บทที่ 148 ถูกโจมตี

บทที่ 148 ถูกโจมตี

ภายใต้การบ่นพึมพำและการสาปแช่งไม่หยุดของเฉาซื่อ ในที่สุดกู้เสี่ยวหวานก็เข้าใจความหมายของเฉาซื่อ

การกระทำของเฉาซื่อมุทะลุดุดันและโหดร้าย เมื่อเห็นว่ากู้เสี่ยวหวานไม่ยอมเปิดประตู นางจึงเตะอย่างรุนแรง “ข้าบอกว่าให้เปิดประตู ข้าบอกว่าเปิดประตู!”

เฉาซื่อเตะอย่างดุเดือด และประตูรั้วเล็กนั้นก็ไม่แข็งแรงนัก ถูกเฉาซื่อเตะไม่กี่ครั้งมันก็เปิดออก

กู้เสี่ยวอี้ไม่เคยเห็นการกระทำแบบนี้มาก่อน นางมุดตัวเข้าไปในอ้อมแขนของกู้เสี่ยวหวานด้วยความตกใจ และกอดกู้เสี่ยวหวานแน่นไม่ยอมปล่อย ร่างกายสั่นเทิ้มด้วยความหวาดกลัว

ครั้นเห็นว่าเฉาซื่อเข้ามาแล้ว กู้เสี่ยวหวานจึงลูบหลังเพื่อปลอบกู้เสี่ยวอี้แผ่วเบา และหยุดยั้งเฉาซื่อที่พยายามเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว “ท่านกำลังทำอะไรอยู่?”

เฉาซื่อผลักกู้เสี่ยวหวานออกไปและพูดด้วยสายตาโหดร้าย “ข้าทำอะไร? ข้าก็มาดูว่าพวกเจ้าซ่อนเงินของพวกข้าไว้เท่าไร!”

“อาสะใภ้สาม ตอนนี้ยังเช้าอยู่ ท่านยังตื่นไม่เต็มตาหรือกระไร ข้าจะซ่อนเงินของท่านไว้ในบ้านได้อย่างไรกัน?” กู้เสี่ยวหวานตะโกนเสียงดังลั่น

วันนี้เฉาซื่อบ้าไปแล้วหรืออย่างไร!

ดูเหมือนว่าในวันนี้เฉาซื่อจะมาสร้างปัญหาให้กับครอบครัวของนางอย่างแน่นอน ด้วยท่าทางที่แน่วแน่ของเฉาซื่อ จะต้องมีคนบอกอะไรนางเป็นแน่

เมื่อคิดถึงความจริงที่ว่าซุนซื่อมาเอะอะวุ่นวายที่บ้านของนางเมื่อสองสามวันก่อน และขู่ว่าจะส่งกู้หนิงอันและกู้หนิงผิงไปหาญาติของนางในฐานะลูกบุญธรรม แต่กู้เสี่ยวหวานไม่เห็นด้วย ซุนซื่อจึงวิ่งหนีไปอย่างสิ้นหวัง เป็นไปหรือไม่ว่าเฉาซื่อและซุนซื่อได้ร่วมมือกันแล้ว และพวกนางจะไม่ยอมแพ้จนกว่าเป้าหมายจะสำเร็จ?

เฉาซื่อเอ่ยอย่างดุดัน “พวกเจ้าเอาเงินจากไหนมาซื้อข้าวขาวและแป้ง? กล้าพูดหรือไม่ว่าตาเฒ่าไม่ได้เหลือเงินไว้ให้พวกเจ้า? ยอดไปเลย พวกเจ้าก็แยกบ้านไปแล้ว แต่ก็ยังอยากได้เงินของตาเฒ่าอีก เงินเล่า ไปเอาเงินมา นั่นก็มีส่วนของข้าด้วย!”

ที่แท้เฉาซื่อก็มาที่นี่เพื่อเงิน

หลังจากได้ยินเรื่องนี้ สีหน้าของกู้เสี่ยวหวานก็ดูมืดมนและบิดเบี้ยว นางหยิบไม้กวาดจากใต้ชายคาโดยไม่มอง และใช้จังหวะที่เฉาซื่อไม่สนใจฟาดกระหน่ำลงไป

“โอ๊ย!” เฉาซื่อคาดไม่ถึงว่าจะถูกตี และยังถูกตีบริเวณด้านหลังศีรษะ นั่นทำให้เฉาซื่อสะดุดล้มลงจากขั้นบันได เมื่อเห็นว่าเป็นกู้เสี่ยวหวานที่ตีนางจากด้านหลัง เฉาซื่อก็รีบโผไปหากู้เสี่ยวหวานด้วยความโกรธ

