บทที่ 685 เจ้าเรียนไปอย่างไร้ประโยชน์หรือเปล่า

บทที่ 685 เจ้าเรียนไปอย่างไร้ประโยชน์หรือเปล่า

ก่อนออกเดินทาง ในที่สุดสวีเฉิงเจ๋อก็มอบหนังสือบันทึกการเดินทางทั้งสามเล่มที่เขาตั้งใจนำมาให้กู้เสี่ยวหวาน

เมื่อกู้เสี่ยวหวานหยิบสิ่งที่ถูกห่อด้วยผ้าขึ้นมาดู นางก็ตกตะลึงเล็กน้อยเพราะไม่รู้ว่ามีอะไรอยู่ข้างใน!

“นี่คือบันทึกการเดินทางบางส่วน ข้าเดาว่าเจ้าต้องชอบอ่านมัน เจ้าไม่สามารถออกไปข้างนอกในช่วงเวลานี้ มันสามารถช่วยเจ้าแก้เบื่อในช่วงเวลาที่ต้องอยู่แต่บ้านได้อย่างแน่นอน!” สวีเฉิงเจ๋อพูดอย่างครุ่นคิด

หลังจากที่กู้เสี่ยวหวานเปิดมัน นางก็เห็นบันทึกการเดินทางสามเล่มและยิ้มอย่างตื่นเต้น “ขอบคุณพี่เฉิงเจ๋อ!”

รอยยิ้มของกู้เสี่ยวหวานเบ่งบานราวกับดอกไม้ แม้ว่านางจะยังเด็ก แต่นางก็มีจิตวิญญาณที่แน่วแน่ ซึ่งทำให้สวีเฉิงเจ๋อโหยหามัน

“ไม่ ไม่ต้องขอบคุณ ตราบใดที่เจ้าชอบ… หากเจ้าอ่านจบแล้ว ครั้งหน้าข้าจะนำเล่มใหม่มาให้” เมื่อสวีเฉิงเจ๋อได้ยินคำพูดที่ชัดเจนของกู้เสี่ยวหวานที่เรียกเขาว่าพี่เฉิงเจ๋อ มันก็หวานราวกับได้กินน้ำผึ้ง

หลังจากที่สวีเฉิงเจ๋อและแม่ของเขาขึ้นรถม้าและหายลับไปในความมืด กู้เสี่ยวหวานและคนอื่น ๆ ก็กลับเข้าบ้าน

“พี่ใหญ่ฉิน ในตอนกลางคืนข้ากินมากเกินไป เจ้าไปเดินย่อยเป็นเพื่อนข้าหน่อยสิ!” ขณะที่กู้เสี่ยวหวานกลับมาที่ห้อง นางก็เรียกฉินเย่จือที่อยู่ด้านข้าง ชายหนุ่มพยักหน้าและคลี่ยิ้ม เขากำลังจะพูดว่าตกลง

แต่กู้หนิงอันที่อยู่ข้าง ๆ กลับพูดมาก่อนว่า “ท่านพี่ ข้าจะไปเดินกับท่านเอง!”

“ตกลง พวกเราไปกันเถอะ!” กู้เสี่ยวหวานยิ้มโดยไม่พบสิ่งผิดปกติเกี่ยวกับกู้หนิงอัน

“ท่านพี่ ข้ามีเรื่องจะคุยกับท่านตามลำพัง!” กู้หนิงอันเปลี่ยนสีหน้าทันทีและพูดเบา ๆ จากนั้นเขาก็เหลือบมองที่ฉินเย่จือราวกับว่าฉินเย่จือเป็นคนนอกและไม่สามารถให้เขาฟังเรื่องนี้ได้

กู้เสี่ยวหวานเห็นกู้หนิงอันมองที่ฉินเย่จือด้วยสายตาไม่พอใจเล็กน้อย นางก็ขมวดคิ้ว เหลือบมองกู้หนิงอันและไม่พูดอะไร แต่พูดกับฉินเย่จือว่า “ถ้าอย่างนั้นพี่ใหญ่ฉิน ทำไมท่านถึงไม่เข้าไปพักผ่อนก่อนล่ะ!”

ฉินเย่จือรู้โดยทันทีว่ากู้หนิงอันกำลังมุ่งเป้าไปที่เขา พยักหน้าและพูดเบา ๆ ว่า “เอาล่ะ เช่นนั้นเจ้าก็ควรรีบกลับไปพักผ่อน อย่าเหนื่อยเกินไป!”

