วันนี้ตัวร้ายก็มาด้วย♥

「โอ๊ส~! วันนี้ฝากตัวด้วยนะเซน่อน!」

「หน่ะ……!?」

และแล้วเมื่อถึงวันทำงาน เซน่อนค่อนข้างช็อคในขณะที่ได้เผชิญหน้ากับยูโกซึ่งกำลังทักทายตนเองด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

ทำไมไอ้สวะยูโกถึงมาอยู่ที่นี่ได้……? เมื่อคิดเช่นนั้นเซน่อนก็ได้คำตอบในทันทีพร้อมกับความรู้สึกเป็นกังวล

หากคิดตามปกติก็คงจะ“ถูกเมลต์ชวนมา”มีเขียนในกระดาษไว้ด้วยว่าถ้าจำนวนคนเยอะจะดีกว่า จึงไม่มีเหตุผลที่จะไม่ชวนยูโกมาด้วย

ทำไมไม่พิจารณาถึงความเป็นไปได้นั้นกันนะ เซน่อนตำหนิตนเองซึ่งรู้สึกดีใจเมื่อไม่กี่วันก่อนหน้าเช่นนั้น แต่ทางฝั่งยูโกก็ได้พูดคุยกับเขาอย่างร่าเริง

「ร่างกายไม่เป็นไรแล้วเหรอ? อาการบาดเจ็บน่าจะค่อนข้างสาหัสใช่ไหม?」

「อะ อา……ไม่เป็นไรแล้วละ อืม」

ได้ยินมาว่าคนที่พาตนเองซึ่งพ่ายแพ้ให้กับรัชไปส่งห้องพยาบาลคือยูโก

เซน่อนซึ่งถูกขุดค้นประวัติศาสตร์อันดำมืดที่ไม่อยากให้แตะต้อง แสดงสีหน้าขมขื่นพร้อมกับพูดว่าร้ายยูโกภายในใจ

(ฉันควรรู้สึกขอบคุณที่ถูกแกช่วยเอาไว้งั้นเหรอ? แม่งเอ๊ย แค่ถูกไอ้เจ้านี่ช่วยเอาไว้ก็เลวร้ายที่สุดแล้วไม่ใช่รึไง!)

ยูโกแค่เพียงเป็นกังวลกับสภาพร่างกายของเซน่อนตามปกติทว่า ความคิดของเซน่อนถูกบิดเบือนด้วยอคติและความเกลียดชังที่มีต่อเขา คำพูดนั้นจึงได้ถูกตีความผิดไปตามตัวอักษร

ถึงจะพูดคุยกับเจ้านี่ไปมากกว่านี้ก็แค่ทำให้รู้สึกเกลียดชังขึ้นเท่านั้น……เซน่อนที่คิดเช่นนั้นจึงเดินออกห่างจากเขา

เมลต์ที่กำลังเฝ้าดูท่าทีของทั้งสองคนหลังจากที่มองเซน่อนจากไปเช่นนั้นก็ส่งเสียงเรียกยูโก

「อะไรล่ะนั่นน่ะ อีกฝ่ายอุตส่าห์ช่วยเอาไว้ทั้งที่ควรจะพูดขอบคุณสักคำแท้ๆ……อย่างที่คิดฉันไม่ชอบเลยจริงๆนะ……」

「อย่าพูดแบบนั้นสิ เพราะเด็กผู้ชายเขาก็มีศักดิ์ศรีอยู่ละนะ การซื่อสัตย์กับตัวเองมันยาก โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่พูดตามใจตัวเองกับอีกฝ่ายน่ะ」

มาร์กอสก็เป็นแบบนั้นใช่ไหมล่ะ? ยูโกติดตามเซน่อนพร้อมเอ่ยชื่อเพื่อนที่ไม่ได้อยู่ในสถานที่แห่งนี้

เมลต์มองเขาที่แสดงรอยยิ้มออกมา และยิ้มให้กับการตอบสนองนั้นซึ่งไม่ได้ใส่ใจท่าทีของเซน่อนก่อนหน้านี้เลย

(อย่างที่คิดฉันชอบยูโกมากกว่าละนะ อ่อนโยนพึ่งพาได้ด้วย……)

ถึงตั้งแต่ได้พบกับยูโกจะผ่านไปแค่ประมาณหนึ่งเดือนแต่ก็รับรู้ได้เป็นอย่างดีว่าเขาไม่ใช่คนเลวอย่างที่ผู้คนรอบตัวพูดกัน

สภาพที่ให้ความสำคัญกับน้องชาย ท่าทีที่อ่อนโยนกับเหล่าเด็กๆ สถานการณ์ที่ติดตามและคำนึงถึงความรู้สึกของผู้คนเหมือนกับเมื่อกี้ เมลต์ที่ได้เห็นคำพูดและการกระทำมากมายซึ่งสื่อถึงบุคลิกที่ไม่มีทั้งเบื้องหน้าและเบื้องหลังของยูโก ได้เพิ่มระดับความชื่นชอบที่มีต่อเขาไม่ใช่ความหมายในทางระบบเกมแต่เป็นความหมายที่แท้จริง

ถึงแม้ตอนที่เซน่อนซึ่งทำตัวสนิทสนมแปลกๆส่งเสียงทักแล้วขอให้ช่วยรับคำร้องนี้ด้วยกัน ตนเองที่เป็นกังวลจะยอมรับโดยไม่ได้แสดงสีหน้ารังเกียจก็ตาม……แต่กับยูโกที่รู้สึกว่าไม่ใช่คนเลวแต่เป็นคนดี เมลต์รู้สึกชอบในฐานะตัวบุคคล

