บทที่ 74 ขวางทาง

ทีมสํารวจออกจากฐานทัพไปด้วยรถที่พวกเขาเลือกมาจากที่จอดรถของโรงแรม มันมีรถราคาแพงหลายคันที่ยังใช้งานได้ดี และพวกเขาก็เลือกพวกมันเหล่านั้นมาใช้

โรงพยาบาล SH ตั้งอยู่ทางเหนือของฐาน หากเป็นเวลาปกติ พวกเขาก็จะต้องใช้เวลาครึ่งชั่วโมงกว่าจะไปถึงโรงพยาบาลโดยรถยนต์ แต่ตอนนี้มันก็ต้องใช้เวลานานขึ้นมาหน่อย

ทีมสํารวจเดินทางด้วยรถเอสยูวีสุดหรู 5 คัน และยังเส้หยางก็อยู่ในรถคันหน้าสุด เขานั่งอยู่ที่เบาะหน้าขณะที่ไปหยวนเป็นคนขับรถ

ด้านหลัง หลี่อันก็กําลังนั่งอยู่ตรงก ลางระหว่างจ้าวจงและฉินชั่วซาน เธอค่อนข้างประหม่าเมื่อชายที่มีใบหน้าที่ดูดร้ายทั้งสองนั่งประกบข้างเธอ

จ้าวจงมีแผลเป็นที่น่ากลัวที่ตาขวา แต่เขาก็ยังคงยิ้มให้เธอซึ่งทําให้เธอกังวลมาก สําหรับฉันซัวซาน เขาก็มักจะดูจริงจังเสมอ และนั่นก็ทําให้เขาดูเข้าถึงได้ยาก เขานั่งตัวตรงด้วยไหล่กว้างของเขา และเขาก็ดูเหมือนทหารผ่านศึก

และเมื่อเทียบกับพวกเขา หลี่อันก็เหมือนกับแกะน้อยผู้น่าสงสาร

ที่เบาะหลังก็มีว่านจึงยี่,ฝูตันตันและเหวินเฉียน

พวกเขาเดินทางไปอย่างเงียบๆ แต่ถังเส้หยางก็สังเกตเห็นหลื่อนที่น่าสงสาร ซึ่งดูอึดอัดมากที่ถูกจ้องมองโดยจ้าวจงที่ดูตื่นกามลามกอนาจาร

“นายกําลังทําให้เธอกลัวนะ จ้าวจง!”

ถังเส้าหยางทําลายบรรยากาศที่น่าอึดอัดใจ

จ้าวจงกําลังคุยกับหลื่อนในขณะที่หลี่อันก็ตอบกลับไปเพียงคําเดียวหรือสองคํา สถานการณ์นั้นค่อนข้างน่าอึดอัด ดังนั้นถึงเส้าหยางบอกเขา

ผัวะ!

เมื่อถึงเส้าหยางเปิดแล้ว ว่านจึงยี่ก็เปิดตามด้วยการตบหัว “นายได้ยินไหม อย่ามารบกวนสาวน้อยของฉันนะ!”

ถ้าเป็นสถานการณ์ปกติ เขาก็คงจะเถียงกับว่านจึงยี่ไปแล้ว แต่เนื่องจากตอนนี้มีถังเส้หยางอยู่ด้วย ดังนั้นเขาจึงไม่กล้าพูดอะไรมาก

จ้าวจงยิ้มอย่างเชื่องช้ในขณะที่เขาเอามือลูบด้านหลังหัว

เฉินซัวซานไม่แม้แต่จะชําเลืองมองพวกเขา เขาเอาแต่กอดอกและหลับตา

ในขณะนี้รถก็หยุด มันช่วยให้จ้าวจงหลุดพ้นจากช่วงเวลาที่น่าอึดอัดใจ

“มีอะไรผิดปกติ?” ถึงเส้าหยางมองไปข้างหน้า

“มีรถขวางถนนอยู่!” ไปหยวนชี้ไปที่ ถนนข้างหน้า รถชนกับรถคันอื่นและมัน ก็มีรถโรงเรียนสีขาวอยู่ข้างถนนเช่นกัน

เมื่อรู้ว่านี่เป็นโอกาสของเขาที่จะได้ ออกจากช่วงเวลาที่น่าอึดอัดใจ จ้าวจงก็อาสาตัวออกไป “ฉันจะไปย้ายรถออกเอง!”

