บทที่ 78 เคียวมรณะ

ถังเส้าหยางเดินเข้าไปในโรงพยาบาลผ่านทางเข้าหลักเขาซ่อนตัวอยู่หลังเสาและมองเข้าไปในล็อบบี้

มันมีซอมบี้จํานวนมากอยู่ข้างในซอมบี้เดินเตร่ไปมาอย่างไร้จุดหมายราวกับว่าพวกมันกําลังเฝ้าทางเข้าอยู่ยิ่งไปกว่านั้นประตูทั้งหมดก็ถูกปิด

“ชิ อย่างนี้แล้วฉันจะแอบเข้าไปได้ยังไงกัน” ถึงเส้าหยางพึมพําอย่างเงียบๆ

มันไม่ใช่ว่าเขากลัวซอมบี้ แต่เขามาเพื่อสอดแนมไม่ใช่ฆ่าพวกมัน การสอดแนมควรจะใช้ปัญญามากกว่าการสร้างปัญหาถูกไหม? ถึงเส้าหยางคิดกับตัวเอง

“ชั่งแม่ง ใครจะไปสน!? นี่แหละคือวิธีการสอดแนมของฉัน!” ในที่สุดเขาก็ยอมแพ้ที่จะสอดแนมอย่างลับๆเขาเปิดประตูกระจกเข้าไปซึ่งๆหน้าและดึงดูดความสนใจของพวกซอมบี้ในทันทีซอมบี้ทั้ง หมดเป็นเพียงซอมบี้ระยะที่ 1 ดังนั้นเขาจึงสามารถกําจัดพวกมันทั้งหมดได้อย่างง่ายดาย

หลังจากฆ่าซอมบี้เสร็จแล้วเขาก็หยุดที่หน้าเคาน์เตอร์ขนาดใหญ่ในขณะที่มองไปทางขวาและซ้ายตอนนี้ฉันจะควรไปทางไหนดี

“ฉันควรจะไปทางขว” คําพูดของเขาหยุดลงกลางคันขณะที่เขาได้ยินบางอย่างดังมาจากทางเดินด้านซ้ายเขาได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวเล็กน้อยดังมาจากทางซ้ายแต่ไม่ว่ามันจะเป็นเสียงอะ ไรก็ตามถึงเส้าหยางก็เลือกที่จะมุ่งหน้าไปทางนั้น

การตัดสินใจของเขาถูกต้องเขาได้พบบางสิ่งที่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้พบมันมีหัวคนโผล่ออกมาจากบานประตูเธอมองไปทางขวาและซ้ายอย่างระมัดระวังบางทีการขาดไฟฟ้าก็คงจะจํากัดการมองเห็นของเธอดังนั้นเธอจึงไม่เห็นเขา

โดยไม่ต้องคิดมาก ถึงเส้าหยางเคลื่อนเข้าไปใกล้หญิงสาว แต่แล้วเขาก็เห็นสิ่งมีชีวิตตัวเล็กๆปรากฏขึ้นต่อหน้าผู้หญิงคนนั้นสิ่งมีชีวิตตัวนั้นพยายามจะฟันคอของผู้หญิงคนนั้นด้วยเคียวที่น่ากลัวของมัน

“ฉันจะไม่ปล่อยให้สิ่งนั้นเกิดขึ้น!” เมื่อรู้ว่าผู้หญิงคนนั้นกําลังตกยู่ในอันตราจถังเส้าหยางก็ไม่ชักช้าอีกต่อไปเขาพุ่งไปข้างหน้าด้วยความเร็วสูงสุดและกระแทกสิ่งมีชีวิตตัวนั้นด้วยเดสทรอยเยอร์ ของเขา

บูมมมม!

“สวัสดีคุณผู้หญิง อย่าทําหน้างงแบบนั้นสิถ้าฉันไม่ทําแบบนี้เธอก็อาจจะถูกฆ่าตายเอานะ!” ถังเส้าหยางทักทายผู้หญิงคนนั้นแต่แล้ว ผู้หญิงคนนั้นก็ดูจะตกใจกับเหตุการณ์ที่เธอเพิ่งประสบดัง นั้นเธอจึงไม่ตอบสนองต่อคําทักทายของเขาได้

