บทที่ 80 เริ่มการล่า 1

หลังจากได้ยินคําสั่งวิ่งจากถังเส้าหยางทุกคนก็วิ่งออกไปให้เร็วที่สุดภาพหัวศีรษะของชายสองคนที่ตกลงบนพื้นนั้นทําให้พวกเขาตกใจกลัว

แม้แต่จําวจงและฉินซัวซ่านเองก็ยังกลัว พวกเขากลัวเพราะพวกเขามองไม่ทันด้วยซ้ำว่าหัวของเพื่อนของเขาถูกตัดขาดไปตอนไหน

ไปหยวน,จ้าวจงและฉินซัวซ่านเป็นผู้นํากลุ่มในการนําคนออกจากโรงพยาบาลอย่างไรก็ตามพวกเขาก็ไม่ลืมภารกิจที่จะต้องปกป้องเหล่าผู้รอดชีวิต

ในขณะเดียวกัน ว่านจึงยก็ถอยไปอยู่ข้างหลังเธอลดความเร็วลงพร้อมกับปกป้องผู้สูงอายุที่อยู่ข้างหน้าเธอมือของเธอจับด้ามดาบอยู่เสมอดังนั้นเธอจึงพร้อมเมื่อเคียวมรณะปรากฏตัว

เธอกลัวไหม? ใช่ แน่นอน เธอเองก็ตกใจกับสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้เช่นกันแต่เพราะเสียงของถังเส้หยางที่ตะโกนใส่พวกเขาให้พวกเขารีบหนีไปเธอจึงดึงสติกลับมาได้และทําตามคําสั่งของเขอย่างเคร่งครัด

อย่างไรก็ตาม ในขณะที่เธอกําลังจะวิ่งหนีไปเธอก็เห็นหัวของผู้ชายคนหนึ่งกลิ้งลงมาตรงหน้าเธอ เธอจําได้ว่ามันเป็นหัวของใครมันคือหัวของจางอู่เขาเป็นหนึ่งในสี่สิบคนที่ยอมจํานนเป็น “ทาส”

จางคู่ยืนอยู่ข้างเธอและเธอก็ไม่ทันได้รู้ด้วยซ้ำว่าชายคนนี้เสียชีวิตยังไง? สติของเธอว่างเปล่าแต่เสียงตะโกนหลังจากนั้นก็ปลุกเธอให้ตื่นจากภวังค์

ในขณะที่จิตใจของเธอหมกมุ่นอยู่กับเหตุการณ์ในตอนนี้ เธอก็ไม่ได้ตระหนักเลยว่าเธอได้ออกมาแล้วใช่แล้ว กลุ่มผู้รอดชีวิตสามารถออกมาจากโรงพยาบาลได้อย่างปลอดภัย

“หายไปสองคน!” เสียงที่หยาบของไปหยวนทําให้เธอหลุดออกจากภวังค์อีกครั้งเธอมองย้อนกลับไปถังเส้าหยางควรจะอยู่ข้างหลังเธอแต่ตอนนี้เขาก็ไม่ได้อยู่ที่นั่น

เธอหันไปทางกลุ่มที่วิ่งไปที่รถ แต่เธอก็ไม่พบถังเส้าหยางในหมู่พวกเขาเช่นกัน

“มันคือบอสและหมอ!” จ้าวจงตามมาหลังจากไปหยวน ใช่แล้ว ในขณะที่ทุกคนกําลังวิ่งหนีเอาตัวรอดถังเส้าหยางก็เลือกที่จะหยุดเพื่อยื้อเวลาให้พวกเขา

ถังเส้าหยางเหลือบตามองไปที่เพดานสิ่งมีชีวิตที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดเริ่มปรากฎออกมาอย่างช้าๆดวงตาสีแดงจมูกโตที่ชี้ลงเล็กน้อยใบหูใหญ่ที่ยื่นขึ้นไปข้างบนและฟันที่ดูคดเคี้ยว

หลังจากที่ได้มองดูพวกมันอย่างชัดเจนแล้ว ยังเส้หยางก็สังเกตเห็นว่าสิ่งมีชีวิตเหล่านี้มีความสูงไม่ถึงครึ่งของเขาด้วยซ้ำพวกมันแขวนตัวอยู่บนเพดานด้วยมือซ้ายขณะที่อีกมือหนึ่งถือเคียว

[ มอนสเตอร์ – ดาร์คก็อบลิน ]

สังกัด: –

คลาส: เคียวมรณะ

เลเวล: 72

สกิล:???

