บทที่ 749 ทุกคนช่วยกันทำความสะอาด

บทที่ 749 ทุกคนช่วยกันทำความสะอาด

ครั้นเห็นท่าทางยินดีของหลิวเทียนฉือ เสี่ยวเถาก็รู้ทันทีว่าคุณหนูรู้จุดประสงค์ของสตรีผู้นั้น

แน่นอนว่า หลิวเทียนฉือหยิบชาตรงหน้านาง ก่อนยกฝาถ้วยขึ้นจิบอย่างสง่างาม จากนั้นพูดเบา ๆ ว่า “ส่งข้อความไปแทนข้า ข้าจะเชิญกู้ซินเถาไปงานเลี้ยงที่ร้านจิ่นฝูพรุ่งนี้!”

“เจ้าค่ะ ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะคุณหนู ข้าจะจัดการทันที!” เมื่อเห็นหลิวเทียนฉือยิ้มได้ในที่สุด เสี่ยวเถาก็วิ่งออกไปอย่างรวดเร็วยิ่งกว่ากระต่าย

ที่งานเลี้ยงขึ้นบ้านใหม่ของกู้เสี่ยวหวาน ทุกคนกินกันจนพอใจ โดยเฉพาะอาจารย์หลิน นี่เป็นครั้งแรกที่เขาได้ยินว่ามีห้องน้ำด้วย เนื่องจากนี่เป็นครั้งแรกที่เขาทำ เขาจึงสร้างอย่างระมัดระวัง ซึ่งกู้เสี่ยวหวานก็พอใจมาก

ช่างหายากนักที่ช่างฝีมือที่นี่จะสร้างห้องน้ำที่นางพอใจได้

ไม่น่าแปลกใจที่ว่ากันว่า คนสมัยก่อนฉลาดและฉลาดมากจริง ๆ พวกเขาไม่เคยเห็นมาก่อน แต่พวกเขาสามารถสร้างมันได้เพียงอาศัยคำอธิบายของกู้เสี่ยวหวาน ภูมิปัญญาแบบนี้น่าชื่นชมจริง ๆ!

ทุกคนกินอย่างมีความสุข เมื่อเห็นว่าไม่มีอะไรทำแล้ว พวกเขาทั้งหมดบอกลากู้เสี่ยวหวานและจากไป

แต่พวกผู้หญิงเหล่านั้นไม่ได้จากไป พวกนางทั้งหมดอยู่เพื่อช่วยกู้เสี่ยวหวานเก็บข้าวของ

ภายใต้การนำของแม่ครัวฝึกหัดสองคน ผู้หญิงเหล่านี้ล้างจานและกวาดพื้นกัน กู้เสี่ยวหวานก็ไม่ได้ว่าง นางเดินไปเก็บจานอาหาร

ในครั้งนี้ อาหารบนโต๊ะส่วนใหญ่ถูกกินไปและไม่เหลืออะไรเลย แม้ว่าจะมีเศษเหลืออยู่บ้าง กู้เสี่ยวหวานก็เทมันทิ้งไป

หลังจากจัดแจงเก็บจานทั้งหมดแล้ว นางก็เอาไปให้พวกผู้หญิงล้าง โดยหลังจากทำความสะอาดแล้ว พวกนางก็ใส่ไว้ในรถม้าของร้านจิ่นฝู

หม้อ ชาม จาน และตะเกียบเหล่านี้ล้วนยืมมาจากร้านจิ่นฝู

ฮูหยินสวีและสวีเซียนหลินกลับไปก่อนแล้ว เพราะพวกเขายังมีสิ่งที่ต้องทำในสำนักศึกษา ทางสวีเฉิงเจ๋อตั้งใจอยู่ที่นี่ เพราะต้องการใช้เวลากับกู้เสี่ยวหวานให้มากขึ้น

เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังยุ่ง สวีเฉิงเจ๋อก็รู้สึกอายที่จะอยู่เฉย ๆ ดังนั้นเขาจึงรีบหยิบไม้กวาดและต้องการกวาดพื้น

สวีเฉิงเจ๋อผู้นี้ถือหนังสืออยู่เสมอ กู้เสี่ยวหวานไม่เคยเห็นเขาถือไม้กวาด นางรู้สึกอายเล็กน้อยและรีบไปขวางข้างหน้าเพื่อคว้าไม้กวาดในมือของสวีเฉิงเจ๋อ

เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานต้องการคว้าไม้กวาดในมือของตนไป สวีเฉิงเจ๋อก็ไม่เห็นด้วยไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เขาพูดด้วยความลำบากใจ “เสี่ยวหวาน ไปทำงานของเจ้าเถอะ ข้าจะทำเอง!”

