บทที่ 1013 จับกุมเสี่ยวเถา

บทที่ 1013 จับกุมเสี่ยวเถา

ฮูหยินเจียงจะสำลักความโกรธตายเพราะกู้เสี่ยวหวาน ร่างกายรู้สึกไร้เรี่ยวแรงจนเกือบจะก้าวพลาดตกบันใด โชคดีที่มามาเหลิ่งอยู่ข้างกายพยุงนางไว้ได้ทัน ไม่เช่นนั้นนางคงต้องขายหน้าต่อหน้าคนมากมาย

ครั้นเห็นแขกทุกคนด้านล่างเงยหน้าขึ้นมองนางในตอนนี้ ท่าทางนี้ทุกคนต่างเข้าใจเป็นอย่างดี

พวกเขาทั้งหมดวิ่งกรูเข้ามาแสดงความยินดีกับฮูหยินเจียง “ฮูหยินเจียงยินดีด้วย ตระกูลเจียงกำลังจะจัดงานแต่งงาน ถึงเวลาอย่าลืมเชิญพวกเราไปดื่มเหล้าเฉลิมฉลองด้วยล่ะ”

“ฮูหยินเจียง ข้าขอแสดงความยินดีด้วย ข้ามียาสำหรับให้กำเนิดลูกชาย รับประกันว่าท่านจะได้อุ้มหลานชายเป็นหลานคนแรก ถ้าท่านต้องการ ท่านสามารถไปที่ตรอกด้านหลังเพื่อหาหญิงชรา…”

“….”

ทันใดนั้น บริเวณนั้นก็เต็มไปด้วยผู้คนพลุกพล่าน และเกิดความโกลาหลขึ้น

เดิมทีฮูหยินเจียงต้องการหนีออกไปจากที่นี่โดยเร็วที่สุด แต่กลับถูกกู้เสี่ยวหวานเอ่ยรั้งไว้ด้วยประโยคนั้น แค่ล่าช้าไปเพียงก้าวเดียวก็ทำให้ถูกล้อมห้อมไปด้วยคนเหล่านนี้

ไม่สามารถเคลื่อนตัวไปไหนได้ด้วยซ้ำ

ฮูหยินเจียงหงุดหงิดยิ่งนักที่คนเหล่านี้มาหยุดรั้งนางไว้ และถามคำถามที่นางไม่ทันตั้งตัวออกมา

ครั้นหันกลับไปมองกู้เสี่ยวหวานที่ยืนอยู่บนชั้นสอง นางก็อยากตัดสิ้นของอีกฝ่ายเพื่อระบายความโกรธเสียจริง ๆ

หลิวเทียนฉือก็ย่างกรายลงมาจากชั้นบน และเดินผ่านกู้เสี่ยวหวาน เนื่องจากมีคนจำนวนมาก อาโม่จึงไม่ได้ยืนข้างกู้เสี่ยวหวาน แต่เขาก็ไม่ได้ยืนอยู่ไกลจากกู้เสี่ยวหวานมากนัก

เวลานี้หลิวเทียนฉือไม่ได้ชายตามองกู้เสี่ยวหวาน แต่กำลังมองดูความตื่นเต้นที่ชั้นหนึ่ง

ยามที่หลิวเทียนฉือเคลื่อนกลายผ่านหน้ากู้เสี่ยวหวานไป กู้เสี่ยวหวานบังเอิญยืนพิงอยู่ตรงราวบัดไดชั้นสอง ชะโงกหน้ามองดูสิ่งต่าง ๆ ที่ชั้นล่างอย่างสบายใจ

บริเวณด้านล่างเป็นแท่นยกสูงมากกว่าห้าหมี่ บนนั้นโล่งว่างไร้สิ่งกีดขวาง

ถ้าตกลงไปจากที่นี่

ขณะที่หลิวเทียนฉือขยับกายเข้าใกล้กู้เสี่ยวหวานทีละนิด ความคิดชั่วร้ายก็ปรากฏขึ้นในใจของนาง

