บทที่ 471 บังคับให้ซินเถาสาบาน

บทที่ 471 บังคับให้ซินเถาสาบาน

กู้ซินเถาคลานไปข้างหน้าเพื่อกอดขาของกู้เสี่ยวหวาน พลางร้องไห้อ้อนวอนอย่างขมขื่น “เสี่ยวหวาน ข้าผิดไปแล้ว พี่สาวคนนี้ผิดไปแล้ว คราวนี้เจ้าให้อภัยข้าสักครั้งเถอะ ให้อภัยข้าสักครั้ง! ข้าจะทำตามในทุกสิ่งที่เจ้าพูด ข้าจะทำตามในทุกสิ่งที่เจ้าพูด! ขอแค่เจ้าไม่พูดออกไป แค่เจ้าไม่พูดออกไป!”

กู้ซินเถาร้องไห้ด้วยความเศร้าโศก กู้เสี่ยวหวานราวกับกำลังดูตัวตลกกระโดดบนคาน เมื่อเห็นกู้ซินเถาร้องไห้ราวกับลูกสาลี่ต้องหยาดฝน ไม่ต้องพูดถึงว่านางตื่นเต้นแค่ไหน

กู้ซินเถาผู้นี้ ดูก็รู้ว่านางหวาดกลัว

ถ้าเจ้าสนใจชื่อเสียงของตัวเองมาก แล้วเจ้าจะวิ่งไล่ตามผู้ชายมาทั้งวันทำไม!

ถ้าเสียใจแล้วทำไมถึงทำเช่นนั้นตั้งแต่แรก!

กู้เสี่ยวหวานสูดลมหายใจอย่างเย็นชาในใจและพูดกับกู้ซินเถา “พี่ซินเถา ท่านพูดจริงหรือไม่?”

เมื่อกู้ซินเถาได้ยินกู้เสี่ยวหวานเอ่ยถามตนเอง นางก็พยักหน้าครั้งแล้วครั้งเล่า “อืม จริง จริง! ข้าสัญญา ไม่ว่าเจ้าจะพูดอะไร ข้าจะทำตาม!”

กู้เสี่ยวหวานคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ได้ ถ้าท่านรู้สึกว่าตัวเองผิดจริง ๆ และในเมื่อเรามีความเกี่ยวข้องกันทางสายเลือด ถ้าท่านยอมรับว่าท่านคิดผิด ข้าก็จะไม่พูดเรื่องนี้ออกไป”

เมื่อกู้ซินเถาได้ยินสิ่งนี้ ใบหน้าของนางก็ดีใจมาก แค่ต้องขอโทษก็จบแล้ว

กู้ซินเถาได้ยินและพยักหน้าอย่างรวดเร็ว “เอาล่ะ เสี่ยวหวาน ข้าขอโทษ ข้าขอโทษ”

เมื่อเห็นท่าทางหวาดกลัวของกู้ซินเถา กู้เสี่ยวหวานก็จ้องเขม็งและพูดอย่างเย็นชาว่า “ในอนาคต ขออย่าให้ข้าได้ยินข่าวลือที่เป็นความจริงเพียงครึ่งเดียวอีก มิฉะนั้น ข้าจะไม่คิดว่าท่านเป็นลูกพี่ลูกน้องของข้าอีกต่อไป!”

หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงที่อยู่ด้านข้างหลับตาลง คิดในใจ สาวน้อยผู้นี้จะเคารพผู้อาวุโสเมื่อใดกัน

กู้ซินเถาพูดอย่างรวดเร็ว “ไม่ ไม่ เสี่ยวหวาน ไม่ต้องกังวล ข้าจะไม่พูดจาไร้สาระอันใดอีก”

“และ…” ก่อนที่คำพูดของกู้เสี่ยวหวานจะจบลง หัวใจของกู้ซินเถาก็เต้นแรงอีกครั้ง “อะไรอีก?”

