แปลก? ปริศนาของเหล่าผู้โดยสารที่หายตัวไป

「เสียงนั่น ท่าทีเหน็บแนมแบบนั้น……นาย ขุนนางปูเหรอ!?」

「มาร์กอส บัลก์เฟ้ย! ให้ตายสิ ไม่คิดเลยว่าคนที่รักษาความปลอดภัยในพื้นที่ฝั่งตรงข้ามจะเป็นพวกนาย การได้มาเจอใบหน้าสวะแบบนายในสถานที่แบบนี้ เลวร้ายชะมัดยาด」

ยูโกแสดงสีหน้าเหนื่อยหน่ายต่อท่าทีที่ไม่เปลี่ยนไปเลยของมาร์กอสซึ่งเจอกันอีกครั้งในรอบหลายวัน

ทั้งที่แสดงสภาพน่าอับอายขนาดนั้นในการประลองกับตนเองไปแท้ๆ แต่ยังสามารถมองด้วยสายตาของผู้อยู่เหนือกว่าได้ราวกับไม่มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น มาร์กอสเมินเขาแล้วส่องแสงไปทางเมลต์ด้วยลูกไฟที่ลอยอยู่ในมือ หลังจากมองด้วยสายตาโลมเลียจากบนลงล่างแล้วก็พูดขึ้น

「โฮโฮ่ แหมมีหน้าตากับร่างกายไม่เลวเลยนี่ ชักสนใจแล้วสิ นี่เธอน่ะทิ้งไอ้คนอย่างยูโกและมาอยู่กับฉันแทนไหม? ฉันคือบุตรชายคนโตแห่งตระกูลบัลก์ มาร์กอส บัลก์! ขึ้นอยู่กับเธอจะแต่งเข้ามาในฐานะเมียเก็บในอนาคตก็ได้! คิดว่าควรรับอารมณ์ดีๆของฉันในตอนนี้ไว้จะดีกว่านะ?」

「หน้าตากับร่างกายเนี่ยนะ……! ถูกพูดแบบนั้นใส่ไม่มีเด็กผู้หญิงที่ไหนเขาดีใจหรอกย่ะ! ไงก็เถอะ ท่านบุตรชายคนโตแห่งตระกูลอันน่านับถืออย่างแท้จริงไหงถึงได้มารับคำร้องแบบนี้ล่ะ? ที่จริงแล้วคุณก็เหมือนกับพวกเรามีปัญหาเรื่องเงินเหมือนกันไม่ใช่รึไง?」

「อุก……! นะ หนวกหู! มันก็แค่ตอนนี้แหละ ท่านพ่อกับท่านแม่รู้ความจริงเรื่องที่พ่ายแพ้ในการประลอง ก็แค่ถูกริบเงินติดกระเป๋าไปเป็นบทลงโทษเรื่องนั้น ตามปกติถึงไม่ต้องทำงานแบบนี้ก็ไม่มีปัญหาอะไรหรอก……ฮึย พอแล้ว ผู้หญิงต่ำต้อยกับฉันน่ะเดิมทีตำแหน่งมันต่างกันเกินไปไม่เหมาะสมกันเลยสักนิด!」

คำเชื้อเชิญที่เต็มไปด้วยเจตนาแอบแฝงไม่มีอีกแล้ว มาร์กอสผู้ถูกเมลต์ปฏิเสธอย่างง่ายดายหวนนึกถึงความอัปยศเมื่อหลายวันก่อน ตะโกนเสียงดังในขณะที่ใบหน้าเปลี่ยนเป็นสีแดงสด

การเปลี่ยนใจอย่างกะทันหันทำให้ยูโกนึกถึงเรื่อง『องุ่นเปรี้ยว』ขึ้นมาทว่าตอนนี้เขาตระหนักได้ว่าไม่ใช่ว่าเวลาแบบนั้น จึงถามมาร์กอส