—-

“ไอ้พวกนี้คือดาร์คก็อบลินสินะ…” ถังเส้าหยางพึมพําด้วยเสียงต่ํา สิ่งที่ทําให้เขาประหลาดใจก็คือสัตว์ประหลาดตัวนี้มีคลาสเคียวมรณะมันไม่ใช่ชื่อของสิ่งมีชีวิตแต่มันเป็นคลาสของพวกมัน

ดาร์คก็อบลินสิบสองตัวห้อยตัวอยู่บนเพดาน สิ่งมีชีวิตเหล่านี้กาลังยิ้มให้เขามันจับจ้องมาที่เขาราวกับนักล่ามองไปที่เหยื่อ หรืออย่างน้อยนั่นก็คือสิ่งที่ตั้งเส้าหยางคิด

“เฮ้ ฉันไม่ใช่เหยื่อของพวกแกนะ แต่ก็เอาเถอะ พวกแกน่ารักดี!”ถึงเส้าหยางยิ้มกลับไปที่ก็อบลินตัวน้อย อย่างไรก็ตาม แม้ว่าพวกมันจะดูน่ารักสาหรับเขาแต่เขาก็พร้อมที่จะฆ่าพวกมันให้ตายกันไปข้างหนึ่งเช่นกัน

อย่างไรก็ตาม ในเวลานั้นเอง ถังเส้หยางก็สัมผัสได้ว่าเอวของเขาถูกสะกิดจากด้านหลัง เขาหันศีรษะไปด้านหลังและเห็นหงส์ขี้เหล่ใช่แล้วดังเสวี่ยกําลังยืนตัวตรงอยู่ตรงนั้น ดวงตาของเธอแสดงออกถึงความมุ่งมั่นอันแรงกล้าและมือทั้งสองข้างของเธอก็ถือขวานฉุกเฉินเธอพร้อมที่จะต่อสู้ไปพร้อมๆกับชายที่ช่วยชีวิตของเธอเอาไว้

“ฉันจะต่อสู้กับพวกมันพร้อมกับนาย!”เสียงของเธอสันเล็กน้อยแต่เธอก็พยายามปกปิดด้วยเสียงอันดังก้องของเธอ

ก่อนหน้านี้ เมื่อทุกคนวิ่งหนีเอาชีวิตรอด เธอก็สังเกตเห็นว่าถึงเส้าหยางไม่ได้วิ่งเธอวิ่งตามกลุ่มไปจนถึงชั้นหนึ่งแต่เธอก็ไม่ได้ตามพวกเขาออกไปข้างนอกเธอตัดสิ้นใจที่จะไปหยิบขวานฉุกเฉินของเธอและกลับไปต่อสู้กับมอนสเตอร์พร้อมกับถังเส้าหยาง

“เธอมาทําอะไรที่นี่ ท่าไมเธอถึงไม่วิ่งหนีไปกับคนอื่นล่ะ?” เสียงของถังเส้าหยางดังขึ้นเรื่อยๆในขณะที่เขาพูดอย่างนั้นเขาแปลกใจที่หญิงสาวไม่วิ่งหนีไปท้ายที่สุดแล้วการที่เธอมาอยู่ตรงนี้ก็ไม่สามารถช่วยอะไรเขาได้เลย

“ฉัน… ระวัง!” ก่อนที่เธอจะทันได้ตอบ เธอก็เห็นสิ่งมีชีวิตตัวหนึ่งพุ่งเข้าหาถึงเส้าหยางเธอตะโกนเพื่อเตือนถึงเส้าหยางขณะที่เธอพยายามจะพุ่งไปข้างหน้าเธอพร้อมที่จะสับหัวดาร์คก็อบลินด้วยขวานฉุกเฉินของเธอ

“ช่างกล้าซะจริง” ริมฝีปากของถังเส้าหยางแยกออกเป็นรอยยิ้มเมื่อเขาสังเกตเห็นว่าหญิงสาวพยายามที่จะเผชิญหน้ากับเคียวมรณะเขาโอบเอวเธอขณะที่ดึงเธอเข้า ไปในบันไดฉุกเฉินพร้อมกับเขา

ว้าว!

