บทที่ 839 ฮูหยินจ้าวผู้ขมขื่น

บทที่ 839 ฮูหยินจ้าวผู้ขมขื่น

ไม่ต้องพูดถึงเรื่องพ่อแม่ของนางในชาติที่แล้วบังคับให้นางไปดูตัว นั่นจนปัญญาจริง ๆ ตอนนี้ที่นี่ ใครก็ไม่รู้มาเป็นแม่สื่อ ไม่เพียงรู้สึกหมดหนทางเท่านั้น แต่ยังรู้สึกเบื่อหน่ายอย่างมาก

กู้เสี่ยวหวานระงับความรังเกียจในใจของนางและพูดอย่างหนักแน่น “หญิงชราหลี่ ท่านไม่ต้องพูดแล้ว ไม่ว่าคนคนนั้นจะดีหรือยอดเยี่ยมแค่ไหน ข้าก็ตัดสินใจแล้วและจะไม่เปลี่ยนแปลง ไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่ข้ายังเด็กอยู่ แม้ว่าข้าจะถึงวัยแต่งงาน ข้าก็จะรอเห็นน้องชายและน้องสาวของข้าสร้างครอบครัว แต่งงานกับภรรยาและมีลูกก่อน”

ป้าจางที่อยู่ด้านข้างก็พยายามทำให้เรื่องราบรื่น “แม่นางหลี่ ข้าขอโทษด้วย เสี่ยวหวานและน้อง ๆ สูญเสียพ่อแม่ไป พี่น้องต้องพึ่งพาอาศัยกัน และพี่สาวก็เหมือนกลายเป็นแม่ที่ต้องคอยดูแล ขอโทษจริง ๆ”

กู้เสี่ยวหวานหยิบกระเป๋าเงินออกมาจากอกของนางและมอบให้กับแม่สื่อหลี่ด้วยท่าทีที่แน่วแน่ “ข้าขอโทษหญิงชราหลี่ด้วย โปรดกลับไปที่ตระกูลจ้าว และให้ท่านรับเงินนี้ไว้ เพื่อไม่ให้ท่านมาเสียเที่ยว”

มีเงินสามตำลึงอยู่ในกระเป๋า

แม้ว่าท่าทีของนางจะดูแข็งกร้าว แต่แม่สื่อหลี่ก็มีความสุขมากเมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานส่งกระเป๋าเงินให้นางมีความสุขในใจ มองคนไม่ผิดจริง ๆ

ป้าจางมองไปที่มันและพยักหน้าเห็นด้วย พวกเขาต้องการปิดปากแม่สื่อด้วยเงิน เพื่อที่นางจะได้ไม่พูดเรื่องไร้สาระ

เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานมีไหวพริบมาก แม่สื่อก็ดูอายที่จะพูดต่อและบีบกระเป๋าของนาง นางมีตัวเลขในใจแล้ว รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้า “ไม่ต้องกังวล ผู้หญิงจากตระกูลกู้ทั้งสวย มีเหตุผลและเชื่อฟังมาก ไม่ต้องห่วง ข้าจะช่วยนางให้ผ่านพ้นเรื่องนี้ไปได้อย่างสมบูรณ์แบบ”

หลังจากพูดจบ นางก็บิดร่างอ้วน ๆ ออกไปจากสวนกู้

ป้าจางคอยพูดสิ่งดี ๆให้กับกู้เสี่ยวหวาน

แม่สื่อหลี่ได้เงินสามตำลึงสำหรับการเดินทาง ไม่เลวเลย รอยยิ้มบนใบหน้าที่ยิ้มกว้างถึงหู เดินออกไปอย่างมีความสุข

เมื่อนางกำลังจะออกไป ก็หันกลับมามองที่ฉือโถวอีกครั้ง “นั่นคือลูกชายของเจ้าใช่หรือไม่”

ป้าจางมองไปที่ป้าจางแล้วพยักหน้า “ใช่ เขาเป็นคนไม่ค่อยพูด”

