บทที่ 758 เก็บค่าเช่าอีกครั้ง

บทที่ 758 เก็บค่าเช่าอีกครั้ง

เงินมาจากไหน แน่นอนว่าย่อมมาจากตระกูลเจียง

แต่หลิวเทียนฉือไม่ต้องการแต่งงานกับเจียงหย่วนแม้แต่น้อย!

เจียงหย่วนทั้งอ้วนทั้งเตี้ย อัปลักษณ์ยิ่ง แล้วยังอายุน้อยกว่านางสองปี ไม่ว่าอย่างไรนางก็แต่งงานกับเจียงหย่วนไม่ได้!

หลิวเทียนฉือตระหนักดีถึงการกระทำของตระกูลเจียง

เพียงแต่เมื่อนางไม่พูดใครจะกล้าเอาเรื่องนี้มาพูดต่อหน้า

วันนี้กู้ซินเถาเล่าเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับนางและเจียงหย่วนให้นางฟังเหมือนเทเมล็ดถั่วจากกระบอกไม้ไผ่ เห็นได้ชัดว่าต้องการให้หลิวเทียนฉือระเบิด!

แต่ทว่า ตัวนาง หลิวเทียนฉือยังคงยอมรับการตบหน้านี้!

“ถ้านางต้องการแต่งงานกับเจียงหย่วน ก็ให้นางแต่งงานกับเจียงหย่วนไป!” หลิวเทียนฉือยิ้มอย่างเย้ยหยันขณะดื่มชา

“แต่คุณหนู ถ้านางแต่งงานกับเจียงหยวน ทรัพย์สินของตระกูลเจียงก็…” เสี่ยวเถาพูดอย่างกังวล “ก่อนจากมา นายท่านกล่าวว่า…”

“ใครบอกว่าจำเป็นต้องแต่งงานกับเจียงหย่วนเพื่อรับทรัพย์สินกัน” หลิวเทียนฉือเอียงศีรษะและมองไปที่เสี่ยวเถาราวกับว่าไม่พอใจกับความคิดของสาวใช้คนนี้อย่างยิ่ง

ถ้าไม่แต่งงานกับเจียงหย่วน จะหาเงินจากตระกูลเจียงได้อย่างไร?

ยังมีวิธีอื่นอีก!

“ทุกวันนี้ การค้าเกลืออยู่ภายใต้การควบคุมของราชสำนัก ตราบใดที่ยังขายเกลือเป็นการส่วนตัวก็ถือว่าผิดกฎหมาย การค้าเกลือมีกำไรมาก ใครจะรู้ว่าตระกูลเจียงยังคงทำการค้าที่เสี่ยงถูกตัดศีรษะเช่นนี้อยู่เบื้องหลังฉาก ตราบใดที่เจ้าได้รับหลักฐานการลักลอบนำเข้าเกลือของตระกูลเจียง และนำเสนอหลักฐานนี้ต่อศาล เจ้าคิดว่าตระกูลเจียงจะยังคงมีชีวิตอยู่ในโลกนี้ได้อีกหรือ?” รอยยิ้มของหลิวเทียนฉืออ่อนโยนนัก หากแต่ค่อนข้างมืดมนและน่ากลัว

“ท่านหมายความว่าอย่างไร…” เมื่อเสี่ยวเถาได้ยินเช่นนี้ ดวงตาของนางก็ส่องประกายประหลาด

“กู้ซินเถาไม่ได้บอกหรือว่านางชอบเจียงหย่วน และถ้านางต้องการแต่งงานกับเจียงหยวนนักก็ให้นางแต่งไป!”

มันบังเอิญแก้ปัญหาเร่งด่วนของนางได้พอดี หากมีคนพูดถึงเรื่องนี้ในอนาคต นางก็มีเหตุผลที่จะปฏิเสธแล้ว

นางมิอาจใช้ไม้ฟาดนกยวนยางให้คู่รักแยกจากกันได้!

