ภาพเหมือนของฮีโร่

「หม่าม้า!」

「อา…….! มินะ! โล่งอกไปทีปลอดภัยสินะ……! ตอนที่ถูกสัตว์เกราะมารโจมตีบนรถจักรคิดว่าไม่รอดซะแล้ว……!」

「……โล่งอกไปที มินะจังได้พบกับคุณแม่อีกครั้งแล้ว ดีใจจริงๆ……!」

หลังจากนั้นไม่นาน ยูโกก็พาทุกคนที่ถูกลักพาตัวไปหนีออกมาข้างนอกอุโมงค์ได้สำเร็จ และหลังจากส่งพวกเขาให้กับทีมประจำการที่รออยู่ตรงนั้นแล้วก็เฝ้ามองภาพที่มินะกอดแม่ด้วยกันกับเมลต์

เมลต์ยิ้มและร้องทักเขาซึ่งกำลังพยักหน้าที่ได้เห็นครอบครัวมีความสุขกับการได้พบกันอีกครั้งทั้งน้ำตา

「พวกคนในทีมกู้ภัยบอกว่าทั้งที่ผู้คนจำนวนมากถูกลักพาตัวไปขนาดนี้แท้ๆแต่การที่ไม่มีผู้เสียชีวิตแม้แต่คนเดียวเป็นปาฏิหาริย์เลยละ เป็นเพราะยูโกเลยเนอะ」

「ไม่ใช่แค่ผลงานฉันคนเดียวหรอกนะ คนที่ช่วยให้แสงสว่างในถ้ำก็คือเมลต์ ตอนที่ตกอยู่ในวงล้อมของอารัคโร่ก็ช่วยด้วยใช่ไหมล่ะ? เพราะร่วมมือกันสองคนนั่นแหละจึงสามารถป้องกันเหตุการณ์เลวร้ายที่สุดเอาไว้ได้ ขอบคุณนะ เมลต์」

「เอะเหะเหะ~! ข้างหลังน่ะปล่อยให้ฉันจัดการเองก็เคยบอกไปแล้วใช่ไหมล่ะ? เป็นการจับคู่ที่ดีเลยเนอะ พวกเราน่ะ!」

「อา ดีที่สุดเลย ถึงช่วงหนึ่งจะเคยคิดว่าจะไหวรึเปล่า แต่การมีเธอเป็นคู่หูดีจริงๆเลยละ」

ยูโกกับเมลต์ชนกำปั้น แล้วชื่นชมซึ่งกันและกัน

ทั้งสองคนยิ้มให้กับความสำเร็จที่ได้ทำงานอันยิ่งใหญ่ลุล่วงหนึ่งงาน มินะที่เข้ามาหาพร้อมกับแม่ส่งเสียงทักพวกเขา

「พี่ชาย พี่สาว ขอบคุณนะที่ช่วยหม่าม้าเอาไว้!」

「ที่ต้องพูดขอบคุณมันทางนี้ต่างหากละ เพราะมินะจังช่วยบอกถึงตัวตนของสัตว์เกราะมาร พวกพี่ก็เลยออกเคลื่อนไหวในทันที การที่ช่วยคุณแม่ออกมาได้มินะจังเองก็มีส่วนด้วยนะ」

「ถ้างั้น มินะเองก็เป็นฮีโร่เหมือนกับพี่ชาย!」

「อา! ทำได้ดีมากเลยละ มินะจัง!」

ยูโกยกนิ้วโป้งให้มินะ

อย่างที่คิดรอยยิ้มของเด็กๆดีจริงๆ ในขณะที่เขาภูมิใจที่สามารถปกป้องรอยยิ้มนี้เอาไว้ได้และคิดเช่นนั้น เมลต์ซึ่งกำลังเฝ้าดูการตอบโต้นั้นอยู่ก็พูดขึ้น

「 นี่ยูโก หลังจากนี้เองก็ทำแบบนี้ต่อไปรับคำร้องด้วยกันไหม? ถ้าเป็นยูโกก็สามารถไว้ใจได้ ถึงแม้จะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกแต่ถ้าเป็นเราสองคนละก็สามารถแก้ไขได้อยู่แล้วละ!」

「โอ้ นั่นสินะ! ฉันเองก็จำเป็นต้องหาค่าครองชีพด้วยสิ ถ้ามีเมลต์เป็นคู่หูก็ไม่ต้องห่วงอะไรด้วยละนะ!」

