บทที่ 829 เกลี้ยกล่อมเจียงหย่วน

บทที่ 829 เกลี้ยกล่อมเจียงหย่วน

มันเหมือนกับการไล่ตามผู้หญิงนางหนึ่ง แต่หญิงคนนั้นก็ยังคงยืนหยัด นางปฏิเสธ แต่ก็ยังต้อนรับ นางผลักไสเขา แต่ก็ดึงเขาเข้ามาไว้ใกล้ ๆ ความรู้สึกนี้ทำให้เจียงหย่วนรู้สึกหงุดหงิดใจมาก

แม้ว่าจะไม่มีผู้หญิงแบบที่เขาต้องการ แต่ด้วยเหตุผลบางประการ เขาอยากจะเล่นกับกู้ซินเถาคนนี้มากกว่า

ในที่สุดก็มีวันหนึ่งที่เขายอมแพ้ แต่ต่อมาหญิงสาวผู้นั้นก็เป็นคนเริ่มมาหาเขาเอง และความรู้สึกนั้นก่อให้เกิดความปรารถนาที่อยากจะแก้แค้นขึ้นมาในทันที

กู้ซินเถาลดศีรษะของนางลงเล็กน้อย เพราะต้องการแสดงให้เจียงหย่วนเห็นส่วนที่ดีที่สุดของตัวนาง

เจียงหย่วนก็มองไปตามที่กู้ซินเถาต้องการ และเขาก็รู้สึกประทับใจจริง ๆ

แต่กระนั้น กู้ซินเถาไม่เห็นการเยาะเย้ยในดวงตาของเจียงหย่วน

กู้ซินเถาทำสิ่งที่นางคิดว่าน่าอายที่สุด แต่ก็เป็นท่าทางที่เย้ายวนที่สุดเช่นกัน แน่นอนว่านางเห็นมือที่อบอุ่นกุมมือของนางเอาไว้ เขากุมมือเล็ก ๆ ของนางไว้ในฝ่ามือของเขา

เพราะว่าความเขินอายของกู้ซินเถา นางกำลังจะดึงมือกลับ แต่คราวนี้เจียงหย่วนจะไม่ปล่อยให้นางได้หนีไป

เขาจับมือนางไว้แน่น ไม่ให้กู้ซินเถาได้มีโอกาสเคลื่อนไหว

ทั้งสองคนก็มีแผนของตัวเอง คนหนึ่งขี้อาย อีกคนก็มองอย่างรักใคร่

“เสี่ยวเถาเอ๋อร์ ตลอดครึ่งปีที่ผ่านมา ข้าคิดถึงเจ้ามาก” เจียงหย่วนนั่งลงข้าง ๆ กู้ซินเถา เขาจับมือทั้งสองข้างของนางเอาไว้ในฝ่ามือ และทาบลงบนหน้าอกของเขา

ดูเหมือนว่าจะรู้สึกได้ถึงหัวใจที่เต้นแรงของเจียงหย่วน

กู้ซินเถาหน้าแดงมากยิ่งขึ้น และเขินอายเกินกว่าจะพูดออกมา

เมื่อเห็นเจียงหย่วนมองนางด้วยความรักใคร่ตลอดเวลา กู้ซินเถาก็เอ่ยปากของนางช้า ๆ เช่นกัน “ท่านพี่หย่วน…”

ด้วยใบหน้าที่เขินอาย นางเงยศีรษะขึ้นเพื่อเหลือบมองเจียงหย่วน แล้วก้มศีรษะลงอย่างรวดเร็ว

เสียงที่เรียกท่านพี่หยวนนั้น ดูเหมือนจะมีความรักอย่างลึกซึ้ง แต่ก็ดูเหมือนว่ายังมีข้อข้องใจอยู่บ้าง

