ฮีโร่สิ้นชีพและคืนชีพ(ที่ต่างโลก)

เคลย์ ยูโกเป็นนักเรียนธรรมดาที่สามารถพบเห็นได้ทั่วไป หากให้พูดถึงเรื่องที่แตกต่างไปละก็ เขานั้นชอบฮีโร่เอามากๆ

เขาที่หลงใหลทั้งเหล่าอัศวินหน้ากากผู้ขี่ม้าเหล็ก เหล่านักสู้หลากสีที่รวมพลังกันต่อสู้ และเหล่าสาวน้อยเวทมนตร์เคียวๆพริตตี้ได้เติบโตขึ้นมาเป็นคนร่าเริง ซื่อสัตย์ และมีอัธยาศัยดีเพราะอิทธิพลนั้น

เพราะเล่นกีฬาเก่งและมีร่างกายแข็งแรง อนาคตหากได้เข้าทำงานที่ช่วยเหลือผู้คนอย่างเจ้าหน้าที่ตำรวจหรือนักดับเพลิงก็คงจะดีเขาเติบโตขึ้นมาโดยถูกบอกมาแบบนั้นจากทั้งเพื่อนฝูงอาจารย์และครอบครัว เขาใช้เวลาในแต่ละวันพร้อมทั้งคิดว่าชีวิตแบบนั้นเองก็ไม่ได้แย่

……จนกระทั่งชีวิตของยูโกซึ่งเป็นเช่นนั้นจุดจบได้มาเยือนอย่างกะทันหัน มันเป็นวันที่ท้องฟ้าแจ่มใสในวันหนึ่ง

หลังจากที่เขาซื้อนิตยสารข้อมูลฉบับพิเศษและกำลังเดินเล่นในชอปปิ้งมอลล์ใกล้ๆ โชคร้ายที่ในสถานที่นั้นเขาได้เผชิญหน้ากับปีศาจบนท้องถนนซึ่งในมือถือมีดกำลังโจมตีผู้คน

ในขณะที่เกิดความโกลาหลภายในห้างและผู้คนกำลังหลบหนี ยูโกซึ่งมองเห็นสถานการณ์ที่ปีศาจบนท้องถนนกำลังจะโจมตีเด็กที่แม่พามาด้วยนั้นได้ใช้ร่างกายตัวเองเป็นโล่เพื่อปกป้องเด็กคนนั้นโดยไม่ทันได้คิดอะไร

มีดถูกแทงเข้าไปที่หน้าอก แม้จะแสดงสีหน้าทุกข์ทรมาณเพราะความเจ็บปวดที่ไม่อาจจินตนาการได้ แต่ยูโกก็สามารถKOปีศาจบนท้องถนนด้วยด้วยแรงฮึดยามไฟไหม้และความสามารถด้านกีฬาอันภาคภูมิใจแต่ทว่า……เขาต้องจบชีวิตลงเป็นค่าตอบแทนในเรื่องนั้น

ขณะที่มองดูเด็กที่ตนเองช่วยเอาไว้กำลังร้องไห้เพราะตนเองอยู่นั้น ยูโกหลับตาลงด้วยรอยยิ้มพร้อมกับคิดอย่างหมดห่วงว่าช่วงวลาสุดท้ายของชีวิตก็เป็นการตายที่ไม่ได้แย่เท่าไร่และจบชีวิตลงด้วยความพึงพอใจแต่ทว่า――

「แกถูกตัดออกจากตระกูล ยูโก! ไอ้เจ้าความอับอายของตระกูลเรา!」

「เอ๋……?」

――เขาที่ได้สติกลับมาอีกครั้ง พบว่าตนเองได้ถูกโจมตีด้วยถ้อยคำรุนแรงและโหดร้ายเช่นนี้

ชายวัยกลางคนที่มีผมสีแดงโดดเด่นใบหน้าที่กำลังแดงไม่แพ้ผมนั้นกำลังตะโกนใส่ยูโก

「พ่ายแพ้ในการประลองกับคนธรรมดาที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้าทั้งที่ใช้กาลันดีล ดาบสมบัติที่สืบทอดกันมาในตระกูลเคลย์ของเรา……แกมันน่าละอายขั้นสุดถึงที่สุด! เพราะมีฝีมือเลยมองข้ามเรื่องเกเรนิดๆหน่อยแต่ว่า คนอย่างแกที่สร้างความเสื่อมเสียขนาดนี้ให้กับชื่อของตระกูลเคลย์ไม่จำเป็นต่อตระกูลอันทรงเกียรติของพวกเรา! ออกไป ออกไปซะ!」