「ดี~ละ! ถ้างั้น คู่หูที่แข็งแกร่งที่สุดหลังจากนี้เองก็จะยังคงดำเนินการต่อไป! ขอฝากตัวอีกครั้งนะ ยูโก!」

「ทางนี้ก็เช่นกันขอฝากตัวด้วยนะ เมลต์!」

ทั้งสองคนที่สร้างความไว้วางใจกัน กระชับความสัมพันธ์อันแน่นแฟ้นผ่านเหตุการณ์ดังกล่าวได้จับมือกันอย่างมั่นคง

หากมองแค่พวกตนเองสองคนที่แลกเปลี่ยนกันเช่นนั้นข้างๆผู้คนที่ถูกช่วยเหลือละก็คงจะเห็นเป็นตอนจบของคู่หูคู่ซี้แต่ทว่า ในสถานที่นี้มีผู้ที่กำลังมองพวกเขาที่เป็นเช่นนั้นด้วยสายตาขุ่นเคืองอยู่ด้วย

「แม่งเอ๊ย……! ไอ้ยูโก เคลย์ กล้าดียังไงมาแย่งผลงานของฉัน……!!」

แม้จะบุกเข้าไปในรังของอารัคโร่พร้อมกับพวกยูโก แต่ผลลัพธ์จากการให้ความสำคัญกับชื่อเสียงและความภาคภูมิใจ มาร์กอสที่ไม่บรรลุผลลัพธ์ใดๆเลยคร่ำครวญด้วยเสียงที่แสดงออกถึงความอัปยศอดสู

เหล่าผู้ติดตามกำลังมองเขาที่เป็นเช่นนั้นด้วยสายตาเป็นกังวล เป็นสถานกาณ์ที่ไม่สามารถพูดออกไปได้มากนัก

「มันควรจะไปได้สวยกว่านี้ ก็เพราะฉันน่ะ……! ทั้งที่ถ้าไม่มีเจ้าพวกนั้นอยู่ละก็คนที่ได้รับการสรรเสริญมันควรจะเป็นฉันแท้ๆ……!!」

รู้อยู่แล้วว่าตนเองทำได้ไม่ดี ทว่าเมื่อมองเห็นภาพที่ยูโกถูกขอบคุณจากผู้คน มันก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกอิจฉา

ตนเองทำได้ดีเหมือนกัน มันเป็นสัตว์เกราะมารที่ขนาดยูโกคนนั้นยังเอาชนะได้เพราะงั้นตนเองก็น่าจะทำได้เหมือนกัน

ถ้าพาลูกน้องทั้งสองคนไปด้วยละก็ ถ้าร่วมมือกับทั้งสองคนแล้วแสดงพลังที่แท้จริงออกมาอย่างเต็มที่ละก็ อย่างการที่ตนเองแพ้ให้กับอารัคโร่คงไม่แสดงความอับอายออกมาให้เห็นเป็นแน่

เรื่องบังเอิญ เหตุบังเอิญ อีกฝ่ายก็แค่โชคดี อารมณ์ด้านลบมืดมนปะทุขึ้นมาภายในใจของมาร์กอสที่กำลังพูดเช่นนั้น แต่ในเวลาเดียวกันอารมณ์ด้านบวกสีขาวที่ยอมรับในตัวยูโกก็เกิดขึ้นมาเช่นกัน

แต่ทว่าตัวเขาที่ไม่อาจยอมรับเรื่องนั้นได้ ก็ยังคงส่งเสียงแห่งความอิจฉาและขุ่นเคืองออกไปขณะจ้องมองไปที่ยูโก

「คอยดูเถอะ ยูโก เคลย์ ครั้งต่อไปนี่แหละฉันจะทำให้นายต้องลิ้มรสกับความอับยศให้ได้……!」

เปลวไฟแห่งความเกลียดชังลุกโชนส่องสว่างในดวงตาของมาร์กอส ภายในนั้นดวงตานั้นของเขาสะท้อนรูปร่างยูโกที่เป็นภาพแห่งความอิจฉา……ทว่าในเวลาเดียวกัน มาร์กอสในตอนนี้ไม่มีทางรู้เลยว่ามีบุคคลปริศนากำลังจ้องมองตนเองที่เป็นเช่นนั้นอยู่