กู้ซินเถารู้สึกขัดแย้งกับเจียงหย่วน

ในแง่หนึ่ง เนื่องจากใบหน้าที่น่าเกลียดของเจียงหย่วน เขาจึงถูกรังเกียจ และตอนที่แม่ของนางถูกคุมขังครั้งก่อน เจียงหย่วนได้สัญญาอย่างชัดเจนว่าจะช่วยเหลือนาง แต่เขาก็จากไป และหายไปกว่าครึ่งปี พอกลับมาก็ไม่เจอตัวเลย

ในอีกแง่หนึ่ง กู้ซินเถาคิดถึงวันวานที่นางอยู่กับเจียงหย่วนมาก

ขอแค่นางอยากกิน ไม่ว่าจะราคาแพงแค่ไหน เจียงหย่วนก็จะซื้อมาให้นาง

ตอนที่อยู่กับเจียงหย่วน นางไม่ต้องคิดถึงเรื่องการใช้จ่ายเงิน ทุกอย่างเป็นไปตามการจัดการของเจียงหย่วน นางแค่ต้องคิดว่าอยากกินอะไร เสื้อผ้าและเครื่องประดับแบบไหนที่อยากจะสวมใส่

มันก็เหมือนกับการไปซื้อของ หากมีเงินมากมายอยู่กับตัว เช่นนั้นจะใช้จ่ายมากเท่าไรก็ได้

แต่หลังจากที่เจียงหยวนไม่อยู่ ก็ไม่มีใครจ่ายเงินให้นางอีกต่อไป นางต้องการซื้ออะไรก็ขัดสนไปหมด

ไม่สามารถไปร้านอาหารดี ๆ ที่เจียงหย่วนเคยพาไปกินได้

เสื้อผ้าใหม่ ๆ จากร้านหรูอี้ นางก็ไม่สามารถซื้อได้

ไม่ต้องพูดถึงการซื้อ นางไม่กล้าแม้แต่จะเดินเข้าไป

ในตอนนั้นที่ซุนซื่อถูกคุมขัง ความสนใจของกู้ฉวนลู่ก็อยู่ที่พี่ชายของนาง เวลาของกู้ซินเถามีค่าน้อยที่สุด และเป็นช่วงเวลาที่อึดอัดที่สุด

ในช่วงเวลานั้น กู้ซินเถากำลังจะเป็นบ้า

ไม่มีใครคอยปลอบโยนนาง ไม่มีใครสนใจนาง ภายใต้สถานการณ์เช่นนี้ นางนึกถึงผลประโยชน์ต่าง ๆ ของเจียงหย่วน

หากไม่มีเจียงหย่วน เด็กผู้หญิงที่เคยไปมาหาสู่กับนางก็ไม่มีแล้ว จากที่พวกเขาเคยชมนางว่าเหมือนดอกไม้ แต่ตอนนี้พวกเขาบอกว่านางเป็นเพียงนกกระจอกที่ไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับความสูงของท้องฟ้าหรือความลึกของแผ่นดิน

หากไม่มีเจียงหย่วน นางจึงไม่กล้าเข้าไปในร้านหรูอี้และร้านจินอวี้ ในช่วงที่เจียงหย่วนไม่อยู่นานกว่าครึ่งปี นางไม่มีเครื่องประดับเพิ่มมาเลยแม้แต่ชิ้นเดียว

อีกทั้งพวกเครื่องประดับ เสื้อผ้า ภาพเขียนอักษรโบราณ และภาพวาดที่เจียงหย่วนเคยให้นางในอดีตก็ถูกแม่ของเขามายึดคืนไปหมด

กู้ซินเถาคิดอะไรบางอย่างอยู่ในใจ นางจึงดึงมือของนางออกจากมือของเจียงหย่วนทันทีด้วยแรงทั้งหมดของนาง ดวงตากลมโตของนางมองไปที่เจียงหย่วนอย่างเสียใจราวกับว่ามีบางอย่างจะพูด