หากกู้เสี่ยวหวานตายตกไป คงไม่มีผู้ใดมาจับนางได้

หลิวเทียนฉือดึงเสี่ยวเถาที่คอยพยุงนางไว้แล้วเอ่ยกระซิบแผ่วเบา

เมื่อเสี่ยวเถาได้ยินเช่นนี้ นางเองก็รู้สึกหวาดกลัวและรีบโบกมือเพื่อปฏิเสธทันที

ด้วยสายตาที่จ้องมาจำนวนมาก หากมีอะไรเกิดขึ้นกับกู้เสี่ยวหวาน นางจะตายแน่ ๆ

เสี่ยวเถาไม่เห็นด้วยกับความคิดนี้ หลิวเทียนฉือจึงตำหนินางด้วยเสียงทุ้มต่ำ และกระซิบบางอย่างข้างหูของนางสองสามคำ

จากนั้นเสี่ยวเถาก็พยักหน้าตกลง และวิ่งกลับขึ้นไปชั้นบนอีกครั้ง ราวกับทำของบางอย่างหล่นหายระหว่างทาง

เมื่อหลิวเทียนฉือลงไปข้างล่าง นางยังเห็นกู้เสี่ยวหวานยังคงยืนอยู่ที่นั่นพร้อมกับรอยยิ้มกว้าง

ฮูหยินเจียงถูกห้อมล้อมด้วยผู้คนอยู่ที่ชั้นล่าง ทุกสายตาจับจ้องไปยังฮูหยินเจียง

ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้องดังขึ้นอย่างกะทันหันมาจากชั้นบน และเห็นร่างร่างหนึ่งร่วงตกลงมาจากชั้นสอง

“สวรรค์ มีคนตกลงมา”

กู้เสี่ยวหวานยืนอยู่ตรงนั้นมองดูฮูหยินเจียงกำลังไกล่เกลี่ยกับทุกคน และคิดไม่ถึงว่าจะโดนเสี่ยวเถาผลักจากทางด้านหลัง

ทำให้กู้เสี่ยวหวานไม่ทันระวังตัว ผลัดตกลงมาจากชั้นสอง

กู้เสี่ยวหวานหลับตารอรับแรงกระแทกที่จะเกิดขึ้น ไม่อยากติดว่านางจะเสียเลือดขนาดไหน

นางกลัวที่จะลืมตาขึ้นและรู้สึกหวาดกลัวอยู่ในใจ ความรู้สึกจากการตกลงมาจากชั้นบนนั้นไม่น่ากลัวเท่ากับฉากหนองเลือดที่จะตามมา

ทันใดนั้น ร่างของกู้เสี่ยวหวานก็ถูกโอบอุ้มโดยใครบางคน

“ลืมตาสิ…” มือใหญ่คู่หนึ่งโอบรอบเอวของนางไว้ ปลายจมูกของนางสัมผัสได้ถึงกลิ่นที่คุ้นเคย

“พี่เย่จือ…” กู้เสี่ยวหวานไม่ได้ลืมตาขึ้น นางซุกหัวเข้าไปใกล้กับอ้อมแขนอีกฝ่าย หัวใจของนางได้รับการปลดปล่อย

ตราบใดที่เขาอยู่ตรงนี้ ไม่มีสิ่งใดที่นางจะต้องกังวล

ทุกคนยังคงกรีดร้องออกมาด้วยความตกใจ แต่ตอนนี้พวกเขาเห็นว่ามีคนดีดตัวขึ้นกลางอากาศแล้วรับกู้เสี่ยวหวานไว้ ร่างของคนทั้งสองค่อย ๆ ลงมาจากความสูง และแตะลงบนพื้นอย่างปลอดภัย

อาโม่ไม่ทันคาดคิดว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ เมื่อเขาเห็นกู้เสี่ยวหวานตกลงไปก็รีบกระโดดไปข้างล่างด้วยความรวดเร็วเพื่อเตรียมรับร่างของกู้เสี่ยวหวานไว้

แต่เมื่อเห็นฉินเย่จือปรากฏตัว ร่างกายของเขาก็หยุดชะงักอยู่กับที่ แต่การเคลื่อนไหวของพวกเขาก่อให้เกิดปัญหาขึ้นเล็กน้อย

“สมาชิกตระกูลกู้นี่ไม่ธรรมดาจริง ๆ พวกเขาบินได้ด้วย!”

