ศึกอันดุเดือด

รัชตะโกนด้วยเสียงดังลั่นใส่ยูโกที่จ้องมองมาทางนี้ด้วยสีหน้าไม่หวั่นเกรง ผมสีแดงชาดราวกับลุกไหม้ บรรยากาศสนุกสนานร่าเริงตามปกติหายไปอย่างสิ้นเชิง

ยูโกถามขึ้นโดยไม่เปลี่ยนสีหน้าขณะจ้องตากับเขา

「……เป็นนายจริงๆงั้นเหรอ รัช? นายเป็นคนก่อเรื่องโดยดึงผู้คนมากมายเข้ามาพัวพันแบบนี้งั้นเหรอ?」

「ใช่แล้ว ฉันทำเอง ฉันทำให้เรื่องมันมาถึงขนาดนี้เอง! ฉันได้ทิ้งตัวเองผู้อ่อนแอที่พ่ายแพ้ให้กับนายและเกิดใหม่เป็นฉันผู้แข็งแกร่ง!」

「คนร้ายในคดีหายตัวไปที่เกิดขึ้นในเมืองนี้ก็เป็นฝีมือนายงั้นเหรอ? นายทำกับผู้คนที่หายตัวไป――?」

「อา นั่นก็ใช่ ทุกคนได้กลายเป็นปัจจัยในความแข็งแกร่งของฉัน ถ้าไม่มีการเสียสละของพวกเขาละก็ฉันคงจะไม่เติบโตจนมาถึงจุดนี้ได้ ฉันกำลังแบกรับความรู้สึกของทุกคนไว้ ทุกคนคาดหวังในตัวฉัน……และช่วยสละชีวิตให้」

「อย่ามาล้อเล่นนะ! นายรู้ตัวรึเปล่าว่าทำอะไรลงไป!? ฆ่าคนเลยนะ! แถมนั่นยังเป็นเพื่อนของตัวเองด้วย! ทำเรื่องแบบนั้นลงไปไม่เจ็บปวดใจเลยรึไง!?」

「ไม่เลย ฉันกลายเป็นตัวตนที่แข็งแกร่งที่สุดในโลกนี้ เอาชนะเซน่อน แอชผู้ถูกเรียกว่าวีรชนที่เอาชนะนายได้ด้วย ฉันคือวีรชนผู้ก้าวข้ามวีรชนคนนั้น ฉันไม่ใช่ภาชนะที่จะใส่ในสถาบันแบบนั้นได้แล้ว เป็นวีรชนที่แข็งแกร่งที่สุดที่จะสร้างชื่อเสียงในโลกอันกว้างใหญ่ใบนี้! ได้เสียสละเพื่อสิ่งนั้นเพราะงั้นทุกคนก็คงจะมีความสุขใช่ไหมล่ะ?」

ยูโกกำหมัดแน่นเมื่อได้ยินคำพูดของรัชที่ไม่เสียใจ ไม่รู้สึกผิด ไม่รู้สึกใดๆเลย

ขณะที่ใส่แรงจนหมัดซ้ายร้องคำราม เขาตักเตือนด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยโทสะต่อรัชซึ่งร่วงหล่นออกนอกเส้นทางไปแล้ว

「……ถึงจะเป็นคำพูดที่ยืมมาก็เถอะ แต่มันเป็นคำพูดที่เหมาะกับนายในตอนนี้ วีรชนน่ะในทันทีที่พยายามจะเป็นวีรชนก็หมดสิทธิ์แล้วละ นายที่ช่วงชิงชีวิตของผู้คนมากมายไม่มีสิทธิ์เรียกตัวเองว่าวีรชน สิ่งที่เรียกว่าวีรชน(ฮีโร่)น่ะไม่ใช่ชื่อที่เอาไว้ประดับหรอกนะ」