เขาเป็นผู้ใหญ่ที่อายุสิบเก้าปีแล้ว ซึ่งเขาสามารถทำสิ่งที่แม้แต่กู้หนิงอันกับกู้หนิงผิงก็ยังทำได้อย่างราบรื่น

เมื่อเห็นสวีเฉิงเจ๋อยืนกราน กู้เสี่ยวหวานก็ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากยอมแพ้ บอกให้เขาระวัง จากนั้นก็ไปทำงานของนางเอง

ฟืนที่ถูกเผามานานไฟก็ยิ่งแรง ซึ่งมือทุกคนก็ยุ่งกับเรื่องต่าง ๆ ราวสองเค่อต่อ ลานในบ้านก็ได้รับการทำความสะอาดจนหมด

หม้อ กระทะ และสิ่งอื่น ๆ ที่คล้ายกันทั้งหมดถูกบรรทุกเข้าไปในรถม้า รวมทั้งโต๊ะและเก้าอี้บางส่วน

ลานบ้านซึ่งดูแออัดไปหน่อยเมื่อครู่ ยามนี้กลับมาว่างเปล่าแล้ว เมื่อกู้เสี่ยวหวานเห็นว่าลานบ้านได้รับการทำความสะอาดแล้ว หัวใจของนางก็สดใสขึ้น

เมื่อเห็นว่าพวกผู้หญิงเก็บข้าวของเรียบร้อยแล้วและกำลังจะกลับบ้าน กู้เสี่ยวหวานก็ดึงพวกนางไว้ ก่อนนำอาหารที่เหลือเก็บไว้มาให้พวกเขา

เช่น ลูกชิ้นทอดหรืออะไรบางอย่าง

ลูกชิ้นนี้เต็มไปด้วยเนื้อสัตว์ ทั้งกู้เสี่ยวหวานเต็มใจที่ใส่ส่วนผสมเต็มที่

เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานแบ่งลูกชิ้นที่เหลือทั้งหมดให้เท่า ๆ กัน บรรดาสะใภ้เหล่านั้นก็เขินอายเล็กน้อย “แม่นางกู้ เจ้ากำลังทำอะไร พวกเรารับสิ่งนี้ไม่ได้!”

กู้เสี่ยวหวานยังคงคะยั้นคะยอให้พวกนางนำมันกลับไป

ถ้าเมื่อครู่นี้พวกนางไม่ช่วยกันทำความสะอาด กู้เสี่ยวหวานก็ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลานานแค่ไหนในการทำความสะอาดจนเสร็จ

“ลูก ๆ ของทุกคนต้องชอบกินอาหารนี้ ดังนั้นทุกคนควรรับมันไปเร็ว ๆ แล้วเอากลับบ้านไปให้พวกเด็ก ๆ…” กู้เสี่ยวหวานพูดด้วยรอยยิ้ม จากนั้นก็หยิบขนมถุงเล็ก ๆ ให้ แล้วขอให้พวกนางนำกลับบ้านไป

เมื่อได้ยินว่ากู้เสี่ยวหวานบอกให้พวกนางนำมันกลับไปให้ลูก ๆ ภรรยาเหล่านั้นก็ไม่ปฏิเสธ เมื่อคิดว่าของที่พวกนางกินนั้นอร่อยมาก แต่เด็ก ๆ ในครอบครัวยังไม่เคยกิน ดังนั้นพวกนางทั้งหมดจึงยอมรับมันไป

พวกนางกล่าวคำอำลากับกู้เสี่ยวหวานด้วยความขอบคุณ แต่ละคนก็เดินกลับไปที่บ้านอย่างรวดเร็ว

พวกนางนึกถึงหน้าตาที่เหมือนแมวของลูก ๆ ที่กระโดดโลดเต้นด้วยความดีใจยามเห็นลูกชิ้นและขนมอร่อย ๆ

ลูกชิ้นไม่ได้มีตลอด ส่วนขนมอบนั้นมีแค่เฉพาะช่วงปีใหม่ที่พวกนางอาจซื้อมาเล็กน้อยเพื่อสนองความอยากของเด็ก ๆ ได้ คราวนี้ดีเลย มีถุงเล็ก ๆ ให้พวกเด็ก ๆ ได้สนองความอยากเมื่อกลับถึงบ้าน!