เขาทุบหน้าอกเพื่อให้ความมั่นใจกับคนอื่นๆก่อนลงจากรถ โดยไม่พูดอะไร ฉินชั่วซานก็ออกไปด้วยเช่นกัน

ถังเส้าหยางทําเพียงแค่พยักหน้า เขาไม่ได้วางแผนที่จะช่วยเลย นี่เป็นงานเล็กๆน้อยๆ ดังนั้นเขาจึงปล่อยให้ลูกน้องของเขาจัดการ
ด้วยค่าสถานะในปัจจุบัน พวกเขาก็สามารถเคลื่อนย้ายรถออกไปได้อย่างง่ายดาย ในตอนนี้ทั้งคู่ได้มาถึงเลเวล 30 แล้ว และทั้งคู่ก็มีคลาสแล้ว จ้าวจงมีคลาสยูนิคคือเบอเซิร์กเกอร์ ในขณะที่ฉันรั่วซานก็มีคลาสพื้นฐานเป็นวอริเออร์

ถังเส้าหยางหลับตาและพยายามจีบหลับ เมื่อคืนเขาออกแรงมากไปหน่อย นั่นจึงทําให้เขาไม่ค่อยได้นอน

เขาหลับตาลงครู่หนึ่ง แต่ไม่นานเขาก็สัมผัสได้ถึงอะไรที่มาเกาะแกะไหล่ของเขา

ถังเส้าหยางมองย้อนกลับไป มันคือหลี่อันที่จับเขา เธอชี้นิ้วไปทางด้านหน้า

เขามองไปข้างหน้า ฉันซัวซานและจ้าวจงได้ย้ายรถออกไปแล้ว อย่างไรก็ตาม ตอนนี้มันก็มีคนอีกสามคนที่อยู่กับพวกเขาด้วย ผู้หญิงสองคนและผู้ชายหนึ่งคน

“เราควรลงไปดูหน่อยไหม?” หลี่อันถาม

หลังจากมองไปที่จ้าวจงและฉินชั่วซาน ถังเส้าหยางก็พยักหน้าให้กับหลี่อัน

“ว่าไงจ้าวจง?” ถึงเส้าหยางเรียกจากระยะไกล

จ้าวจงหันกลับมา เมื่อเขาเห็นว่าเป็นเจ้านายของเขา เขาก็วิ่งไปหาถึงเส้หยางในทันที

“พวกเขาคือผู้รอดชีวิต บอส! พวกเขามาขอความช่วยเหลือจากเรา!”

ถึงเส้าหยางพยักหน้าและเข้าไปหาทั้งสามคน ผู้ชายคนนั้นมีอายุราวๆสามสิบกลางๆ เขามีหนวดเครายุ่งและผมที่รุงรัง

ผู้หญิงสองคนไม่ได้ดูดีไปกว่าผู้ชาย พวกเธออายุน้อยกว่ามาก แต่พวกเธอก็มีกลิ่นเหม็นเหมือนคนไม่ได้อาบน้ํามาเป็นเวลานาน

“ฉันเป็นผู้นํากลุ่ม พวกคุณต้องการอะไร?” ถังเส้าหยางถามชายวัยกลางคนอย่างตรงไปตรงมา

ผู้หญิงสองคนสะดุ้งเล็กน้อย น้ําเสียง ของถังเส้าหยางนั้นน่ากลัวอที่จะข่มขู่พวกเธอ

ชายวัยกลางคนเองก็ดูเหมือนจะถูก ข่มขู่โดยออร่าของถังเส้าหยาง อย่างไรก็ตาม เขาก็มองสถานการณ์ได้ขาดกว่า ผู้หญิงทั้งสองคนมาก

ฉินซัวซานและหจ้าวจงยืนอยู่ข้างหลัง ห่างจากถังเส้หยางไปเล็กน้อย จากการสนทนาสั้นๆระหว่างถึงเส้าหยางและจ้าวจง ชายวัยกลางคนก็สามารถบอกได้ว่าชายที่อยู่ข้างหน้าเขานี้ได้รับความเคารพจากผู้ชายที่ดูดุร้ายทั้งสอง

“ฉันชื่อหยานกวงลี่ และฉันก็เป็นหัวหน้าสถานรับเลี้ยงเด็กกําพร้าแห่งศตวรรษ คุณพอจะช่วยฉันและเด็กๆได้ไหม ได้โปรดพาพวกเราไปที่ศูนย์พักพิงด้วย”

หยานกวงลึก้มศีรษะให้กับถังเส้าหยาง เขาสันนิษฐานว่าถึงเส้หยางและคน อื่นๆนั้นน่าจะมาจากศูนย์พักพิงหรืออะไรทํานองนั้น เนื่องจากเขาอ้างว่าเป็นผู้นําของกลุ่มนี้

ผู้หญิงทั้งสองคนเองก็ก้มศีรษะตาม ชายวัยกลางคนในทันที

“เด็กๆอยู่ที่ไหน?” ถึงเส้าหยางไม่เห็นเด็กๆอยู่รอบๆ

“พวกมันอยู่ในตึกนั่น!” ชายวัยกลางคนชี้ไปที่ร้านอาหาร 2 ชั้นซึ่งอยู่ห่างจากที่นี่เพียงไม่กี่ช่วงตึก

“มีจํานวนเท่าไหร่?”