(ถึงจะไม่เท่ากับฟี่คุง แต่ฉันเองก็อยากเป็นคนที่เข้าใจยูโกนะ ถึงจะยังไม่ใช่ตำแหน่งที่จะพูดแบบนั้นได้ก็เถอะ)

ถึงจะสู้ฟี่ที่อยู่ด้วยกันมาหลายปีในฐานะครอบครัวไม่ได้ แต่ตนเองเป็นคนที่เข้าใจตัวเขารู้เรื่องดีๆมากมายเกี่ยวกับยูโกที่ถูกเข้าใจผิด

การพูดเรื่องนั้นอย่างภาคภูมิใจมันยังเร็วเกินไป รู้สึกอยากจะรู้เรื่องของยูโกให้มากขึ้นมากขึ้นกว่านี้

(ไม่จำเป็นต้องรีบร้อนหรอกเนอะ ก็เพราะพวกเรายังเพิ่งจะเจอกันเองนี่นา)

ในฐานะเพื่อน หลังจากนี้ค่อยๆลดระยะห่างลงทีละนิดแล้วกัน

ถ้าทำแบบนั้นละก็ น่าจะสร้างความสัมพันธ์ของยูโกกับตนเองที่แตกต่างกับฟี่ได้อย่างแน่นอน

เมลต์ยิ้มกรุ้มกริ่มในขณะที่คิดเรื่องนั้น ยูโกที่แสดงสีหน้าอึ้งๆจึงส่งเสียงเรียก

「เป็นอะไรไปน่ะเมลต์? มีเรื่องอะไรน่าสนุกเหรอ?」

「ไม่หรอก ไม่มีอะไร! สำคัญกว่านั้นครั้งนี้เป็นงานค้างคืนจะไม่เป็นไรเหรอ? ฟี่คุงไม่อยู่ด้วยจะไม่เหงาเหรอ?」

「สบายมากเลยละ ไม่มีอะๆรหรอก แต่แค่อยากให้หมอนั่นเห็นทิวทัศน์ภูเขาด้วยจังนะ……ถนนหลวงที่ไปด้วยกันก่อนหน้านั้นก็สวยด้วยสิ อยากเห็นฉากแบบนั้นด้วยกันกับฟี่……」

ใช่แล้ว เมลต์รู้สึกว่าเขาอ่อนโยนจริงๆหลังจากได้ยินคำพูดของยูโกที่รู้สึกเสียดายเช่นนั้น

เนื่องจากรับงานมาในฐานะคำร้อง การที่ไม่สามารถให้ฟี่เข้าร่วมงานในครั้งนี้ด้วยจึงเป็นเรื่องปกติแต่เมลต์ก็ช่วยพูดปลอบใจเขาที่พูดออกมาอย่างเสียดายจริงๆ

「ไม่เป็นไรหรอก ก็คิดซะว่าครั้งนี้เป็นการสำรวจล่วงหน้าสำหรับตอนที่จะไปเที่ยวด้วยกันฟี่คุงในสักวันสิ! พอขนส่งแล้วก็ปีนเขา ยืนยันเส้นทาง มาตรวจสอบหลายๆอย่างไว้สำหรับตอนที่มาเที่ยวครั้งต่อไปกันเถอะ!」

「ตรวจสอบเหรอ……ก็จริงนั่นสินะ เป็นงานง่ายๆได้ตรวจสอบระดับความยากในการปีนเขาด้วยพอดีเลย! ขอบคุณนะเมลต์!」

อะฮะฮะฮะ เสียงของยูโกที่กล่าวขอบคุณเมลต์พร้อมหัวเราะอย่างร่าเริง ส่งไปถึงเหล่านักเรียนคนอื่นๆ

ถึงแม้จะคิดว่าไม่ต้องเครียด แต่ก็จริงตามคำพูดของเขา เพราะนี่คืองานง่ายๆที่ไม่เกี่ยวข้องกับการต่อสู้หรือการผจญภัยที่ไม่รู้จัก จะกังวลเกินไปก็คงจะแปลก……ในบรรดาพวกเขาที่คิดเช่นนั้น เซน่อนผู้รู้ทุกอย่างได้หัวเราะเยาะยูโกภายในใจ

(เฮอะ! ปักธงอย่างดีเลย เป็นไอ้คนที่ไร้ความกังวลจริงๆนะ! เอาเถอะ คนแบบนั้นจะเป็นคนแรกที่ตกเป็นเหยื่อนี่นะ ถ้าเป็นงั้นละก็เป็นโอกาสที่จะได้ใกล้ชิดเมลต์เพราะงั้นสำหรับฉันเป็นเรื่องน่ายินดีอย่างยิ่งเลยละ!)

เซน่อนที่มีความรู้เกี่ยวกับอีเว้นต์ที่จะเกิดขึ้นในเกมและคำร้องนี้แสยะยิ้ม

หากไปได้สวยละก็ น่าจะสามารถเขี่ยยูโกทิ้งตรงนี้ได้ เขาที่คิดเช่นนั้นดูเหมือนว่าจะกำลังพยายามเติมเต็มความปรารถนามากมายที่มีของตนเองในระหว่างคำร้องนี้

ในขณะที่แต่ละคนมีความคิดต่างๆของตนเอง เหล่านักเรียนทั้งหมดสิบคนก็ได้รวมตัวกันและออกจากสถาบันลูมินัส ออกเดินทางสู่ภูเขายัมยัมทางเหนือซึ่งเป็นพื้นที่เป้าหมาย