บรรดาสะใภ้จากไปอย่างมีความสุข เช่นเดียวกับแม่ครัวที่ช่วยทำอาหารจากร้านจิ่นฝู

ในลานยามนี้เหลืออยู่เพียงพวกบ้านกู้เสี่ยวหวานสี่คนกับ ฉินเย่จือ สวีเฉิงเจ๋อ อาโม่ และเสี่ยวลู่จือ

เมื่อเห็นว่าลานด้านนอกได้รับการชำระล้างให้สะอาด และเห็นว่าบ้านนี้เป็นของนางเอง กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกตื่นเต้นมาก

นางได้ยินหลี่ฝานพูดว่าอีกไม่กี่วันจะมีคนมาที่บ้านเพื่อวัดขนาดของเครื่องเรือน เครื่องเรือนพวกนี้ยังทำได้เร็วมากอีกด้วย โดยน่าจะเสร็จภายในหนึ่งเดือนหรือหนึ่งเดือนกว่า

นั่นหมายความว่า หลังจากผ่านไปหนึ่งเดือนก็สามารถย้ายเข้ามาอยู่ได้ทันที

โกดังที่เชิงเขาถูกสร้างขึ้น และอีกราว ๆ เจ็ดหรือแปดวัน การเก็บเกี่ยวในฤดูใบไม้ร่วงก็จะเริ่มขึ้น

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกตื่นเต้นมาก นางดึงพี่น้องมาร่วมถกแนวคิดของตัวเองเกี่ยวกับเรื่องในลาน!

“มาปลูกดอกไม้ พืชผัก และต้นไม้กันเถอะ เมื่อฤดูใบไม้ผลิมาถึง พวกเราจะได้กลิ่นหอมของดอกไม้ เมื่อฤดูร้อนมาถึง พวกเราก็จะได้เพลิดเพลินกับร่มเงาใต้ต้นไม้ ข้าว่าเราควรปลูกต้นกุ้ยฮวาที่มีกลิ่นหอมดีกว่า ไม่เพียงแต่สี่ฤดูในฉางชิงเท่านั้น ในช่วงเทศกาลไหว้พระจันทร์ พวกเรายังสามารถได้สูดดมกลิ่นหอมของกุ้ยฮวา เรายังสามารถชงน้ำผึ้งกุ้ยฮวา ทำชากุ้ยฮวา และทำสุรากุ้ยฮวาได้อีกด้วย…” กู้เสี่ยวหวานตื่นเต้นมากและกล่าวแผนการทั้งหมดในใจของนางออกมา

“และที่นี่ พวกเรามาปลูกองุ่นสักสองสามต้น ในเวลานั้นพวกเราจะสร้างร้านองุ่นที่นี่ และเราจะวางชุดโต๊ะและเก้าอี้ไว้ใต้ร้านองุ่น ในเวลานั้นเมื่อฤดูร้อนมาถึง พวกเรายังสามารถนั่งอยู่ใต้ร้านองุ่นเพื่อเพลิดเพลินกับอากาศเย็น ๆ ถ้าหากอยากกินองุ่นก็ยกมือขึ้นแล้วเด็ดมัน!” ดวงตาที่ตื่นเต้นของกู้เสี่ยวหวานเปล่งประกายแวววาว

เมื่อกู้เสี่ยวหวานบอกว่าต้องการที่จะปลูกองุ่น สวีเฉิงเจ๋อก็รู้สึกดีใจมาก ในขณะที่เขากำลังจะบอกว่าเขากำลังจะรับผิดชอบการปลูกองุ่นเองก็เห็นกู้เสี่ยวหวานจับมือฉินเย่จืออย่างตื่นเต้นและพูดอย่างออดอ้อนว่า “พี่เย่จือ ทุกคนต้องพึ่งเจ้าแล้ว!”