กู้เสี่ยวหวานชี้ไปที่ฉินเย่จือซึ่งยืนอยู่ข้างหลังและกล่าวว่า “นี่คือคนในครอบครัวของข้า ต่อจากนี้ไปเจ้าจะไม่ได้รับอนุญาตให้มีความคิดที่บิดเบี้ยวกับเขาอีก!”

ฉินเย่จือเป็นคนของกู้เสี่ยวหวาน และถ้าจะไปหรืออยู่ นางก็จะฟังฉินเย่จือ หากเขาต้องการไป นางจะไม่ขัดขวาง และถ้าเขาไม่อยากไป นางก็จะไม่ไล่

ไม่เหมือนกู้ซินเถาที่จ้องจะสะกดรอยตาม นางใช้ความงดงามและหลอกล่อเขาด้วยเงิน ถ้าเป็นคนธรรมดา เกรงว่าเขาจะปลดอาวุธและยอมแต่โดยดีไปแล้ว แต่ฉินเย่จือไม่ใช่คนธรรมดา เขาสามารถต้านทานการล่อลวงได้ กู้เสี่ยวหวานรู้สึกว่านางไม่ได้มองคนผิด

กู้ซินเถาเหลือบมองกู้เสี่ยวหวานด้วยดวงตาเบิกกว้าง ดวงตาคู่นั้นดูจะมีความพัวพันและความเกลียดชัง เมื่อเห็นว่านางไม่พูด กู้เสี่ยวหวานก็หันกลับมา ยกเท้าขึ้น และกำลังจะเดินกลับ ขณะที่นางเดินก็พูดว่า “พรุ่งนี้ไปร้านซุ่นซินกันเถอะ!”

ฉินเย่จือพยักหน้าตอบรับ เมื่อเห็นว่าทั้งสองคนกำลังจะออกไปอีกครั้ง กู้ซินเถาก็รีบตะโกนออกไป “เสี่ยวหวาน เสี่ยวหวาน ตกลง ข้าจะไม่ทำอย่างแน่นอน”

กู้เสี่ยวหวานหันกลับมาอีกครั้ง เมื่อเห็นรูปลักษณ์ของกู้ซินเถาก็ยิ้มอ่อนให้ “จริงหรือ? พี่ซินเถา ท่านจะไม่ทำเช่นนั้นอีกแล้วใช่หรือไม่? แต่จะให้พูดอย่างไรดีล่ะ ท่านควรให้สัญญากับข้าด้วย เพราะข้าก็เป็นกังวลอยู่เล็กน้อย!”

ใบหน้าของกู้ซินเถามืดมนลงอีกครั้ง และสีหน้าของนางดูลำบากใจ นางรู้สึกหมดหนทาง และมีความเกลียดชังที่จะฉีกกู้เสี่ยวหวานให้เป็นชิ้น ๆ

เพียงแค่กู้เสี่ยวหวานบังคับและหลอกล่อ ถ้านางไม่สัญญาในวันนี้ เกรงว่า…

กู้ซินเถาหมดหนทาง ดังนั้นนางจึงทำได้เพียงก้มศีรษะลงและพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ข้า… ข้าสาบานว่าจากนี้ไป… ข้าจะไม่ทำอีกแล้ว”

กู้เสี่ยวหวานกอดอกและมองไปที่กู้ซินเถาที่พูดเสียงอ่อนราวกับยุง “เจ้าจะไม่ทำอะไรนะ?”

“ไม่… ข้าจะไม่ล่อลวงพี่ใหญ่ฉิน!”

