บทที่ 75 ตัวเลือกที่สาม

กลุ่มนี้มีสิ่งของหลายอย่างที่สามารถใช้เป็นอาวุธได้ชายหน้าตาบูดบึงสามคนขวางทางรถของถังเส้าหยาง

พวกเขาสวมเสื้อกักตํารวจพร้อมกับขวานฉุกเฉินและหยุดรถ

“นี่คืออาณาเขตของปราสาทเพลิงออกไป!”ชายที่อยู่ตรงกลางโบกขวานไปให้รถเพื่อส่งสัญญาณให้ถึงเส้าหยางและคนอื่นๆออกไป

แทนที่จะฟังผู้ชายคนนั้นถึงเส้าหยางกลับสนใจบริเวณทางเข้าโรงพยาบาลมากกว่าคนเหล่านี้สร้างเต็นท์ขึ้นมามายบริเวณทางเข้า มันมีคนหลายคนมารวมตัวกันที่นี่มันมีคนสองสามกลุ่มกําลังพูดคุยกันที่นั่นและคนคนเหล่านี้ก็ไม่ได้สนใจพวกเขาเลย
สถานที่แห่งนี้เป็นเหมือนสถานที่หลบภัยสำหรับผู้ลี้ภัยทางภัยพิบัติ อย่างไรก็ตามสิ่งหนึ่งที่แน่นอนก็คือนี่ไม่ใช่กลุ่มผู้รอดชีวิตทั่วไป แต่เป็นกลุ่มที่มีการบริหาร

แต๋ง! แต่ง! แต่ง!

ชายคนนั้นกระแทกด้ามขวานไปที่รถด้วยความหงุดหงิดที่ถูกเมินชายคนนั้นทุบรถแรงมากจนเกิดรอยบุบที่ตัว

“แกได้ยินฉันไหม ออกไปจากที่นี่ให้เร็วที่สุด!นี่คืออาณาเขตของปราสาทเพลิง!เว้นแต่ว่าแกจะมีความปรารถนาที่จะตายถ้าเป็นอย่างงั้นก็ลงมาและเราจะตัดหัวของแกออกมา!”ชายคนนั้นตะโกน เสียงดังและทําให้คนที่อยู่ข้างหลังมองมาที่พวกเขา

“หม ปราสาทเพลิงหรอ”ถึงเส้าหยางหัวเราะออกมาในขณะที่มองไปที่ชายคนนั้น

“บอส ให้ฉันจัดการเถอะ ฉันจะไปเล่นงานพวกมันจพวกมันก้มหัวร้องขอชีวิตเอง!” จ้าวจงกําลังจะก้าวออกมา แต่เขา ก็หยุดลงขณะที่มีคนเคาะหน้าต่างข้างๆถังเส้าหยาง

ว่านจึงยี่เดินมาเพื่อเช็คสถานการณ์ว่ามันเกิดอะไรขึ้น

ถังเส้าหยางลดหน้าต่างลงแล้วถามว่า“เธอมาที่นี่ทําไม เธอควรดูแลกลุ่มของเธอสิ!เธออยากจะมีปัญหารึไง?”

“ต๊ะ!? ปัญหา? คุณกําลังพูดถึงเรื่องอะไร?” ว่านจึงยี่สับสนกับสิ่งที่ตั้งเส้าหยาง พูดถึง เธอถามกลับเธอมาเพื่อตรวจดูสถานการณ์เพราะเด็กๆต่างก็พากันตกใจเพราะเสียงดัง

“ถ้าไม่อยากไปก็ไม่ต้องไปก็ได้แต่พวกแกจะต้องแบ่งผู้หญิงมาให้กับเรา!”ชายคนนั้นเปลี่ยนใจเมื่อเห็นว่านจึงยี่ ใน ขณะที่มันเดินเข้าไปใกล้อ่านจึงอี้มันดึงปืนพกออกมาจากหลังของมันและวางปืนพกลงบนหน้ารถท่าทางของมันบ่ง บอกว่าหากพวกเขาไม่เชื่อฟังพวกเขาก็จะถูกยิง