「เรื่องที่การจีบสาวล้มเหลวเสียใจด้วยนะ นายมาถึงที่นี่จากทางเข้าฝั่งตรงข้ามกับพวกเราใช่ไหม? ระหว่างนั้นเห็นพวกผู้โดยสารรึเปล่า?」

「ไม่เลย ไม่เห็นเลยนะ ดูจากวิธีพูดแบบนั้น พวกนายเองก็เป็นแบบนั้นเหมือนกันเหรอ อย่างที่คิดถึงแม้พวกนายจะสวะ โง่ ไร้หัวคิด แต่การที่จะปล่อยให้เหล่าผู้โดยสารในรถจักรนี้คลาดสายตาไปคงเป็นไปไม่ได้ หรือก็คือนี่มัน――」

「ทุกคนหายตัวไปเหรอ? พวกคนที่โดยสารในรถจักรนี้น่ะเหรอ?」

ทางเข้าอุโมงค์มีสองทาง ยูโกและมาร์กอสเข้ามาจากคนละทางและเดินมาจนถึงจุดที่รถจักรนี้ถูกจอดทิ้งไว้ แต่ในระหว่างนั้นไม่ได้ผ่านใครเลย

เหล่าผู้โดยสารที่หายตัวไปอย่างกะทันหันราวกับควันหายไปที่ไหนกัน? ยูโกและเมลต์สับสนต่อปริศนาเหตุการณ์อันลึกลับนี้ เฮอะ! มาร์กอสทำเสียงเค้นจมูกและพูดขึ้น

「เอาเถอะ ไม่เป็นไร ตอนนี้ลูกน้องของฉันกำลังตรวจสอบรถจักรจากหน้าขบวนอยู่ พวกนายอย่าทำอะไรเกะกะ ค่อยดูอยู่เงียบๆแถวๆนั้นไปเถอะ」

「คอยดูอยู่เงียบๆเนี่ยนะ ทำแบบนั้นได้ที่ไหนกันเล่า รีบรายงานสถานการณ์นี้ให้คนที่สถานีรู้ แล้วขอคำแนะนำดีกว่า」

「นั่นสินะ การสื่อสารภายในอุโมงค์มันเชื่อมต่อยากเพราะงั้นพวกเราจะออกไปข้างนอกก่อน――」

「เดี๋ยวสิ! ทำไมพวกนายถึงเป็นคนรายงานล่ะ? คนที่มาถึงรถจักรนี้ก่อนคือพวกฉันนะ! ถ้าพวกนายรายงาน ความดีความชอบนั้นก็จะถูกช่วงชิงไปไม่ใช่รึไง!」

「มันใช่เรื่องมาพูดแบบนั้นไหม? ผู้คนหายตัวไปเป็นกลุ่มใหญ่ คงเป็นเหตุฉุกเฉินไม่ผิดแน่? ยังมีเวลามาเถียงกันเรื่องความดีความชอบอีกเนี่ยนะ……หือ?」

ต่อมาร์กอสที่ขัดขวางการพยายามรายงานสถานการณ์ผิดปกติของพวกตนเอง สีหน้าของยูโกที่กำลังประท้วงอย่างจริงจังได้เปลี่ยนไป

เขาเริ่มมองไปรอบๆราวกับค้นหาอะไรบางอย่าง เมลต์ที่คาใจและสงสัยกับความผิดปกตินั้นจึงถามว่าเกิดอะไรขึ้น

「จู่ๆเป็นอะไรไปน่ะยูโก? เกิดอะไรขึ้น?」

「……เมื่อกี้ ได้ยินเสียงของเด็กแน่ๆ น่าจะอยู่ใกล้ๆ」

「หูฝาดรึเปล่า? ฉันไม่เห็นจะได้ยินเสียงแบบนั้นเลยนะ」

「ไม่หรอก ได้ยินไม่ผิดแน่ จากทางนี้!」

「อ๊ะ! รอเดี๋ยวสิยูโก!」

ยูโกพุ่งออกไปจากรถจักรโดยพึ่งพาความรู้สึกของตนเองไปทางหัวขบวน วิ่งไปทางที่พวกมาร์กอสมา