「คะ คือว่า~ ขอโทษนะครับ กำลังพูดอะไรตั้งแต่เมื่อกี้น่ะครับ……? ว่าแต่ ท่านเป็นใคร?」

「เลิกพล่ามบ้าบอได้แล้ว! ไม่รับรู้เรื่องของแกอีกแล้ว! จะยึดกาลันดีลคืน และจะให้แกออกไปจากหอพักที่อาศัยอยู่ตอนนี้ด้วย! จะจ่ายแค่ค่าเล่าเรียนให้จงสำนึกบุญคุณซะเถอะ! อ้อ เพราะแกแพ้ให้กับคนไม่รู้หัวนอนปลายเท้าแบบนั้นก็เลยถูกชิงคุณหนูแคลร์ไปด้วยนี่นะ! แผนที่อุตส่าห์วางไว้อย่างรอบคอบพังพินาศหมด! ไม่อยากเห็นหน้าของแกอีกแล้ว! อย่าใช้ชื่อสกุลเคลย์อีกเป็นครั้งที่สองละ ยูโก!」

「อ๊ะ รอเดี๋ยว――!!」

พอพูดเรื่องที่อยากพูดเสร็จแล้วชายวัยกลางคนก็ออกจากห้องไปด้วยอารมณ์ขุ่นเคือง

ถึงตรงนั้นในที่สุดยูโกที่รู้สึกตัวได้ว่าตนเองได้นอนอยู่บนเตียงในห้องที่เหมือนกับห้องพยาบาล ได้ไล่เลียงสถานการณ์ด้วยเครื่องหมายคำถามที่ลอยอยู่บนหัว ผู้ชายก่อนหน้านี้ เดาจากวิธีพูดของเขาที่ดุด่าและตะโกนใส่ตนเองดูเหมือนว่าผู้ชายคนนั้นจะเป็นพ่อของตนเอง

ทว่า หน้าตาของผู้ชายคนนั้นดูห่างไกลจากพ่อของตนเองที่ยูโกรู้จัก และเดิมทีหน้าตาของผู้ชายคนนั้นก็ไม่เหมือนคนญี่ปุ่นเลยด้วยซ้ำ

แรกเริ่มเดิมทีตนเองถูกมีดแทงเข้าที่หน้าอกและควรจะตายไปแล้ว……? ยิ่งคิดถึงเรื่องนั้นเท่าไหร่ก็ยิ่งสับสนมากขึ้นกว่าเดิม ยูโกที่เงยหน้าขึ้นโดยไม่คิดอะไรได้มองเห็นใบหน้าของตนเองที่สะท้อนในหน้าต่างใกล้ๆรู้สึกตะลึงจนร้องเสียงหลง

「นะนะนะ นี่มันอะไรกันน~!? เอ็งมันใครกันฟะ!?」

สิ่งที่สะท้อนอยู่ในนั้นไม่ใช่ใบหน้าของตนเองที่เคยเห็นมาตลอด17ปี แต่เป็นหน้าตาของชายหนุ่มผมแดงที่มีโหงวเฮ้งชั่วร้าย พร้อมทั้งตกใจกับหน้าตาของตนเองที่ทำหน้าประหลาดใจแต่ก็ยังดูชั่วร้าย อะเร๊ะ? หล่อเท่สุดๆเลยไม่ใช่รึไง? ในขณะที่ยูโกซึ่งคิดหลงตัวเองแบบนั้นกำลังพยายามเรียกสติตนเองกลับมาโดยคิดว่าคงไม่ใช่แบบนั้นละมั้ง ประตูห้องพยาบาลก็เปิดออกพร้อมกับมีเด็กผู้ชายที่เรียกชื่อของเขาเข้ามาในห้อง