ด้วยสิ่งนี้เอง ว่านจึงยี่จึงเข้าใจแล้วว่าทําไมถึงเส้หยางถึงพูดแบบนั้น

“ฟังนะสาวน้อย! เธออาจจะแต่งงานกับเว่ยซีแล้วก็จริงแต่ในโลกปัจจุบันนี้มันก็แตกต่างไปจากโลกเดิมอย่างสิ้นเชิงเมื่อก่อนนี้เมื่อเธอแต่งงานกับสามีของเธอมันก็มีกฎหมายคุ้มครองเธอ และยังมีตํารวจที่คอยจัดการผู้ชาย ประเภทนี้แต่นั้นก็คือเมื่อก่อน!” ถังเส้า หยางเปิดประตูรถเขาก้าวลงมาจากรถในขณะที่เขาชี้นิ้วไปที่ชายที่จ้องมาที่ว่านจึงยอย่างลามกตื่นกาม

“ตอนนี้มันไม่มีกฎหมามคุ้มครองเธอแล้วและเธอก็จะต้องใช้หมัดเพื่อเอาชนะผู้ชายประเภทนี้!”เมื่อพูดจบมือของถังเส้หยางก็พุ่งไปที่คอของชายคนนั้นชายคนนั้นไม่คิดว่าถึงเส้หยางจะโจมตีมันอย่างกะทันหันดังนั้นมันจึงถูกถังเส้า หยางจับได้อย่างง่ายดาย
“ฝากเรื่องนี้ไว้กับพวกผู้ชาย เพราะเธอจะต้องไปทําให้แน่ใจว่าพวกเด็กๆจะไม่เห็นสิ่งเหล่านี้!”

ว่านจึงยี่เป็นสาวงามที่มีเสน่ห์แบบผู้ใหญ่ดังนั้นเธอจึงดึงดูดความสนใจของผู้ชายทุกคนที่เธอเจอและนั่นก็เป็นเหตุผลที่ทําให้ถึงเส้าหยางคาดการณ์เอาไว้ว่ามันจะต้องเกิดขึ้น

“อ๊ากกกกก!” ชายคนนั้นตะโกนมันพยายามหายใจในขณะที่ยังเส้หยางบีบคอของมันอย่างแรงมันพยายามง้างมือของถังเส้หยางออกจากคอของมันแต่นั่นก็ไม่เป็นผลมันไม่มีพละกําลังมากพอจะทําเช่นนั้น

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ชายสองคที่เอก็ยกปืนพกขึ้นมา

“ปล่อยเขานะ ไม่งั้นเราจะยิงแกแน่!”เพื่อนของชายคนนั้นพยายามทําให้ถึงเส้หยางหวาดกลัวมันส่งเสียงดังเพื่อให้เพื่อนๆที่อยู่เบื้องหลังสามารถช่วยมันได้มันค่อนข้างฉลาดและมีไหวพริป

หลังจากได้ยินเสียงตะโกนผู้คนรอบๆประตูทางเข้าโรงพยาบาลก็เดินออกมาพร้อมกับอาวุธมีดมาเชเต้ท่อเหล็กมีดและชายคนหนึ่งก็มีปืนด้วย

ผู้คนเริ่มรวมตัวกันและล้อมรอบรถมากขึ้นเรื่อยๆ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากชายที่ อยู่ในมือของถึงเส้าหยางดังนั้นมันจึงไม่มีใครพยายามเข้าใกล้มากเกินไปพวกมันรักษาระยะห่างที่ปลอดภัยเพื่อ ปกป้องเพื่อนของพวกมันจากกรณีที่ถังเส้าหยางจะหักคอของเพื่อนมัน

ริมฝีปากของถังเส้หยางขยับขณะที่เขาตรวจสอบกลุ่มคนที่อยู่ข้างหน้าเขาเขากําลังนับคนที่อยู่ข้างหน้าเขา“ประมาณห้าสิบถึงเจ็ดสิบคน!” เขาพึมพําตัวเลขแบบสุ่มๆ

ในขณะนี้ว่านจึงยี่ก็ทําตามคําพูดของถังเส้หยางเธอวิ่งกลับไปที่รถบัสโรงเรียนและในขณะเดียวกันสมาชิกทีมสํารวจก็เริ่มลงมาจากรถ พวกเขาสวมอุปกรณ์พร้อมและไม่มีใครที่ดูเกรงกลัวฝ่ายตรงข้ามเลยแม้จะเสียเปรียบในเรื่องของจํานวนก็ตาม

ปัง

เพื่อนของชายคนนั้นยิงปืนขึ้นฟ้าเพื่อเตือนถึงเส้าหยางและกลุ่มของเขา “ปล่อยเขาไม่อย่างงั้นกระสุนนัดต่อไปก็จะยิงไปที่หัวของแก!”

