บทที่ 1066 หลักฐานอาชญากรรมของตระกูลเจียง

บทที่ 1066 หลักฐานอาชญากรรมของตระกูลเจียง

“คุณหนู ท่านอยู่ในตระกูลเจียงมานานแล้ว ดังนั้นท่านควรรู้บางอย่างเกี่ยวกับตระกูลเจียง ทำไมท่านไม่เขียนคำร้องและฟ้องร้องตระกูลเจียงที่การลักลอบขายเกลือและให้ฮ่องเต้ลงโทษเจียงอวิ้นหลิ่วล่ะเจ้าคะ ด้วยวิธีนี้จะสามารถล้างแค้นให้ท่านได้” ความคิดของเสี่ยวเหอดีมาก หลังจากได้ยิน หลิวเทียนฉือก็เขียนจดหมายทันที

จากนั้นยื่นให้เสี่ยวเหอ “ส่งจดหมายนี้ถึงกรมคลังอย่างลับ ๆ และอย่าให้ใครพบเจ้า”

เพื่อไม่ให้ถูกเผา หลิวเทียนฉือยังมีสติและไม่ได้เขียนชื่อของนางลงในจดหมาย

เกี่ยวกับเรื่องของตระกูลเจียง หลิวเทียนฉือได้อะไรมากมายจากปากของเจียงหย่วนที่โง่เขลา

คำพูดของหลิวเทียนฉือเป็นความจริง และนางไม่ได้คิดถึงผลที่ตามมาของการเขียนจดหมายฉบับนี้เลย ดังนั้นจึงขอให้เสี่ยวเหอรีบไปส่งจดหมาย

เมื่อเห็นว่าหลิวเทียนฉือเชื่อใจตัวเองมาก เสี่ยวเหอก็แทบลอยขึ้นไปบนฟ้า

เมื่อเดินออกมา สีหน้าของนางก็เต็มไปด้วยความเย่อหยิ่ง

เสี่ยวเถาเปลี่ยนจากคนใช้ส่วนตัวเป็นสาวบริการชาและน้ำ ทุก ๆ วันนางจะต้องกวาดลานนอกบ้านได้เท่านั้น และแม้แต่ภายในห้องก็ไม่สามารถเข้าไปได้ เมื่อเสี่ยวเหอเห็นเสี่ยวเถาที่มีท่าทีเศร้าสร้อยแล้ว เสี่ยวเหอก็รู้สึกถึงความเหนือกว่าในทันที

ในอดีต เสี่ยวเถามักจะมีใบหน้าที่ดูหยิ่งยโส แต่ตอนนี้นางดูเศร้าหมอง และไม่เคยคิดมาก่อนว่าตนเองจะมีชีวิตเช่นนี้

เสี่ยวเหอเดินมาหาเสี่ยวเถาซึ่งกำลังกวาดพื้นด้วยไม้กวาด นางพูดอย่างเย่อหยิ่งว่า “พี่เสี่ยวเถา มือของเจ้าที่เคยปรนนิบัติรินชาและน้ำ หวีผมให้คุณหนู ทำไมตอนนี้จึงมาจับไม้กวาดเสียล่ะ”

เสี่ยวเถาหัวเราะเบา ๆ มองดูเสี่ยวเหอและพูดประชดประชัน “ไม่ว่าเจ้าจะเย่อหยิ่งเพียงใด เจ้าก็ยังเป็นคนรับใช้ เจ้ากับข้าต่างก็เป็นสาวใช้ เจ้าจะสูงศักดิ์กว่าข้าและข้าจะต่ำต้อยกว่าเจ้าได้อย่างไร”

เสี่ยวเถาเพิกเฉยต่อการเสียดสีของเสี่ยวเหอโดยสิ้นเชิง คำพูดของเสี่ยวเหอเหมือนก้อนหินกระทบฝ้าย และไม่มีผลกระทบใด ๆ เลย