“ใช่! น่าทึ่งมาก! น่าทึ่งมาก!”

เสี่ยวเถาหวาดกลัว นางนั่งนิ่งราวกลายเป็นอัมพาตอยู่บนพื้น

เมื่อครู่หลิวเทียนฉือบอกนางว่า ตราบใดที่กำจัดกู้เสี่ยวหวานได้ ในอนาคตนางจะมีชีวิตที่ดี ไม่ต้องใช้ชีวิตเป็นทาสอีกต่อไป หลิวเทียนฉือบอกว่าจะหาครอบครัวที่ดีให้นาง และทำให้นางได้เป็นฮูหยิน

“ใต้เท้าลวี่ มีคนทำร้ายคุณหนูของข้า ใครกระทำสิ่งชั่วร้ายนี้ ทุกคนเห็นมันอย่างชัดเจน ใต้เท้าลวี่ต้องรีบนำตัวคนผู้นั้นลงมา” อาโม่ตะโกนเสียงดัง

ลวี่เทาเงยหน้าขึ้นมองเสี่ยวเถา เขาจะกล้าพูดอะไรกับหญิงผู้นี้ต่อหน้าทุกคนได้อย่างไร

เขามองไปที่หลิวเทียนฉือโดยไม่ได้ตั้งใจ และนางเองก็ไม่ได้เอ่ยสิ่งใดออกมาสักคำ

เขาทำสิ่งใดไม่ถูก และทำได้เพียงโบกมือเท่านั้น

ร่างกายของเสี่ยวเถาสั่นสะท้าน นางเห็นเจ้าหน้าที่สองนายวิ่งปรี่ขึ้นมา และพาตัวนางลงไปข้างล่างทันที

“คุณหนู ช่วยข้าด้วย ช่วยข้าด้วย” เสี่ยวเถาร้องคร่ำครวญ “คุณหนู ได้โปรดช่วยเสี่ยวเถาด้วย เสี่ยวเถายังไม่อยากตาย ข้ายังไม่อยากตาย!”

เจ้าหน้าที่เหล่านั้นลากเสี่ยวเถาออกไปข้างนอก

ลูกค้าที่อยู่ชั้นหนึ่งได้เห็นเรื่องสนุก ๆ อีกครั้ง และทุกคนก็หลีกทางให้เจ้าหน้าที่ผ่านไปอย่างง่ายดาย

ตอนนี้ลวี่เทากำลังขี่หลังเสือ เขาไม่สามารถช่วยสาวใช้ของหลิวเทียนฉือได้เลย

กล้ากระทำเรื่องแบบนี้ ผู้ใดเล่าจะกล้ายื่นมือเข้าไปช่วยนาง

หากต้องการพูด สามารถพูดได้เพียงว่า หลิวเทียนฉือนั้นคิดตื้นเกินไปและนางเลือกสถานที่ที่ไม่เหมาะสม

“คุณหนู คุณหนู คุณหนู ช่วยข้า ช่วยข้าด้วย!” เสี่ยวเถาถูกเจ้าหน้าที่ลากออกไปจากร้านจิ่นฝู

ลวี่เทาไม่พูดอะไรสักคำ เขาเฝ้าดูเสี่ยวเถาร้องไห้อย่างเย็นชา

เสี่ยวเถาเห็นว่าตนเองถูกจับกุม แต่หลิวเทียนฉือไม่พูดอะไรสักคำ แม้ว่าตัวเองจะร้องขอความเมตตาอย่างไร หลิวเทียนฉือก็ไม่แม้แต่จะช่วยเหลือนาง

“คุณหนู คุณหนู”