ใบหน้าของชายคนนั้นแดงขึ้นเมื่อมันเริ่มหายใจไม่ออกถึงเส้หยางคลายมือเล็กน้อยเพื่อให้แน่ใจว่าชายคนนั้นจะไม่ตายอย่างไรก็ตามเขาก็ยังไม่ได้ปล่อยชายคนนั้นไป

“ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปโรงพยาบาล SH จะเป็นอาณาเขตของจักรวรรดิถัง!”ถังเส้าหยางประกาศเสียงดังการประกาศอันดังก้องของเขาทําให้คนทั้งกลุ่มตกตะลึง

“ฉันชอบให้ตัวเลือก ดังนั้นพวกแกจึงมีทางเลือกสองทาง! หนึ่ง เก็บของแล้วไสหัวออกไป!สองก้มหัวให้ฉันแล้วมาเข้าร่วมจักรวรรดิของฉันและก็ปฏิบัติตามกฎของฉัน!เอาล่ะได้เวลาตัดสินใจแล้ว!”

จ้าวจงตรวจสอบผู้คนที่อยู่ข้างหน้าเขา เขามองไปที่คนเหล่านี้ที่ดูเหมือนจะกําลังสับสนกับสถานการณ์ที่พวกมันกําลังเผชิญอยู่พวกมันเป็นคนที่ครอบครองสถานที่แห่งนี้ก่อนแต่ในตอนนี้มันก็มีผู้ ชายคนหนึ่งมาอ้างสิทธิ์ในที่ของพวกมันว่าเป็นของเขาและยิ่งไปกว่านั้นชายคนนั้นก็ยังขอให้พวกมันก้มหัวให้เขาด้วย

ถ้าจ้าวจงอยู่ในตําแหน่งของคนเหล่านี้เขาเองก็คงจะสับสนเช่นกันอย่างไรก็ตามเนื่องจากเขาอยู่คนละฝั่งดังนั้นเขาจึงเข้าใจเจ้านายของเขาเป็นอย่างดี

เลือกอย่างใดอย่างหนึ่งในนี้เป็นสิ่งที่ดีที่สุด!อย่าปล่อยให้บอสได้เสนอตัวเลือกที่สามเลยไม่อย่างนั้นพวกแกก็จะต้องเสียใจ!! จ้าวจงคิดในใจ

“ดีดีดี!” ท่ามกลางความเงียบชายวัยกลางคนก็ก้าวไปข้างหน้าจากกลุ่มตรงข้ามมันมีไขมันที่พุงก้อนใหญ่และพุงมันก็กระเพื่อมไปมาเมื่อชายวัยกลางคนเดินไปข้างหน้าชายวัยกลางคนสวมกางเกงยีนส์คลุมเข่า,เสื้อเชิ้ตหลากสีและปลดกระดุมสองเม็ดบนสุด
“ฉันชื่อหยางคุน! ฉันเป็นผู้นําของคนเหล่านี้อย่างแรกเลยโรงพยาบาลแห่งนี้เป็นส่วนหนึ่งของปราสาทเพลิงไม่ใช่ของแกอย่างที่สองเราก็จะไม่ก้มหัวให้แกอย่างแน่นอนอย่างที่สามบางที่แก อาจมีความเข้าใจผิดระหว่างแกกับคนของฉัน”หยางคุนยิ้มเจ้าเล่ห์ให้ถึงเส้าหยาง

“แกคือผู้นําของปราสาทพลิงหรอ?”ถังเส้หยางถามหยางคุนแทนที่จะตอบ

“ฉันไม่ใช่ผู้นําของปราสาทเพลิงหัวหน้าของเราไม่ได้อยู่ที่นี่และฉันก็เป็นคนที่ได้รับความไว้วางใจจากหัวหน้าให้เป็นผู้ รับผิดชอบสถานที่แห่งนี้แกช่วยปล่อยคนของฉันไปก่อนจะได้ไหม” หยางคุนยังคงแสดงท่าที่สุภาพต่อหน้าถึงเส้า หยาง