“เป็นคนเรียบง่ายน่ะดี ประพฤติตัวดี ๆ ไว้วันพรุ่งนี้ข้าจะไปหาหญิงสาวดี ๆ แล้วข้าจะกลับมาบอกเจ้า”

แม่สื่อหลี่ทำเรื่องการแต่งงานของกู้เสี่ยวหวานไม่สำเร็จ แต่นางไม่ลืมที่จะคิดถึงคนอื่น

รักในสิ่งที่ทำจริง ๆ กู้เสี่ยวหวานอยากจะยกนิ้วให้หญิงชราหลี่ผู้จับคู่คนนี้จริง ๆ

ป้าจางยิ้มอย่างเขินอายเมื่อได้ยินสิ่งนี้ “ลูกของข้ายังเด็ก ข้าเกรงว่าต้องรออีกหลายปี”

“เจ้าไม่รู้หรอก ผู้หญิงดี ๆ มักจะมีคนหมายปองตั้งแต่เด็ก ๆ ถ้าโตไปและไม่ได้หมั้นหมายก็ไม่ดีนะ” แม่สื่อหลี่เหมือนจะหวังดี

สิ่งที่ป้าจางพูดทำได้เพียงพยักหน้าบ่อย ๆ ภายใต้หน้ากากพูดว่า “โอ้ รบกวนแม่นางหลี่ด้วย”

หลังจากออกไปในที่สุด แม่สื่อหลี่ก็บิดไปบิดมา นางคิดขณะที่เดินลงเขา

ตระกูลจ้าวถือเป็นบุคคลที่น่านับถือในเมืองนี้ ตอนแรกนางสงสัยว่าทำไมให้นางมาหาสาวบ้านนอกที่ย้ายออกจากหมู่บ้านเช่นนี้

เจอนางตอนนี้ก็ไม่แปลกใจเลยจริง ๆ

ไม่ต้องพูดถึงใบหน้าที่สวยงามของลูกสาวคนโตของตระกูลกู้ ท่าทางของนางดูไม่เหมือนสาวชาวบ้าน แต่เหมือนหญิงสาวในเมือง

และการกระทำนั้น

เมื่อคิดถึงสิ่งนี้ แม่สื่อหลี่รีบหยิบกระเป๋าเงินของนางออกมา มองไปรอบ ๆ เพื่อดูให้แน่ใจว่าไม่มีใคร จากนั้นจึงรีบเปิดและเทเงินข้างในออกมา

ดีมาก สามตำลึงเงิน

เมื่อแม่สื่อหลี่เห็นนางก็มีความสุขจนปากจะฉีกถึงรูหู

แม่นางครอบครัวกู้คนนี้ เป็นคนมีเหตุผลและใจกว้างมาก

ทันทีที่พบกัน พวกเขาให้เงินสามตำลึง แม้ว่าตระกูลจ้าวจะบอกว่าพวกเขาร่ำรวย แต่พวกเขาให้เงินนางเพียงสองตำลึงเพื่อให้เชิญพวกนางมา และจะให้อีกให้เงินสามตำลึงในภายหลัง

ครั้งนี้ทำเรื่องไม่สำเร็จ ตระกูลจ้าวคงไม่ยอมให้ในส่วนที่เหลือแล้ว ดีที่แม่นางตระกูลกู้ให้มาสามตำลึง

ดีกว่าตระกูลจ้าวมาก

เมื่อแม่สื่อหลี่ไปที่บ้านตระกูลจ้าวเพื่อตอบคำถาม ใบหน้าของฮูหยินจ้าวนั้นดูแย่มาก

แตกต่างอย่างสิ้นเชิงกับตอนที่นางถูกเรียกให้ไปพบก่อนหน้านี้

แม่สื่อหลี่รู้ว่าในเรื่องนี้นางทำงานได้ไม่ดี ซึ่งทำให้ฮูหยินจ้าวไม่มีความสุข

แต่เด็กผู้หญิงจากตระกูลกู้มีกระดูกสันหลังและใจกว้าง

เมื่อคิดถึงตรงนี้แม่สื่อหลี่รู้สึกว่าการแต่งงานไม่ได้จบลงด้วยดี แต่ก็ดีเหมือนกัน

เมื่อคิดถึงการรับเงินจำนวนมากจากลูกสาวของตระกูลกู้ในครั้งนี้ และทำให้นางรู้จักกับครอบครัวดังกล่าว แม่สามีคนนี้เป็นคนเจ้าอารมณ์และใจร้ายอย่างเห็นได้ชัด