กู้เสี่ยวหวานเหมือนเด็กที่เชื่อฟัง นางยิ้มและพยักหน้า มองดูฉินเย่จือเดินออกไป

การแสดงออกของกู้เสี่ยวหวานทำให้กู้หนิงอันรู้สึกหงุดหงิดมากขึ้น

กู้หนิงผิงก็เหมือนกัน เขามองนิ่งไปที่กู้หนิงอันและพากู้เสี่ยวอี้กลับไปที่ห้อง

กู้หนิงอันและกู้เสี่ยวหวานเดินไปรอบ ๆ ลานบ้านสองสามรอบ กู้หนิงอันถามคำตอบคำกับกู้เสี่ยวหวานราวกับว่าเขามีบางอย่างในใจ เมื่อกู้เสี่ยวหวานถามเขา กู้หนิงอันเพียงบอกว่าการเรียนในสำนักศึกษานั้นหนักเกินไป และเรียนค่อนข้างยาก

กู้เสี่ยวหวานตอบรับและบอกเขาว่าควรให้ความสำคัญกับการพักผ่อนมากขึ้น

กู้หนิงอันตอบตกลง หลังจากเดินไปได้สองสามรอบ กู้หนิงอันยังคงไม่พูดอะไรที่มีเพียงพวกเขาสองคนเท่านั้นที่ได้ยิน กู้เสี่ยวหวานมองไปที่กู้หนิงอันด้วยความสงสัยบางอย่าง

กู้หนิงอันราวกับเป็นคนทำผิดที่มักจะไม่สบายใจอยู่เสมอ เขากลับไปที่ห้องโดยอ้างว่าอาจารย์สวีให้การบ้านไว้ เมื่อเห็นกู้หนิงอันออกไปด้วยความตื่นตระหนก กู้เสี่ยวหวานก็ครุ่นคิด

ตั้งแต่ย้ายมาที่สวนหลี่ กู้หนิงอันกลับมาสองครั้งแล้ว เขาดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความกังวล แต่ไม่รู้ว่าทำไม

กู้เสี่ยวหวานตัดสินใจสังเกตต่อไปอีกสองสามวันแล้วเอ่ยถามเขาอย่างระมัดระวัง

อย่างไรก็ตาม กู้หนิงผิงมักจะอยู่ในบ้าน มองดูพี่ชายและพี่สาวของเขาที่อยู่ข้างนอกเป็นครั้งคราว

กู้หนิงอันหลบสายตาของเขา

ท่าทางที่ครุ่นคิดและงงงวยของกู้เสี่ยวหวาน ไม่ได้หนีหายไปจากสายตาของเขา

พี่สาวเป็นคนฉลาดและอ่อนไหว ถ้ากู้หนิงอันยังเป็นเช่นนี้กับฉินเย่จืออีก เกรงว่าไม่เกินสองวันพี่สาวก็จะมองออก

หากถึงเวลานั้น กู้หนิงอันกลัวว่าอาจารย์ของเขาจะมีผลกระทบอะไรกับชื่อเสียงของพี่สาว ถ้าพี่สาวรู้…

พี่สาวเป็นคนที่ให้ความสำคัญกับความรู้สึกเป็นอย่างมาก ซึ่งสามารถมองเห็นได้จากท่าทีก่อนหน้าของนางที่มีต่อฉินเย่จือ และท่าทีในปัจจุบันของนางที่มีต่อฉินเย่จือ

ในอดีตฉินเย่จือมักจะระมัดระวังและเหินห่าง แต่ตอนนี้?

ความไว้ใจ ความผูกพัน

นั่นเป็นเพราะมีประสบการณ์มากมายร่วมกันและค่อย ๆ เพิ่มขึ้น!

