อัศวินเหล็กดำ มาแล้ว

「ขอเสียมารยาทหน่อยน้~า!!」

「มออ!?」

ในสายตาของยูโกมองเห็นร่างเมลต์เลื่อนเข้าไประหว่างขาของบูลโกเลมด้วยท่าสไลด์พร้อมเสียงร่าเริงเช่นนั้น

เธออ้อมไปด้านหลังของอีกฝ่ายด้วยสภาพนั้นจับดาบพลังเวทสีม่วงที่สร้างขึ้นมาด้วยซอร์ด ริงในมือทั้งสองข้าง แล้วเหวี่ยงสิ่งนั้น

「มออ!?」

ถึงร่างของบูลโกเลมจะปกคลุมไปด้วยเกราะหิน แต่ก็มีส่วนที่ยกเว้นอยู่

ข้อต่อ……ส่วนนั้นซึ่งถูกนำออกอย่างจงใจเพื่อไม่ให้ขัดขวางการเคลื่อนไหวคือส่วนที่ยกเว้นนั่นเอง

เมื่อเมลต์ใช้ประโยชน์จากท่าทางที่ต่ำด้วยการสไลต์ฟันเข้าที่หลังเข่าของบูลโกเลม สัตว์เกราะมารที่มีเลือดสีแดงพุ่งออกมาก็ร้องครวญครางพร้อมคุกเข่าลงตรงนั้น

ในขณะที่บูลโกเลมทรุดลงเพราะถูกโจมตีด้วยพลังเวทที่ตนเองมีความต้านทานต่ำเข้าที่ส่วนจุดอ่อนซึ่งไม่ได้ถูกปกคลุมด้วยเกราะ แองเจิลที่ถือค้อนขนาดยักษ์ก็ลงมืออยู่ข้างหน้านั้น ทุบอาวุธของตนเองเข้าใส่หน้าของสัตว์เกราะมาร

「เซอร์วิสไงล่ะ! เอานี่ไปกินด้วยซะนะ!!」

「บุมอ!?」

แองเจิลโชว์ฟูลสวิงอันไร้ความปราณี ฟาดเข้าที่หน้าของบูลโกเลมหนึ่งทีด้วยค้อนอันหนักหน่วง

ถึงจะเป็นสัตว์เกราะมารที่ภาคภูมิใจในพลังป้องกันแค่ไหนแต่การโจมตีนั้นคงจะเจ็บแน่ๆละนะ……ต่อหน้ายูโกที่กำลังคิดเช่นนั้น สัตว์เกราะมารที่ทนความเจ็บปวดไม่ไหวก็สิ้นลมหายใจในสภาพท่านั่งกราบขอขมากลับหลัง

「เมลต์! แอง! ทางนั้นเองก็ดูเหมือนจะจบแล้วสินะ!」

「ชนะใสๆ~! พวกเราเองก็ไม่แพ้ยูโกหรอกนะ!」

「ทางนั้นก็ด้วยฟังก์ชั่นใหม่ที่ติดตั้งเข้าไปในบลาสเตอร์ดูเหมือนจะมีประโยชน์ดีใจเลยละ เอาเถอะ การพูดคุยไว้แค่นี้ดีกว่า……ไปลุยกับตัวหลักกันเถอะ」

พวกยูโกที่เอาชนะสองตัวซึ่งเป็นผู้ติดตามได้อย่างปลอดภัยแล้วนั้น หันไปทางบูลโกเลมตัวใหญ่ซึ่งเป็นตัวหัวหน้าของกลุ่มนี้ที่เหลืออยู่ตัวเดียว

ถึงตอนนี้ตัวหัวหน้าจะกำลังต่อสู้อย่างดุเดือดกับสกัลและหน่วยรักษาความปลอดภัย แต่ดูเหมือนจะเป็นการต่อสู้อันยากลำบากเพราะถูกโถมด้วยจำนวนที่มากกว่า

โดยเฉพาะอย่างยิ่งการโจมตีอันดุเดือดของสกัลซึ่งพยายามจะล้างแค้นให้พวกพ้องนั้นรุนแรง คงจะเป็นเพราะผลงานของสกัลที่โจมตีด้วยไฟเป็นหลักซึ่งศัตรูแพ้ทาง บูลโกเลมจึงกำลังถูกกดดันโดยสมบูรณ์

หากพวกตนเองเข้าร่วมตอนนี้ละก็ คงจะสามารถปิดฝาโลงอันสุดท้ายได้……พวกยูโกมองสถานการณ์รบได้เช่นนั้นและมองเห็นหนทางแห่งชัยชนะอันแน่นอน ทว่าตรงกันข้ามฝั่งสัตว์เกราะมารเองก็ดูเหมือนจะตัดสินได้ว่าความเสียเปรียบของตนเองมันแน่นอนแล้วเพราะผู้ติดตามถูกโค่น

แตกต่างกับพวกผู้ติดตามที่รับการโจมตีอย่างต่อเนื่องแล้วสูญเสียความเยือกเย็นไป บูลโกเลมซึ่งเป็นหัวหน้าเลือกวิธีหลบหนีในทันที

「มอออออออออ!」

「ฮี่!?」

「ยะ แย่แล้ว!」

บูลโกเลมผลักสกัลออกไปด้วยการตอบโต้อย่างเต็มกำลัง และฝืนฝ่าหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ทำการโจมตีตนเองจากระยะไกลทั้งๆอย่างนั้นแล้วออกจากสถานที่แห่งนี้ไป