เคียวมรณะเหวี่ยงเคียวออกไปแต่มันพลาดในขณะเดียวกันดาร์คก็อบลินก็ยังคงลอยอยู่ในอากาศดังนั้นมันเป็นโอกาสที่ดีที่จะฆ่ามัน

หลังจากผลักหญิงสาวเข้าไปในบันไดฉุกเฉินแล้วเขาก็หันหลังกลับและเหวี่ยงขวานศึกไปที่ประตูแต่วินาทีถัดมาเขาก็ต้องประหลาดใจดาร์คก็อบลินสามารถเคลื่อนไหวขณะลอยอยู่กลางอากาศได้มันเคลื่อนถอยหลังกลับไปและหลบการโจมตีของถังเส้าหยาง

“เมื่อกี้คืออะไรน่ะ?” ถึงเส้หยางพึมพําภายใต้ลมหายใจของเขาการเคลื่อนไหวนั้นแปลกมาก

“ เธออยู่ตรงนั้นและระวังหลังให้ฉันก็พอ! ถึงเส้าหยางสั่งให้คังเสวี่ยอยู่นิ่งๆก่อนที่เขาจะเดินออกไป

“นั่นอะไรน่ะ? อให้ยู่นิ่งๆหรอ? ทําไมเขาถึงพูดแบบนั้นกับฉันกัน?” ดังเสวี่ยบ่นในใจเธอไม่ได้พูดมันออกมา

เมื่อถึงเส้หยางเดินออกมาจากบันไดฉุกเฉิน ดาร์คก็อบลิน 12 ตัวก็พุ่งเข้าหาเขาในทันทีพวกมันทั้งหมดต่างก็มีร้อยยิ้มที่ดเหมือนๆกัน

“กิกิกิ…” “คุคุคุ…” “เคคิเกะ…”

ทันทีที่พวกเขาปะทะกันอีกครั้ง ก๊อบลินก็หัวเราะแปลกๆ ด้วยเหตุผลบางอย่างเขาก็รู้สึกว่าพวกมันกําลังเยาะเย้ยเขา

“พวกแกเล่นผิดคนแล้ว ไอ้ตัวเล็ก!” ถึงเส้าหยางยิ้มตอบกลับพวกดาร์คก๊อบลิน“ลงมานี่สิ ไอ้น่ารัก เดี๋ยวฉันจะควักสมองของพวกแกมาทําความสะอาดให้!”

“กิกิกิ..” “คุคุคุ…” “เคคิเกะ…”

การกระทําของถังเส้าหยางทําให้พวกดาร์คก็อบลินหัวเราะออกมาเสียงดังก่อนที่พวกมันจะหยุดหัวเราะลงอย่างกะทันหันจากนั้นในวินาทีถัดมาร่างของก๊อบลินทั้ง 12 ตัวก็พุ่งไปมาบนเพดานอย่างรวดเร็ว

หัวของเขาโอเคไหม?เขาเรียกไอ้สิ่งมีชีวิตที่หน้าตาน่าเกลียดเหล่านั้นว่าน่ารัก?ที่ด้านหลังคังเสวี่ยกกาลังตั้งค่าถามกับรสนิยมของชายคนนี้เธอเป็นคนสวยแต่เขากลับเรียกเธอว่าหงส์ขี้เหร่ กลับกันไอ้สัตว์ประหลาดที่หน้าตาน่าเกลียดเหล่านั้นเขากลับบอกว่ามันน่ารัก

ในขณะที่เธออยู่ในโลกของเธอ เธอก็เห็นชายคนนั้นสับขวานศึกขนาดใหญ่ลงไปข้างหน้า

ปัง

ขวานศึกทําลายพื้นกระเบื้องสีขาว แต่มันก็ไม่โดนพวกมอนสเตอร์ อย่างไรก็ตามจากนั้นเธอก็เห็นชายคนนั้นปล่อยมือจากขวานศึกในขณะที่มือทั้งสองของเขาก็เคลื่อนขึ้นไปในอากาศเธอเห็นมือของเขาจับอะไรบางอย่างในอากาศ

เชี่ย!

“ก!!”

