หนุ่มสาวภายใต้แสงจันทร์

อดีตของตนเอง……ถึงจะเปิดประเด็นเรื่องนั้นแต่สรุปสั้นๆคืออยากจะรู้ว่าใช้ชีวิตในแต่ละวันแบบไหนที่บ้านเกิด เมลต์ที่ได้ยินคำถามของยูโกพยักหน้าอีกครั้ง

หลังจากคิดเล็กน้อยเธอก็พูดขึ้น

「ใช้ชีวิตแบบไหนเหรอ……ปกติล่ะมั้งนะ? ฝึกฝนอย่างหนักเพื่อตั้งเป้าจะเป็นอัศวินวิถีเวท ฟังเรื่องราวจากเหล่าคนในหน่วยรักษาความปลอดภัยที่บ้านเกิด……แต่เห็นแบบนี้ฉันก็ถูกเรียกว่าอัจฉริยะที่บ้านเกิดเลยนะ? ก็นะ แต่ที่นี่คนที่มีพลังระดับเดียวกับฉันก็มีอยู่ทั่วไปด้วยสิมันไม่ใช่สิ่งที่น่าภาคภูมิใจหรอก……」

「ก็ดีแล้วนี่นา เป็นดาวรุ่งที่บ้านเกิด! ครอบครัวเองก็คงจะคอยเชียร์เมลต์ด้วยใช่ไหมล่ะ?」

「อื้ม! ครอบครัวของฉันถึงจะไม่ได้ยากจนแต่ก็ไม่ได้ร่ำรวยอะไรแค่กลางๆแต่ว่า……ถึงอย่างนั้น ก็ช่วยส่งฉันเข้ามาเรียนที่สถาบันลูมินัสอันทรงเกียรติ ถูกบอกมาว่าเธอที่ดึงพลังของซอร์ด ริงออกมาได้มีพรสวรรค์ถึงเพียงนั้นเลยละ เพราะงั้นจึงรู้สึกว่าต้องพยายาม」

เมลต์หรี่ตาลงเล่าเรื่องเช่นนั้นในแต่ละวันที่บ้านเกิด

ยูโกคิดว่าถึงจะมาที่นี่ไม่ได้นานแต่เธอคงจะคิดถึงและหวนนึกถึงวันเวลาที่บ้านเกิดอันห่างไกล จากนั้นเธอก็พูดกับยูโกต่อ

「……ฉันน่ะนะ อยากเป็นอัศวินวิถีเวทที่ขึ้นตรงกับสำนักงานหลักในเมืองหลวง ถึงผู้คนจะคิดว่าฉันที่เป็นเด็กผู้หญิงบ้านนอกกำลังเพ้อเจ้ออะไรอยู่……แต่ก็อยากจะเชื่อ เชื่อในตัวเอง การยอมแพ้ทั้งที่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยมันแปลกใช่ไหมล่ะ? ความจริงที่ว่าฉันที่เป็นแบบนี้สามารถเข้าเรียนสถาบันลูมินัสได้ถือว่าเป็นปฏิหาริย์ ถ้าอย่างนั้นถึงปาฏิหาริย์จะเกิดขึ้นอีกหลายครั้งมันก็ไม่แปลกอะไรใช่ไหม?」

「มันไม่ใช่ปาฏิหาริย์หรอก สิ่งที่ทำให้เมลต์เข้ามาเรียนที่สถาบันลูมินัสได้เป็นเพราะความพยายามของตัวเมลต์เอง ฉันน่ะไม่รู้ว่าเมลต์ใช้เวลาแบบไหนที่บ้านเกิดหรอกแต่ครอบครัวต้องคอยเชียร์อย่างสุดกำลังอยู่แน่ จินตนาการได้เลยละว่าเธอคงจะพยายามมาอย่างเต็มที่ ฉันเองก็จะคอยเชียร์นะ ความฝันของเมลต์ ทำให้เป็นจริงให้ได้นะ!」

