Side:ตัวร้าย (ฮีโร่วันนี้ก็ยังคงปกป้องรอยยิ้มเอาไว้ได้อีกเช่นเคย)

「……ไปแล้วสินะ ตั้งแต่พรุ่งนี้ไปดูท่าจะเหงา」

「ก็แค่สักพักละ บอกไว้ว่าจะกลับมาอย่างแน่นอนนี่นา……จนกว่าจะถึงตอนนั้นฉันเองก็ต้องทำสิ่งที่ควรทำ!」

「อืมๆ นั่นสินะ! ต้องฝึกใช้รูปแบบบลาสเตอร์ที่พัฒนาขึ้นมาใหม่ให้ชำนาญ ต้องฝึกพิเศษเพื่อให้ผสานงานกับฉันได้อย่างลึกซึ้ง! เรื่องที่ต้องทำมีเป็นภูเขาเลากาเลยละ ยูโก!」

พวกยูโกที่มองส่งมาร์กอสกำลังพูดคุยกันถึงสิ่งที่พวกตนเองควรทำ

เมืองนี้……ไม่สิ โลกนี้มีตัวตนอันมืดมิดที่เกินกว่าจินตนาการของยูโกอยู่ ผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังความวุ่นวายของรัชนั้น หลังจากนี้เองก็ยังคงชักใยอยู่เบื้องหลัง

ต้องแข็งแกร่งขึ้นพอที่จะปกป้องผู้คนในยามที่เผชิญหน้ากับความมืดนั้น

เพื่อการนั้นต้องเพิ่มพลังของตนเอง เพิ่มพวกพ้องและรู้เกี่ยวกับโลกนี้ให้มากขึ้น

ทั้งฟี่และเมลต์ต่างแสดงความมุ่งมั่นในการเตรียมพร้อมสำหรับการต่อสู้หลังจากนี้

ทั้งสองคนคิดเช่นนั้นและก้าวไปข้างหน้าด้วยกันกับยูโกผู้เป็นฮีโร่ ทว่าเมื่อหันหน้าไปทางเขาก็――?

「……อะ อะเร๊ะ? พี่? พี่!?」

「ไม่อยู่แล้ว~!? เอ๊ะ!? ไปไหนๆ? หายไปไหนแล้ว!?」

　――ทั้งสองคนตกใจกับการหายตัวไปของยูโกที่ควรจะอยู่ระหว่างพวกตนเองเมื่อไม่กี่วินาทีก่อนหน้านี้และเมื่อตามหาตัวเขาก็พบว่ายูโกกำลังพูดคุยกับเด็กผู้หญิงที่กำลังร้องไห้อยู่ห่างออกไปเล็กน้อย

ดูเหมือนว่าเด็กผู้หญิงจะหลงทางขณะที่ยิ้มอย่างขมขื่นต่ออัตลักษณ์ของยูโกซึ่งจะได้ยินเสียงของเด็กผู้หญิงที่ต้องการความช่วยเหลือเร็วยิ่งกว่าใครทั้งนั้น เมื่อเข้าไปใกล้เขาก็ได้ยินเสียงยูโกพูดคุยกับเด็กผู้หญิงอย่างอ่อนโยน

「หนูน้อย เป็นอะไรไปเหรอ? พลัดหลงกับคุณพ่อคุณแม่เหรอ?」

「อึก ฮึก……! อืม……!」

「ดี~ละ! ถ้างั้นพี่ชายจะช่วยตามหาด้วยกันเอง! อย่างที่เห็นเพราะตัวใหญ่กับมองสูงๆได้ละ! ถ้าอยู่ด้วยกันกับฉันละก็ทั้งคุณพ่อทั้งคุณแม่ต้องสังเกตเห็นทันทีเลยละ!」

「อืม……ขอบคุณนะ พี่ชาย!」

「ไม่เป็นไรๆ ไม่ต้องคิดมาก! เพราะการช่วยเหลือคนที่กำลังเดือดร้อนมันเป็นเรื่องปกติสำหรับฮีโร่ยังไงล่ะ! ……ก็อย่างที่ว่าละโทษทีแต่กลายเป็นว่าจะตามหาพ่อแม่ของเด็กคนนี้ ช่วยมาด้วยกันสักพักทีนะ」

