บทที่ 828 อยู่กันตามลำพังสองคน

บทที่ 828 อยู่กันตามลำพังสองคน

กู้เสี่ยวหวานประหลาดใจที่กู้ซินเถาเบนเข็มทิศไปหาเจียงหย่วน หรือว่าทั้งสองต้องการจะสานความสัมพันธ์กัน

แต่ครั้งก่อน คนที่ทำให้ซุนซื่อต้องติดคุกติดตารางก็คือ นายหญิงของตระกูลเจียง

จากจุดนี้เห็นได้ว่า คนในตระกูลเจียงไม่ชอบพอกู้ซินเถาเป็นอย่างมาก กู้ซินเถาถึงได้พยายามเข้าหาเจียงหย่วน นางไม่ได้สร้างปัญหาให้ตัวเองและทำลายชื่อเสียงของตัวนางเองใช่หรือไม่

กู้เสี่ยวหวานเพิ่งคิดถึงเรื่องนี้ นางและกู้ซินเถาไม่เคยขัดแย้งกัน ถ้ากู้ซินเถาไม่มายั่วยุนางก่อน

เรื่องที่ซุนซื่อคิดจะยึดครองที่ดินของนาง นางยังจำได้ดี

ต้องมีสักวันที่จะหาทางไปแก้แค้นกู้ฉวนลู่ ซุนซื่อ และเฉาซื่อให้จงได้

ดังคำกล่าวที่ว่า คานบนไม่ตรง คานล่างย่อมคด ดูเหมือนว่าความโหดร้ายของกู้ซินเถามีที่มาจากคนพวกนี้จริง ๆ

กู้ซินเถาเป็นคนโหดร้าย นางเคยผลักกู้เสี่ยวหวานลงไปในแม่น้ำที่เย็นยะเยือกจนแทบจะกลายเป็นน้ำแข็งในฤดูหนาว นางไม่สนใจความเป็นพี่น้องเลยแม้แต่น้อย

ที่แท้ทั้งหมดมันเป็นที่พันธุกรรม

กู้เสี่ยวหวานพ่นลมหายใจ นางไม่อยากจะใส่ใจเรื่องพวกนี้ จึงนั่งคิดบัญชีต่ออย่างจริงจัง

เสี่ยวเซิ่งจื่อชงชาและนำของว่างที่ไม่มีน้ำตาลเตรียมไว้สำหรับกู้เสี่ยวหวาน ครั้นนำมาวางไว้ในห้องแล้วก็ปิดประตูก่อนจะเดินออกไป

……

ในห้องรับรองชั้นบนของร้านจิ่นฝู

เจียงหย่วนกุมมือของกู้ซินเถาไว้ ทันใดนั้นก็มีความรู้สึกที่ไม่สามารถอธิบายได้กำลังแผ่ซ่านไปทั่วร่างกายตั้งแต่ฝ่าเท้าขึ้นไปบนศีรษะ ทั้งสองรู้สึกวูบวาบในหัวใจ

หัวใจสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้

ถ้าไม่ใช่เพราะลูกจ้างในร้านคนนั้นที่จู่ ๆ ก็เข้ามา ทำให้เรื่องทั้งหมดหยุดชะงัก มือของกู้ซินเถาถูกปล่อยทันทีโดยปราศจากความอบอุ่นจากมือของเจียงหย่วน นางรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อย

ทั้งสองทำได้เพียงนั่งดื่มชาและกินของว่างเท่านั้น

ของหวานชั้นเลิศที่สุดแสนจะประณีตนั้นเป็นของโปรดของกู้ซินเถา

ขนมดอกกุ้ยฮวานั้นกลิ่นหอมหวาน ขนมอบรูปดอกบ๊วย ขนมอบดอกกุหลาบ ขนมชีเฉียวลวดลายมงคลแบบจีนโบราณ เป็นขนมที่ไม่มีชื่อเรียก ขนาดเล็กและประณีตที่มาคู่กับชา ซึ่งของทั้งหมดนี้เป็นสิ่งที่กู้ซินเถาชอบกินชอบดื่ม

