตรอดของเรา เราก็ควรจะเพิ่มผลกําไรให้ได้มากที่สุด!”จากนั้นเขาก็ยิ้มเยาะ“เว้นแต่เธอจะอยากอยู่ที่ชั้นล่างตล อดไป ถ้าเป็นอย่างนั้นฉันก็จะไม่บังคับให้เธอตามฉันมา!”

“นั่นเป็นสิ่งที่ดีพอจะทําให้ฉันออกไปเสี่ยงชีวิต!” จ้าวจงพูดขึ้นในทันที “เจตจํานงของคุณคือเป้าหมายของฉันบอส!”จากนั้นเขาก็กระแทกหน้าอกของเขา

‘ไม่แปลกใจว่าทําไมเขาถึงแข็งแกร่งมากขนาดนี้มันเป็นเพราะเขาต้องเสี่ยงชีวิตอยู่เสมอมานี่เองฉินซัวซานคิดกับตัวเองก่อนจะพูดออกมาว่า“ฉันจะตามคุณไปบอส!”

หลังจากที่ทั้งสองแสดงความเต็มใจคนอื่นๆก็เอาตามด้วย

“ฉันไม่ได้ขอให้พวกนายตามฉันไปแต่พวกนายก็จะต้องปฏิบัติตามคําสั่งของฉัน!”ริมฝีปากของเขาแยกเป็นรอยยิ้ม

ว่านจึงยกลอกตา “หยุดเล่นละครกันสักทีคุณมีแผนยังไง?”

“ฉันมีแผนจริงๆ และก็แผนแบบตรงไปตรงมา!พวกเรามีใครรู้แผนผังของโรงพยาบาลบ้าง”เขาถามคําถามถูกส่งไปยังทุกคนแต่เขาจ้องมองไปที่ไปหยวน

“ฉันไม่รู้!” ไปหยวนส่ายหัว เขาต้องเข้าโรงพยาบาลบ่อยก็จริงแต่ส่วนใหญ่เขาก็อยู่ในอาการโคม่าและแม้หลังจากภัยพิบัติเกิดขึ้น เขาก็ออกมาจากโรงพยาบาลในทันทีพร้อมกับแฟนสาวและน้องสาวของเขา

“ไม่เป็นไร อย่างแรกเลยภารกิจของเราคือปกป้องผู้รอดชีวิตทั้งหมดหากพวกเขาตายเราก็จะล้มเหลว!และเนื่องจากเราไม่รู้รูปแบบและหน้าตาของศัตรูของเราดังนั้นเราก็จะต้องส่งหน่วยสอด แนมเข้าไปข้างในก่อน!”

เมื่อถึงเส้าหยางพูดถึงหน่วยสอดแนมทุกคนก็หายใจเข้าอย่าช่วยไม่ได้

“ใจเย็นๆ ฉันจะเป็นคนไปสอดแนมเอง!” ถังเส้าหยางยิ้มอย่างสนุกสนานเขาหยอกพวกเขาเล่นโดยเจตนา“ฉันจะไปมองหาแผนผังของโรงพยาบาลและเน้นการค้นหาพื้นที่ที่ผู้รอดชีวิตมีโอกาศจะอยู่มากที่สุดแทนที่จะมองหาผู้รอดชีวิตในโรงพยาบาลขนาดใหญ่แห่งนี้อย่างสุ่มสี่สุ่มห้าในขณะเดียวกันฉันก็จะตรวจสอบศัตรูของเราที่เราไม่รู้จักด้วยเคียวมรณะ!”

“ฉันเดาว่าผู้รอดชีวิตอาจจะซ่อนตัวอยู่รอบๆโรงอาหารหรือไม่ก็ในโรงอาหาร!พวกเขาต้องการอาหารเพื่อความอยู่รอดท้ายที่สุดแล้วเราจะพูดถึงเรื่องนี้ในภายหลัง”ถึงเส้หยางมองไปทางว่านจึงยี่

“ในขณะที่ฉันกําลังสํารวจโรงพยาบาลเธอก็แบ่งคนออกเป็นทีม! เราต้องแยกกันเพื่อค้นหาผู้รอดชีวิต!” เขาชี้ไปที่ว่านจึงยีในฐานะผู้รับผิดชอบการแบ่งทีม

ว่านจึงยี่เป็นคนที่รู้เกี่ยวกับความแข็งแกร่งของคนในทีมมากที่สุด ดังนั้นถึงเส้หยางจึงฝากเรื่องนี้ไว้กับเธอ

“เอาล่ะพวก! ขอให้ฉันโชคดี! ถ้าฉันเกิดตายขึ้นมา บางทีพวกนายก็อาจจะไม่มีใครรอดไปจากเกมแห่งความตายนี้ได้ใช้” อีกครั้ง เขาไม่ลืมที่จะหยอกล้อ ผู้คนของเขาด้วยคําพูดขี้เล่นและยิ้มพร้อมกับกล่าวคําอําลากับพวกเขา