สิ่งที่เมลต์ซึ่งตามหลังเขามาอย่างเร่งรีบเห็นคือ สภาพของเขาที่กำลังค้นหาเจ้าของเสียงด้วยใบหน้าจริงจังในขณะที่ส่องแสงโดยใช้มีดที่สร้างด้วยเวทมนตร์ตรงหลุมข้างรางรถจักร

「……เจอแล้ว เจอแล้วละ!!」

「โกหกน่า!? จะ จริงด้วย!?」

และยูโกที่หยุดเคลื่อนไหวตรงจุดหนึ่งก็ตะโกนออกมาในท่าที่นั่งยองๆตรงนั้น

เมลต์ซึ่งรีบเข้าไปใกล้ข้างๆเขา มองเห็นสาวน้อยร่างกายเปลื้อนโคลนกำลังถูกยูโกเรียกสติ เธอตกใจเล็กน้อย

「……โล่งอกไปที ยังมีลมหายใจอยู่ ดูเหมือนจะแค่หมดสติไป」

「มีคนอยู่จริงๆด้วย……หูดีจังนะ ยูโก」

「ไม่ว่าจะเล็กน้อยแค่ไหนก็จะไม่มีวันพลาดเสียงร้องขอความช่วยเหลือเด็ดขาด……ฮีโร่น่ะเป็นแบบนั้นละ」

ถึงจะไม่รู้ความหมายที่กำลังพูด แต่เข้าใจได้ว่าเสียงของสาวน้อยขอความช่วยเหลือที่เขาได้ยินไม่ใช่แค่การจินตนาการไปเอง

เมลต์ให้แสงสว่างด้วยมีดเวทมนตร์ที่อยู่ในมือขณะที่เฝ้ามองทั้งสองคน สาวน้อยลืมตาตื่นขึ้นตอบสนองต่อการเรียกของยูโก

「อุ อืมม……ฮะ!? อะ อ๊าา……! ไม่นะ! ไม่น้าา!!」

「ใจเย็นๆ ฉันเป็นพวกเดียวกับเธอนะ มาช่วยเธอ ไม่เป็นไรแล้ว เพราะงั้นใจเย็นๆ……นะ?」

「อุ อะ……พะ พี่ชาย มาช่วยมินะเหรอ?」

「อา ใช่แล้วละ ชื่อมินะจังสินะ ฉันยูโก ยูโก เคลย์ ทางนี้คือเมลต์ เอเพ ได้ยินมาว่ารถจักรหยุดอยู่ภายในอุโมงค์เลยมาช่วยทุกคนน่ะ」

「รถจักร……! ใช่ ใช่แล้ว……! หม่าม้า หม่าม้าน่ะ……อึก!!」

ทันทีที่ตื่นขึ้นมาสาวน้อย……มินะก็ตื่นตระหนก แต่คงเป็นเพราะการตอบสนองของยูโกที่พูดเพื่อให้เธอใจเย็นลงล่ะมั้งจึงรับรู้ได้ว่าทั้งสองคนเป็นพวกเดียวกัน

ทว่า เธอที่นึกถึงเรื่องอะไรบางอย่างที่เกิดขึ้นภายในรถจักรได้ ก็เริ่มหวาดกลัวและร้องไห้อีกครั้ง

「มินะจังโดยสารมาในรถจักรขบวนนั้นใช่ไหม? อาจจะกลัวอยู่แต่ช่วยบอกพี่ชายได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?」

「……ถูกพาตัวไปแล้ว ทั้งหม่าม้า ทั้งคนอื่นๆถูกสัตว์เกราะเวทพาตัวไปแล้วละ……」