บทที่ 517 ผึ่งเสื้อผ้าให้แห้ง

บทที่ 517 ผึ่งเสื้อผ้าให้แห้ง

“ได้แล้ว เสี่ยวหวาน ถอดเสื้อผ้าชั้นนอกที่เปียกออก แล้วข้าจะช่วยผึ่งให้แห้ง ส่วนเจ้าไปนั่งข้างกองไฟแล้วผึ่งเสื้อผ้าข้างในให้แห้ง”

“แล้วเจ้าล่ะ เสื้อผ้าของเจ้าก็เปียก!” เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินว่าฉินเย่จือจะช่วยนางผึ่งเสื้อผ้า พลันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย เสื้อผ้าของนางเปียกจนแนบกับเนื้อ แต่เสื้อผ้าทั้งหมดของเขาก็เปียกเช่นกัน

“ไม่เป็นไร ข้าเป็นผู้ชาย ดังนั้นข้าเลยดีกว่าเจ้ามาก ดูสิ ริมฝีปากของเจ้าขาวซีดแล้ว เร็วเข้า!” หลังจากที่ฉินเย่จือพูดจบ เขากระตุ้นให้กู้เสี่ยวหวานถอดเสื้อคลุมออกโดยที่เขาหันหลังให้อย่างรวดเร็ว

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกตื่นเต้นมาก และถอดเสื้อผ้าชั้นนอกออก

จนกระทั่งนางพูดว่าเสร็จแล้ว ฉินเย่จือก็หันกลับมา เอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้า สะบัดเล็กน้อย และผิงไฟอย่างระมัดระวัง

ภายใต้แสงไฟ ร่างกายของกู้เสี่ยวหวานค่อย ๆ อบอุ่นขึ้น

ข้างนอกมีพายุโหมกระหน่ำ แต่ข้างในกลับอบอุ่นราวกับในฤดูใบไม้ผลิ

มีสายใยแห่งความอบอุ่นไหลวน

ในที่สุดเสื้อผ้าของกู้เสี่ยวหวานก็แห้งสนิท และหลังจากสวมเสื้อคลุมแล้ว นางก็สั่งให้ฉินเย่จือถอดเสื้อผ้าออก

ฉินเย่จือเดินไปรอบ ๆ ถ้ำแล้วพูดว่า “ฟืนในถ้ำนี้กำลังจะหมด ดูจากอากาศแล้ว ไม่รู้ว่าฝนจะตกอีกนานแค่ไหน ถ้าตกทั้งคืน ฟืนคงไม่พอแน่ ข้าจะไปหาฟืน”

“ฝนตกหนักมากขนาดนี้ ฟืนข้างนอกเปียกหมดแล้ว จะเผาได้อย่างไร!” กู้เสี่ยวหวานยืนขึ้นและบีบเสื้อคลุมของฉินเย่จือ เสื้อคลุมยังเปียกอยู่แม้ว่าจะไม่มีหยดน้ำ แต่เขาก็ยังสวมเสื้อผ้าที่เปียกเหล่านี้ในฤดูใบไม้ผลิ หากเป็นหวัด…

ฉินเย่จือรู้สึกไม่สบายเมื่อสองสามวันก่อนนี่!

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกกังวลเล็กน้อยในใจ ดังนั้นนางจึงรีบจับมือฉินเย่จือและพูดอย่างทุกข์ใจ “พี่ใหญ่ฉิน ถอดเสื้อผ้าที่เปียกออกเถอะ วันนี้อากาศยังหนาวอยู่ ถ้าเกิดเป็นหวัดขึ้นมาอีกล่ะ!”

เดิมทีฉินเย่จืออยากจะบอกว่าไม่เป็นไร แต่เมื่อเห็นใบหน้าที่กังวลของกู้เสี่ยวหวาน เขาทั้งมีความสุขและซาบซึ้งใจ

ลูกแมวตัวนี้รู้สึกเป็นห่วงตนเอง

ฉินเย่จือกลัวว่าลูกแมวตัวนี้จะกังวล เขาจึงรีบถอดเสื้อผ้าเปียกโชกบนร่างกายออก กู้เสี่ยวหวานจับมือฉินเย่จือ เขาอ้าปากด้วยความประหลาดใจแล้วยิ้มออกมา

ในทางกลับกัน เขาจับมือน้อย ๆ ของกู้เสี่ยวหวานไว้ในฝ่ามือแน่น คืนนี้กู้เสี่ยวหวานและฉินเย่จือทั้งกอด ทั้งจับ และขี่หลังกัน ระหว่างคนทั้งสอง เนื่องจากพายุฝน ความสัมพันธ์ระหว่างคนทั้งสองจึงดูสนิทสนมกันมากกว่าแต่ก่อน

ฉินเย่จือเดินตามกู้เสี่ยวหวานมาที่กองไฟ ครั้นมาถึงกองไฟแล้วยังมีไม้แห้งอยู่ข้างกองไฟ และคาดว่าน่าจะอยู่ต่อไปได้สักพัก อย่างไรก็ตาม ไม่รู้ว่าพายุข้างนอกจะนานแค่ไหน ถ้าไฟดับและทั้งสองคนติดอยู่ในถ้ำนี้อีกครั้ง ตัวฉินเย่จือเองคงไม่เป็นไร แต่เกรงว่ากู้เสี่ยวหวานจะไม่สามารถทนได้

อย่างไรก็ตาม ตอนนี้ดูเหมือนว่ากู้เสี่ยวหวานจะไม่มีวันปล่อยให้ตนเองออกไปท่ามกลางพายุลมฝน นางพูดไม่ผิดเลยแม้แต่น้อย ฝนตกหนักเช่นนี้ จะไม่มีไม้แห้งอยู่ข้างนอกอย่างแน่นอน แม้ว่าจะหยิบขึ้นมา มันก็ไร้ประโยชน์!