「ฮะฮะ พูดเรื่องน่าสนใจดีนี่……! ถ้างั้นแบบนี้ล่ะ ฉันกับนายมาประลองกันแล้วยอมรับข้อโต้แย้งของผู้ชนะ ในโลกนี้พลังคือทุกอย่าง การได้รับพลังมานั่นแหละคือสิ่งที่ควรให้ความสำคัญเหนือสิ่งอื่นใด ฉันผู้แข็งแกร่งจะทำอะไรก็ได้ตามใจต้องการ!」

「……ไม่ว่าขนาดไหนก็สอนไม่ได้แล้วสินะ ฉันไม่คิดที่จะประลอง ฉันก็แค่จะล้มนายเพื่อปกป้องสิ่งสำคัญของตัวเองเท่านั้น!」

ยูโกตั้งกำปั้นไว้ตรงใบหน้ากำแน่นจนได้ยินเสียงกรีดร้องของกระดูก  

เขาเงยหน้าที่ก้มลง มองตรงไปที่รัช ถ่ายเทพลังเวทไปยังสร้อยข้อมือที่มือซ้ายพร้อมตะโกนออกมา

「แปลง……ร่างงง!!」(เฮน……ชินนน!!)

พลังเวทสีแดงเปล่งประกายกับพลังเวทโหมกระหน่ำอันบ้าคลั่ง

พลังทั้งสองเข้าปะทะกัน ขณะที่เกิดคลื่นกระแทก ยูโกที่สวมใส่บลาสเตอร์เข้าโจมตีรัชที่กลายร่างเป็นสัตว์เกราะมาร

「ฮึ่ม ฮะ!!」

「ฮึฮึฮึ ฮะฮะฮะ!」

โจมตีด้วยหมัดขวาที่อัดแน่นด้วยพลังเวท ทว่า สิ่งนั้นเองก็ไม่สามารถทำให้เปลือกปูอันแข็งแกร่งแตกออกเช่นเดียวกับก่อนหน้านี้

แม้ความรู้สึกเจ็บปวดจะสะท้อนกลับมาที่หมัดแต่ยูโกก็ยังคงผลักดันต่อไปอย่างไม่หวั่นเกรง เตะรัชกระเด็นออกไปให้มากที่สุดในตอนท้าย แต่คู่ต่อสู้ไม่มีทีท่าว่าจะได้รับดาเมจเลย และแสดงการตอบรับอย่างใจกว้าง

「ไม่ได้ผลหรอกน่า! มันเป็นการป้องกันที่แม้แต่เซน่อนที่เอาชนะนายได้ยังทำลายไม่ได้เลยนะ? การโจมตีระดับนั้นคิดว่าจะทำอะไรได้รึไง!」

「ชิ……!」

สภาพเหมือนกับครั้งก่อน การเจาะทะลวงเปลือกที่แข็งของปูดูเหมือนจะยาก

เมื่อพิจารณาจากความรู้สึกที่ชกไปอย่างสุดกำลัง ร่างกายของรัชแข็งยิ่งกว่าไคจินปูที่เคยสู้กันก่อนหน้านี้ แม้ว่าจะถูกการโจมตีอันไร้ที่ติเข้าที่ใบหน้าก็ตาม การจะล้มคงทำได้ยาก

และ หนามที่งอกออกมาทั่วร่างช่วยตอบโต้อีกฝ่ายที่เข้าโจมตีโดยอัตโนมัติ ยิ่งชกเท่าไหร่หมัดของยูโกก็ยิ่งเต็มไปด้วยบาดแผลเท่านั้น  

(เพลงหมัดสไตล์ฉันที่เป็นการเข้าใกล้เกือบจะระยะประชิดเองก็เพราะหนามนั่นเลยใช้ไม่ได้ เอาละ จะทำยังไงดี……)

