บทที่ 385 ทายออกแล้ว

บทที่ 385 ทายออกแล้ว

กู้เสี่ยวหวานเฝ้าสังเกตอย่างระมัดระวัง ในตอนแรกกู้จือเหวินมองดูปริศนาด้วยความมั่นใจ แต่ยิ่งเขามองมากเท่าไร ความมั่นใจของกู้จือเหวินก็ยิ่งถดถอยลง เขาเริ่มตื่นตระหนก ในที่สุดมือที่ถือปริศนานั้นก็สั่นเทา เมื่อเขาเห็นปริศนาที่สอง กู้เสี่ยวหวานก็เห็นกู้จือเหวินเช็ดหน้าผากของเขาด้วยหลังมือ ดูเหมือนว่าเขาจะประหม่ามาก

ดูเหมือนว่า กู้จือเหวินคงจะเจอปริศนาที่แก้ไม่ได้เสียแล้ว

คนรับใช้ข้าง ๆ เห็นว่ากู้จือเหวินไม่กล่าวอะไร จึงเอ่ยถามว่า “นายน้อย…” เมื่อเห็นเหงื่อบนใบหน้าของกู้จือเหวิน จึงตระหนักได้ว่าเด็กคนนี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน

จ้าวเซิงลูบเครา บนใบหน้าของเขาปรากฏรอยยิ้มจาง ๆ อยู่เสมอ หากถูกนายน้อยที่เย่อหยิ่งผู้นี้ทายได้ง่าย ๆ พวกเขาก็คงจะจัดงานนี้อย่างเปล่าประโยชน์แล้ว

เงินห้าสิบตำลึงเงินทั้งสองถาดนี้หมายความว่า ปริศนานี้ถูกเปิดเผยมาเป็นเวลาห้าปีแล้ว และพวกเขาก็เคยไปทุกเมืองใหญ่และเล็กในราชวงศ์ชิง แต่ทุกปีพวกเขาจะกลับมาโดยไม่ประสบความสำเร็จ และเงินรางวัลที่อยู่ในทั้งสองถาด แต่ละถาดก็เปลี่ยนจากสิบตำลึงเงินในปีแรกเป็นยี่สิบตำลึงเงิน สามสิบตำลึงเงิน สี่สิบตำลึงเงิน และห้าสิบตำลึงเงิน เงินรางวัลเพิ่มขึ้นเรื่อย ๆ และผู้คนคาดเดากันมากขึ้นเรื่อย ๆ แต่เหมือนในปีแรก ไม่มีใครทายได้สักคนเดียว

จ้าวเซิงมองไปที่หญิงสาวด้านข้าง นางมีท่าทางสงบนิ่ง

กู้เสี่ยวหวานยิ้มออกมาพลางก้าวไปข้างหน้า มองดูปริศนาและคลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ ตนเองมีอายุมากกว่ากู้จือเหวิน นางจะกลัวเด็กคนนี้ได้อย่างไร ถ้านางแพ้ให้กู้จือเหวินจริง ๆ นั่นจะไม่เป็นการทำให้บรรพบุรุษของนางเสียหน้าอย่างนั้นหรือ?

กู้เสี่ยวหวานยิ้มอย่างมั่นใจ ชี้ไปที่ปริศนาในมือของตนเองแล้วกล่าวว่า “คำตอบของปริศนานี้คือ… ทายปริศนา!”

จี้เสี่ยวหลาน ขุนนางและนักเขียนของราชวงศ์ชิง เคยเขียนปริศนากลอนคู่ออกมา ซึ่งกู้เสี่ยวหวานเคยอ่านมาในชีวิตก่อนหน้านี้แล้ว เป็นไปได้ไหมที่ปริศนานี้จะมีอยู่แล้ว หรือจี้เสี่ยวหลานก็แค่ยักยอกและหลอกล่อจักรพรรดิเฉียนหลง? แต่ไม่ว่าจี้เสี่ยวหลานจะยักยอกมาหรือไม่ กู้เสี่ยวหวานก็ทายคำตอบออกมาได้แล้ว

จ้าวเซิงรู้สึกประหลาดใจ แต่คราวนี้เขาไม่กล้าดูถูกนางอีกต่อไป เขาก้าวไปข้างหน้าและเอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “แม่นางแก้ไขปัญหาได้แล้วหรือ?”