กู้เสี่ยวหวานพยายามหลบหลีกด้วยความลำบาก เดิมทีนางคิดว่าเฉาซื่อนี้คล่องตัวและไม่ควรเคลื่อนไหวมากนัก แต่ก็ไม่ได้คาดคิดว่าเรื่องเงินนี้จะเป็นตัวเร่งปฏิกิริยา ไม่ว่าคนคนนั้นจะอ่อนแอแค่ไหน เมื่อพวกเขาได้ยินเกี่ยวกับเงิน มันก็เหมือนกับถูกฉีดด้วยยากระตุ้น

กู้เสี่ยวหวานหลบการโจมตีของเฉาซื่อครั้งแล้วครั้งเล่า ดวงตาของเฉาซื่อเปลี่ยนเป็นสีแดง เมื่อเห็นว่านางจับกู้เสี่ยวหวานไม่ได้ และเห็นกู้เสี่ยวอี้ที่กำลังตัวสั่นด้วยความกลัว นางจึงหันกลับมาและเปลี่ยนเป้าหมายเป็นกู้เสี่ยวอี้แทน

เมื่อเห็นว่าเฉาซื่อไม่ได้ไล่ตามตนเอง และกำลังจะลงมือทำร้ายกู้เสี่ยวอี้ กู้เสี่ยวหวานจึงรีบรุดขึ้นหน้าเพื่อดึงเฉาซื่อไว้ มือของเฉาซื่อยกขึ้นสูง และกำลังจะตีลงบนร่างกายกู้เสี่ยวอี้ ฉับพลันร่างกายของเฉาซื่อกลับถูกกระชากอย่างแรงจึงเซ ร่างกายของพวกนางซวนเซไม่มั่นคง ทำให้เฉาซื่อสะดุดถอยหลังและล้มนั่งลงบนตัวกู้เสี่ยวหวาน

เฉาซื่อจงใจทิ้งน้ำหนักทั้งหมด กู้เสี่ยวหวานรู้สึกเพียงว่าร่างกายของนางกำลังถูกบดขยี้ และกระดูกก็เหมือนจะแหลกเป็นเศษเสี้ยว

วันนี้เฉาซื่อเตรียมการมาอย่างดีเพราะได้ยินมาว่าเมื่อวานกู้เสี่ยวหวานและน้องทั้งสามเข้าไปในเมือง แต่เมื่อพวกเขากลับมาก็เหลือเพียงกู้เสี่ยวหวานและกู้เสี่ยวอี้เท่านั้น และได้ยินมาอีกว่ากู้หนิงอันและกู้หนิงผิงกำลังเรียนอยู่ที่สำนักศึกษาในเมือง

เมื่อเฉาซื่อคิดว่าเงินเหล่านั้นถูกนำไปจ่ายให้สำนักศึกษาแล้ว นางก็รู้สึกโกรธเคืองและเจ็บปวด ก่อนรุ่งสางนางรีบเร่งออกมาอย่างรวดเร็วโดยไม่ทันให้กู้เสี่ยวหวานได้ตั้งตัว

เมื่อเฉาซื่อเห็นว่าในที่สุดนางก็จับกู้เสี่ยวหวานได้ โทสะในใจทำให้นางกระชากผมของกู้เสี่ยวหวานด้วยมือซ้าย และตบลงบนหน้าของกู้เสี่ยวหวานด้วยมือขวา

กู้เสี่ยวหวานดิ้นทุรนทุราย แต่นางไม่สามารถต้านทานความแข็งแกร่งของเฉาซื่อได้ หลังจากดิ้นรนอยู่สักครู่ จากนั้นจึงทำได้เพียงปล่อยให้เฉาซื่อตบนางอย่างโหดร้าย

กู้เสี่ยวอี้ร้องไห้งอแงเมื่อเห็นว่าพี่สาวของนางถูกร่างกายของเฉาซื่อทับไว้ ดูเหมือนว่านางจะจำเหตุการณ์ที่พี่สาวของตนถูกกู้ซินเถาผลักลงไปในแม่น้ำได้ และนางร้องไห้ครวญครางจบแทบขาดใจ กู้เสี่ยวอี้รีบก้าวไปข้างหน้าเพื่อต่อสู้กับเฉาซื่อ แต่นางเป็นแค่เด็กอายุสี่ขวบเท่านั้นจะเป็นคู่ต่อสู้ของเฉาซื่อได้อย่างไร?

