บทที่ 1082 เจียงหย่วนแต่งงานแล้ว

บทที่ 1082 เจียงหย่วนแต่งงานแล้ว

“ซินเถา ซินเถา…” เพื่อจะหยุดยั้งกู้ซินเถา ซุนซื่อจึงไม่สามารถหลบถ้วยชาที่ลอยมาได้ มันจึงกระแทกเข้าที่หน้าผากของนางโดยตรง ทำให้เลือดไหลซึมลงมา

“ข้าเป็นภรรยาของเจียงหย่วน เจียงหย่วนบอกว่าเขาจะแต่งงานกับข้า เขาจะต้องแต่งงานกับข้า!” ดูเหมือนว่ากู้ซินเถาจะเสียสติไปแล้ว

เนื่องจากเหตุการณ์ล่าสุดที่เกิดขึ้นในตระกูลเจียง นางจึงไปที่ตระกูลเจียงทุกวันเพื่อไปพบฮูหยินเจียง

นางอยากถามฮูหยินเจียงว่าสิ่งที่นางพูดกับตัวเองครั้งนั้นจะทำอย่างไร

ฮูหยินเจียงเป็นผู้ขอให้นางใส่ผงยาปลุกกำหนัดลงในถ้วยชาของกู้เสี่ยวหวาน แต่ใครจะรู้ว่า หลังจากดื่มแล้วอีกฝ่ายจะไม่เป็นอะไร แต่กลับกลายเป็นนางกับฮูหยินที่ทำเรื่องอับอาย

ทั้งหมดเป็นความผิดของกู้เสี่ยวหวาน…

อย่างไรก็ตาม ฮูหยินเจียงไม่ยอมออกมาพบนาง และสั่งให้คนโยนนางออกไปให้พ้นประตูบ้านตระกูลเจียง และไม่อนุญาตให้นางเหยียบเข้ามาใกล้บ้านตระกูลเจียงอีกเด็ดขาด

ครั้งล่าสุดนางต้องการเข้าใกล้รถม้าของฮูหยินเจียง แต่ก็ถูกคนรับใช้จับตัวและรุมทุบตี หลังจากเกิดปัญหาขึ้นมากมาย หลังจากนั้นก็ได้ยินข่าวว่าหลิวเทียนฉือกำลังจะแต่งงานกับเจียงหย่วน

“ท่านแม่ ข้าจะไปหาเจียงหย่วน เจียงหย่วนบอกว่าเขาอยากแต่งงานกับข้า” หลังจากที่กู้ซินเถาตะโกนประโยคนี้ออกมา นางก็วิ่งหนีออกไปทันที

ซุนซื่อรู้สึกวิงเวียนเล็กน้อยจากการถูกถ้วยน้ำชากระแทกใส่หน้า นางทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้อย่างช้า ๆ เมื่อเงยหน้าขึ้นก็เห็นกู้ซินเถาวิ่งหายไปอย่างไร้ร่องรอย

ซุนซื่อไม่สนใจรอยเลือดที่หน้าผาก และรีบไล่ตามออกไปทันที

ครั้นออกมาถึงถนนด้านนอก มีผู้คนมากมายกำลังชะเง้อคอมองไปยังอีกฝั่งของถนน

บ้านตระกูลเจียงอันร่ำรวยประดับด้วยผ้าสีแดงระโยงระยางจากประตูบ้านไปจนถึงสี่แยกบนถนน สีแดงสดใสอันเป็นลักษณะของงานรื่นเริง ทำให้ดวงตาคู่สวยของกู้ซินเถาแดงก่ำ

เมื่อทุกคนได้ยินเสียงเปิดประตูบ้านกู้ พวกเขาก็ยังไปมองด้วยความพร้อมเพรียง

ทุกคนมองไปที่กู้ซินเถาและเริ่มวิพากษ์วิจารณ์

กู้ซินเถ้าเดินไปกลางถนนและจ้องมองอย่างว่างเปล่าไปยังทิศทางที่เกี้ยวจะเคลื่อนผ่าน โดยไม่สนใจคำพูดของผู้คนรอบข้างเลย นางเพียงแค่ยืนอยู่อย่างนั้น