ครั้นเห็นว่ากู้ซินเถาดึงมือออก และสีหน้าของนางดูไม่พอใจเล็กน้อย

เจียงหย่วนก็รู้สึกไม่พอใจเล็กน้อยเช่นกัน แต่เขาไม่ได้แสดงสีหน้า เขายังคงถามอย่างประหม่าว่า “เสี่ยวเถาเอ๋อร์ เจ้าเป็นอะไรไป”

กู้ซินเถาเห็นเขาถามว่า ทำไมนางถึงไม่มีความสุข นางก็คิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดอย่างเสียใจ “ท่านพี่หย่วน ท่านโหดร้ายมาก ท่านเพิ่งเดินจากไปแล้วทิ้งข้าไว้เพียงลำพัง”

น้ำตาของกู้ซินเถาไหลลงมาอีกครั้งเหมือนหยาดฝนโปรยปราย เสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นนั้นสัมผัสหัวใจของเจียงหนานได้ชั่วครู่

“เสี่ยวเถาเอ๋อร์ อย่าร้องไห้เลยนะ ถ้าเจ้าร้องไห้ หัวใจของข้าก็เหมือนจะสลาย” เจียงหย่วนรีบหยิบผ้าเช็ดหน้าออกมาและเช็ดน้ำตาของกู้ซินเถาด้วยท่าทางที่อ่อนโยนราวกับว่าเขาหวงแหนนางมาก

เมื่อเห็นเขาเช็ดน้ำตาให้นาง กู้ซินเถาก็รู้สึกภาคภูมิใจอย่างยิ่ง นางจึงคิดว่า ตัวเองได้คว้าหัวใจของเจียงหย่วนไว้ได้แล้ว

จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงที่เสียใจเป็นอย่างมาก ดูเหมือนว่าจะมีความโศกเศร้าในดวงตาของเขา “ท่านพี่หย่วน ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมานี้ ท่านไปโดยไม่บอกลาข้าสักคำ หัวใจของข้าแทบจะแตกสลายเมื่อคิดถึงท่าน”

อันที่จริงคำพูดของกู้ซินเถาไม่ใช่เรื่องเกินจริงเลย หัวใจของนางกำลังจะแตกสลายจริง ๆ ในตอนที่เจียงหย่วนไม่อยู่

อย่างไรก็ตาม นางไม่ได้ใจสลายเพราะคิดถึงเจียงหย่วน แต่เป็นเพราะเจียงหย่วนพรากผลประโยชน์และความสนใจทั้งหมดของนางไป นางเปลี่ยนจากหงส์ขาวกลายเป็นลูกเป็ดขี้เหร่อีกครั้ง

หากไม่มีเจียงหย่วน ไม่ว่ากู้ซินเถาจะสวยแค่ไหนก็ไร้ประโยชน์

หลังจากผ่านช่วงเวลานี้ไป การกีดกันผู้หญิงและการละเลยของครอบครัว กู้ซินเถาก็ยิ่งมุ่งมั่นที่จะจับเจียงหย่วนไว้ในมือนางอย่างแน่นหนา

ด้วยวิธีนี้ วันที่นางคาดหวังก็คงจะมาถึง

หากมีเจียงหย่วนแล้ว พวกหญิงสาวขี้อายที่มาจากครอบครัวร่ำรวยเหล่านั้นก็คงจะถือว่านางเป็นเพื่อน

หากมีเจียงหย่วนแล้ว กู้ฉวนลู่ซึ่งมีแต่ลูกชายอยู่ในสายตาก็คงจะเห็นคุณค่าของนางบ้าง

เจียงหย่วนตกตะลึงไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินคำพูดของกู้ซินเถา เขาไม่เคยได้ยินกู้ซินเถาพูดแบบนี้มาก่อน นี่เป็นเพียงการแสดงว่านางห่วงใยเขา

เจียงหย่วนแอบมีความสุข เขาผู้มีพร้อมทุกอย่าง เข้าใจเรื่องนี้ระหว่างชายหญิงได้ดี