มันมีเหตุผลของเขาสําหรับเรื่องนี้อย่างแรกถังเส้าหยางและกลุ่มของเขานั้นดูเหมือนจะมีประสบการณ์ในการต่อสู้และการฆ่ามันสามารถบอกได้จากการอ่านท่าทางของพวกเขา แม้จะมีจํานวนน้อยกว่าแต่คนเหล่าก็นี้ยังคงไม่สะทกสะท้าน ยิ่งไปกว่านั้น ชายคนนั้นก็ยังไม่กลัวปืนอีก

ประการที่สอง เนื่องจากคนเหล่านี้มาจากกลุ่มที่มีระเบียบแบบแผนดังนั้นมันจึงไม่สามารถประมาทความแข็งแกร่งของพวกเขาได้

ประการที่สาม เห็นได้ชัดว่าคนเหล่านี้ติดอาวุธมาเป็นอย่างดี

“ในเมื่อแกไม่ใช่ผู้นํางั้นมันก็ไม่มีประโยชน์ที่จะคุยกับแก!” จากนั้นยังเส้าหยางก็มองไปที่ชายที่อยู่ในกํามือของเขา“สําหรับชายคนนี้ มันก็ไม่ใช่ความเข้าใจผิดผู้ชายคนนี้ขอให้ฉันแบ่งผู้หญิงกับมันแกคิดว่าฉันควรยกโทษให้มันไหม?” เขาถามหยางคุนด้วยรอยยิ้ม

ข้างๆเขาจ้างจงก็สังเกตเห็นรอยยิ้มบนใบหน้าเของจ้านายของเขา เขากําหอกในมือแน่นขึ้นและเตรียมตัวสําหรับการต่อสู้ในทันที พวกเขาตั้งชื่อรอยยิ้มนั้นว่า“รอยยิ้มมรณะ” ส่วนเหตุผลน่ะหรอ? นั่นก็เพราะเมื่อบอสของพวกเขายิ้มแบบนั้นนั่นก็จะหมายความว่ามันจะต้องมีคนตาย

“ถ้าคุยไม่ได้ งั้นฉันก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องฆ่าแก!”รอยยิ้มจอมปลอมของหยางคุนหายไปพร้อมกับการแสดงออกที่ดุร้ายที่เข้ามาแทนที่มันดึงปืนที่เอวของมันออกมาและเล็งปากกระบอก ปืนไปทางถึงเส้าหยาง

“ไม่! ไม่ใช่เลย!” ถึงเส้าหยางส่ายหัว“แกมีทางเลือกฉันให้ตัวเลือกแกสองทางแล้วแกสามารถเลือกหนึ่งในนั้นได้”รอยยิ้มบนใบหน้าของเขากว้างขึ้น“หรือแกต้องการตัวเลือกที่สาม?”

‘มาแล้วไง กูว่าแล้ว ฉันต้องเตรียมตัวให้พร้อม! ศัตรูของเรามีปืน!” จ้าวจงกล่าวในหัวของเขา

“อะไรคือตัวเลือกที่สาม?” หยางคนถาม

“ความตาย!” ในขณะที่ถังเส้าหยางกล่าว หยางคนก็เหนี่ยวไก

ปัง ปัง ปัง

หวังเต็งยิงกระสุนทั้งหมดไปที่ถังเส้าหยางมันตั้งใจที่จะฆ่าหัวหน้าก่อนอย่างไรก็ตามโชคไม่ดีสําหรับมันกระสุนทั้งหมดถูกตัวประกันในมือของถังเส้าหยางกันไว้

ใช้แล้ว หวังเต็งใช่ตัวประกันเป็นโล่มนุษย์เพื่อกันกระสุน หลังจากการยิงจบลงถังเส้าหยางก็เหวียงศพออกไปแล้ว หยิบเดสทรอยเยอร์ขึ้นมา
ปิ้ว!

ถังเส้าหยางโยนเดสทรอยเยอร์ไปข้างหน้า

โชคไม่ดีสําหรับคนอ้วนที่มันยิงพลาดทุกนัดและตอนนี้ขวานศึกขนาดใหญ่ก็กําลังพุ่งเข้ามาหามันขวานศึกหมุนวนไปในอากาศมันไม่มีเวลาหลบเลี่ยงได้ทันเพราะมันไม่คาดคิดว่าขวานที่มีขนาดใหญ่เช่นนี้จะสามารถพุ่งออกมาได้เร็วขนาดนี้

เฉือน!

