-การประลองครั้งที่สอง! และ……ตัวร้ายกับตัวละครหลักเผชิญหน้า!-

เปิดม่านความวุ่นวายครั้งต่อไป

「พี่สุดยอดจริงๆนะ ต่อสู้ได้ถึงขนาดนั้นด้วยอุปกรณ์เวทประเภทเกราะตกรุ่นน่ะ ทั้งที่อุปกณ์เวทประเภทอาวุธมันแข็งแกร่ง และขอบเขตที่ทำได้กว้างขวางกว่าแท้ๆ」

「เป็นเพราะฟี่ช่วยปรับแต่งให้ด้วยความเอาใจใส่นั่นละ อีกอย่างในกรณีของฉันรู้สึกว่าการเตะต่อยมันเข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบยิ่งกว่าการต่อสู้ด้วยดาบอีกนะ」

「เข้ากันได้อย่างสมบูรณ์แบบเนี่ยนะ ด้วยเหตุผลเล็กน้อยแบบนั้น……」

ฟี่ยิ้มอย่างขมขื่นต่อคำพูดของพี่ชาย แม้ว่าจะถูกยึดกาลันดีลที่เคยใช้มาอย่างยาวนานไปแต่ก็ห่างไกลจากความหดหู่ เมื่อหวนนึกถึงสภาพที่ยูโกสดใสมีชีวิตชีวาก็ปิดปากพูดอะไรไม่ออกไปมากกว่านั้น

ไม่กี่วันหลังจากการต่อสู้กับสัตว์เกราะมารที่เผชิญหน้าระหว่างภารกิจรักษาความปลอดภัยในถนนหลวงมามินต์ ยูโกในตอนนี้ได้แสดงผลงานอันน่าทึ่งในหลายๆด้านยิ่งกว่าเมื่อก่อน

ความรู้สึกชื่นชอบที่มีต่อพี่ชายทั้งก่อนและหลังสูญเสียความทรงจำฟี่ไม่เคยเปลี่ยนไปเลย แต่ถ้ามองจากคนรอบข้างละก็น่าจะเข้าใจและรู้สึกถึงเสน่ห์ของเขาได้มากขึ้นเป็นแน่

จริงอยู่ที่ยูโกมีด้านที่รุนแรง จนกระทั่งพ่ายแพ้ให้กับเพื่อนร่วมชั้นที่ชื่อเซน่อน

ได้ยินมาว่าหลงระเริงกับประสิทธิภาพของกาลันดีลและขาดการฝึกซ้อมด้วย ฟี่เองก็กำลังเป็นห่วงจุดนั้นอยู่

แต่ว่า เมื่อมองผลงานของพี่ชายในตอนนี้ ดูยังไงยูโกก็ไม่เหมือนคนที่ขาดการฝึกซ้อมเลย

พี่ชายผู้ทำลายสัตว์เกราะมารด้วยบลาสเตอร์ที่เป็นอุปกรณ์เวทตกรุ่น และแสดงให้เห็นถึงทักษะโจมตีระยะไกลด้วยการจัดการกับพลังเวทอันน่าทึ่ง นั่นคือนักรบที่ผ่านการฝึกฝนทั้งร่างกายและจิตใจ

แม้จะเกี่ยวข้องกับบุคลิกในตอนนี้แต่จากมุมมองของฟี่พี่ชายก็เป็นประมาณนี้มาตั้งแต่เมื่อก่อนแล้ว ไม่มีอะไรที่เหนือความคาดหมายเป็นพิเศษ

(หรือว่าพี่อาจจะซ่อนความสามารถที่แท้จริงเอาไว้ ที่แพ้ในการประลองเองก็อาจจะตั้งใจ……)

บางทียูโกอาจจะเบื่อหน่ายกับตำแหน่งที่เรียกว่าบุตรชายคนโตแห่งตระกูลอันทรงเกียรติที่น่ารำคาญใจก็ได้

เป็นคนในจุดยืนที่มีศัตรูมากมายทั้งในบ้านและนอกบ้าน อาจจะเหนื่อยกับการใช้ชีวิตแบบนั้น……ฟี่คิดเช่นนั้นจากจุดยืนของฟี่ชาย

หากลองคิดดูดีๆ ทั้งที่ถูกตัดออกจากตระกูลแท้ๆแต่พี่ชายกลับไม่ได้รู้สึกโศกเศร้าถึงขนาดนั้นเลย

ถึงจะมีเรื่องที่คร่ำครวญเพราะท้องหิวไม่มีอาหารกินอยู่บ้าง แต่เมื่อคิดถึงตอนนี้ซึ่งสูญเสียตำแหน่งที่เรียกว่าผู้สืบทอดแห่งตระกูลอันทรงเกียรติ ระดับความโศกเศร้ามันน้อยเกินไปด้วยซ้ำ