อย่างไรก็ตาม ด้วยสภาพครอบครัวของนาง นางไม่สามารถจ่ายได้

แต่ถ้าอยู่กับเจียงหย่วน เจียงหย่วนจะสั่งมาให้มากเท่าที่นางต้องการ

ตั้งแต่เจียงหย่วนไปเมืองหลวง อย่าพูดถึงสิ่งของพวกนี้เลย แม้กระทั่งขนมถั่วเขียวนางยังกินไม่ได้

เว้นเสียแต่ว่านางอยากกินมากจริง ๆ ถึงจะเจียดเงินส่วนตัวไปซื้อมาเพียงเล็กน้อย

แต่ตอนนี้ขนมหวานชั้นเลิศวางอยู่ตรงหน้า กู้ซินเถาแอบกลืนน้ำลาย

ดูสิ พอแค่เจียงหย่วนมา วันดี ๆ ของกู้ซินเถาก็มาถึง

“มา ซินเถา ข้าได้ยินว่านี่คือขนมแห่งรักที่เพิ่งออกใหม่ของร้านจิ่นฝู เจ้าลองชิมดูสิ” เจียงหย่วนใช้ตะเกียบคีบขนมขึ้นมาหนึ่งชิ้น แล้วยื่นไปใกล้ปากของกู้ซินเถา

กู้ซินเถากำลังจะหยิบถ้วยขึ้นไปรับ แต่ว่าเจียงหย่วนไม่ยอมปล่อย พร้อมกับเผยรอยยิ้มที่มุมปากของเขา ตะเกียบไม่ขยับและยังคอจ่ออยู่ที่ริมฝีปากของกู้ซินเถา

กู้ซินเถาเข้าใจสิ่งที่เกิดขึ้นทันที นางแอบมีความสุข บนใบหน้าพลันปรากฏความเขินอาย นางอ้าปากเล็ก ๆ แล้วขนมแห่งรักก็เข้าไปในปากของนาง

ขนมแห่งรัก ชื่อนี้ช่างเหมาะกับรสชาติของขนมนี้จริง ๆ

ทันทีที่ขนมเข้าปาก เมื่อสัมผัสกับน้ำลายก็ละลายเล็กน้อย รสชาติหวานปานกลาง นุ่มนวลแผ่วเบา เหมือนคนที่ล่องลอยอยู่ในทะเลสาปอันเงียบสงบ เต็มไปด้วยรสสัมผัสและอารมณ์ที่ยากจะเอื้อนเอ่ย

เมื่อเห็นความพึงพอใจของซินเถา เจียงหย่วนก็ยิ้มเบา ๆ วางตะเกียบลงแล้วพูดว่า “ขนมแห่งรักนี้รสชาติเป็นอย่างไร”

กู้ซินเถาค่อย ๆ กลืนขนมในปาก แล้วใช้ผ้าเช็ดมุมปากเบา ๆ หลังจากจิบเครื่องดื่มซึ่งทำให้ผ่อนคลายที่มีกลิ่นหอมหวานเล็กน้อย

กู้ซินเถาก็ยิ่มอย่างเขินอายและพูดเบา ๆ ว่า “ขนมนี้รสชาติดีมาก”

ดูเหมือนว่านางจะรู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี สามารถกล่าวได้ว่ามันล้ำเลิศและดีตรงไหน

ในขณะที่ฟัง เจียงหย่วนก็พยักหน้า ดวงตาของเขาอ่อนหวานจนหยาดน้ำตาคลอ “คิดไม่ถึงเลยว่าเจ้าก็จะมีความคิดเห็นเช่นเดียวกันกับข้า เสี่ยวเถาเอ๋อร์ ข้าไม่ได้เจอเจ้าครึ่งปี แต่เจ้าก็ยังรู้ใจข้าดีที่สุด”

น้ำเสียงนั้นทำให้หัวใจของกู้ซินเถาละลาย

หัวใจของกู้ซินเถาเต้นแรงขึ้น นางมองไปที่ใบหน้าอันอ่อนโยนของเจียงหย่วน ใบหน้าของนางก็เปลี่ยนเป็นสีแดงทันที จากนั้นแอบลอบมองเจียงหย่วน