“ถ้าอย่างนั้นก็ต้องดูว่าเป็นสาวรับใช้แบบไหน มือของสาวใช้บางคนใช้เพื่อสวมปิ่นให้คุณหนู และมือของสาวใช้บางคนใช้ในการหยิบไม้กวาดและล้างถัง อันไหนหอมและอันไหนเหม็น เจ้าก็สามารถบอกความแตกต่างได้ในทันที” เสี่ยวเหอกล่าวอย่างเหยียดหยาม

หลังจากฟังการยั่วยุของนาง เสี่ยวเถายังคงเงียบและกำลังจะไปที่อื่นพร้อมกับไม้กวาด

พวกเขาทั้งหมดเป็นสาวใช้ จะมีใครสูงส่งกว่าใครได้อย่างไร

หากสูงส่งก็ไม่ต้องมาเป็นสาวใช้อีกต่อไปแล้ว

เมื่อเห็นเสี่ยวเถาจากไปโดยไม่มีความอิจฉาริษยา เสี่ยวเหอก็ทนไม่ได้อีกต่อไป นางรีบดึงตัวเสี่ยวเถาแล้วตะโกนเสียงต่ำ “เสี่ยวเถา อย่าคิดว่าการที่คุณหนูเคยปฏิบัติต่อเจ้าอย่างดีในอดีตและเป็นสาวรับใช้ส่วนตัวจะทำให้คุณหนูจะเรียกใช้เจ้าซ้ำ ตอนนี้คุณหนูไม่ชอบเจ้า ไม่เช่นนั้นจะปล่อยให้เจ้ามากวาดพื้นที่นี่ได้อย่างไร ข้าจะบอกเจ้าให้นะ ตอนนี้ไม่รู้ว่าคุณหนูไว้ใจข้ามากแค่ไหน ดูสิ ในจดหมายฉบับนี้เขียนเรื่องสำคัญเช่นหลักฐานทางอาญาของตระกูลเจียง คุณหนูขอให้ข้าทำ เหอะ ๆ เจ้าน่ะ ยากที่จะหลุดพ้นจากตำแหน่งนี้แล้ว”

หลังจากพูดจบ เสี่ยวเหอยิ้มอย่างมืดมนและเดินจากไป

เสี่ยวเถาไม่สนใจนางอีก และยังคงกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นในลานด้วยต่อไป

นางมองดูห้องที่ปิดอยู่เป็นครั้งคราว ในอดีตนางสามารถเข้าและออกจากที่นั่นได้ตลอดเวลา

นางคือสาวใช้ส่วนตัวของคุณหนูและคอยอยู่เคียงข้างคุณหนูเสมอ ไม่ว่าคุณหนูจะไปที่ไหนก็ตาม นางยังสามารถเปิดและปิดประตูนั้นได้ตลอดเวลา

แต่ตอนนี้…

เสี่ยวเถามองไม้กวาดในมืออย่างเย้ยหยัน และยิ้มอย่างเศร้าสร้อย

โชคชะตาพลิกผัน

เสี่ยวเหอ เจ้าก็จะมีวันนี้เช่นกัน

เสี่ยวเถาไม่สนใจอะไรอีกต่อไป หยิบไม้กวาดแล้วกวาดพื้นต่อ

แต่จู่ ๆ นางก็นึกถึงอะไรบางอย่างได้ แล้วก็หยุดทันที

เมื่อครู่เสี่ยวเหอบอกนางว่าจดหมายดังกล่าวมีหลักฐานทางอาญาของตระกูลเจียง

เหตุใดคุณหนูจึงเขียนหลักฐานทางอาญาของตระกูลเจียง

เสี่ยวเหอกำลังจะไปไหน?

