สถานการณ์ผิดปกติและการกระทำที่ผิดปกติของตัวละครหลัก

「นี่มันอะไรกันน่ะ……? ทำไมผู้คนถึงทำแบบนั้น……!?」

ผู้คนที่มีสีหน้าว่างเปล่าแบบเดียวกับพวกผู้ชายที่โจมตีตนเองในห้องอาบน้ำ

พวกเข้าซึ่งสูญเสียความมีชีวิตชีวาไปได้รวมตัวกันเป็นกลุ่ม และสภาพนั้นซึ่งกำลังไล่ล่าเหล่าผู้คนที่ยังปลอดภัยราวกับซอมบี้ในหนังสยองขวัญ

โยนคนผู้คนที่จับได้เข้าไปในหมอกแดงซึ่งเคลื่อนเข้ามาจากทางด้านหลังนั้นและมองหาเหยื่อรายต่อไป……เมลต์ที่ได้เห็นผู้คนกระทำแบบนั้นแสดงสีหน้าแข็งเกร็งด้วยความหวาดกลัว

กำลังเกิดอะไรขึ้นในหมู่บ้านนี้กันแน่? ในขณะที่เธอกำลังสับสนกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเบื้องหน้า เซน่อนก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมโจมตีเข้าใส่ผู้คนที่รวมตัวกันเป็นฝูงชน

「เมลต์จัง ปลอดภัยสินะ! ดีใจจริงๆ! เอาละมาด้วยกันเถอะ! พวกเราจะเปิดทางให้นะ!」

「เอ๊ะ!? ดะ เดี๋ยว――」

เซน่อนมารับเมลต์พร้อมกับเหล่านักเรียนชายหลายคน และในทันทีที่พูดเช่นนั้นก็จับมือเธอแล้วบังคับดึงออกมาจากยูโกและพาเธอไปยังเขตปลอดภัย

ในขณะที่เมลต์รู้สึกงุนงงต่อการกระทำนั้นซึ่งพูดโดยไม่รอคำตอบ เซน่อนที่เห็นชาวบ้านมายืนขวางทางพวกตนเอง ก็ได้เดาะลิ้นเล็กน้อยและฟันดาบที่ถือในมือขวาเข้าใส่ชาวบ้านคนนั้นให้เห็น

「ชิ ขวางทางเฟ้ย……ไอ้เจ้านี่!!」

「อ๊า!?」

ฉัวะ เสียงฟันดังขึ้น เลือดสีแดงสาดกระเซ็น……ชาวบ้านล้มลงไปโดยไร้ซึ่งเสียงกรีดร้อง

เมลต์ที่ได้เห็นภาพอันน่าตกตะลึงนั้น ใช้มือซ้ายที่ว่างอยู่ปิดปาก และร้องคัดค้านเซน่อน

「ทำอะไรน่ะ……! ไม่เห็นจำเป็นจะต้องฟันเลยนี่นา!」

「กะพลังเวทและลดพลังทำลายแล้ว ออมมือในระดับที่ไม่ถึงตายน่ะ ฉันเองก็ไม่อยากฆ่าคนหรอกนะ」

เซน่อนพูดอย่างภาคภูมิใจเช่นนั้น เมลต์คงจะตั้งใจชื่นชมทักษะการปรับพลังเวทของตนเองเป็นแน่

อีกฝ่ายที่ถูกฟันไปนั้นไม่ได้ตายจริงๆ แต่แค่ในนั้นควรจะมีตัวอักษรคำว่า『ยัง』ติดอยู่ด้วย

เลือดยังคงไหลออกจากปากแผลของชาวบ้านที่ล้มลงไปอย่างต่อเนื่อง ถ้าปล่อยทิ้งไว้ทั้งๆแบบนี้ละก็ ในอนาคตอันใกล้มีความเป็นไปได้สูงที่จะเสียชีวิตเพราะเสียเลือดไปปริมาณมาก

เมลต์เข้าใจดีว่าเพราะเป็นสถานการณ์ฉุกเฉินมันจึงช่วยไม่ได้ จึงพยายามทำความเข้าใจการกระทำของเซน่อน แต่เมื่อเห็นสภาพที่เขาฟันชาวบ้านซึ่งยังไม่ได้สังเกตเห็นทางนี้จากด้านหลัง เรื่องนั้นจึงทำไม่ได้อีกแล้ว