ฉินเย่จือรู้สึกอุ่นใจ ถ้ามันไม่ได้จริง ๆ พวกเขาทั้งสองก็สามารถกอดกันเพื่อให้ร่างกายอบอุ่น

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ ฉินเย่จือก็มองไปที่กู้เสี่ยวหวานที่กำลังผิงเสื้อผ้าของตนกับกองไฟให้แห้ง ใบหน้าของเขาร้อนผ่าวขึ้นมา

“เฮ้ เจ้าเป็นอะไรไป? ทำไมถึงหน้าแดงเช่นนั้น?” กู้เสี่ยวหวานเพิ่งเงยหน้าขึ้นและเห็นหน้าของฉินเย่จือ ใบหน้าของเขาแดงถึงใบหู

“โอ้ อาจเป็นเพราะอุ่นเกินไป ทั้งตัวเลยร้อนขึ้นมา!” ฉินเย่จือกล่าวขึ้นและหัวเราะออกมา

กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าตอบรับ การเคลื่อนไหวของมือนางไม่ได้หยุดลง และผิงเสื้อผ้ากับไอร้อนจากกองไฟอย่างจริงจัง

เมื่อเสื้อผ้าในมือของนางแห้งสนิท หากกู้เสี่ยวหวานยังไม่แน่ใจ จึงลองเอาเสื้อผ้านบแก้ม เมื่อรู้สึกว่ามันแห้งสนิทแล้ว ดังนั้นจึงมอบมันให้ฉินเย่จือ “เสื้อผ้าของเจ้าแห้งแล้ว”

ฉินเย่จือตกใจกับการกระทำโดยไม่ได้ตั้งใจของกู้เสี่ยวหวาน

มันเป็นเพียงท่าทางเล็กน้อยที่ไม่เด่น แต่ในมุมมองของฉินเย่จือ มันอบอุ่นมาก

เสื้อผ้าของเขาเองเคยให้คนในบ้านซักอย่างสะอาดอยู่เสมอ จากนั้นก็พับเก็บอย่างเรียบร้อย อบด้วยเครื่องหอม และจัดวางในตู้อย่างเรียบร้อย เขาไม่เคยรู้เลยว่าหากเป็นคนที่อยู่ในใจถือไว้แล้วมันจะงดงามเช่นนี้

ความอบอุ่นที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนเติมเต็มความรู้สึกของฉินเย่จือ เขาไม่ได้ตื่นเต้น แต่กลับเป็นความอบอุ่นและความหวานที่เขาไม่เคยมีมาก่อน

ในช่วงสิบหกปีที่ผ่านมา นับตั้งแต่วันที่เขามาที่หมู่บ้านอู๋ซี เขาไม่เคยมีวันใดที่จะไม่เพลิดเพลินไปกับช่วงเวลาแห่งความอบอุ่นและความหอมหวานเช่นนี้ ทั้งหมดนี้เป็นกู้เสี่ยวหวานที่มอบให้เขา ความสุข ความหอมหวาน และความปีติทั้งหมดของเขาดูเหมือนจะได้รับหลังจากรู้จักกับกู้เสี่ยวหวาน ทั้งหมดนี้ล้วนเป็นกู้เสี่ยวหวานที่คอยมอบให้เขาทีละนิด!

ฉินเย่จือเหลือบมองกู้เสี่ยวหวานด้วยความหลงใหล

ลูกแมวตัวนี้เห็นได้ชัดว่าเป็นเด็ก แต่กลับมีแรงดึงดูดที่ไม่อาจต้านทานได้ และดึงดูดตนเองเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ ยิ่งเข้าใกล้ ยิ่งน่าชื่นชมจากร่างเล็กนี้ ไม่เพียงแต่น่าชื่นชมเท่านั้น แต่ยังกระตือรือร้นและปรารถนาที่จะสำรวจตลอดเวลา

กู้เสี่ยวหวานช่วยฉินเย่จือผิงเสื้อผ้ากับไอร้อนจากกองไฟแล้วนั่งข้าง ๆ จ้องมองที่แสงไฟด้วยความรู้สึกกังวลเล็กน้อย

ข้างนอกฝนตกหนักขนาดนี้ กู้หนิงผิงและกู้เสี่ยวอี้จะกลัวหรือไม่!

“เจ้ากำลังคิดถึงหนิงผิงและสี่ยวอี้อยู่หรือเปล่า?” ฉินเย่จือเห็นความกังวลในแววตาของกู้เสี่ยวหวาน และรีบปลอยโยน “เด็กเหล่านั้นโตแล้ว เจ้าไม่ต้องห่วง พวกเขาจะดูแลตัวเองดี ๆ ได้แน่!”

กู้เสี่ยวหวานพยักหน้า นางไม่ได้กลัวเรื่องนี้ แต่นางกลัวว่ากู้หนิงผิงจะรีบเข้าไปในป่าอย่างหุนหันพลันแล่น

กู้เสี่ยวหวานค่อนข้างคุ้นเคยกับป่าแห่งนี้ แต่กู้หนิงผิงแตกต่างออกไป

เขาไม่ค่อยมาที่ภูเขา และทุกครั้งที่เขามา เขาจะตามเครื่องหมายของกู้เสี่ยวหวานไป