ครั้งก่อนมีมาร์กอสช่วยสู้แต่ครั้งนี้เป็นการสู้ตัวต่อตัว

และ อีกฝ่ายคือรัชที่แข็งแกร่งกว่าชายที่สู้กันครั้งก่อนมาก เป็นสถานการณ์ที่ค่อนข้างสิ้นหวัง

ยูโกกำลังคิดว่าจะโจมตีอีกฝ่ายที่ภาคภูมิใจในพลังป้องกันยังไง แต่ถึงตรงนั้นรัชได้เริ่มโจมตีสวนกลับ

「เอาละ ได้เวลาที่ทางนี้จะโจมตีแล้วมั้ง เตรียมใจพร้อมแล้วใช่ไหม? ยูโก เคลย์!!」

「ฮึก!!」

ฟาดแขนจากระยะใกล้ แม้ยูโกจะชกเข้าที่สีข้างของรัชแลกกับการโจมตีที่รวดเร็วและแหลมคมนั้น  แต่ทำดาเมจได้น้อยนิด

การโจมตีอันแหลมคมที่ถูกปลดปล่อยออกมาโดยไม่สนใจการตอบโต้ของอีกฝ่ายถูกจับเอาไว้ได้ แต่เพราะเหตุนั้นมือทั้งสองข้างจึงถูกยึดเอาไว้

「รับไป! เอาไปกินซะ!!」

「พี่!!」

การเคลื่อนไหวถูกหยุด แขนสำหรับป้องกันเองก็ถูกยึดไว้ ไม่มีวิธีรับมือการโจมตีของตนเองได้แล้ว

เมื่อรัชที่สร้างช่องว่างของคู่ต่อสู้อย่างแม่นยำ ฟาดแขนซ้ายที่ว่างอยู่เข้าใส่ใบหน้าของยูโก เปรี๊ยะ เสียงโลหะแตกอันไม่น่าอภิรมย์ก็ส่งมาถึงพวกฟี่

「เอ้าๆๆ! ทำอะไรสักอย่างสิ ยูโก เคลย์!」

「ยูโก! อึกก!!」

ถึงยูโกจะหลบการโจมตีต่อเนื่องของรัชหลังจากนั้น และเลี่ยงการโจมตีโดยตรงได้เรื่อยๆ……แต่ในระหว่างนั้น บลาสเตอร์ที่รับการโจมตีก็ค่อยๆเสียหายและเริ่มแตกขึ้นเรื่อยๆ

อุปกรณ์เวทตกรุ่นความแข็งของโลหะไม่เพียงพอฟี่คิดเช่นนั้น เมลต์รู้สึกเจ็บใจอย่างเลี่ยงไม่ได้ที่ไม่สามารถช่วยเขาซึ่งกำลังถูกเล่นสนุกได้เพราะกำลังรักษาจนไม่มีเวลาว่าง

มาร์กอสเองก็จ้องมองยูโกคู่ต่อสู้ที่คู่ควรกำลังต่อสู้ดิ้นรนอย่างเจ็บใจ และคิดว่ายังไงก็ต้องกลับไปที่แนวหน้าอีกครั้งให้ได้

「ถ้าเพิ่มฟังก์ชั่นเปลี่ยนธาตุพลังเวทละก็อาจจะพอมีทางทำอะไรได้แท้ๆ……! เพราะผมผิดพลาดมุ่งไปทางเสริมความแข็งแกร่ง……!!」

「ยูโก อย่าตายนะ……! ถ้ารักษาเสร็จแล้วจะรีบไปสนับสนุนทันทีเพราะงั้นอดทนรอจนกว่าจะถึงตอนนั้นนะ……!」

「รอก่อนละ ยูโก……จะล้มมันด้วยกัน ฉันกับนาย……! อั๊ก อ็อก!!」

ความสิ้นหวังและความโศกเศร้าแพร่กระจาย ความวิตกกังวลของพวกฟี่ ส่งไปถึงเหล่าเด็กๆที่อยู่ข้างหลังพวกเขา