「เยี่ยม โจมตีข้างหลังสมบูรณ์แบบ!」

「ทำไม ทำไมล่ะ……!? ทำไมทำเรื่องโหดร้ายแบบนี้……!!」

เมลต์รีบห้ามเลือดชาวบ้านที่เซน่อนฟันไปในตอนแรก และเข้าจัดการกับบาดแผลของผู้คนที่เซน่อนฟันจากด้านหลังเมื่อกี้

จริงอยู่ที่ดูเหมือนเซน่อนจะทำให้ฝูนชนหมดสติโดยทำให้เกิดแรงกระแทกด้วยพลังเวทพร้อมกับฟันออกไป แต่ถ้าเป็นแบบนั้นน่าจะโจมตีด้วยเวทมนตร์ตามปกติก็พอแล้ว

ทั้งที่ไม่จำเป็นต้องโจมตีถึงตายใส่อีกฝ่ายที่เป็นแบบนี้ และไม่จำเป็นต้องฟันคนที่ไม่ได้เข้ามายุ่งกับทางนี้แท้ๆ……ขณะที่เมลต์กำลังช็อคอยู่ นักเรียนชายที่มาช่วยเธอพร้อมกับเซน่อนก็ส่งเสียงเรียกทั้งสองคน

「คุณเซน่อน! ทางนี้ก็เก็บกวาดเสร็จแล้วครับ!」

「อา ทำได้ดีมาก! ……เมลต์จังก็เข้าใจอยู่ว่าเธอเป็นคนใจดี แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามารักษาเจ้าพวกนั้น ต้องย้ายไปหาทุกคนแล้ว」

「อึก……!!」

เมลต์ส่งเสียงคร่ำครวญอย่างความเจ็บปวดโดยไร้ซึ่งเสียงเมื่อเห็นสภาพที่นักเรียนชายซึ่งเข้ามารายงานถือดาบที่โชกไปด้วยเลือด

พวกเขาคงจะฟันฝูงชนโดยทำตามแบบเซน่อนเมื่อกี้ และต่างกับเซน่อนพวกเขาไม่เชี่ยวชาญการปรับพลังเวทคงจะ“ฟันอีกฝ่ายทิ้ง”ตามความหมายทั้งๆแบบนั้นแน่เมื่อจินตนาการถึงเรื่องนั้น เมลต์ที่หยุดสิ่งนั้นไว้ไม่รู้แล้วว่าความคิดของตนเองมันถูกหรือผิด

(เข้าใจอยู่ว่าตอนนี้เป็นสถานการณ์ฉุกเฉิน แต่ว่าการช่วงชิงชีวิตของคนอื่นแบบนี้มันดีแล้วเหรอ? นั่นคือคนที่ปรารถนาจะเป็นอัศวินวิถีเวทเพื่อปกป้องผู้คนงั้นเหรอ……!?)

การกระทำของพวกเซน่อนมันอาจจะเป็นการกระทำที่ยอมรับได้ แต่ถ้าถามว่าเห็นด้วยไหมก็อีกเรื่อง

เข้าใจได้ว่าไม่มีทางเลือกจนต้องฟันอีกฝ่ายที่มาขวางทาง แต่การฟันผู้คนที่มองเห็นโดยไม่จำเป็นไม่ว่ายังไงก็ยอมรับไม่ได้

ทว่า ทั้งเซน่อนทั้งเหล่านักเรียนชายกำลังทำเรื่องนั้นโดยไม่ลังเล

หรือว่าจะเป็นฝั่งตนเองที่ผิด บางทีพวกเขาที่ตัดสินใจอย่างไร้ความปราณีอาจจะถูกก็ได้……ในขณะที่เมลต์กำลังคิดวิตกกังวลเช่นนั้น เซน่อนได้พยายามฟันดาบใส่ชาวบ้านคนใหม่ที่มาขวางหน้าพวกตนเองอีกครั้งทว่า――

「เซย๊า! ฮ้า!!」

「หวะ……!?」

ยูโกพุ่งเข้ามาเร็วยิ่งกว่านั้น กวาดขาของอีกฝ่ายและเมื่อล้มลงก็ชกเข้าที่ท้องด้วยหมัดK.O

เขายืนยันว่าหัวใจของชาวบ้านคนนั้นที่หมดสติไปยังเต้นอยู่ แล้วพูดกับเซน่อน

「เซน่อน ฉันจะรับมือเจ้าพวกนี้ให้เอง นายไปด้วยกันกับสองคนนั้นแล้วคุ้มกันเมลต์เถอะ」

