ผู้ที่ถูกกลืนกินโดยความมืด

「อุ อูย……ห๊ะ!?」

「ไง ตื่นแล้วสินะ เหนื่อยหน่อยนะ」

「กะ แกมัน……!?」

ตอนที่รัชตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ผู้ที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่ทั้งพวกยูโกและทหารรักษาความปลอดภัย แต่เป็นบุคคลสวมฮูดคนนั้น

เมื่อมองไปรอบๆ รัชสังเกตได้ว่าที่นี่คือกลางป่าที่เคยได้พบกับเขา บุคคลสวมฮูดพูดขึ้น

「แหมๆ ทำได้ค่อนข้างประเจิดประเจ้อเลยนี่นา ถึงจะพยายามและเติบโตได้ดีก็เถอะแต่แบบนี้ทั้งหมดก็สูญเปล่าอีกครั้งแล้วสินะ」

ถึงจะยิ้มอยู่แต่น้ำเสียงไม่ได้ให้ความรู้สึกอบอุ่นหรือสนุกสนานเลยหลังจากพูดเช่นนั้น บุคคลปริศนาที่ควรเรียกได้ว่าผู้บงการจ้องมองรัชด้วยดวงตาที่เปล่งประกายภายใต้ฮูด

เขาที่หวาดกลัวการจ้องมองนั้นเริ่มร้องขอการให้อภัยอย่างสิ้นหวัง

「ขะ ขอโทษด้วย……! แต่ว่าอีกนิดเดียวเอง ถ้าไม่เกิดเหตุการณ์ไม่คาดคิดละก็ทุกอย่างต้องไปได้สวยแน่! ครั้งต่อไปนี่แหละ ครั้งต่อไปน่ะ!!」

「ฮะฮะ ไม่หรอก ไม่มีครั้งต่อไปแล้วละ เห็นขีดจำกัดของเธอแล้ว ถึงจะให้ใช้สัตว์มารเหมือนเดิมแต่เลือกคนที่มีคุณสมบัติมากกว่าเธอมันน่าจะดีกว่าใช่ไหมล่ะ? อีกอย่างเธอก็น่าจะเข้าใจอยู่ ฉันน่ะไม่มีความเมตตาให้กับคนที่ล้มเหลวหรอก เนอะ……」

「อะ อ๊าาาาา……อ๊าาาาาาาาาา」

เข้าใจอยู่แล้ว ตอนที่เจอกันครั้งแรก บุคคนนี้ประหารชีวิตชายที่พ่ายแพ้ให้พวกยูโกต่อหน้ารัช

ตอนนี้ที่อยู่ตำแหน่งเดียวกับเขา รัชมีลางสังหรณ์ได้ถึงจุดจบที่ตนเองต้องเผชิญ ได้รับโทษประหารชีวิตอย่างแท้จริง เขาแสดงสีหน้าที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

「ฉันไม่ได้ช่วยเธอ เพื่อหลีกเลี่ยงการรั่วไหลข้อมูลของฉันออกจากปากเธอเพราะแบบนี้เลยแค่พามาที่นี่เท่านั้น การกระทำที่ประเจิดประเจ้อขนาดนี้เธอน่ะล้มเหลว เอาเถอะ ถ้าเป็นพวกอัศวินวิถีเวทหรือหน่วยงานลับรัฐบาล คิดว่าคดีในครั้งนี้ที่มนุษย์กลายร่างเป็นสัตว์เกราะมารคงไม่ป่าวประกาศหรอก ยกเว้นว่าจะมีหลักฐานที่ชัดเจนน่ะ」

เขาพูดเช่นนั้นในขณะที่ค่อยๆชี้มาทางรัช

รัชที่เข้าใจได้ว่าหลักฐานที่ชัดเจนคือตนเองน้ำตานองขณะส่ายหัวไปมา แต่เขาไม่แสดงให้เห็นถึงความเมตตาแม้แต่น้อยและกล่าวคำลาอย่างสงบ

「ถ้างั้น ก็อย่างที่ว่านั่นแหละ ลาก่อน เอ่อ~คือ……โทษทีเธอ ชื่ออะไรนะ? เอาเถอะ ช่างเถอะ! ถึงยังไงก็ต้องตายตรงนี้นี่เนอะ!」

「มะ ไม่นะ! ใครก็ได้ ช่วยด้ว――」

คำพูดของรัชไม่ได้กล่าวออกมาจนถึงที่สุด

ตุ๊บ บุคคลสวมฮูดที่ยืนยันแล้วว่าเขาซึ่งเหลือทิ้งไว้เพียงเครื่องแบบได้หายไปแล้วนั้น หลังจากพยักหน้าอย่างพึงพอใจก็พึมพำกับอยู่คนเดียว

「เอาเถอะ ก็คงประมาณนี้ล่ะมั้ง เรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับตัวตนผู้บงการดูท่าจะปิดบังไว้ไม่ได้แล้วด้วยสิ ถ้างั้นจะทำให้เป็นที่รู้จักสักหน่อยก็คงได้สินะ ยังไงก็เถอะ เสียดายจังน้า แบบนี้ก้ามปูสองอันก็พังไปแล้วด้วยสิ คงต้องเริ่มวิจัยและเพาะเลี้ยงใหม่อีกครั้งล่ะมั้ง……」

ทิ้งข้าวของรัชไว้ในสถานที่นั้นอย่างไม่เกรงกลัว ผู้บงการที่ตัดสินใจหลงเหลือหลักฐานที่บ่งบอกถึงตัวตนในความมืดไว้ยิ้มออกมาอย่างเจ้าเล่ห์

แม้ว่าแผนการหรือการทดลองจะล้มเหลวแต่เขาก็รู้สึกเพลิดเพลิน และพึมพำด้วยน้ำเสียงพึงพอใจในท้ายที่สุด

「เอาเถอะ ไม่ต้องร้อนใจ ยังไงตัวทดลองก็จะโผล่ออกมาเรื่อยๆหลังจากนี้อยู่แล้วละ แต่แค่ มาร์กอสคุง……เขาน่าเสียดายจัง ทั้งที่เป็นร่างต้นดีๆแท้ๆ แต่พอเขาเข้าไปข้องเกี่ยวกับยูโกคุงคนนั้นความมืดในจิตใจเลยถูกชำระล้างให้บริสุทธิ์ อื~ม ไม่ว่าฝังไหนก็น่าสนใจหมดเลยน้า! ทำการเช็คดูในฐานะเป้าหมายการสังเกตแล้วกัน!」

พริ้ว เสียงลมพัด เสียงพึมพำที่พัดตามสายลมนั้นส่งไปไม่ถึงใครแล้วหายไป

และ……ผู้บงการที่เป็นตัวตนที่เปล่งเสียงนั้นเองก็เช่นกัน เมื่อสายลมหยุดร่างนั้นก็หายไปแล้ว

สิ่งที่หลงเหลืออยู่คือร่องรอยอันไม่พึงประสงค์และเครื่องแบบของรัช ด้วยเหตุนี้ทุกสิ่งทุกอย่างยังไม่จบลง มีลางสังหรณ์ถึงลางร้ายได้ว่าหลังจากนี้คือจุดเริ่มต้นของความวุ่นวายที่แท้จริง

ผู้ที่รู้ว่าเบื้องหลังของคดีนี้มีความมืดมิดอันบิดเบี้ยวขนาดไหนซ่อนอยู่นั้น ณ ตอนนี้ยังไม่มีใครรู้

รัช วินเฮล์ม……หายสาปสูญ(ลอสต์)

ตัวตนได้หายไปจากซีนาริโอ้ดังกล่าวแล้ว