“ฉินอะไร!” ดวงตาของกู้เสี่ยวหวานมืดลงทันที เปล่งรัศมีที่ดุร้าย

กู้ซินเถาตกใจ นางรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายที่กดขี่มาจากคนตรงหน้าของนาง

“พี่ฉิน…” กู้ซินเถาพูดอีกครั้ง

“ฉินอะไร!” กู้เสี่ยวหวานพ่นลมอีกครั้ง คำพูดของกู้ซินเถาติดอยู่ในลำคอของนาง

กู้ซินเถาพูดไม่ออก นางเงยหน้าขึ้น ความโกรธฉายชัดในดวงตา และเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า

อย่างไรก็ตาม กู้เสี่ยวหวานไม่กลัวและยังคงจ้องที่กู้ซินเถาอย่างดุดันรอให้นางพูดจนจบ

ดวงตาของกู้ซินเถาเจ็บและรัศมีของกู้เสี่ยวหวานแข็งแกร่งกว่าเมื่อก่อน กู้ซินเถาสะดุ้งและถอนสายตาของนางไปแล้วพูดว่า “ฉินเย่จือ…”

สามคำนั้นพลิกไปมาในปากของกู้ซินเถา ราวกับว่ามีกลิ่นหอมอยู่ในปาก

“กู้ซินเถา เจ้าเป็นคนโง่หรือคนพูดติดอ่างกัน รีบพูดต่อกันเร็วเข้า!” กู้เสี่ยวหวานตะโกนอย่างโกรธจัด

ไม่ว่ากู้ซินเถาจะเขินอายแค่ไหนในหัวใจ นางก็ไม่กล้าทำอะไรกับกู้เสี่ยวหวานในขณะนี้!

หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงและเฉาซื่ออยู่ที่นี่ด้วย เมื่อเห็นกู้เสี่ยวหวานก้าวร้าว ความโกรธพุ่งขึ้นสู่หัวใจของกู้ซินเถา นางตะโกนเสียงดัง “ข้ากู้ซินเถา ขอสาบานว่า หลังจากนี้ ข้าจะไม่ไปรบกวนฉินเย่จืออีก หากข้าผิดคำสาบานขอให้ข้ากู้ซินเถาถูกฟ้าผ่าตาย!”

หลังจากที่กู้ซินเถาพูดคำเหล่านี้อย่างชั่วร้าย นางก็มองไปที่กู้เสี่ยวหวานที่กำลังพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่าและคำรามอย่างโกรธเคือง “กู้เสี่ยวหวาน ครั้งนี้เจ้าน่าจะพอใจได้แล้วนะ!”

กู้เสี่ยวหวานพยักหน้าโดยไม่มองที่กู้ซินเถา “พี่ซินเถา ท่านควรจะจำสิ่งที่พูดตอนนี้ให้ขึ้นใจ สวรรค์มีตาและจะไม่ปล่อยท่านไปง่าย ๆ เป็นแน่!”

หลังจากสั่งสอนกู้ซินเถาแล้ว กู้เสี่ยวหวานก็มองไปที่หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงที่กำลังโกรธ แต่ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้และประสานมือ นางกล่าวว่า “หัวหน้าหมู่บ้านเหลียง เรื่องในวันนี้ใครถูกใครผิดก็เห็นได้ชัดเจนอยู่แล้ว”

ใครปล่อยข่าวลือ ใครพูดความจริง หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงแก่แล้ว แต่ไม่ได้หูหนวกหรือตาบอด เขายังมองเห็นและได้ยินชัดเจน

ทั้งหมดนี้ กู้ซินเถาทำตัวเอง จึงไม่สามารถตำหนิคนอื่นได้!

หัวหน้าหมู่บ้านเหลียงเหลือบมองกู้ซินเถาด้วยความรังเกียจและพูดอย่างช่วยไม่ได้ “สาวน้อยซินเถา แม่ของเจ้าเป็นคนมีจรรยาบรรณของผู้หญิงมากที่สุด ทำไมเจ้า… ทำไมเจ้าถึงไม่เรียนรู้จากแม่ของเจ้าบ้างล่ะ! เฮ้อ!…”

คำพูดของหัวหน้าหมู่บ้านเหลียงราวกับใบมีดทิ่มแทงเข้าไปที่หัวใจของกู้ซินเถา