เป็นโชคดีสำหรับมันที่ต่อสู้ในสภาพสี่ขาที่เรียกว่าสภาพวิ่งเพื่อต่อต้านสกัล บูลโกเลมจึงเพิ่มความเร็วแล้วเคลื่อนตัวออกห่างจากพวกยูโกได้

「ตามไป! ตามไป! อย่าปล่อยให้มันหนีไปได้! ถ้าไปถึงชุมชนข้างหน้านี้ละก็ จะเกิดความเสียหายมหาศาลนะ!」

เรื่องที่ว่าไม่สามารถปล่อยให้บูลโกเลมที่ได้รับรู้ถึงความสนุกในการล่าหนีไปได้นั้นก็ใช่อยู่ แต่สำคัญกว่านั้นข้างหน้านี้เป็นชุมชนที่มีผู้คนอาศัยอยู่จำนวนมาก

หากสัตว์เกราะมารที่ไปถึงตรงนั้นเริ่มออกล่าโดยมีเป้าหมายเป็นประชาชนละก็……คงจะเกิดความเสียหายมหาศาลที่น่าสะพรึงกลัวอันยากจะจินตนาการได้เป็นแน่

เพื่อป้องกันโศกนาฏกรรมนั้น หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยจึงใช้ม้าและพยายามจะไล่โจมตีพร้อมกับเหล่าลูกน้อง ทว่าเกิดสถานการณ์เหนือความคาดหมายในสถานที่แห่งนี้ขึ้น

ช่างน่าประหลาด เหล่าม้าซึ่งได้รับจิตสังหารของบูลโกเลมเข้าไปตื่นตระหนก หวาดกลัว จนไม่สามารถเคลื่อนไหวได้

「อะไรกัน!? เป็นอะไรไป!? ทำไมถึงไม่วิ่งล่ะ!?」

คงจะเพราะเห็นสภาพที่บูลโกเลมซึ่งเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดของเผ่าพันธุ์เดียวกันอาละวาดราวกับเทพปีศาจกระมัง เหล่าม้าของหน่วยรักษาความปลอดภัยจึงลังเลที่จะไล่ตามสัตว์เกราะมารไป

หากม้าไม่วิ่งก็ไม่มีทางไล่ตามบูลโกเลมที่วิ่งอยู่ได้ ทุกคนในหน่วยรักษาความปลอดภัยไม่น่าจะไล่ตามสัตว์เกราะมารทัน

「แย่แล้วละ! ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไป บูลโกเลมจะไปถึงชุมชนแน่!」

เสียงที่เจือปนด้วยความไม่สบายใจของเมลต์ที่เห็นหลังของสัตว์เกราะมารซึ่งตัวเล็กลงเรื่อยๆดังขึ้น

ยูโกไม่สามารถอยู่เฉยได้ และพยายามวิ่งไล่ตามบูลโกเลมให้ทันแม้เพียงสักนิดก็ยังดี แต่ในขณะนั้นเอง

「ฮิฮี่!!」

「เหวอ!? สะ สกัล!?」

สกัลที่ตั้งตัวใหม่ได้ วิ่งไปอยู่เบื้องหน้ายูโกและพยายามยืนขวางตรงเส้นทางนั้น

ในระหว่างที่ยูโกหยุดเท้าเพราะตกใจกับสถานการณ์ไม่คาดคิด หลังจากที่สกัลมองไปทางด้านหลังของตนเองก็ส่ายหัว แล้วจึงจ้องมองมาที่เขา

「……นี่ บางที ไม่ใช่ว่าสกัลกำลังบอกว่าให้ยูโกขี่หลังตัวเองอยู่เหรอ?」

「เอ๊ะ? ยะ อย่างงั้นเหรอ……?」

「พรืด!」

ในที่สุดก็เข้าใจแล้วหรือ ขณะจ้องมองยูโกด้วยสายตาราวกับผิดหวังเพราะต้องใช้เวลาสักพักกว่าจะเข้าใจความหมายเช่นนั้น สกัลก็ร้องออกมาและพยักหน้า

ยูโกเข้าใจความตั้งใจของสกัลที่ให้ขี่หลังซึ่งหมายถึงความเชื่อใจขั้นสูงสุด เขาเองก็พยักเช่นกันพร้อมกับกระโดดขึ้นขี่สกัล

「จะปล่อยสัตว์เกราะมารนั่นหนีไปไม่ได้ เพื่อล้างแค้น เพื่อปกป้องชีวิตของผู้คนที่อยู่ข้างหน้านี้ พวกเราต้องหยุดเจ้านั่นให้ได้!」

กูรร สกัลร้องออกมาเช่นนั้นราวกับบอกว่าเข้าใจแล้ว

ถึงยูโกจะไม่เคยขี่ม้ามาก่อน แต่ก็ตัดสินใจฝากชีวิตและเชื่อใจเพื่อนซึ่งเชื่อมั่นในตนเอง เขาจ้องมองไปยังบูลโกเลมที่สะท้อนอยู่ปลายสายตาพร้อมพูดกับคู่หู

「ไปกันเลย! สกัล! ไปซิ่งด้วยกันเถอะ!」

———————————————-

-ไปซิ่งกับฉันซะดีๆ,ไปซิ่งด้วยกันเถอะ(ひとっ走り付き合えよ)คำพูดของโทมาริ ชินโนะสุเกะจากซีรีย์คาเมนไรเดอร์ไดรฟ์