ในขณะนี้เขาก็ได้ยินการเคลื่อนไหวมาจากด้านหลังเนื่องจากเสียงเล็กน้อยที่พวกเขาทํามันจึงทําให้มีบางสิ่งบางอย่างกําลังมุ่งหน้ามาทางนี้อย่างไรก็ตามมันก็ไม่ใช่แค่เสียงเดียวเท่านั้นแต่มันมีมากถึงประมาณสี่ถึงหกและเขาก็ไม่แน่ใจเกี่ยวกับเรื่องนั้น

คังเสวี่ยกําลังรู้สึกตกใจไม่หายจากการที่ขวานศึกขนาดใหญ่พุ่งผ่านหน้าเธอไปในความจริงเธอก็คิดว่าเธอจะตายไปแล้ว

จากนั้นเธอก็หันไปรอบๆและเห็นผู้ชายคนหนึ่งกําลังยิ้มให้เธอจากนั้นเธอก็ได้ยินชายคนนั้นพูดกับเธอว่า“นี่หรอวิธีการตอบแทนคนที่ช่วยเธอ”

จากนั้นเธอก็สังเกตเห็นการเปลี่ยนแปลงบนใบหน้าของชายผู้นั้นเมื่อพวกเขาจ้องหน้ากัน

“เอาเถอะ ยังไงซะเธอก็เป็นลูกเป็ดขี้เหร่ไม่ใช่คนสวย” ชายคนนั้นพูดอย่างสนุกสนานหลังจากนั้น

“ฉันไม่ใช่ลูกเป็ดขี้เหร่นะฉันเป็นหงส์ต่างหาก!” คังเสวี่ยโพล่งออกมา เธอไม่รู้ว่าทําไมแต่ตอนนี้เธอก็รู้สึกอยากที่จะทะเลาะกับชายที่เพิ่งช่วยชีวิตเธอไว้

“เอาล่ะ หงส์ขี้เหร่! เราต้องไปแล้วเพื่อนของมันกําลังมาแล้วและดูท่าพวกมันก็จะไม่ได้มาอย่างเป็นมิตรด้วย!” ถังเส้าหยางยิ้มในขณะที่ชี้ไปที่สิ่งมีชีวิตที่เขาเพิ่งฆ่าเขาไม่มีเวลาที่จะมองดูสิ่งมีชีวิตได้อย่างชัดเจนเนื่องจากพวกของมันกําลังมุ่งมาทางนี้

เขาดึงเดสทรอยเยอร์ออกมาจากกําแพงและจับเอวของหญิงสาวไว้ “เราจะไปไหนกันดีหงส์ขี้เหล่?”

คังเสวี่ยขบฟันของเธอขณะยอมรับชื่อที่ตั้งเส้าหยางเรียกเธอ

“วิ่งไปข้างหน้าแล้วเลี้ยวขวาที่ประตูที่สาม! เราจะต้องไปรับยาก่อนที่เราจะกลับไปที่ชั้นสอง!”

ปิ้ว!

ชายคนนั้นวิ่งเร็วมากจนทําให้เธ อตกใจ ภายในระยะเวลาไม่กี่วินาที พวก เขาก็ได้มาถึงหน้าประตูโกดังยา เมื่อ

พวกเขาเข้าไปในประตูชายคนนั้นก็วางเธอลงและยืนอยู่ใกล้ประตู

“ไปเอายามา ฉันจะเฝ้าประตูไว้…” ถังเส้หยางหยุดพูดกลางคันเมื่อเขาพบว่ามันมีประตูสองบานที่นําไปสู่อีกห้องหนึ่งอยู่อีก“ตามฉันมา!”

จากนั้นเขาก็เดินไปที่ประตูด้านขวาด้วยการก้าวอย่างเบาๆ เขาก็ไปถึงหน้าประตูเขาก็พยายามที่จะมองผ่านกระจกทรงกลมเพื่อตรวจสอบให้แน่ใจว่าห้องข้างในนั้นปลอดภัย

ห้องด้านหลังประตูนั้นมืดและมีโต๊ะอยู่ข้างในเขาไม่เห็นอะไรข้างในนั้น “ยาอยู่ที่ไหน?” ถึงเส้าหยางถามโดยไม่หันกลับมามอง

“ประตูอีกด้าน! เราเก็บยาไว้ข้างในนั้น!” คังเสวี่ยตอบออกมาอย่างเงียบที่สุดเธอไม่ต้องการทําให้สัตว์ประหลาดหรือซอมบี้ได้ยินเผื่อในกรณีที่สัตว์ประหลาดซ่อนตัวอยู่ในห้อง