「พี่! พี่ยูโก! โล่งอกไปที ได้สติแล้วสินะ!」

「อะ โอ้……อึก!?」

ผู้ที่เรียกตนเองว่าพี่คือเด็กผู้ชายที่ยังอายุน้อยประมาณนักเรียนชั้นประถม

เขาซึ่งมีผมสีดำและปล่อยบรรยากาศบุคลิคที่ค่อนข้างเก็บตัวออกมามองยูโกพร้อมกับแสดงสีหน้าโล่งใจจากก้นบึ้งหัวใจ

ถ้าความทรงจำถูกต้อง ตนเองไม่น่าจะมีพี่น้อง หนุ่มน้อยคงจะรู้สึกแปลกๆกับหน้าตาของยูโกที่จ้องมองในขณะที่คิดแบบนั้นกระมัง จึงถามขึ้นด้วยสีหน้าสงสัย

「พี่ เป็นอะไรไปเหรอ? ไม่สบายตรงไหรรึเปล่า?」

「อา~……ขอโทษจริงๆถ้าทำให้รู้สึกไม่ดีแต่ว่านะ……เธอเป็นใครเหรอ?」

「เอ๊ะ……? พะ พี่ หรือว่าความทรงจำ……!? เพราะผลกระทบจากการโจมตีที่ได้รับมาก่อนหน้านี้ ทำให้สูญเสียความทรงจำไปแล้วเหรอ!?」

「บะ บางทีคงเป็นแบบนั้นล่ะมั้ง โทษทีนะแต่ว่าฉันเป็นใครและเธอเป็นใคร ทำไมถึงตกอยู่ในสถานการณ์แบบนี้ช่วยบอกให้ฟังทีได้รึเปล่า?」

หนุ่มน้อยทำหน้าซีด ตกใจกับคำพูดของยูโกที่จำเรื่องตัวเองไม่ได้

เขาเริ่มอธิบายสถานการณ์อย่างละเอียดให้ยูโกฟังและแม้จะรู้สึกผิดแต่ยูโกก็พูดคุยด้วยสภาพที่สูญเสียความทรงจำตามน้ำเขาไป

「ชื่อของพี่คือยูโก เคลย์ เป็บบุตรชายคนโตแห่งตระกูลเคลย์ซึ่งเป็นตระกูลอัศวินอันทรงเกียรติ เป็นผู้สืบทอดดาบสมบัติ กาลันดีลซึ่งสืบทอดกันมาจากรุ่นสู่รุ่นในตระกูลเราน่ะ ผมคือน้องชายของพี่ ฟี่ เคลย์ ถึงแม้จะเป็นน้องชายแต่ก็เป็นน้องชายต่างแม่ และเพราะร่างกายอ่อนแอจึงไม่สามารถใช้ชีวิตในฐานะอัศวินได้น่ะ…… พี่ก่อนที่จะสูญเสียความทรงจำได้เข้าประลองกับเพื่อนร่วมชั้น และ พ่าย……พ่ายแพ้ในการประลองนั้น ท่านแคลร์ผู้เป็นคู่หมั้นที่ใช้เดิมพันในการประลองได้ถูกอีกฝ่ายช่วงชิงไป คุณพ่อที่บอกว่าเป็นความพ่ายแพ้ที่ทำให้ชื่อของตระกูลอันทรงเกียรติต้องแปดเปื้อน ก็เลย――」

「อ๊า~ อย่างนี้นี่เอง……เข้าใจเรื่องส่วนใหญ่แล้ว」

บอกตามตรงว่ายังมีหลายเรื่องที่ยังไม่เข้าใจแต่ใช้บทบาทนี้ในเวลาแบบนั้นน่าจะถูกต้องกว่า

ยูโกที่พยักหน้าพร้อมกับคิดว่าเข้าใจได้อย่างสมบูรณ์อย่างน้อยหนึ่งเรื่อง พึมพัมด้วยน้ำเสียงที่ดูราวกับเป็นเรื่องของคนอื่น

「นี่คือการเกิดใหม่ต่างโลกที่เขาลือกัน แถมยังเป็นแพทเทิร์นที่ได้เกิดใหม่เป็นตัวร้ายนิสัยเสียด้วยงั้นเหรอ……! เพิ่งจะเคยมีประสบการ์ณเป็นครั้งแรกเลย」

———————————————-

ชื่อบทมาจากบทพูดของคาเมนไรเดอร์เดนโอ 『時を超えて俺 参上！』(พระเอกผู้ข้ามผ่านกาลเวลา มาแล้ว!)