「ขอบคุณนะ ยูโก……แต่ก็นะ ตามที่บอกไปเมื่อกี้มันชนเข้ากับกำแพงแล้วรู้สึกท้อเพราะความสูงของระดับทางนี้แต่ว่านะ พอเห็นยูโกพยายามอยู่เสมอมันก็รู้สึกว่าฉันเองก็จะแพ้ไม่ได้เหมือนกัน! เพราะงั้น……อืม เลยรู้สึกขอบคุณยูโก การได้พบกับยูโก ได้เป็นเพื่อนกัน ฉันดีใจจริงๆนะ」

เมลต์ถ่ายทอดความรู้สึกขอบคุณที่มีต่อยูโกในขณะที่หน้าแดงเล็กน้อย

ขณะที่ยูโกก้มหน้าตอบเล็กน้อยพร้อมยิ้มอย่างเขินอายต่อคำพูดของเธอ เมลต์ก็ถามคำถามเขา

「นี่ ยูโกมีความฝันรึเปล่า? ฉันเองก็จะคอยเชียร์ความฝันของยูโกเหมือนกันนะ! เพราะงั้นละช่วยเล่าให้ฟังได้ไหม?」

「อื~ม……ความฝันของฉันสินะ……? จะว่ายังไงดีล่ะ? ถ้าให้พูดชัดๆก็คงจะเป็นฮีโร่ที่ยอดเยี่ยมที่สุดที่สัญญาไว้กับฟี่ล่ะมั้งนะ? แต่ว่าบางทีมันอาจจะแตกต่างกับความฝันของฉันก่อนที่จะสูญเสียความทรงจำก็ได้ ฉันจะค้นหาเป้าหมายของตัวเองรวมถึงเรื่องนั้นด้วยละ」

「งั้นเหรอ……แต่ว่าแบบนั้นอาจจะดีก็ได้นะ ยังเพิ่งจะเข้าเรียนเองนี่นา รวมถึงเรื่องที่ความทรงจำกลับคืนมาด้วยไม่จำเป็นต้องรีบร้อนหรอก! พวกเราน่ะมันหลังจากนี้ หลังจากนี้! ใช่ไหมล่ะ!?」

นั่นสินะ เมื่อพยักหน้าเห็นด้วยกับคำพูดของเมลต์ เธอก็แสดงรอยยิ้มอย่างมีความสุขออกมา

ยูโกยิ้มออกมาพร้อมรู้สึกขอบคุณตัวตนของเมลต์ซึ่งสดใสได้ทุกที่แล้วช่วยให้ลืมปัญหาของตัวเองเหมือนกับฟี่ และพูดต่อ

「แต่ก็นะ อาจจะได้เวลารีบจัดการเรื่องไม่มีที่อยู่เป็นหลักแหล่งแล้วล่ะมั้ง การอยู่กลางแจ้งตลอดไปมันไม่ดีด้วยสิ ตอนฝนตกท่าจะลำบากละน้า……」

「อะฮะฮะ ก็จริงนั่นสินะ! มีผลงานจากคดีของรัชด้วยนี่นา ถ้าลองไปปรึกษากับทางสถาบันดูล่ะ? อาจจะช่วยอำนวยความสะดวกให้ก็ได้นะ?」

「เรื่องนั้นก็อาจจะเป็นไปได้อยู่หรอกแต่ว่าตอนนี้ทางฝั่งสถาบันกำลังยุ่งๆน่ะ นอกจากนี้การร้องขออะไรบางอย่างโดยใช้ความสำเร็จของตัวเองเป็นโล่กำบังแบบนั้นมันดูไม่ใช่ฮีโร่เลย เพราะงั้นเลยไม่รู้สึกอยากทำเท่าไหร่ ฉันทำหน้าแบบนั้นอยู่ใช่ไหมล่ะ?」

「อืม ยูโกในตอนนี้กำลังทำหน้าแบบนั้นอยู่! ต้องรักษาสัญญากับฟี่คุงให้ได้ การใช้ชีวิตของตัวเองก็ต้องทำให้เรียบร้อย เรื่องที่ต้องทำมีมากมายและลำบากมาก!」

ถึงความฝันในอนาคตจะสำคัญแต่ชีวิตในวันพรุ่งนี้สิ่งนี้เองก็สำคัญเช่นกัน

ตอนนี้หลังจากที่ได้ยินคำพูดของยูโกที่ว่าอยากอยู่ในบ้านที่มีหลังคาให้เร็วที่สุด เมลต์ระเบิดหัวเราะออกมาใช้นิ้วปาดน้ำตาและพูดขึ้น