“ตามฉันมา อย่างห่างเกินหนึ่งเมตรนะเข้าใจไหม!” ถังเส้าหยางหันกลับมาและสั่งหญิงสาวเขาไม่ได้ดูขี้เล่นอีกต่อไปและคังเสวี่ยก็สามารถบอกได้จากการแสดงออกของเขาเธอพยักหน้าอย่างจริง จัง

หลังจากนั้นถึงเส้หยางก็เดินเข้าไปที่ประตูข้างหน้าพวกเขา เขามองเข้าไปข้างในและมันก็มืดกว่าห้องก่อนหน้าที่ข้างในนั้นเขาก็มองเห็นชั้นวางขนาดใหญ่ที่เรียงกันเป็นระเบียบเรียบร้อยเพื่อเอาไว้สําหรับเก็บยา

แกร็ก!

จากนั้นเขาก็เปิดประตูแต่ประตูก็ถูกล็อคเขาหันไปทางหญิงสาว “ประตูถูกล็อคหงส์ขี้เหล่เธอมีกุญแจไหม?”

คังเสวี่ยส่ายหัว เธอไม่มีกุญแจแต่เธอหันไปอีกทางหนึ่งราวกับจะสื่อว่าเธอรู้ว่ากุญแจอยู่ที่ไหน

ปัง!

จากปฏิกิริยาของหญิงสาว ถึงเส้าหยางก็เข้าใจได้ทันทีว่าเธอไม่มีกุญแจด้วยเหตุนี้เองเขาจึงใช้เดสทรอยเยอร์ทําลายประตูในทันที จากนั้นเขาก็ดึงมือของหญิงสาวคนนั้นเข้าไปในห้องและสั่งว่า “ไปเอายามาเร็วเราไม่มีเวลามาก!”

ประตูทําด้วยโลหะ แต่ชายคนนั้นก็สามารถเปิดมันออกได้อย่างง่ายดายคังเสวี่ยตกตะลึงอีกครั้งหนึ่งเธออยากจะหยุดและด่าชายคนนั้นที่ทําให้เกิดเสียงดังพวกเขาไม่ควรส่งเสียงใดๆเพราะมันอาจ จะดึงดูดสัตว์ประหลาดได้อย่างไรก็ตามผู้ชายคนนี้ก็ไม่เพียงแต่จะทําให้เกิดเสียงดังเท่านั้นแต่เขายังตะคอกใส่เธออีกต่างหาก

“มองอะไร เข้าไปเอายามาสิ!”ถึงเส้าหยางอดไม่ได้ที่จะเขกหัวของหญิงสาว

คังเสวี่ยไม่ได้โง่พอจะมายืนเถียงกับถังเส้าหยางเธอรีบเข้าไปในห้องถังเส้าหยางไม่ได้ติดตามผู้หญิงคนนั้นไปเขา เลือกที่จะยืนเฝ้าอยาตรงประตู

“เมื่อกี้คืออะไรกัน ถังเส้าหยางนึกถึงสิ่งมีชีวิตที่เขาฆ่าไปเมื่อกี้

เขามองเห็นมันไม่ค่อยชัดเนื่องจากทางเดินไม่มีแสงไฟ อย่างไรก็ตามเขาก็สามารถมองเห็นมันได้แวบหนึ่งสิ่งมีชีวิตตัวนั้นสูงประมาณครึ่งหนึ่งของเขาหรืออาจจะสั้นกว่ามันมีผิวสีเข้มจมูกที่ ใหญ่และแหลมและหูของมันก็ชี้ขึ้นเช่นกัน

และในขณะที่ยังเส้าหยางกําลังคิดอยู่นั่นเองเขาก็สัมผัสได้ว่ามันมีบางอย่างกําลังสะกิดไหล่ของเขาและเมื่อเขาหันกลับไปดูเขาก็พบส่ามันคือคังเสวี่ย

“ฉันได้ยามาแล้วกลับไปที่ชั้นสองกันเถอะ เราต้องรีบไปส่งยาไม่งั้น…” ก่อนที่คังเสวี่ยจะพูดจบถังเส้าหยางกามขัดเธอขึ้นมาก่อน

“เท่าไหร่?”

“เท่าไหร่อะไร?” คังเสวี่ยถามกลับ

“คนบนชั้นสองมีเท่าไหร่?”