เมื่อทุกคนเห็นสายตาประหลาดใจระตกใจของเขา ทุกคนก็เดากันว่า หรือเด็กผู้หญิงคนนี้จะทายถูกแล้ว？

กู้เสี่ยวหวานยิ้มและแสดงปริศนาในมือของนางออกไปด้านนอกแล้วกล่าวว่า “ปริศนานี้คงมีคนจำนวนมากเคยเห็นแล้ว นี่เป็นโคลงกลอนคู่ โคลงท่อนแรกคือ ‘ไม่ใช่ดำ (黑) ไม่ใช่ขาว (白) แดงเหลือง (红黄) ยิ่งไม่ใช่เข้าไปอีก มันเหมือนกับจิ้งจอก (狐) หมาป่า (狼) แมว (猫) และสุนัข (狗) แต่ก็ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงหรือสัตว์ร้าย ไม่ใช่ดำ ไม่ใช่ขาว แดงเหลืองยิ่งไม่ใช่ นั่นไม่ได้มีตัวอักษรชิง (青) หรอกหรือ? เมื่อดูอีกครึ่งประโยค เหมือนสุนัขจิ้งจอกหมาป่าแมวและสุนัขต่างก็มีตัวอักษรสุนัข (犬 ) ทั้งนั้น แต่ก็ไม่ใช่สัตว์เลี้ยงหรือสัตว์ร้าย ท่อนนี้ไม่มีตัวอักษรสุนัข เมื่อเอามารวมกันจึงกลายเป็นคำว่า ‘เดา’ (猜)!”

กู้เสี่ยวหวานอธิบายท่อนหลังของโคลงคู่นี้ว่า “มีในบทกวี มีในคำ และยังมีในกวีของขงจื๊อ ตะวันออก ตะวันตก เหนือ และใต้นั้นไม่ชัด แม้ว่าจะเป็นภาพร่างก็ยังเป็นบทความที่ยอดเยี่ยมอีกด้วย”

ทุกคนครุ่นคิดอย่างระมัดระวัง มีในบทกวี มีในคำ และยังมีในกวีนิพนธ์ของขงจื๊อ ไม่ใช่ตัวอักษรเหยียน (言) อย่างนั้นหรือ และตะวันออก (东) ตะวันตก (西) เหนือ (北) และใต้ (南) นั้นไม่ชัด เช่นนั้นไม่ใช่ตัวอักษรหมี่ (迷) ของคำว่าหลงทาง (迷路 ) หรอกหรือ และเมื่อนำมารวมกันก็จะกลายเป็นตัวอักษรหมี่ (谜) ของคำว่าปริศนา

เมื่อจ้าวเซิงเห็นกู้เสี่ยวหวานทายออกมาได้และมีคำอธิบายที่สมเหตุสมผล เขาจึงแสดงความนับถือ ใบหน้าของเต็มไปด้วยความชื่นชม “แม่นางช่างฉลาดเสียจริง ถูกต้องแล้ว คำตอบของปริศนานี้คือทายปริศนา”

ปริศนานี้ถูกเปิดเผยทุกปีแต่ไม่มีใครทายได้ทุกปี คราวนี้จ้าวเซิงตื่นเต้นมากเมื่อในที่สุดเขาก็เห็นว่ามีคนทายได้

“แม่นาง ที่นั่นยังมีอยู่อีกคู่ เชิญ…” จ้าวเซิงไม่กล้าที่จะดูถูกดูแคลน และนำกู้เสี่ยวหวานไปดูปริศนาที่สองด้วยตนเอง

กู้จือเหวินเดาไม่ออก ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงโยนปริศนาด้วยความโกรธ ใบหน้าของเขาซีดเผือด

เมื่อเห็นใบหน้าโกรธของกู้จือเหวิน กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกโล่งใจ

หลังจากรับปริศนาที่สองมา กู้เสี่ยวหวานเพียงแค่เหลือบมองแล้วให้คำตอบทันที

“คำตอบของปริศนานี้คือคำว่า ‘กระเบื้อง’!”

จ้าวเซิงดีใจมากและเอ่ยถามอย่างตื่นเต้น “เหตุใดแม่นางถึงตอบว่ากระเบื้องล่ะ?”

