บทที่ 85 ล่าหรือถูกล่า 4

หยานเฉิงจ้องมองไปที่ดาร์คก็อบลินทั้งสอง เขาใช้ทักษะ [ การตรวจสอบขั้นพื้นฐาน ] กับพวกมันทั้งสอง และพบว่าพวกทั้งคู่มีเลเวลที่สูงกว่าเขามาก ด้านซ้ายมีเลเวล 61 ส่วนด้านขวาก็มีเลเวล 55

“ฉันอาจจะแพ้ในแง่ของเลเวล แต่ฉันจะไม่แพ้ในการต่อสู้

จากนั้นหยานเฉิงก็สังเกตเห็นว่าร่างของก็อบลินสองตัวกาลังพร่ามัวและหายไปในความมืด เขานึกอะไรบางอย่างออกเมื่อเห็นสิ่งนี้ หยานเฉิงก้าวไปข้างหน้าสามก้าวแล้วแทงหอกไปที่ประตูบันไดฉุกเฉิน

เขาเล็งไปที่ด้านบนของประตูที่เปิดอยู่และแทงหอกไปที่ส่วนล่างอีกครั้ง และในช่วงระยะเวลาสั้นๆ เขาก็แทงหอกออกไปทั้งหมดหกครั้ง

เคลัง!

ในการแทงครั้งที่หก หอกของเขาก็กระแทกเข้ากับอะไรบางอย่างในขณะที่มันส่งเสียงเหมือนเหล็กกระทบกัน หลังจากนั้นดาร์คก็อบลินก็ปรากฏตัวขึ้นในอากาศอีกครั้ง มันพยายามป้องกันหอกของเขาด้วยเคียวของมัน แต่กระนั้นแรงจากหอกก็ยังส่งมันกระเด็นไปชนเข้ากันฝาผนัง

ในขณะนี้ หยานเฉิงก็รู้ได้ทันทีว่าเขาจะต้องฆ่าก็อบลินที่กระเด็นไปในตอนนี้ในทันที เขาดึงหอกกลับและกลิ้งไปข้างหน้า

ฟื้ว!

ในวินาทีนั้นเอง เคียวก็เหวี่ยงไปโดนอากาศที่ว่างเปล่า ถ้าหยานเฉิงไม่ได้กลิ้งไปข้างหน้าเมื่อกี้ เคียวเล่มนี้ก็อาจจะแทงทะลุอกของเขา

หลังจากนั้นเขาก็ยืนขึ้นและรีบพุ่งไปที่ก็อบลินที่กําลังจะลุกขึ้น เขากระโจนออกไปหาก็อบลินและเหยียบเท้าขวาไปที่หน้าอกของมัน

“คิกค์!”

ก็อบลินคร่ครวญออกมาด้วยความเจ็บปวด ในขณะเดียวกัน มันก็ไม่ได้หยุดนิ่ง มันใช้กรงเล็บที่แหลมของมันในการข่วนขาของหยานเฉิงเพื่อนให้หลุดออกจากเท้า
ของเขา

“อ๊าก!” แม้จะเจ็บปวดอย่างแสนสาหัส แต่เขาก็ไม่ได้ดึงเท้าออกมาจากก็อบลิน หยานเฉิงใช้หอกของเขาแทงไปที่ศีรษะของก๊อบลิน หัวหอกเจาะทะลุหัวศีรษะของมัน และมันก็หยุดขยับและนอนแน่นิ่งไป

หยานเฉิงลากเท้าที่บาดเจ็บของเขากลับไปในขณะที่เขาหันร่างไปรอบๆ มันยังมีก็อบลินเหลืออยู่อีกหนึ่งตัว ด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงยังไม่สามารถลดความระมัดระวังลงได้ แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังไม่ปรากฎตัวออกมาให้เขาเห็น

หยานเฉิงแทงหอกของเขาขึ้นไปตรงประตูฉุกเฉิน นอกจากการโจมตีมั่วแล้ว มันก็ไม่มีวิธีที่ดีไปกว่านี้แล้ว เขานับหนึ่งถึงสามในใจก่อนจะแทงหอกออกไปอีกครั้ง
ฟื้ว!

เคลิ้ง!

