บทที่ 688 หากเจ้าแต่งงานกับข้า

บทที่ 688 หากเจ้าแต่งงานกับข้า

เมื่อสวีเซียนหลินได้ยินว่าลูกชายของเขาหลงรักกู้เสี่ยวหวานก็ตกตะลึงเล็กน้อย แต่ก็ได้สติขึ้นมาไม่นานหลังจากนั้น พลางลูบเคราแล้วยิ้ม “หากนางอายุมากกว่านี้ ข้าคงจะส่งคนไปสู่ของนางแล้ว จะรอช้าอยู่ทำไม!”

“เราทุกคนต่างนึกถึงความรัก ข้าก็ชอบสาวสาวน้อยเสี่ยวหวาน แต่ยังรู้สึกว่านางยังเด็กอยู่!” ฮูหยินสวีกล่าวเคล้ารอยยิ้ม

“อย่างไรก็ตาม ลูกชายของเราหมายตาไว้แล้ว ไม่ว่าจะอายุน้อยแค่ไหน ตอนนี้เราก็ทำได้แค่รอ!” สวีเซียนหลินกล่าวด้วยรอยยิ้ม “เสี่ยวหวานเป็นผู้หญิงที่ดี!”

“ใช่ เดิมทีข้าเคยพูดเป็นนัยไปแล้ว แต่หญิงคนนี้ยังเด็กและไม่รู้อะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย เฮ้อ ผู้หญิงคนนี้อายุน้อยเกินไป หากนางแก่กว่านี้อีกสองสามปี ข้าคงจะเรียกแม่สื่อให้ไปสู่ขอนางแล้ว หากอีกปีหรือสองปีก็คงไหว แต่ตอนนี้เราต้องรออีกสี่ปีกว่านางจะถึงวัยแต่งงาน!” ฮูหยินสวีถอนหายใจอย่างเสียดาย

“อย่ากลัวไปเลย เรารู้แล้วว่าเฉิงเจ๋อกำลังคิดอะไรอยู่ หากรอต่อไปอีกสักหน่อยก็คงไม่มีปัญหา! นอกจากนี้ หากเราเห็นเด็กคนนี้โตขึ้น เด็กคนนี้มีอุปนิสัยแบบไหน เราก็จะได้รู้อย่างละเอียดไม่ใช่หรือ? เมื่อถึงเวลาแต่งงานเข้าครอบครัวของเราจะได้เข้ากันได้มากขึ้น!” สวีเซียนหลินกล่าวด้วยรอยยิ้มราวกับว่าเขานึกถึงฉากที่กู้เสี่ยวหวานแต่งงานเข้าครอบครัวสวี

“อืม นางก็เหมือนลูกสาวของข้า เมื่อถึงเวลาที่นางแต่งงานเข้าครอบครัวของเรา นางก็จะเป็นลูกสะใภ้และลูกสาว มันไม่เลวเลย!” ฮูหยินสวีหัวเราะคิกคัก

นี่คือการแต่งงานกับภรรยาที่มีคุณธรรม กู้เสี่ยวหวานเป็นคนมีคุณธรรม ใจดี และเข้มแข็ง ฮูหยินสวีเฝ้าดูนางเติบโตขึ้นมา ถ้ากู้เสี่ยวหวานแต่งงานเข้าครอบครัวสวีจริง ๆ คงจะดีกว่าผู้หญิงที่นางไม่เคยพบมาก่อนที่ถูกแนะนำมาจากแม่สื่อ!

ยิ่งฮูหยินสวีคิดเกี่ยวกับมันมากเท่าไร นางก็ยิ่งพอใจมากขึ้นเท่านั้น และยิ่งคิดถึงเรื่องนี้มากเท่าไร นางก็ยิ่งสบายใจมากขึ้นเท่านั้น

นางปรบมือทันทีและพูดว่า “ทำไมเราไม่เตรียมสินสอดตอนนี้และจัดการเรื่องแต่งงานก่อน เจ้าคิดว่าอย่างไร?”

สวีเซียนหลินคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วพูดว่า “ไม่ หากเราทำโดยพลการ เกรงว่าเสี่ยวหวานจะต่อต้าน อย่างไรก็ตาม เด็กคนนั้นยังเด็กเกินไปที่จะเข้าใจอะไร!”

ฮูหยินสวีก็คิดเหมือนกัน เรื่องนี้ต้องตกลงกันทั้งสองฝ่าย!

ฮูหยินสวีกล่าวว่า “ไม่เป็นไร รอดูเฉิงเจ๋อ ถ้าเสี่ยวหวานสนใจ เราจะเตรียมของขวัญหมั้นและจัดการเรื่องแต่งงานก่อน”

หลังจากที่สวีเซียนหลินและฮูหยินสวีทำข้อตกลง พวกเขารอให้สวีเฉิงเจ๋อบอกข่าวดีกับพวกเขา

ทางด้านสวีเฉิงเจ๋อ เขาเข้านอนอย่างมีความสุข

หลังจากที่คุยกับมารดาเกี่ยวกับความคิดของเขาก็ไม่คิดว่านางจะเห็นด้วย ตอนแรกคิดว่านางคงไม่เห็นด้วยเพราะว่าเสี่ยวหวานยังเด็ก แต่ไม่คาดคิดว่านางจะชอบเสี่ยวหวานมาก

ตราบใดที่พ่อแม่ของเขาตกลงและไม่บีบบังคับเขา เขาก็จะมีความคิดและพลังทั้งหมดที่จะทำดีกับเสี่ยวหวานได้!

นางยังเด็ก ในอนาคตก็ยังคงมีโอกาส!

เช้าตรู่ของวันรุ่งขึ้น กู้หนิงอันเก็บของและรอฉินเย่จืออยู่หน้าประตู

เมื่อฉินเย่จือเปิดประตูออกมา เขาบังเอิญเห็นกู้หนิงอันที่มีสีหน้าที่รู้สึกผิด ฉินเย่จืออยากรู้อยากเห็นเล็กน้อย แต่เขาก็ยังถามอย่างใจเย็นว่า “มาหาข้ามีอะไรหรือไม่?”

กู้หนิงอันส่ายศีรษะอย่างรวดเร็ว คิดอะไรบางอย่างและพยักหน้าอีกครั้ง อย่างไรก็ตาม สีหน้าเขาดูหงุดหงิด สำนึกผิด ตำหนิตัวเอง และรู้สึกผิด “พี่ใหญ่ฉิน ข้า… ข้าผิดไปแล้ว! ข้าขอโทษ!”

หลังจากพูดอย่างนั้น กู้หนิงอันก็ก้มลงราวกับกำลังขอโทษ

ฉินเย่จือขมวดคิ้วและเข้าใจความหมายของคำพูดของกู้หนิงอัน แต่เขาก็ยังตอบรับอย่างสงบ

ด้วยวิธีนี้ดูเหมือนว่าการยั่วยุครั้งก่อนของกู้หนิงอันจะไม่ได้รับความสนใจเลย

เดิมทีเขาไม่ได้ใส่ใจ คนที่เขาชอบ คนที่เขาต้องการจะแต่งงานด้วย ได้รับการเอาใจใส่เป็นอย่างดีจากหัวใจของเขา

ไม่มีใครสามารถหยุดมันได้

ไม่มีใครสามารถทำลายมันได้

ใบหน้าของฉินเย่จือซีดเซียว และนั่นทำให้กู้หนิงอันอับอายมากยิ่งขึ้น

โค้งคำนับไม่รู้จะพูดอะไร หันหลังเดินออกไปหอหนังสืออวี้

ความรู้สึกผิดภายใต้ความดื้อรั้นนั้นทำให้ ฉินเย่จือยิ้มกว้าง

เมื่อมองไปที่แผ่นหลังของกู้หนิงอัน ดวงตาของฉินเย่จือก็หรี่ลงและมุมปากของเขาก็ยกขึ้นเล็กน้อยราวกับว่ามีเรื่องตลก