กู้เสี่ยวหวานมองดูหลังคาโดยรอบ หลังคาบางหลังมุงด้วยกระเบื้องสีดำขนาดเล็ก ดูเหมือนว่าในช่วงเวลานี้ คงมีบางคนสามารถเผากระเบื้องได้แล้ว ดังนั้นการมีปริศนาเช่นนี้ออกมาก็คงไม่แปลก

ฉินเย่จือและสวีเฉิงเจ๋อก็ดูปริศนาเช่นกัน แต่พวกเขาไม่สามารถทายได้เลย เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานทายได้ทั้งหมดในครั้งเดียว พวกเขาทั้งหมดก็แสดงความประหลาดใจ

เมื่อเห็นว่าทุกคนกำลังรอให้นางอธิบาย กู้เสี่ยวหวานก็กระแอมและกล่าวว่า “สี่พี่น้องท้องเดียวกัน พวกเขากำลังพูดถึงขั้นตอนแรกในการทำกระเบื้อง นั่นคือเมื่อพวกเขาเริ่มทำกระเบื้อง พวกเขาทำเป็นทรงกลมคล้ายกับรูปทรงของลำต้นไม้ไผ่” ในช่วงเวลานี้เกรงว่าผู้คนคงไม่รู้ว่าทรงกระบอกคืออะไร เพื่อหลีกเลี่ยงปัญหาที่จะตามมา จะดีกว่าถ้าอธิบายด้วยคำที่เรียบง่ายและเข้าใจง่าย กู้เสี่ยวหวานเกรงว่าคนเหล่านี้จะไม่เข้าใจ ดังนั้นนางจึงวาดรูปทรงกระบอกด้วยมือของนาง

“แยกจากกันตั้งแต่แรกเกิด ประโยคที่สองนี้เป็นขั้นตอนที่สองของการทำกระเบื้อง นำตัวอ่อนที่มีรูปร่างคล้ายลำต้นไม้ไผ่แบ่งออกเป็นสี่ชิ้นแล้วตากให้แห้ง หลังจากการทำให้แห้งแล้ว ก็เข้าสู่ขั้นตอนที่สาม” กู้เสี่ยวหวานอธิบายต่อว่า “หนึ่งสองสามสี่ไฟปานกลาง ใส่กระเบื้องที่ผึ่งลมเข้าไปในถ้ำแล้วเผาเป็นกระเบื้อง ไฟปานกลางในอาคารนี้หมายถึงถ้ำ” เมื่อได้ยินคำอธิบายนี้ ทุกคนก็พยักหน้า

“ประโยคสุดท้ายนี้เข้าใจได้ง่าย” คนที่อยู่ใกล้ ๆ ตะโกนเสียงดัง “สามสี่ห้าขึ้นไปบนดาดฟ้า หมายความว่ากระเบื้องพร้อมแล้ว และได้เวลาสร้างบ้านแล้ว”

“จริงหรือ! ง่ายอะไรเช่นนี้ เหตุใดข้าถึงคิดไม่ถึง!” หนึ่งในนั้นกล่าวอย่างเสียใจ

“ง่ายอย่างนั้นหรือ? สหายถ้าแม่นางผู้นี้ไม่ได้อธิบายสามประโยคแรก เจ้าจะรู้ได้อย่างไรว่าประโยคสุดท้ายหมายถึงอะไร” หนึ่งในนั้นล้อเลียน

“แต่สหายอย่าเศร้าไปเลย ปริศนานี้ออกมาหลายปีแล้ว ทุกปีในวันขึ้นปีใหม่ไม่มีใครทายได้ การที่เจ้าทายไม่ได้ก็ไม่ใช่เรื่องน่าอาย”

“ฮึ…”

ทุกคนตื่นเต้นมากเมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานทายปริศนาสองข้อที่ไม่มีใครทายได้มาหลายปีได้อย่างง่ายดาย

จ้าวเซิงหยิบเงินจากถาดทั้งสองอย่างตื่นเต้นและใส่เงินหนึ่งรางวัลลงในถุงเงินแล้วใส่ไว้ในมือของกู้เสี่ยวหวานต่อหน้าทุกคน ปริศนาที่ไม่ได้รับการแก้ไขมานานหลายปีได้รับการแก้ไขแล้ว แม่นางฉลาดมากจริง ๆ!”