“ มีเด็กสิบเจ็ดคน อายุน้อยสุดอยู่ที่ห้าขวบ ส่วนคนที่โตสุดก็สิบเอ็ดขวบ” ชายวัยกลางคนตอบทันทีในขณะที่เขา เพิ่มรายละเอียดบางอย่างลงไปด้วย

ผู้รอดชีวิต ถึงเส้หยางต้องการผู้รอดชีวิตเพิ่มเพื่อเติมเต็มฐานและแม้ว่าจะยังเป็นเด็ก แต่เขาก็ไม่รังเกียจที่จะพาพวกเขาไปที่ฐาน อย่างไรก็ตาม เขาก็อยู่ในภารกิจอยู่ นั่นคือปัญหา

“ถ้าคุณเชื่อใจเรา ฉันก็มีทางเลือกให้คุณสองทาง! อันดับแรก เรากําลังทําภารกิจกันอยู่ ดังนั้นเราจึงเราไม่สามารถพาคุณไปที่ศูนย์พักพิงได้ แต่คุณสามารถรอที่นี่จนกว่าเราจะกลับมาจากภา รกิจได้ แล้วหลังจากนั้นเราก็จะพาคุณ และเด็กๆกลับไปพร้อมกับพวกเราหลัง

จบภารกิจ!”

“อย่างที่สอง ฉันบอกทางไปยังฐานได้ แต่คุณและพวกเด็กๆก็จะต้องไปที่นั่นกันเอง”

หยานกวงลี่มีสีหน้าตึงเครียด หากเขา ไปที่นั่นด้วยตัวคนเดียว มันก็จะไม่มีปัญหาอะไร อย่างไรก็ตาม เขาก็มีเด็กๆอยุ่ด้วย ดังนั้นนี่จึงเป็นปัญหาหลักของเขา

“ไม่ต้องห่วงลุงหยาน เราจัดการซอมบี้ระหว่างทางหมดแล้ว คุณสามารถเดินทางได้อย่างปลอดภัย” หลี่อันที่ไม่เคยพูดมาก่อนในที่สุดก็พูดออกมาเพื่อให้หยานกวงลี่มั่นใจ

อย่างไรก็ตาม หยานกวงลี่ก็ไม่กล้าเสี่ยง

“นี่คือรถของคุณหรอ” ว่านจึงยี่ปรากฏ ตัวถัดจากหลื่อนในขณะที่เธอชี้ไปที่รถโรงเรียนสีขาวข้างถนน

“ห้ะ!?” หยานกวงสี่สูญเสียสติไปช่วงหนึ่งกับการปรากฏตัวของว่านจึงยี่ แต่เขาก็ยังคงพยักหน้า นี่แสดงว่าเขามีรถบัส

“ดี! พาเด็กๆออกมาแล้วขับร ถบัสตามเรามา พวกเราอยู่ไม่ไกลจากจุดหมายของเราแล้ว โรงพยาบาล SH!” ว่านจึงยี่บอกความคิดของเธอ
เธอคิดว่าภารกิจนั้นไม่อันตรายกับทีมของพวกเขา และทีมของพวกเขาก็แข็งแกร่งพอ ดังนั้นการปกป้องพวกเขาจากซอมบี้จึงไม่ใช่ปัญหาอะไร

“เราไปได้ไหม?” ชายวัยกลางคนรู้สึกยินดีกับความคิดนี้ เขามองไปที่ถังเส้าหยางและรอคําตอบจากเขา

“เราต้องการคนขับ โดยเฉพาะคนขับรถบัสอย่างเขาเพื่อพาบุคลากรทางการแพทย์กลับไป ดังนั้นทําไมเราไม่พาเขาไปด้วยล่ะ” ว่านจึงยอธิบายเหตุผลว่า ทําไมเธอถึงต้องการพาพวกเขาไปปฏิบัติภารกิจด้วย

ถังเส้าหยางขมวดคิ้วขณะที่มองไปที่ว่านจึงยี่ หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็ตกลง “ถ้าอย่างนั้น เธอก็จะต้องเป็นคนรับผิดชอบการจัดการคนกลุ่มนี้นะ!”

“รับทราบ!” เฉาจิงอี้พยักหน้า

“ฉันจะไปช่วยพี่จึงยี่ด้วย” หลี่อันอาสาช่วย

“จะทําอะไรก็ทํา เร็วเข้า!” ถึงเส้าหยางโบกมือและกลับไปที่รถ

พวกเขาใช้เวลาสิบห้านาที่ในการจัดระเบียบคนเหล่านี้ หลังจากนั้นรถบัสโรงเรียนก็ขับตามทีมสํารวจไปที่โรงพยาบาล

เช่นเดียวกับที่ว่านจึงยี่พูดถึง พวกเขาอยู่ไม่ไกลจากโรงพยาบาล SH แล้ว พวกเขามาถึงทางเข้าโรงพยาบาลในอีกสิบห้านาทีต่อมา

อย่างไรก็ตาม เมื่อพวกเขามาถึงโรงพยาบาล มันก็มีคนกลุ่มหนึ่งที่ขวางทางทีมสํารวจอยู่ที่ทางเข้า แต่พวกมันต่างจากกลุ่มก่อนหน้านี้อย่างสิ้นเชิง กลุ่มนี้มีอาวุธ