ในขณะนี้ กู้เสี่ยวหวานเพิ่งลุกขึ้นและเห็นฉินเย่จือยืนอยู่ที่นั่นด้วยอารมณ์ดีมาก เมื่อกู้เสี่ยวหวานเห็น นางก็รู้สึกอารมณ์ดีมากเช่นกัน นางจึงรีบเดินไปข้างหน้า

แต่กู้เสี่ยวหวานกลับสะดุดบันไดและกรีดร้องออกมา หลังจากที่ฉินเย่จือได้ยินเขาก็รู้สึกประหม่าทันทีและรีบวิ่งไป ก่อนที่กู้เสี่ยวหวานจะล้มลงกับพื้น ฉินเย่จือก็เหยียดมือออกและกอดเอวจากด้านหลังของกู้เสี่ยวหวาน จากนั้นทั้งคู่ก็หมุนรอบเบา ๆ และยืนนิ่ง

กู้เสี่ยวหวานคว้าคอของฉินเย่จือไว้แน่น แต่ยังคงกลัวอยู่เล็กน้อย ใบหน้าของนางก็ซีดด้วยความตกใจ ถ้าไม่ใช่เพราะฉินเย่จือ ตอนนี้นางคงจะล้มลงกับพื้น

ฉินเย่จือก็ดูประหม่ามากเช่นกัน เขาเคาะปลายจมูกของกู้เสี่ยวหวานและพูดอย่างกังวลว่า “เดินระวังหน่อยสิ!”

กู้เสี่ยวหวานขมวดคิ้วและพูดอย่างช่วยไม่ได้ “ไม่ใช่เพราะเจ้ามีความสุขหรอกหรือ ข้าจึงอยากรู้ว่าเจ้ามีความสุขกับอะไรจึงเดินเร็วไปหน่อย!”

เมื่อเห็นท่าทางที่ไม่พอใจของกู้เสี่ยวหวาน และสิ่งที่นางพูด ฉินเย่จือก็หัวเราะอย่างร่าเริงมากกว่าเมื่อก่อน “โอ้ ใช่หรือ? นั่นเป็นความผิดของข้าหรือ”

ฉินเย่จือพูดติดตลก

กู้เสี่ยวหวานอายมากจนแก้มแดงก่ำ ขึ้นหลังเสือแล้ว ไม่สามารถลงได้ เมื่อลงไม่ได้ ดังนั้นนางจึงต้องขี่ต่อไป

“ยิ้มอย่างชั่วร้ายแต่เช้าตรู่ ใครจะรู้ว่าแผนการของเจ้าคืออะไร!” กู้เสี่ยวหวานเพิ่งสังเกตว่านางพิงฉินเย่จือไปทั้งตัวก่อนที่นางจะล้มลง

เมื่อเผชิญหน้ากับกู้เสี่ยวหวานที่โยนลูกหนัง ฉินเย่จือก็รับไปทั้งหมด

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดอะไรบางอย่างที่ทำให้กู้เสี่ยวหวานหน้าแดง “หากเจ้าแต่งงานกับข้า หากในอนาคตข้ามีแผนการอะไร ข้าก็จะบอกเจ้าทั้งหมด เป็นอย่างไร?”

เมื่อกู้เสี่ยวหวานได้ยินสิ่งนี้ นางรีบเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ฉินเย่จือที่พูดกึ่งตลกกึ่งจริงจัง แต่นางก็ไม่สามารถฟื้นคืนสติได้เป็นเวลานาน

เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานยังไม่พูด ฉินเย่จือก็ถามอีกครั้ง “อย่างไร?”

เมื่อถามสองครั้งติดกัน มันไม่ได้ดูเหมือนเรื่องตลก หากแต่มันเป็นเรื่องจริง