ที่ไหนสักแห่งในจิตใจ พี่คงจะต้องการอิสระ นิสัยรุนแรงอาจจะเป็นการแสดงออกถึงความขุ่นเคืองจากความทุกข์ใจที่ถูกผูกมัดไว้กับตระกูลก็ได้

ตอนนี้ที่ถูกปลดปล่อยจากเรื่องต่างๆในตระกูลอันน่ารำคาญใจและสูญเสียความทรงจำ ยูโกจึงสามารถฟื้นคืนตัวตนดั้งเดิมที่หลับใหลอยู่ในส่วนลึกของจิตใจขึ้นมาได้

ที่แสร้งเป็นว่าขาดการฝึกซ้อมเองก็อาจจะเพื่อให้ถูกมองว่าเป็นลูกชายเสเพลจากครอบครัวก็ได้ ฟี่คิดเช่นนั้น

ถึงนั่นจะขัดแย้งกับคำพูดที่ว่าจะให้ตนเองเป็นมือขวาในวันที่ได้สืบทอดตระกูล แต่เรื่องแบบนั้นสำหรับฟี่แล้วจะเป็นยังไงก็ช่าง

ยูโกพี่ชายในตอนนี้ กำลังเพลิดเพลินกับการใช้ชีวิตพร้อมกับแสดงผลงานอันน่าทึ่งออกมาให้เห็น ในฐานะน้องชายเรื่องนั้นมีความสุขอย่างมาก

อยากขอให้พี่ชายสร้างผลงานต่อไปเรื่อยๆเพื่อให้ถูกยอมรับจากผู้คนในฐานะฮีโร่……ในขณะที่ฟีโอบกอดความปรารถนาอันบริสุทธิ์เช่นนั้น ก็มีเงาตกกระทบบนโต๊ะที่มีคนนั่งอยู่พร้อมเสียงทักขึ้น

「ยูโก~ ขอโทษนะ ขอเวลาเดี๋ยวได้ไหม?」

「โอ้ เมลต์……อะไรน่ะสีหน้าดูไม่ดีเลยนะ? เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ?」

「อืม มีปัญหานิดหน่อยน่ะ~ เกี่ยวข้องกับยูโกด้วยเพราะงั้น ตอนนี้เลยอยากจะคุยด้วยหน่อย……」

「ฉัน? อะไรเหรอ? หมายความว่ายังไง?」

เมื่อยูโกที่เป็นห่วงเรื่องที่เมลต์ซึ่งเป็นเพื่อนเพียงไม่กี่คนของตนเอง(หรือที่ถูกคือเพียงคนเดียว)แสดงสีหน้าไม่สบายใจถามว่าเกิดอะไรขึ้น เธอก็ให้คำตอบที่เหนือความคาดหมายมา

เกิดอะไรขึ้นกันแน่ แล้วทำไมตนเองถึงเข้าไปเกี่ยวข้องกับเรื่องนั้นกัน? ยูโกที่เกิดสงสัยมีเครื่องหมายคำถามลอยขึ้นมาบนหัวและ――?

「เจอตัวแล้วละ เมลต์ เอเพ! แถมอยู่ด้วยกันกับยูโก เคลย์ด้วยสินะพอดีเลย!」

「หือ? อะไรน่ะ……?」

เมื่อยูโกที่ได้ยินเสียงคนเดินหลายคนขยับหัวเพื่อชะเง้อมองไปทางด้านหลังของเมลต์ ก็มองเห็นเหล่านักเรียนประมาณห้าถึงสิบคนเดินเข้ามาหาทางนี้เป็นกลุ่ม

ยูโกสังเกตเห็นนักเรียนชายผมบลอนด์ที่ยืนนำหน้านั้นแสดงสีหน้าเคร่งขรึม และมั่นใจว่าเหตุการณ์แย่ๆคงจะเกิดขึ้นกับตัวเองอีกแล้วเป็นแน่

ตามการคาดเดา นักเรียนคนนั้นผลักเมลต์ออกไปแล้วมายืนอยู่เบื้องหน้ายูโก เอามือทั้งสองข้างตบโต๊ะเสียงดังลั่น และพูดขึ้นราวกับร้องคำรามในขณะที่สายตาจ้องมองลุกโชนไปด้วยเปลวไฟแห่งโทสะ

「ยูโก เคลย์! ปลดปล่อยเมลต์เดี๋ยวนี้ซะ!」

————————-‐———————

ไอ้หมอนี่มันผมบลอนด์ไม่ใช่ไอ้เซน่อนนะ