ฟี่และเมลต์มองหน้ากันและหัวเราะต่อคำพูดของยูโกที่ดึงพวกตนเองเข้าไปมีส่วนด้วยราวกับเป็นเรื่องปกติ

ขณะที่ประกบซ้ายขวาของเขาที่ออกเดินโดยมีเด็กผู้หญิงนั่งอยู่บนไหล่ ทั้งสองคนก็พูดขึ้น

「พี่เนี่ยละก็ ช่วยไม่ได้จริงๆเลยนะ…..! รีบตามหาพ่อแม่ให้เจอเร็วๆแล้วกลับไปที่สถาบันสิ! อย่างพวกปรับแต่งบลาสเตอร์มีเรื่องที่ต้องทำอีกเยอะแยะเลยนะ!」

「ฉันเองก็จะไปด้วยนะ~! ขอโทษนะค้~า คุณพ่อคุณแม่ของเด็กคนนี้อยู่ไหมคะ~! มีเด็กหลงทางอยู่ที่นี่ค่า~!」

พวกยูโกออกค้นหาพ่อแม่ของสาวน้อยในขณะที่เดินและตะโกนไปตามถนนหลักในเมือง  

แก่นแท้ของฮีโร่ไม่ใช่การโค่นล้มศัตรูและเอาชนะความชั่วร้าย แต่เป็นการช่วยเหลือคนที่กำลังเดือดร้อนหรือพูดง่ายๆคือการเข้าไปดูแลโดยที่อีกฝ่ายไม่ได้ร้องขอ

นี่เองก็เป็นการกระทำอันยิ่งใหญ่ เป็นงานของฮีโร่ สามารถทำให้เด็กผู้หญิงที่กำลังร้องไห้ยิ้มได้เพราะงั้นจึงเป็นการกระทำที่น่าภาคภูมิใจอย่างมาก

และในที่สุดหลังจากเดินไปเรื่อยๆไม่กี่นาทียูโกก็พบเข้ากับพ่อแม่ของสาวน้อยและส่งมอบเธอให้พร้อมเอ่ยคำลา

ในขณะนั้นเอง สาวน้อยที่กล่าวขอบคุณแล้ว ก็ถามคำถามต่อ

「ขอบคุณนะ พี่ชาย นี่ พี่ชายเป็นใครเหรอ?」

「หือ? ฉัน ฉันน่ะนะ……」

ยูโกยิ้มออกมาอย่างสดใส หลังจากพ่ายแพ้ในการประลองเขาก็แสดงรอยยิ้มที่มีเสน่ห์และเป็นมิตรบนใบหน้าอันเคร่งขรึมที่เข้ากับตัวร้ายผู้ล่วงหล่น เขาตอบคำถามของสาวน้อยพร้อมยกนิ้วโป้งที่คุ้นเคย

「ฉันก็แค่ฮีโร่ที่ผ่านทางมายังไงล่ะ จำเอาไว้ซะนะ!」

ไม่ว่าเมื่อไหร่ ไม่ว่าเวลาไหน ถึงแม้ว่าโลกที่อาศัยจะเปลี่ยนไปแต่สิ่งที่ยูโกทำก็ไม่เคยเปลี่ยน

ปลุกเร้าจิตวิญญาณในฐานะฮีโร่ที่เรียนรู้มาจากเหล่าฮีโร่นิจิอาสะและแค่ช่วยเหลือผู้คนต่อไปเรื่อยๆ

ขณะที่มองส่งมาร์กอสและสาวน้อยที่จากไปพร้อมกับพ่อแม่ ขณะที่เงยหน้ามองท้องฟ้าอันกว้างใหญ่……เขาแสดงรอยยิ้มกว้างบนใบหน้า และตะโกนออกมาพร้อมความมุ่งมั่นที่จะใช้ชีวิตในฐานะฮีโร่ในโลกนี้

「เท่านี้ก็เสร็จสิ้นไปหนึ่งงาน! สถาบันลูมินัสวันนี้เองก็แสงแดดสดใส! เนอะ!!」

———————————————-

-มันมาจนได้นะฮีโร่ที่ผ่านทางมาเนี่ย

-จบบทที่หนึ่งหลังจากนี้ก็มีบทคั่นกับมุมมองของแคลร์อีกสักหน่อยก่อนจะขึ้นบทที่สอง