พี่สาวมีความไว้วางใจต่อฉินเย่จืออย่างมาก รวมถึงกู้หนิงผิงที่มีต่อฉินเย่จือ นี่ไม่ใช่สิ่งที่เกิดขึ้นได้ในชั่วข้ามคืน และคำหวานหนึ่งหรือสองคำก็ไม่สามารถทำให้มันเกิดขึ้นได้

นี่คือความไว้วางใจและความผูกพันกับเขาจากก้นบึ้งของหัวใจ เมื่อคนอื่นแลกชีวิตเพื่อความสงบสุขของตนเอง

กู้หนิงผิงไม่ได้คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาเดินออกจากบ้านอย่างรวดเร็วและระมัดระวัง รีบไปที่ห้องของกู้หนิงอัน และหยุดกู้หนิงอันก่อนที่เขาจะเข้าไปในห้อง

เมื่อเห็นกู้หนิงผิงขวางทางและไม่ให้เขาเข้าไปในห้อง กู้หนิงอันที่อารมณ์เสียอยู่แล้วก็อารมณ์เสียมากขึ้นไปอีก

“เจ้ากำลังทำอะไร? กู้หนิงผิง ออกไปให้พ้นทาง!” กู้หนิงอันคำราม

“ท่านพี่ไม่สบาย ข้าไม่อยากทะเลาะกับเจ้าที่นี่ ไปคุยกันที่อื่นเถอะ!” กู้หนิงผิงลดเสียงของเขาและดึงกู้หนิงอันออกจากห้องไป

ไปสู่ที่เปลี่ยว

กู้หนิงอันเป็นคนแรกที่เริ่มพูด แต่เขาขอร้องอย่างขมขื่น “หนิงผิง ข้าหวังดีต่อท่านพี่ หากนางอยู่กับฉินเย่จือตลอดเวลา มันจะทำลายชื่อเสียงของนาง!”

“อาจารย์ดีกับเรามาก ทำไมท่านถึงต้องขับไล่เขาออกไป?” กู้หนิงผิงกล่าวโดยไม่แสดงอาการอ่อนแอ เมื่อเขาคิดถึงเรื่องที่กู้หนิงอันเพิ่งอยากท่านพี่ไปอยู่ที่หอหนังสืออวี้ เห็นได้ชัดว่านี่เป็นการไล่ฉินเย่จือออกไปทางอ้อม

“ข้าไม่ได้ไล่เขาไป ข้าแค่อยากให้เขารู้ว่าผู้ชายและผู้หญิงไม่สามารถแตะเนื้อต้องตัวกันได้ ผู้ชายและผู้หญิงไม่สามารถทำเช่นนี้ได้” กู้หนิงอันโต้กลับ

“ชายหญิงไม่สามารถทำเช่นนั้นได้อย่างนั้นหรือ? เหอะ ๆ…” กู้หนิงผิงดูเหมือนจะได้ยินเรื่องตลก

“หากตามที่ท่านว่า ชายและหญิงไม่สามารถทำเช่นนั้นได้ ตอนที่ท่านพี่ถูกหมาป่ารุมล้อม อาจารย์ก็ไม่ควรช่วยท่านพี่และปล่อยให้ท่านพี่ถูกหมาป่ากินไปอย่างนั้นหรือ? ตอนที่ท่านพี่ถูกมัดไว้กับเสาและถูกเผา อาจารย์ก็ไม่ควรรีบเข้าไปช่วยและปล่อยให้ท่านพี่ถูกไฟคลอกตายใช่หรือไม่? ตอนที่ท่านพี่ถูกลักพาตัวไปที่หมู่บ้านเหมย อาจารย์ก็ควรรออยู่เฉย ๆ เหมือนเรา จากนั้นก็ปล่อยให้ท่านพี่มีจุดจบลงเหมือนกับกุ้ยตงเหมยอย่างนั้นหรือ?”

กู้หนิงผิงกัดฟันและเอ่ยออกมา “ตอนที่อาจารย์พยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยท่านพี่ ท่านอยู่ที่ไหนและข้าอยู่ที่ไหน? พี่หนิงอัน ท่านอยู่ที่สำนักศึกษาในตอนที่อาจารย์กำลังต่อสู้กับหมาป่า ตอนที่อาจารย์ช่วยท่านพี่จากกองไฟ ท่านก็อยู่ในสำนักศึกษา และตอนที่อาจารย์ช่วยท่านพี่จากการลักพาตัว ท่านก็ยังอยู่ในสำนักศึกษา พี่หนิงอัน ท่านเรียนหนังสืออย่างเสียเปล่าหรือไม่? นี่คือหนังสือปราชญ์ที่ท่านเรียนอย่างนั้นหรือ? ปากของท่านเต็มไปด้วยความไม่ละอาย ท่านช่างเนรคุณเสียจริง!”