“ในอนาคต เจ้าต้องยกยอแม่นางกู้ซินเถาผู้นี้ ในอนาคตพวกเราจะได้รับประโยชน์มากมาย”หลิวเทียนฉือแค่นเสียงหยัน ซึ่งทำให้ผู้คนสั่นสะท้าน

เมื่อเสี่ยวเถาได้ยินเช่นนี้ แม้ว่านางจะไม่พอใจเล็กน้อย แต่เพื่อสถานการณ์โดยรวม ซึ่งคุณหนูได้ทำการแจกแจง นางจึงพูดทันทีว่า “คุณหนูไม่ต้องกังวล ในอนาคตข้าจะดูแลแม่นางกู้คนนี้เป็นอย่างดี!”

นายกับบ่าวมองหน้ากันอย่างรู้ดี

……

เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ซึ่งในพริบตาก็เป็นเวลาเก็บเกี่ยว ที่ดินหนึ่งร้อยห้าสิบหมู่ของครอบครัวของกู้เสี่ยวหวานปล่อยเช่าให้กับชาวนา โดยนางไม่ได้ปลูกอะไรเลย

เมื่อคิดดูแล้ว ชาวนาที่เช่าจะทำการเก็บเกี่ยวในอีกไม่กี่วันข้างหน้า หลังจากเก็บเกี่ยวและทำให้ข้าวฟ่างแห้งแล้วพวกเขาจะนำกลับมาเพื่อจ่ายค่าเช่า

กู้เสี่ยวหวานรู้สึกตื่นเต้นเมื่อคิดว่าสามารถขายธัญพืชเหล่านี้เพื่อทำเงินได้

นางได้ทักทายเถ้าแก่เหลียงเจ้าของร้านธัญพืชเฉิงซิ่นแล้ว

กู้เสี่ยวหวานมีธัญพืชอยู่จำนวนเท่าใด ครอบครัวของเขาจะรับไว้หมดเอง

นานมาแล้ว กู้เสี่ยวหวานซื้อธัญพืชในร้านขายธัญพืชของเขา ซึ่งมันสุกจนถึงจุดที่ไม่สามารถหุงได้อีกต่อไป

เมื่อรู้ว่ากู้เสี่ยวหวานเป็นเด็กที่รับผิดชอบเลี้ยงดูครอบครัว เถ้าแก่เหลียงก็ไม่คิดที่จะปฏิบัติต่อกู้เสี่ยวหวานลวก ๆ และปฏิบัติต่อกู้เสี่ยวหวานด้วยใจจริง

ทุกวันกู้เสี่ยวหวานไม่มีอะไรทำ ดังนั้นนางจึงพาฉินเย่จือไปที่โกดังเพื่อเก็บของและไปที่ร้านธัญพืชเฉิงซิ่น

เถ้าแก่เหลียงยังกล่าวอีกว่า เมื่อกู้เสี่ยวหวานเก็บค่าเช่า พวกเขาจะส่งคนไปเก็บข้าวถึงที่ กู้เสี่ยวหวานส่งเมล็ดข้าวไปที่โกดัง แล้วส่งต่อไปที่ร้านขายธัญพืช

หลังจากได้ยินเช่นนี้ กู้เสี่ยวหวานย่อมรู้สึกดี หากเป็นเช่นนี้ก็สามารถประหยัดแรงงานได้เป็นจำนวนมาก!

ในวันเก็บค่าเช่า กู้หนิงอันก็ไม่ได้ไปเรียนที่สำนักศึกษาเช่นกัน เขาช่วยจดบันทึกว่าชาวนาที่เช่าควรส่งอาหารไปที่บ้านมากน้อยเพียงใด จากนั้นตรวจสอบว่าชาวนาเช่าส่งอาหารไปเท่าไร โดยสามารถคำนวณได้คร่าว ๆ

สมาชิกทุกคนในครอบครัวกู้ได้รวมตัวกัน โดยแม้แต่กู้เสี่ยวอี้ก็มีงานทำ นางมีหน้าที่รับผิดชอบในการกวาดธัญพืชที่กระจัดกระจายบนพื้นโดยฝีมือชาวนาผู้เช่าด้วยไม้กวาด จากนั้นจึงโกยธัญพืชเพื่อบรรจุลงในถุง

กู้เสี่ยวหวานรู้ว่าตลอดทั้งปี ชาวนาผู้เช่าเหล่านั้นพึ่งพาธัญพืชเหล่านี้เป็นเวลาหนึ่งปี ดังนั้นนางจึงสามารถเก็บเกี่ยวได้น้อยลงสักหน่อย แต่นางมิอาจปล่อยให้ชาวนาผู้เช่ารู้สึกว่าพวกเขาเสียเปรียบได้