หอกกระทบกับอะไรบางอย่างแล้วทําให้เกิดเสียงโลหะกระทบกัน จากนั้นก็อบลินที่หายตัวไปก็ปรากฏตัวขึ้นต่อหน้าต่อตาเขา ก็อบลินชูเคียวของมันขึ้นไปในอากาศ เพื่อกันหอกของเขาไม่ให้ไปโดนหัวมัน

หยานเฉิงใช้เท้าที่บาดเจ็บเป็นฐาน เขาบิดส้นเท้าเล็กน้อยแล้วส่งลูกเตะไปที่หน้าท้องของมัน

“คิกกี้!”

ก็อบลินกรีดร้องออกมาในขณะที่ร่างของมันถูกส่งกลับไปโดยลูกเตะของหยานเฉิง

เมื่อเห็นแบบนี้หยานเฉิงก็ยังคงยืนอยู่กับที่ เขายกหอกขึ้นด้วยมือขวาและปามันออกไป จากนั้นหอกก็ปักเข้าไปที่ไหล่ซ้ายของมันและตอกมันติดกับกําแพง

ดาร์คก็อบลินส่งเสียงกรีดร้องโหยหวนออกมาอย่างเจ็บปวด มันพยายามดึงหอกออกจากไหล่ของมันโดยใช้มือทั้งสอง อย่างไรก็ตาม หอกก็ยังคงปักนิ่งอยู่ตรงนั้น

หยานเฉิงรู้สึกโล่งใจที่ก็อบลินไม่สามารถดึงหอกของเขาออกมาได้ จากนั้นเขาก็เดินไปหาก็อบลินอย่างช้าๆ ข้อเท้าของเขาถูกก็อบลินตัวก่อนข่วน ดังนั้นเขาจึงเดินกะเผลกเล็กน้อย ระหว่างทาง เขาก็หยิบเคียวที่พื้นขึ้นมา

ฟ้าว!

เขาตัดหัวดาร์คก็อบลินด้วยเคียวในมือของเขา

“ว้าว นี่มันฉิวเฉียดจริงๆ..” หยานเฉิงพึมพ่าขณะที่มองกลับไปที่ประตูบันไดฉุกเฉิน ประตนั้นเป็นสิ่งที่ช่วยเขาเอาไว้ “ฉันติดหนี้บุญคุณกับประตูซะแล้วสิฮ่าๆ” เขาปล่อยเสียงหัวเราะขบขันออกมา

เนื่องจากก็อบลินได้ซุ่มโจมตีเขาที่บันไดฉุกเฉินแต่พลาด ดังนั้นพวกมันจึงติดอยู่ในพื้นที่จํากัด และเพื่อที่จะโจมตีเขา เคียวมรณะทั้งสองจึงต้องผ่านประตูออกมาให้ได้ก่อนเพื่อจะโจมตีเขา ด้วยเหตุนี้เอง เขาจึงโจมตีไปที่ประตูอ่างไม่ลดละเผื่อว่ามันจะโดน

และโชคดีที่แผนของเขาได้ผลและเขาก็สามารถฆ่าเคียวมรณะทั้งสองตัวได้สําเร็จ

หยานเฉิงตรวจสอบหน้าต่างภารกิจ เขาพบว่าเคียวมรณะเหลืออยู่ 70 ตัว ถังเส้า หยางสั่งให้พวกเขาจัดการวัตถุประสงค์ทั้งสองให้เสร็จสิ้น ดังนั้นเขาจึงยังจําเป็นต้อง ฆ่าพวกมันอยู่อีกเป็นจํานวนมาก
“อืม…ฉันฆ่าไปแล้ว 2 ตัว และบอสก็ฆ่าไปแล้ว 12 ตัวบนชั้นสอง ดื่ม ดูเหมือนที่ มอื่นหรือไม่ก็บอสก็น่าจะฆ่าพวกมันไปอีก 4 ตัว..” จากนั้นเขาก็มองไปทางซ้ายของ โถงทางเดิน “อืม มันยังมีพวกที่ไล่ตามพวกโง่นั่นไปอีก 3 ตัว!”