ถังเส้าหยางจับเข้าไปที่คอของดาร์คก็อบลินตัวหนึ่งก่อนที่เขาจะจับมันกระแทกลงกับพื้นอย่างสุดกําาลัง สิ่งนี้ทําให้ก็อบลินตัวน้อยกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด

แต่แล้ว ตั้งเสวี่ยก็เห็นเคียวสามอันฟันลงไปที่หลังของถังเส้าหยางเธอไม่เห็นสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นเธอเห็นเพียงแค่เคียวของมันเท่านั้นจากนั้นปากของเธอเปิดออกเธอกําลังจะพูดว่า “ระวัง!”

อย่างไรก็ตามค่าพูดเหล่านั้นก็ไม่ทันได้ออกมาจากปากของเธอเพราะในวินาทีถัดมาเธอก็เห็นถึงเส้าหยางดึงขวานศึกขึ้นมาและเหวี่ยงมันขึ้นไปด้านบน

เคลั่ง! เคล้ง! เคล้ง!

เคียวทั้งสามถูกปัดทิ้งไปในขณะที่มันปะทะเข้ากับขวานศึก หลังจากนั้นชายคนนั้นก็ยกขาขวาขึ้นและกระทืบลงไปที่ก็อบลินตัวที่นอนกองอยู่กับพื้น

แผละ!

ท้องของดาร์คก็อบลินระเบิดออกจากกันภายใต้แรงกระทึบ มันหยุดส่งเสียงออกมาเมื่อมันตาย

แม้จะมีฉากเลือดสาดปรากฎขึ้นต่อหน้าเธอ แต่สายตาของคังเสวียก็ไม่เคยละออกจากถังเส้าหยางขณะที่เธอตรวจพบการเปลี่ยนแปลงในตัวเขา
แน่นอนว่าผู้ชายคนนั้นสูงขึ้นยิ่งไปกว่านั้นผิวของเขาก็ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเป็นสีเขียวและกล้ามเนื้อของเขาก็ปูดโปนออกมาด้วย ในขณะที่เธอกําลังตกอยู่ในความงุนงงเคียวก็ปรากฏขึ้นจากด้านบนของเธอ

คังเสวี่ยยืนตัวแข็งที่อราวกับถูกแช่แข็งเธอรู้สึกว่าเธอไม่สามารถหลบมันได้ทันแน่ๆและนั่นก็ทําให้เธอหลตาลงและยอมรับชะตากรรมอย่างจาใจอย่างไรก็ตามเคียวนั่นก็มาไม่ถึงเธอและเธอก็ได้ยินเสียงกระแทกดังขึ้นเมื่อเธอลีตาขึ้น เธอก็พบกับคนๆเดิมกับที่ช่วยเธอเอาไว้ครั้งที่แล้ว

ถังเส้าหยางจับเท้าของดาร์คก็อบลินและทุบเจ้าตัวเล็กไปที่กําแพง

แผละ!

หัวของก็อบลินบุบและมีรอยแตกที่เห็นได้ชัดปรากฏขึ้น ในเวลาเดียวกันเลือดก็สาดกระเซ็นไปโดนใบหน้าของคังเสวี่ย

ในที่สุดเธอก็ได้เห็นใบหน้าของชายคนนั้นอีกครั้งและยืนยันว่าชายคนนั้นเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นอย่างแท้จริงมันไม่เพียงแต่ผิวของเขาจะกลายเปลี่ยนเป็นสีเขียวเท่านั้นแต่รูม่านตาสีดาของเขาเองก็ยังเปลี่ยนเป็นสีเขียวอีกด้วย
และในขณะที่เธอกําลังมองดูอยู่นั่นเองสมอนสเตอร์อีกห้าตัวที่หย่าตาเหมือนกันก็ปรากฏตัวขึ้นที่ด้านหลังชายคนนั้น

“ระวัง!” คังเสวี่ยตะโกนออกมาในขณะที่เธอขว้างขวานฉุกเฉินในมือของไปทางดาร์คก็อบลินตัวหนึ่งเธอคิดที่จะกําจัดก๊อบลินตัวนั้น

อย่างไรก็ตาม ความเป็นจริงก็แตกต่างไปจากที่เธอคาดไว้อย่างสิ้นเชิงเธอปาขวานพลาดเป้าและก็อบลินทั้งห้าก็ตวัดเคียวลงไปที่หลังของชายคนนั้นได้สําเร็จ