เนื่องจากขนาดบ้านที่แตกต่างกัน บางคนอาจนำมามากกว่า และบางคนอาจนำมาน้อยกว่า กู้เสี่ยวหวานรู้ว่าทุกคนไม่ได้ตั้งใจ ดังนั้นนางจึงไม่สนใจเรื่องนี้เลย

นางยังบอกกู้หนิงอันว่าธัญพืชที่ชาวนาแต่ละรายที่เช่าส่งมอบมานั้นแตกต่างกัน เนื่องจากขนาดบ้าน ดังนั้นตราบเท่าที่จำนวนรวมของธัญพืชที่ชาวนาที่เช่าส่งมอบมีมากกว่าหนึ่งร้อยชั่ง และจำนวนค่าเช่าแต่ละรายบวกลบห่างแล้วจากสิบชั่งไม่เกินหนึ่งชั่งก็ไม่ต้องไปกังวลกับมันมากนัก

วิธีการของกู้เสี่ยวหวานทำให้ชาวนาที่ผู้เช่ารู้สึกอบอุ่นมากและยกย่องกู้เสี่ยวหวานว่าเป็นเจ้านายที่ดีและหาได้ยาก

กู้เสี่ยวหวานเอ่ยทักคนที่รู้จักนาง และยิ้มกับพยักหน้าให้กับคนที่นางไม่รู้จัก ซึ่งถือเป็นการทักทาย

ชาวนาที่เช่าหลายคนเรียบง่ายมากและเสื้อผ้าที่พวกเขาสวมใส่ก็เป็นผ้าป่านเนื้อหยาบเช่นกัน เมื่อมองดูแต่ละคน พวกเขาล้วนเป็นคนซื่อสัตย์

ครั้นเห็นเจ้านายของเขา แม้ว่าจะอายุน้อย แต่ก็รู้ว่าควรทำอะไร เมื่อเห็นเจ้านายเข้ามาหา พวกเขาแต่ละคนก็เผยรอยยิ้มที่จริงใจและทักทายกู้เสี่ยวหวาน

ผู้คนส่วนใหญ่ที่มาส่งค่าเช่านำมาส่งด้วยเกวียนลา ขณะที่ส่วนน้อยนำข้าวฟ่างมาสองกระสอบ

ในหมู่พวกเขามีคนที่มีดวงตาที่กลอกกลิ้งซึ่งคอยพูดถ้อยคำเป็นมงคลอยู่ ซึ่งเสียงของเขาก็แหลมมากจนยากที่กู้เสี่ยวหวานจะไม่เห็นเขา

ทางกู้เสี่ยวหวานไม่มีความประทับใจใด ๆ กับชาวนาที่เช่ารายนี้ เพราะเมื่อกู้เสี่ยวหวานเหลือพื้นที่ประมาณยี่สิบหมู่ คนผู้หนึ่งได้มาพร้อมกับรายชื่อยาว ๆ โดยบอกว่าเพราะคนเหล่านั้นไม่ได้เช่าที่ดินมากนักจึงให้เขาเป็นผู้นำ

กู้เสี่ยวหวานไม่มีแรงที่จะตรวจสอบอย่างระมัดระวัง ดังนั้นนางจึงเช่าที่ดินให้กับผู้ที่เป็นผู้นำ จากนั้นก็ให้เขาแจกจ่ายสัญญาเช่าให้กับผู้คนในรายชื่อ

คนที่กลอกตามีเพียงแค่อาหารถุงใหญ่อยู่ข้าง ๆ ดังนั้นเขาจึงน่าจะอยู่ในรายชื่อยาวเหยียดด้วย

สีหน้าของกู้เสี่ยวหวานไม่พอใจเล็กน้อย คนผู้นี้พูดจาไหลลื่น ดูเหมือนว่าเขาจะสามารถพูดคุยกับใครก็ได้ ทั้งเขาก็ดูฉลาดมาก

มันก็แค่ว่าคนที่มาจ่ายค่าเช่าที่นี่ล้วนแต่เป็นชาวนาที่ซื่อสัตย์ จะมีคนที่เต็มไปด้วยถ้อยคำที่สุภาพและพูดจาเก่งกาจได้อย่างไร