หยางเฉิงอยากจะไปที่นั่น อย่างไรก็ตาม ด้วยอาการบาดเจ็บที่ขาของเขา มันจึงทําให้เขาไม่ได้เร็วเหมือนกับเมื่อก่อน และมันก็อาจจะทําให้เขาตายได้หากเขายังคิดที่จะไปเผชิญหน้ากับพวกมัน

หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ตัดสินใจที่จะไปอยู่ดี “ฉันหวังว่าไอ้พวกโง่นั่นจะยังมีชีวิตอยู่นะ!” หากพวกเขาทั้งหมดตาย เขาก็อาจจะได้ตายตามไปจริงๆแน่ ท้ายที่สุด แล้วเขาก็ไม่สามารถเอาชนะพวกมันถึงสามตัวได้ด้วยตัวคนเดียว

ในอีกฟาก ทั้งสี่คนในทีมของหยานเฉิงก็กําลังวิ่งหนีอย่างสุดกําลัง อย่างไรก็ตาม พวกเขาก็ไม่ได้เร็วไปกว่าก็อบลิน มันมีคนสองคนที่หัวหลุดออกไปจากบ่าและตาย

ด้วยเหตุนี้เอง ตอนนี้มันจึงเหลือพวกเขาเพียงสองคนเท่านั้น โม่เหวิน ชายจากกลุ่มทาสที่ถูกหยานเฉิงตําหนิและทาริเออร์ที่ชื่อหยางเผิง

แม้ว่าโม่เหวินจะเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มทาส แต่ยังเส้าหยางก็ไม่ได้ตระหนี่ เขาซื้ออุปกรณ์พื้นฐานสําหรับพวกเขาจากร้านค้าทั่วไปที่มีอยู่ในฐาน และติดอาวุธให้พวกเขา

อย่างไรก็ตาม ในเวลานี้โม่เหวินก็กลับดึงดาบออกมาและแทงไปที่ต้นขาของหยางเผิงเพื่อเอาชีวิตรอด มันไม่สนใจแม้ว่าใครจะต้องตายหากมันรอด

หยางเพิ่งเบิกตากว้าง เขาไม่อยากจะเชื่อว่าชายคนนั้นจะแทงเขา ด้วยต้นขาที่ถูกแทงด้วยดาบ เขาจึงล้มลงไปกับพื้น และในช่วงสุดท้ายของชีวิต หยางเผิงก็ไม่ได้กรีดร้องออกมาแต่อย่างใด

เฉือน!

และแล้วศีรษะของเขาก็หลุดออกจากบ่าพร้อมกับเลือกที่ไหลทะลักออกมาจากร่างที่ไร้หัว

ถังเส้าหยางไม่ได้รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นในโรงพยาบาล

เขากาลังล็อกแขนของคังเสวี่ยเอาไว้ ในขณะที่เขาดึงเธอเข้ามาใกล้เขามากขึ้น เขาได้กลิ่นอันหอมหวนมาจากรอบคอของเธอ

“นะ-นะ- นายกําลังจะ… ทําอะไรน่ะ?” คังเสวี่ยพูดติดอ่าง เธอพยายามผลักชายคนนั้นออกไป แต่เธอก็ไม่มีแรงมากพอจะผลักเขา ร่างกายของเขาไม่ขยับแม้ว่าเธอจะใช้มือสองมือผลักเขาก็ตาม

“ฮ่าๆ เธอคิดว่าฉันกําลังจะทําอะไรล่ะ?” มืออีกข้างของถังเส้าหยางค่อยๆคืบคลาน ขึ้นมาจากหลังของเธอ เขาลูบไล้ผิวที่เรียบเนียนของเธอ

ร่างกายของคังเสวี่ยสั่น แต่ด้วยเหตุผลบางอย่าง เธอก็ไม่ได้รู้สึกรังเกียจเลย นี่มันเกิดอะไรขึ้นกัน? เธอคร่าครวญในใจ

“ฉัน ฉัน- ฉันมีแฟนแล้ว…” หลังจากนั้นไม่นาน เธอก็สามารถพูดมันออกมาได้ เธอมีแฟนแล้ว ในช่วงก่อนที่ซอมบี้ตัวร้ายจะโผล่ออกมา เธอก็มีแฟนแล้วจริงๆ แต่กระนั้นตอนนี้เธอก็ไม่รู้ว่าแฟนของเธอจะยังมีชีวิตอยู่หรือไม่