เมื่อซุนซื่อออกจากบ้านก็เห็นลูกสาวของตนเองยืนอยู่ท่ามกลางฝูงชน ยืนอยู่ตรงนั้น จ้องมองอย่างว่างเปล่าไปยังทิศทางที่เจียงหย่วนจะต้อนรับเจ้าสาว

คำพูดของคนรอบข้างแย่ลงเรื่อย ๆ

“นี่ไม่ใช่กู้ซินเถาที่ฮูหยินเจียงบอกว่าจะพาเข้าไปในตระกูลเจียงหรอกหรือ นางมายืนอยู่ที่นี่ทำไม? นางไม่พอใจที่นายน้อยเจียงแต่งงานกับคุณหนูหลิวหรือ? ทำไมไม่คิดถึงสถานะของตัวเองบ้าง”

“เจ้าเข้าใจผิดแล้ว นางยังไม่ได้ถูกพาเข้าตระกูลเจียง ข้าได้ยินมาว่าฮูหยินเจียงไม่เห็นด้วยอย่างยิ่งที่นางจะเข้าไปในตระกูลเจียง”

“เกิดอะไรขึ้น? เมื่อคราวนั้นพวกนางก็ตอบรับกันต่อหน้าทุกคน แต่เหตุใดเรื่องถึงกลายเป็นเช่นนี้ไปได้”

“เหอะ ๆ ถ้าเป็นเจ้า เจ้าจะยอมกลับคำพูดหรือไม่ ข้าได้ยินมาว่าครั้งล่าสุดที่ฮูหยินเจียงเป็นคนจัดงานเลี้ยงให้กับคุณหนูจากตระกูลต่าง ๆ ในเมืองหลิวเจีย นางทำสิ่งที่ไร้ยางอายลงไปต่อหน้าคุณหนูเหล่านั้น”

“นางคนเดียวหรือ”

“ถูกต้อง เหอะ ๆ นางยังไม่แต่งงาน นางเป็นแค่หญิงแพศยา หากนางถูกนำเข้ามาสู่ตระกูลเจียงจริง ๆ ชื่อเสียงของตระกูลเจียงจะถูกทำลาย”

“หึ! ไม่แปลกใจเลย นางเป็นเด็กสาวที่มีรูปโฉมงาม แม้ว่านางจะไม่อาจเทียบเท่าคุณหนูหลิวได้ แต่ในเมืองของเรา นางก็ยังนับว่าสวย หึ! น่าเสียดายเสียจริง”

“น่าเสียดาย? หากเสียดายนัก ทำไมถึงไม่พากลับบ้านไปเสียล่ะ”

ฝูงชนต่างส่งเสียงโห่ร้อง ซุนซื่อกวาดสายตามองคนเหล่านั้น และเห็นชายชราวัยห้าสิบกว่าปี หน้าตาหื่นกามมองไปที่กู้ซินเถาและเอ่ยวาจาลามก “ข้าไม่ได้รังเกียจนาง การอยู่กับข้าจะเป็นโชคดีของนาง”

ทุกคนหัวเราะเย้ยหยันอีกครั้ง คำพูดที่เขาพูดออกมายิ่งทำให้คนฟังทนไม่ได้

ซุนซื่อไม่สามารถฟังอีกต่อไป ดังนั้นนางจึงรีบไปดึงกู้ซินเถากลับมา “ซินเถา กลับบ้านกับข้าเดี๋ยวนี้”