แม้ว่าคังเสวี่ยจะไม่รู้ว่าทําไมชายคนนั้นจึงถามเธอถึงจํานวนคนที่อยู่กับเธอแต่เธอก็ยังตอบอย่างตรงไปตรงมาว่า “21!เรามีผู้รอดชีวิต 21 คนรวมทั้งฉันด้วย!นายถามทําไม?” เมื่อเห็นถึงเส้าหยางถามแบบนี้ทั้งเสวี่ยก็สัมผัสได้ว่าผู้ชายคนนี้คือโอกาสของเธอและผู้รอดชีวิตคนอื่นๆที่จะรอดพ้นไปจากโรงพยาบาล

หลังจากที่เธอตอบเสร็จ ถึงเส้าหยางก็อุ้มเธอขึ้นหลังด้วยมือเปล่า จากนั้นพวกเขาก็รีบออกมาจากห้องในทันทีและไปหยุดลงที่ประตูบันไดฉุกเฉิน

บนเดฉุกเฉิน

ในขณะที่ถูกพาดอยู่บนไหล่คังเสวี่ยก็เป็นคนคอยบอกทางถึงเส้หยาง

“นั่น เราใช้บันไดนั้นขึ้นไปชั้นสองได้!”เธอใช้นิ้วชี้ไปที่บันได

อย่างไรก็ตาม ดวงตาของถังเส้หยางก็จ้องมองไปที่กําแพงที่ถูกทําลายในตอนนี้เขาก็ไม่พบศพของสิ่งมีชีวิตตัวนั้นแล้วแต่เขาเห็นเลือดรอบๆบริเวณที่มันเคยอยู่ตอนนี้มันมีความเป็นไปได้สอง อย่างหนึ่งคือมันยังไม่ตายสองคือเพื่อนของมันเป็นคนเอาศพของมันไป

ถังเส้หยางไม่ได้ปักใจเชื่อเหตุผลใดเหตุผลหนึ่งอย่างชัดเจนในขณะที่เขาวิ่งผ่านบันไดหนีไฟไป

“นายกําลังจะไปไหน!??” คังเสวียก้มศีรษะและตะโกนใส่ชายคนนั้น“เราต้องไปส่งยาให้เขาไม่อย่างนั้นเขาก็อาจจะตายได้นะ!”เธอดิ้นรนอย่างหนักเธอพยายามหลุดออกจากมือของถึงเส้าหยาง แต่กระนั้นเธอก็ไม่สามารถทําอะไรเขาได้เลย

ถังเส้หยางไม่ได้สนใจผู้หญิงที่กําลังดิ้นรนไปมาในขณะที่เขากําลังวิ่งให้เร็วขึ้นทั้งนี้มันก็เป็นเพราะเขาสัมผัสได้ถึงการจ้องมองที่หลังของเขาอย่างแรงและมันก็ไม่ใช่แค่คู่เดียวเท่านั้นแต่มันมีดวงตาหลายคู่

ในขณะเดียวกันว่านจึงยี่ก็ได้แบ่งทีมออกเป็นหกทีมห้าทีมจะเข้าโรงพยาบาลและหนึ่งทีมจะอยู่ข้างหลังเพื่อปกป้องเด็ก

“เตรียมตัวให้พร้อมเราจะไปกันในเร็วๆนี้!”ว่านจึงบอกทุกคนให้เตรียมพร้อมจากนั้นเธอก็เก็บด้ามธนูไปที่เอวแล้วหยิบดาบสั้นสองเล่มขึ้นมาแน่นอนว่าธนูไม่ใช่อาวุธที่ดีที่จะใช้ในโรงพยาบาล

“หะ!? ทําไมล่ะ เราจะไม่รอให้บอสกลับมาก่อนหรอ?” จ้าวจงถามกลับ

“เขาจะกลับมาในเร็วๆนี้ นั่นก็เพราะเขาไม่ได้สอดแนม แต่เขาวิ่งเข้าไปหาพวกมัน! ดังนั้นเมื่อเขากลับมาเขาก็จะกลับมาพร้อมกับสิ่งที่เรียกว่าเคียวมรณะที่กําลังไล่ตามเขามาด้วย!” ว่านจึงยกลอก ตาไปที่จ้าวจงพวกเขาได้ยินเสียงดังมาจากในโรงพยาบาลอย่างชัดเจนด้วยเหตุนี้เองทุกคนจึงรู้ได้ว่าถึงเส้หยางไม่ได้เข้าไปสอดแนมแบบที่เขาพูด

แน่นอนว่าหลังจากที่เธอพูดจบเธอก็เห็นถึงเส้าหยางออกมาจากโรงพยาบาล