ใบมีดของขวานศึกเฉือนคอของหยางคุนแต่มันยังไม่หยุดแค่นั้น เดสทรอยเยอร์ยังคงพุ่งต่อไปและโจมตีเข้ากับพวกที่อยู่ด้านหลัง

ในขณะที่ทั้งกลุ่มกําลังตื่นตระหนกเพราะขวานศึกของถังเส้หยาง เขาก็ใช้โอกาสนี้กระโดดไปที่กลุ่มจากจุดเดิมของเขาการเคลื่อนไหวดังกล่าวทําให้ผู้คนต่างก็ตกใจแต่จากนั้นสงครามก็เริ่ม

เสียงร้องอย่างเจ็บปวดและเสียงกระสุนปืนดังขึ้นหลังจากนั้นมันวุ่นวายและโกลาหลมากแต่ไม่นานเสียงก็หยุดลงจากนั้นทีมสํารวจก็กลับขึ้นไปบนรถราวกับว่ามันไม่มีอะไรเกิดขึ้น

ในขณะเดียวกันว่านจึงยี่ก็พยายามทําให้เด็กๆสงบลงพวกเด็กกลัวเสียงที่พวกเขาได้ยินแม้ว่าเธอจะพยายามปกปิดมัน แต่มันก็ไร้ประโยชน์เด็กส่วนใหญ่และผู้ใหญ่บนรถบัสรู้ดีว่ามันเกิดอะไรขึ้นข้างนอกนั้น

“ฉันเลือกถูกแล้วหรือเปล่านะหยานกวงลี่คิดในขณะที่เขาเห็นสิ่งที่เกิดขึ้นภายนอกรถบัสอยู่กลางขบวนรถและการต่อสู้ก็ไม่ได้อยู่ไกลจากรถบัสมากนักดังนั้นเขาจึงเห็นเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด

ส่วนพวกเด็กๆก็ถูกขอให้หมอบลงและปิดหู

หยางกวงสี่ทําได้เพียงถอนหายใจในขณะที่เขาคร่ําครวญกับการตัดสินใจของเขา

“ลุง คุณเลือกถูกแล้ว! ถ้าคุณรู้จักเขามากพอคุณก็จะต้องอยากเป็นฝ่ายเดียวกับเขาแน่และก็อย่าทําไปให้เขาขุ่นเคืองในอนาคตล่ะ แล้วชีวิตของคุณกับเด็กๆก็จะไม่เป็นอะไร!”ว่านจึงยี่กล่าวขณะที่เธอตบไหล่หยานกวงลี่เบาๆ

การต่อสู้เป็นการสังหารฝ่ายเดียวต้องขอบคุณถึงเส้าหยางที่จัดการคนที่ถือปืนทั้งหมดกลุ่มนี้จึงไม่ได้รับบาดเจ็บใดๆหลังจากหยุดชั่วขณะเพื่อเคลียร์เส้นทางไปโรงพยาบาลขบวนรถก็เข้าไปในโรง พยาบาล

ด้วยความไม่แน่นอนและความกลัวในอนาคตที่รอเขาอยู่หยางกวงลีก็ขับรถบัสไประหว่างทางไปโรงพยาบาล เขา ก็เห็นสนามรบจริง

ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!

หัวใจของเขาเต้นแรงขึ้นเมื่อเห็นภาพดังกล่าวแม้เขาจะเป็นผู้ใหญ่แต่มันก็ยังยากสําหรับเขาที่จะรับมือความโหดร้ายนี้

บี้บ! บีบ!

เมื่อเขาได้ยินเสียงแตรจากรถด้านหลังหยางกวงลี่ก็ยึดหลังของเขาทันทีและสูดหายใจเข้าลึกๆขณะที่เขาเหยียบคัน เร่ง เขากลั่นหายใจและมองตรง

เมื่อรถบัสขับเข้าไปในโรงพยาบาลหยานกวงลี่ก็ได้ยินเสียงหุ่นยนต์ดังขึ้นในหัวของเขา

[ เงื่อนไขได้รับการเคลียร์!คุณได้เปิดมินิเกมโหมดปกติ! ]