เสี่ยวเถารู้ว่าหลิวเทียนฉือรู้บางอย่างเกี่ยวกับตระกูลเจียง

เจียงหย่วนชายผู้มั่งคั่งและเป็นคนไม่มีสมอง เมื่อใดก็ตามที่ผู้หญิงถามเขา เขาก็จะตอบทุกคำถาม

เขาบอกหลิวเทียนฉือเกือบทุกอย่างที่เขารู้อย่างตรงไปตรงมา

แน่นอนว่ายังรวมถึงความลับอย่างการลักลอบขายเกลือของตระกูลเจียง

การลักลอบขายเกลือเป็นความผิดทางอาญาและจะต้องถูกตัดหัว

เสี่ยวเถาตื่นตระหนกเล็กน้อย มือที่ถือไม้กวาดยังคงสั่นเทา

เป็นไปได้หรือไม่ว่า คุณหนูเขียนเรื่องการลักลอบขายเกลือของตระกูลเจียงลงในจดหมายฉบับนั้น?

จดหมายนั้นส่งไปให้ใครกันแน่?

ยิ่งเสี่ยวเถาคิดถึงเรื่องนี้ นางก็ยิ่งหวาดกลัวมากขึ้น นางโยนไม้กวาดแล้ววิ่งไปที่ห้อง

ผลักประตูโดยตรงด้วยพละกำลังมหาศาล ทำให้หลิวเทียนฉือสะดุ้งตื่นขึ้น

นางกำลังนอนอยู่บนเตียงนุ่มและกำลังนอนหลับสบาย เมื่อได้ยินเสียงดังเช่นนั้นนางก็ลุกขึ้น เมื่อเห็นว่าเป็นเสี่ยวเถา นางก็หงุดหงิดทันที “เจ้าเข้ามาที่นี่ทำไม”

เสี่ยวเถาระงับความรู้สึกไม่สบายใจแล้ววิ่งไปหาหลิวเทียนฉือ นางคุกเข่าลงและถามอย่างกระวนกระวาย “คุณหนู ท่านให้เสี่ยวเหอส่งจดหมายไปหาใคร”

เมื่อหลิวเทียนฉือได้ยินเสี่ยวเถาถามตัวเอง สีหน้าของนางก็ดูน่าเกลียดมากและตบโต๊ะด้วยความโกรธ “บังอาจ หญิงรับใช้ไม่สามารถถามเกี่ยวกับคุณหนูคนนี้ได้”

คนเหล่านี้เป็นศัตรูกันหรือไม่?

คนในบ้านนี้เห็นคนต่ำต้อยเหมือนสุนัข เมื่อเห็นว่าหลิวฉงหร่านไม่ชอบนาง ดังนั้นพวกเขาทั้งหมดจึงมาสร้างปัญหาให้กับนางอย่างนั้นหรือ?

แม้แต่เสี่ยวเถาที่เคยอยู่เคียงข้างก็ไม่ปล่อยตัวเองไป นางยังเข้ามาถามตัวเองอีก

เสี่ยวเถาไม่สนใจความโกรธของหลิวเทียนฉืออีกต่อไป ความโกรธเป็นเรื่องเล็กน้อย แต่ความตายเป็นเรื่องใหญ่

“คุณหนู ข้าเพิ่งได้ยินจากเสี่ยวเหอว่าท่านเขียนหลักฐานทางอาญาของตระกูลเจียง” เสี่ยวเถาไม่แม้แต่จะมองหน้าที่มืดมนของหลิวเทียนฉือและพูดอย่างกังวล “คุณหนู ทาสคนนี้รู้ว่าครั้งนี้ตระกูลเจียงทำบางสิ่งไม่ดีต่อคุณหนู แต่ตระกูลเจียงและตระกูลหลิวอยู่ในเรือลำเดียวกัน หากท่านต้องการฟ้องร้องตระกูลเจียง ตระกูลหลิวก็จะเดือดร้อนไปด้วย”

หลิวเทียนฉือไม่เข้าใจความหมายของเสี่ยวเถาในทันที นางรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยและถามอย่างไม่พอใจ “เจ้าหมายความว่าอย่างไร เจ้ากล้าสาปแช่งตระกูลหลิวเช่นนี้ เจ้าไม่ต้องการมีชีวิตอยู่อีกต่อไปแล้วหรือ”

——————————————————————–