「……นี่ ยูโก สมมติแค่พูดเผื่อเอาไว้นะ――」

「อื๋ม?」

ยูโกหันไปทางเมลต์ที่แสดงสีหน้าว่าจะพูดอะไรพร้อมกับรอคำพูดหลังจากนั้น

หลังจากจ้องมองเขาที่เป็นเช่นนั้นสักพัก เมลต์ก็ส่ายหัวไปมาและแสดงรอยยิ้มออกมาพร้อมกับพูดขึ้น

「……ขอโทษที ไม่มีอะไร ลืมเรื่องเมื่อกี้ไปเถอะ เอาละฉันเองก็ได้เวลาไปอาบน้ำแล้วเหมือนกัน! พรุ่งนี้ต้องตื่นเช้าด้วยสิ ยูโกทำแบบนั้นก็น่าจะดีกว่าด้วยไม่ใช่เหรอ?」

「โอ๊ะ? โอ้ นั่นสินะ……จะทำแบบนั้นแล้วกัน!」

แม้จะรู้สึกไม่ดีที่ตัดการสนทนาไปดื้อๆ แต่ยูโกก็ตัดสินว่าไม่ใช่ความคิดที่ดีที่จะฝืนบังคับถามว่าพยายามจะพูดอะไรและเห็นด้วยกับข้อเสนอของเมลต์ที่เลี่ยงการพูดการหน้านี้

ตึกตึก เมลต์วิ่งเหยาะๆออกห่างจากยูโก และพูดกับเขาในขณะที่เส้นผมสีชมพูเปล่งประกายภายใต้แสงจันทร์

「ถ้างั้น เจอกันพรุ่งนี้นะ! ราตรีสวัสดิ์ยูโก!」

「อา ราตรีสวัสดิ์ พรุ่งนี้พยายามเข้านะ」

ขณะที่มองส่งยูโกที่ช่วยตอบกลับคำลาเช่นนั้น เมลต์ก็มุ่งหน้าไปที่บ้านซึ่งเป็นที่พักของตนเอง

ในระหว่างนั้น เธอหยุดอยู่ตรงตำแหน่งที่เขามองไม่เห็น หลังจากหายใจเข้าลึกๆก็ใช้มือประกบแก้มที่แดงและพูดขึ้น

「เกือบไปแล้ว……! แบบนั้นมันมากเกินไปจริงๆนะ ตัวฉัน……!」

สมมติว่าถ้าไม่มีที่ไปหลังเรียนจบละก็แค่มาแต่งเข้าบ้านของตนเองก็ได้……นั่นคือคำพูดที่หยุดเอาไว้ซึ่งเมลต์พยายามจะพูดกับยูโกก่อนหน้านี้

เมลต์เงยหน้ามองท้องฟ้ายามค่ำคืนแล้วถอนหายใจและคิดกับตนเองว่าถ้าข้อเสนอแบบนั้นย้อนกลับมาในเวลาแบบนี้คงจะลำบากแน่

「……หลังจากที่สงบใจสักหน่อยแล้วค่อยกลับละกัน ถ้าถูกเข้าใจผิดในทางแปลกๆจะเป็นปัญหาได้……」

ในบ้านพักมีเด็กผู้หญิงคนอื่นๆอยู่ด้วย ไม่อยากให้ความสัมพันธ์ของยูโกถูกพวกเธอคิดไปในทางไม่ดี ไม่อยากสร้างปัญหาให้เขาไปมากกว่านี้

เมลต์คิดว่าจะฆ่าเวลาก่อนแล้วค่อยกลับเพื่อหลีกเลี่ยงการเห็นใบหน้าที่แดงนี้ และพ่นลมหายใจอุ่นๆออกมาพร้อมวางมือตรงหน้าอกข้างซ้ายราวกับพยายามจะระงับหัวใจที่กำลังเต้น ตึกตัก

———————————————-

-ฉันทำหน้าแบบนั้นอยู่ใช่ไหมล่ะ? (俺、そういう顔してるだろ？) คำพูดของ ไค ตัวร้ายจากซีรี่ย์คาเมนไรเดอร์เดนโอ ในตอนที่ 37