「หา? ทำไมต้องทำแบบนั้น……?」

「ต่อสู้อยู่ตรงนี้ต่อไปเรื่อยๆมันเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์ใช่ไหมล่ะ? ก่อนอื่นไปรวมตัวกับทุกคนเถอะ พอรวมกันครบแล้วค่อยมุ่งหน้าไปยังเขตปลอดภัย ฉันจะจัดการศัตรูให้เอง นายมุ่งเน้นไปที่การปกป้องเมลต์เถอะ」

「ทำไมฉันต้องทำตามนายด้วยล่ะ? การกำจัดศัตรูตรงนี้ให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้มันง่ายกว่าไม่ใช่รึไง」

เซน่อนคัดค้านคำพูดของยูโกแต่เมลต์เข้าใจได้ว่าเขาอยากจะพูดอะไร

สรุปสั้นๆคือยูโกกำลังบอกเซน่อนว่านายไม่ต้องสู้เพราะอาจจะฆ่าคนได้

การทุบตีมีความเสี่ยงที่จะทำให้บาดเจ็บสาหัสน้อยกว่าการฟัน ไม่ต้องกังวลเรื่องเลือดไหลด้วย

เมลต์อ่านเจตนาที่แท้จริงในคำแนะนำของยูโกผู้ซึ่งไม่ใช่แค่ตนเอง แต่คิดถึงแม้แต่ชีวิตของผู้คนที่มารวมตัวกันได้ จึงแสร้งเล่นละครเพื่อสนับสนุนเขา

「นี่ นี่ แอชคุง รีบไปหาทุกคนกันเถอะนะ ฉันไม่สบายใจจริงๆนะ……」

「มุโฮะ……!?」

เมลต์จับแขนเซน่อน กดหน้าอกของตนเองไปตรงนั้นพร้อมแสร้งทำเป็นสาวน้อยที่หวาดกลัวและไม่สบายใจ

ชั่วขณะหนึ่ง รู้สึกเหมือนมีเสียงน่าขยะแขยงพุ่งออกมาจากเขา……แต่เซน่อนผู้ทำหน้ากล้าหาญได้ตอบกลับมาด้วยท่าทีจริงจังจนถึงขนาดคิดว่าเรื่องนั้นคือความเข้าใจผิด

「ไม่เป็นไรหรอก เมลต์จัง ฉันจะปกป้องเธอเองนะเพราะงั้นวางใจเถอะมาอยู่ข้างๆฉัน――」

「ปะ เป็นห่วงคนอื่นๆที่ไม่ใช่ฉันด้วยน่ะ! พวกชาวบ้านที่ปลอดภัยน่าจะกำลังรอเซน่อนคุงอยู่ที่ไหนสักแห่งใช่ไหมล่ะ? ถ้างั้นต้องไปหาคนเหล่านั้น! ทุกคนน่าจะกำลังรอเซน่อนคุงอยู่นะ!」

「อือ……ก็นะ เรื่องนั้นก็คงใช่……」

เมลต์ยกย่องเขา และยังคงประจบประแจงเรื่อยๆ……พยายามเกลี้ยกล่อมเซน่อนให้ไปยังสถานที่รวมตัวของเหล่านักเรียน

เซน่อนที่ถูกการแสดงของเธอหลอกเก็บดาบและพูดกับเหล่านักเรียนชาย

「ทั้งสองคนพอแล้ว! ก่อนอื่นพาเมลต์จังไปหาทุกคนแล้วคลายความกังวลก่อนเถอะ! ……แบบนี้โอเครึเปล่า?」

「อื้ม! ขอบคุณนะ แอชคุง!」

ดูเหมือนว่าเรื่องราวจะคลี่คลายได้อย่างปลอดภัย เมื่อหันไปมองยูโกในขณะที่คิดเช่นนั้นก็เห็นเขาก้มหัวเล็กน้อยเพื่อขอบคุณความร่วมมือของเมลต์

ไม่น่าเชื่อว่าจะลงเอยด้วยการต้องใช้ทักษะในฐานะเด็กผู้หญิงกับอีกฝ่ายที่เป็นเซน่อนแทนที่จะเป็นเขาขณะที่คิดเช่นนั้น เมลต์ก็ถูกเซน่อนดึงตัวและมุ่งหน้าไปยังสถานที่รวมตัวของเหล่านักเรียน

ระหว่างทางฝูงชนที่เข้ามาโจมตีได้ถูกยูโกทุบตีจนหมดสติ ควบคุมสถานการณ์พร้อมหลีกเลี่ยงอาการบาดเจ็บให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้ และสถานที่นั้นที่ทั้งคณะมาถึงคือบ้านพักแห่งนั้นซึ่งยูโกมีกำหนดการว่าจะเข้าพักค้างคืน