ข้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนมีเจตนาร้าย และข้าไม่รู้ว่าใครเป็นคนขอแต่งงานกับกู้เสี่ยวหวาน

ยิ่งคิดก็ยิ่งเสียใจ

เคยไปที่นั่นมาแล้วครั้งหนึ่ง และยังคิดว่าครั้งหน้าต้องแนะนำการแต่งงานที่ดีให้กับกู้เสี่ยวหวาน

ใบหน้าของฮูหยินจ้าวนั้นแย่มาก นางนั่งอยู่บนที่นั่งของนาง มองไปที่ด้านหลังของแม่สื่อหลี่ด้วยความไม่พอใจ

สวมชุดที่งดงาม มีสีแดงหนาบนใบหน้าของนาง แต่ยังคงมองเห็นริ้วรอยบนใบหน้าของนางได้อย่างชัดเจน

ดวงตาตกดูประชดประชัน และโกรธอย่างเห็นได้ชัด “ข้าเชิญหญิงในหมู่บ้านนี้ให้เข้าบ้านตระกูลจ้าว แต่ก็ไม่มีใครยอมมาสักคน นางไม่รู้จริง ๆ ว่าอะไรดีหรือไม่ดี”

เสียงทั้งแหลมและเร่งรีบ

แม่นมที่อยู่ข้าง ๆ ปลอบนางอย่างรวดเร็ว “บางทีผู้หญิงคนนั้นอาจไม่รู้ว่าตระกูลจ้าวของเราแข็งแกร่งแค่ไหน ครั้งต่อไปถ้านางได้เห็นนางก็จะได้รู้”

“หึ”

เสียงของฮูหยินจ้าวดังขึ้นในห้องโถง

เมื่อแม่นมเห็นก็ไม่ได้ไปรบเร้านายหญิง เพราะมีความกลัวเล็กน้อย รีบถอยหลังหนึ่งก้าว ยืนห่าง ๆ อย่างกระวนกระวายและหยุดพูด

“ส่งคนไปบอกสามีข้าว่าหญิงในหมู่บ้านนั้นไม่เห็นด้วย ไม่รู้ว่าสามีข้ากำลังคิดบ้าอะไรอยู่ ให้ชงเอ๋อร์ไปขอหญิงสาวในหมู่บ้านแต่งงาน ถ้าหญิงในหมู่บ้านไม่เห็นด้วยก็ไม่เป็นไร จะให้ตระกูลจ้าวของเราลดตัวลงไปได้อย่างไร” ฮูหยินจ้าวมีใบหน้าที่หยิ่งยโสและเหินห่าง เมื่อนางเงยหน้าขึ้น ดวงตาตกที่แขวนอยู่บนใบหน้าของนางเหล่านั้นก็ชัดเจนมากขึ้นเรื่อย ๆ มันน่าขยะแขยงยิ่งกว่า

สาวใช้ที่อยู่ข้าง ๆ ตอบรับและออกไปทันที

หลังจากที่ฉินเย่จือกลับมาเมื่อเขาได้ยินว่ามีคนมาขอแต่งงานกับกู้เสี่ยวหวานเขาก็โกรธมากจนเลือดพุ่งไปที่หัวของเขา

“ไปสืบดูว่าตระกูลจ้าวนั้นเป็นใคร และพบเสี่ยวหวานได้อย่างไร”

หลังจากที่อาเว่ยจากไป ฉินเย่จือก็รู้สึกอึดอัดมากขึ้นเรื่อย ๆ เมื่อคิดว่าลูกแมวของเขาถูกคนอื่นแย่งไป