ภายใต้แรงฉุดกระชากของซุนซื่อ กู้ซินเถายังคงยืนนิ่งไม่ขยับเขยื้อนราวกับว่านางถูกแช่แข็ง ดวงตาของนางยังคงเย็นยะเยือก ท่าทางไม่ได้สติ สายตาจ้องมองไปที่ทางแยกที่เจียงหย่วนจะปรากฏตัวขึ้นในภายหลัง

ซุนซื่อเดินไปดึงกู้ซินเถาด้วยมือข้างหนึ่ง และอีกมือหนึ่งใช้ผ้าเช็ดหน้ากดแผลบนหน้าผาก

บาดแผลของนางยังมีเลือดไหลซึมออกมา

ในตอนแรกนางรู้สึกวิงเวียนศีรษะเล็กน้อย แต่เพื่อดึงกู้ซินเถากลับมา นางจึงต้องพยายามอดกลั้นอย่างหนัก แต่ลูกสาวของนางไม่ขยับตัวเลยสักนิด

นางรู้สึกวิงเวียนไปชั่วขณะ ร่างกายของนางทนไม่ไหว และทรุดตัวลงกับพื้น

แต่นางยังคงดึงกระโปรงของกู้ซินเถา และพูดอย่างกระวนกระวาย “ซินเถา กลับบ้านกับข้า”

“หากเจ้ายังคงยืนต่อไปเช่นนี้ ชื่อเสียงของตระกูลกู้จะไม่เหลืออะไรเลย”

กู้ซินเถาทำหลายสิ่งอันน่าอายลงไปแล้ว หากมีอะไรเกิดขึ้น เกียรติของตระกูลกู้จะยังเหลืออยู่หรือไม่?

เดิมทีก็ไม่ค่อยจะมีอยู่แล้ว ซินเถาจะปล่อยให้ครอบครัวสูญเสียทุกอย่างไปจริงหรือ?

มันจะเป็นอันตรายถ้าถูกกู้ฉวนลู่ตำหนิ และระบายความโกรธลงที่ซินเถา

เมื่อนึกถึงสิ่งนี้ ซุนซื่อก็โอบขากู้ซินเถาและขอร้องเสียงดัง “ซินเถา ข้าขอร้องเจ้า กลับบ้านกันเถอะ”

กู้ซินเถายังคงไม่แยแส

จากนั้นมีเสียงของสั่วน่า*[1] ดังขึ้น และเห็นกลุ่มคนเดินมาจากทางแยก มันดูทรงพลังและมีชีวิตชีวา

ชายบนหลังม้าอันสูงสง่าคือเจียงหย่วนในชุดเจ้าบ่าว มีดอกไม้สีแดงดอกใหญ่ประดับอยู่บนหน้าอก ใบหน้ายิ้มแย้มแจ่มใส ดูภูมิใจยิ่งนัก

ตามด้วยเกี้ยวเจ้าสาวสีแดงหลังใหญ่ โดยใช้คนหามถึงแปดคน

ทั้งแปดคนสวมเสื้อผ้าสะอาดสะอ้าน ผ้าไหมสีแดงผูกรอบร่างกาย ใบหน้าเต็มไปด้วยความสุข

ด้านข้างมีคนรับใช้และแม่นมแปดคน แต่ละคนล้วนสวมใส่ชุดซึ่งทำจากผ้าไหมสีแดงสด

มีเสียงสั่วน่าเป่าบรรเลงและมีคนเต้น ร้องเพลงและหัวเราะครึกครื้นตลอดทาง

กู้ซินเถาจ้องมองเกี้ยวเจ้าสาวที่อยู่ตรงกลาง คนที่นั่งอยู่บนนั้นเป็นนายหญิงน้อยของตระกูลเจียง หรือฮูหยินเจียงในอนาคต

นั่นเป็นชื่อที่รู้จักกันดีในเมืองหลิวเจีย

*[1] สั่วน่า เครื่องดนตรีของจีน

https://pic3.zhimg.com/80/v2-3527b24acfda03b21bfa9a9a89f6e18e_1440w.webp