เพียงถูกเฉาซื่อผลักฝ่ามือเดียวก็ล้มลงบนพื้น กลิ้งไปหลายตลบกว่าจะหยุด

กู้เสี่ยวอี้เคยเห็นก่อนหน้านี้ว่ากู้เสี่ยวหวานถูกกู้ซินเถาทุบตี และคราวนี้นางเห็นพี่สาวของนางถูกเฉาซื่อทุบตี นางต้องการช่วยพี่สาว แต่มันไม่มีทางเลือกอื่นเพราะนางอ่อนแอจนไม่สามารถเข้าใกล้ได้ จึงทำได้เพียงร้องไห้ไม่หยุด

ใบหน้าของกู้เสี่ยวหวานบวมเบ่ง และมุมปากของนางมีเลือดไหลซึมออกมา นางขยับคอด้วยความยากลำบากและพูดกับกู้เสี่ยวอี้ที่อยู่ข้าง ๆ ว่า “รีบไปหาท่านป้าจาง!”

หลังจากฟังคำพูดของพี่สาวแล้ว กู้เสี่ยวอี้ก็กลับมารู้สึกตัวและรีบออกไปอย่างเร่งรีบ วิ่งไปที่บ้านของท่านป้าจางด้วยขาสั้นป้อมของตน ทั้งร้องไห้ทั้งวิ่งไปตลอดทาง

เวลายังเช้าอยู่และหมู่บ้านอู๋ซีก็ยังไม่มีใครมา กู้เสี่ยวหวานเห็นว่าเฉาซื่อเป็นหญิงบ้าเช่นนี้ และนางก็รู้ว่านางคงถูกฝังอยู่ในมือของหญิงบ้าคนนี้แน่นอน

“เฉาซินเหลียน เจ้ากำลังทำอะไร!” เสียงกระแทกบางอย่างดังขึ้น ดูเหมือนจะมีสิ่งของตกลงไปที่พื้น

สติของกู้เสี่ยวหวานที่มึนงงอยู่แล้ว ได้ยินเสียงคนตะโกนและเสียงสิ่งของกระทบพื้น สักพักก็มีคนมาดึงเฉาซื่อออกจากตัวของกู้เสี่ยวหวาน เมื่อปราศจากน้ำหนักของเฉาซื่อ กู้เสี่ยวหวานก็รู้สึกเหมือนถูกปลดปล่อย

กู้เสี่ยวหวานดันตัวขึ้น ร่างกายของนางดูเหมือนจะแหลกสลาย นางทำได้เพียงทรุดตัวลงบนพื้นอย่างอ่อนแรง ดวงตาของนางเบิกกว้าง จากนั้นนางก็รู้ว่าคนที่ต่อสู้กับเฉาซื่อเป็นเพื่อนบ้านข้าง ๆ เหลียงเหยาซื่อ

กู้เสี่ยวหวานไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องนี้ บางทีอาจเป็นตอนที่เสี่ยวอี้ออกไปหาใครสักคน และบังเอิญเจอกับเหลียงเหยาซื่อ แก้มของกู้เสี่ยวหวานชาและหูของนางก็อื้อ เฉาซื่อนี่มือหนักจริง ๆ

กู้เสี่ยวหวานถ่มน้ำลายที่มีเลือดปน ครั้นขยับปากได้ ความเจ็บปวดก็พลันแล่นริ้วขึ้นมา

เมื่อลองสัมผัสริมฝีปากเบา ๆ ก็พบว่ามีเลือดไหลซึม ดูเหมือนจะมาจากการถูกทุบตี กู้เสี่ยวหวานกัดฟันด้วยความเจ็บปวด ผู้หญิงบ้าคนนี้โหดเหี้ยมจริง ๆ!

เฉาซื่อได้ต่อสู้ในครั้งนี้ และอาการบาดเจ็บสาหัสของนางเพิ่งฟื้นตัว แค่เอาชนะกู้เสี่ยวหวานที่เป็นเด็กได้ก็มากเกินพอแล้วสำหรับนาง แต่เมื่อต้องเผชิญกับเหลียงเหยาซื่อที่เป็นผู้ใหญ่เช่นเดียวกับนาง จึงไม่มีสิ่งใดได้เปรียบเลย

………………………………………………………………………..

สารจากผู้แปล

นังเฉาบ้านี่น่าทุบให้เป็นหมูบะช่อจริง ๆ เลยค่ะ ทุบเสร็จแขวนคอประจานเลย รังแกได้แม้กระทั่งเด็กแปดขวบ ถ้าเหลียงเหยาซื่อมาช่วยไม่ทันนี่จะเป็นยังไงเนี่ย

ไหหม่า(海馬)