มีรอยยิ้มบนใบหน้าของเจียงหย่วน และมีความอ่อนโยนในดวงตาที่นางสามารถมองเห็นได้ จริง ๆ

ตั้งแต่ครั้งแรกที่พบกับเจียงหย่วน เขาไม่เคยเรียกนางแบบนี้มาก่อน

ในตอนแรกเรียกนางว่าแม่นางกู้ ต่อมาก็เรียกแม่นางซินเถา ท้ายที่สุดหลังจากที่คุ้นเคยกันดีแล้วก็เรียกว่ากู้ซินเถา

นี่เป็นครั้งแรกที่เรียกนางว่า เสี่ยวเถาเอ๋อร์

กู้ซินเถาทั้งประหลาดใจและดีใจ

ความอ่อนโยนในดวงตาของเจียงหย่วนยังคงเหมือนครึ่งปีก่อน เมื่อเขามองมาที่นาง ความอ่อนโยนและความหวานดูเหมือนจะหลั่งน้ำผึ้งเข้มข้นออกมา

ถูกต้อง มันเหมือนแบบนั้นจริง ๆ

แต่ดูเหมือนว่าความอ่อนโยนของเจียงหย่วนที่มีต่อนางนั้นจะมากกว่าเมื่อก่อน

กู้ซินเถายิ่งคิดก็ยิ่งชอบ ยิ่งคิดยิ่งมีความสุข ยิ่งคิดยิ่งตื่นเต้นมากกว่าเดิม

นางถูผ้าในมือไม่หยุด ก้มศีรษะลงเล็กน้อย เจียงหย่วนมองใบหน้าที่แดงระเรื่อและขนตายาวที่พลิ้วไหว

กู้ซินเถาฝึกการเคลื่อนไหวนี้หลายครั้ง ในตอนแรกนางฝึกหน้ากระจก แต่เนื่องจากกระจกพูดไม่ได้ นางจึงไม่สามารถบอกได้ว่าคนที่อยู่ตรงข้ามเห็นใบหน้าและขนตาที่น่าภาคภูมิใจที่สุดของนางหรือไม่

ต่อมา หลังจากที่ซุนซื่ออกมา นางก็นั่งตรงข้ามและปฏิบัติให้ซุนซื่อดู

หลังจากได้รับคำแนะนำของซุนซื่อหลายครั้ง ก็ทำให้การเคลื่อนไหวของกู้ซินเถานั้นสมบูรณ์แบบมากขึ้น

นางไม่เชื่อว่าการกระทำที่บริสุทธิ์แต่เย้ายวนเช่นนี้ มันจะไม่รบกวนจิตใจของเจียงหย่วน

หัวใจของเจียงหย่วนไม่จำเป็นต้องถูกรบกวน ครั้งแรกที่มองไปที่กู้ซินเถาก็อยู่ในสภาวะสับสนอยู่แล้ว

มีหลายปัจจัยที่ส่งเสริมให้นางมีเสน่ห์ ไม่ว่าจะเป็นการที่กู้ซินเถาโตขึ้น รูปร่างของนางดีขึ้นกว่าเดิม และนางดูบอบบางกว่าเมื่อก่อน แต่ที่สำคัญคือ กู้ซินเถาอยู่ในใจของเจียงหย่วนมาโดยตลอด

ก่อนหน้านั้น เจียงหย่วนใช้เวลาและเงินไปจำนวนมาก แต่เขาก็ไม่ได้คิดริเริ่มที่จะจับมือ แม้ว่าต่อมาสิ่งของที่เคยให้มา แม่ของเขาจะเรียกกลับคืนไปทั้งหมด แต่ไม่ว่าเจียงหยวนจะคิดอย่างไร เขาก็รู้สึกว่า สำหรับเขาแล้วมันไม่คุ้มค่า

และสุดท้าย กู้ซินเถามาหาเจียงหย่วนด้วยตัวเอง เขาจึงรู้สึกราวกับว่ามีใครมาเคาะหัวใจของเขา