“ฮ่าๆ แล้วมันสําคัญยังไง?” ถึงเส้หยางหัวเราะคิกคักในขณะที่มือของเขาลูบแก้มที่อ่อนนุ่มของเธอ “เธอรู้ไหมว่าผู้หญิงที่สวยที่สุดในโลกคือใคร” เขาถามหญิงสาวด้วยน้ําเสียงที่เข้มขึ้น

“คะ-ใคร?” คังเสวี่ยถามโดยไม่รู้ตัว แต่แล้วเธอก็ต้องเสียใจกับคาถามของเธอ
“ มันคือผู้หญิงของคนอื่นยังไงล่ะ!” ชายคนนั้นตอบด้วยน้ําเสียงที่ลึกล้ํา เมื่อได้ยินค่าตอบของเขา เธอก็รู้ได้ทันทีว่ามันจบแล้ว คําตอบคือเขาต้องการเธอ และในขณะที่เธอคิดว่ามือของเขาจะเอื้อมไปจับหน้าอกของเธอ เธอก็รู้สึกได้ว่าก้นของเธออย่าลังถูกผู้ชายคนนี้บีบอยู่

หลังจากนั้นชายคนนั้นก็จบไปที่คอของเธอ หลังจากนั้นชายผู้นั้นก็ผลักเธอออกมาเขาไม่ได้ทําอะไรเธออีกต่อไป

“ฉันจะทิ้งร่องรอยเอาไว้ ตอนนี้เธอเป็นของฉันแล้ว!” ชายคนนั้นประกาศอย่างเอา แต่ใจ แต่ในไม่ช้าเธอก็เข้าใจได้ว่าเขาหมายถึงอะไร

“อะไรกัน เธอผิดหวังที่ฉันหยุดไปครึ่งทางหรอ?” ชายผู้หลงตัวเองถามเธอ “ฟังนะ สาวน้อย! นี่ไม่ใช่เวลาที่เหมาะสมที่จะทําเช่นนั้น เราจะใช้เวลานั้นหลังจากที่เราออกไปจากที่นี่แล้ว!” ผู้ชายคนนั้นยิ้มให้เธอ

“หึ ฉันจะทําให้แน่ใจว่าฉันจะไม่ได้พบนายอีกหลังจากที่ฉันออกไปจากโรงพยาบาล!” เธอคิดกับตัวเอง

คังเสวี่ยไม่ตอบเขา เธอเปิดตู้เสื้อผ้าและสวมเสื้อฮูดสีฟ้าอ่อนเพื่อปกปิดร่างกายของเธอจากชายวิปริต หลังจากนั้นเธอก็หยิบเคียวขึ้นจากพื้นและกล่าวว่า “ฉันพร้อมแล้วที่จะออกไป!”

“ทําไมเธอถึงต้องคลุมตัวด้วยเสื้อฮูดด้วยล่ะ เธอเหมาะกับชุดออกกําลังกายของเธอนะ” ถังเส้าหยางกล่าวอย่างผิดหวัง เธอมีสมบัติที่ใครต่างหมายปอง แต่เธอก็เลือกที่จะปกปิดมันและนั่นก็ทําให้ถึงเส้าหยางรู้สึกเสียดายของ

คังเสวี่ยทําเพียงกลอกตาให้กับคําพูดเหล่านั้น เธอเลือกที่จะไม่ตอบเขา เธอคิดว่ามันเป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะปฏิบัติต่อชายที่เอาแต่ใจคนนี้

“ในเมื่อเธอพร้อมแล้ว งั้นเราก็ไปล่ากันเถอะ!” ถังเส้าหยางหยิบเดสทรอยเยอร์จากด้านข้างขึ้นมาก่อนจะเดินไปที่ประตู คังเสวี่ยเดินตามเขาไปในขณะที่ความกังวลใจ เริ่มเกิดขึ้นในใจเธอ เธอก่าลังจะกลับไปเผชิญหน้ากับสัตว์ประหลาดอีกครั้ง