และแล้ว……ส่วนหนึ่งของหมวกเกราะบลาสเตอร์ก็แตกออกเพราะการโจมตีของรัชที่แทบจะเฉี่ยวใบหน้า ชั่วพริบตาที่ใบหน้าของยูโกซึ่งซ่อนอยู่ในนั้นเผยออกมา เวลาที่อารมณ์ด้านลบซึ่งปกคลุมสถานที่แห่งนี้จะปะทุขึ้นก็มาเยือน

เสียงร้องไห้ของเหล่าเด็กๆที่ควรจะเรียกได้ว่าเป็นท่วงทำนองแห่งความสิ้นหวัง รัชหัวเราะดังลั่นอย่างพึงพอใจขณะรับฟังการประสานเสียงนั้น และตะโกนบอกยูโกที่สวมชุดเกราะสีดำพังยับเยินจนเรียกว่าชุดเกราะไม่ได้อีกแล้ว

「เป็นไงล่ะ? เข้าใจแล้วใช่ไหม? นี่คือพลัง! นี่คือความแตกต่างของฉันกับแก! ไม่ว่าจะพยายามแค่ไหน ไม่ว่าจะทำอะไร ก็เปล่าประโยชน์เว้ย!! ผู้แข็งแกร่งขึ้นสู่จุดสูงสุดโดยใช้ผู้อ่อนแอหล่อเลี้ยง! นั่นแหละคือสัจธรรมของโลกใบนี้!」

รัชถูกครอบงำด้วยความหลุ่มหลงที่เรียกว่าความแข็งแกร่งคือจุดสูงสุด และคงจะมัวเมาในพลังของตนเองไปแล้ว

หากเพื่อได้รับพลังละก็ไม่ว่าจะทำเรื่องแบบไหนก็จะได้รับการให้อภัย เขาผู้เดินออกนอกเส้นทางด้วยความเชื่อที่ไม่สั่นคลอน กำลังจะเข้าสู่พิธีกรรมสุดท้ายเพื่อบอกลาตนเองผู้อ่อนแอในอดีต

「ยูโก เคลย์……! ฉันจะก้าวข้ามแกละนะ! ฉันในวันนั้นที่แพ้ให้แกไม่มีอีกต่อไปแล้ว! จะฆ่าแก……แล้วฉันจะได้เกิดใหม่!!」

「พี่…….! พี่!!」

ก้ามปูสีดำอันแหลมคมพุ่งเข้าหายูโก

ขณะกรีดร้องทั้งน้ำตาต่อวิกฤตที่มาเยือนพี่ชายในใจของฟี่ ภาพของยูโกที่ถูกรัชแทงเข้าที่หน้าอกลอยขึ้นมา

พี่ชายผู้เป็นที่รักจะตาย จะถูกฆ่าต่อหน้าตนเอง

เขาที่กรีดร้องด้วยความหวาดกลัวต่อเรื่องนั้นพยายามเข้าไปหาโดยไม่ทันได้คิด และชั่วพริบตานั้นเอง

———————————————-

– บัพเกราะแตก บวกพลังเพิ่มขึ้น300เปอร์เซ็นต์

– นึกท่าแปลงร่างไม่ออกแฮะหรือว่าจะเป็นแบล็คซัน? รอดูบทนี้ในมังงะเลยฮ่า

– 英雄ってのはな、英雄になろうとした時点で失格なんだよ (วีรชนน่ะในทันทีที่พยายามจะเป็นวีรชนก็หมดสิทธิ์แล้วละ หรือพากย์ไทย ผู้กล้าน่ะแค่คิดว่าตัวเองเป็นผู้กล้าเมื่อไหร่ก็เท่ากับขาดคุณสมบัติเมื่อนั้น) คำพูดของคุณคิตะโอกะ ชูอิจิ คาเมนไรเดอร์โซลด้าจากซีรีย์คาเมนไรเดอร์ริวคิ