ศึกป้องกัน! แต่ทว่า――

ยูโกสวมบลาสเตอร์พร้อมปลดปล่อยแสงสีแดงเจิดจ้าส่องแสงท่ามกลางความมืดมิดยามราตรีและกระโดดออกจากตัวอาคาร

เขากระโดดเข้าหาฝูงชนที่อยู่ใกล้ที่สุดทั้งๆอย่างนั้นถ่ายเทพลังเวทแล้วชกเข้าที่ส่วนท้องนั้นพร้อมร้องตะโกน

「หมัดพิฆาต! หมัดพลังทำลายพอประมาณ!」

อาจจะคิดว่ามันย้อนแย้งที่ไม่ได้ฆ่าอีกฝ่ายทั้งที่เป็นท่า“พิฆาต”แต่นี่คือหนึ่งในท่าที่ดีที่สุดในเวลานี้

ท่านี้ได้รับแรงบันดาลใจมาจากฉากที่เซน่อนทำให้ชาวบ้านหมดสติด้วยการฟันโดยอาศัยพลังเวทก่อนหน้านี้ เป็นการช่วงชิงสติของอีกฝ่ายด้วยผลกระทบจากพลังเวทไม่ใช่พลังจากการทุบตีแต่เป็นพลังเวทที่ปลดปล่อยออกมาจากหมัด

ท่านี้ทำให้อีกฝ่ายไร้พลังในเวลาที่สั้นที่สุดและไม่ต้องกังวลว่าจะเสียชีวิต เป็น“เบสแมท”ต่อศักดิ์ศรีของฮีโร่ที่ยูโกยึดมั่น

ยูโกทำให้ชาวบ้านที่กลายเป็นฝูงชนไร้พลังคนแล้วคนเล่า พร้อมขอบคุณเซน่อนที่ช่วยเปิดมุมมองใหม่ให้ตนเอง

(เซน่อนก็ว่าไปอย่าง แต่ถ้าปล่อยให้คนอื่นๆรับมือคนพวกนี้ละก็แย่แน่! เพื่อไม่ให้มีผู้เสียหายทั้งสองฝ่าย เราต้องจัดการคนพวกนี้ให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้!)

เมื่อเห็นสภาพที่พวกเซน่อนโจมตีชาวบ้านอย่างไร้ความปราณี คนที่ช็อคไม่ได้มีแค่เมลต์

ยูโกก็ตกใจเมื่อได้เห็นภาพที่ชาวบ้านถูกฟันด้วย ถึงจะคิดว่าทำไมต้องทำถึงขนาดนี้แต่เพราะเข้าใจได้ว่ามันเป็นสถานการณ์ฉุกเฉินเหล่านักเรียนเองก็พยายามอย่างเต็มที่แล้ว จึงฝืนกลืนคำพูดนั้นลงไป

แต่ไม่ได้หมายความว่าจะยอมรับสิ่งที่พวกเซน่อนกำลังทำอยู่

ฮีโร่จะไม่มีทางลงมือกับผู้บริสุทธิ์เด็ดขาด ไม่ว่าตนเองจะเสียเปรียบแค่ไหนก็จะช่วยพวกเขาเอาไว้ให้ได้นั่นแหละคือฮีโร่

เมื่อตัดสินใจว่าจะเป็นฮีโร่ในโลกนี้แล้วก็ต้องทำตามศักดิ์ศรีนั้นและช่วยเหลือผู้คนในหมู่บ้านนี้ให้ได้……ตรงหน้ายูโกที่เตรียมใจอย่างแน่วแน่เช่นนั้นมีดาบสีม่วงที่บินเข้ามาเปล่งแสงพร้อมระเบิดออก ชาวบ้านคนหนึ่งถูกซัดกระเด็นไปด้วยแรงกระแทกนั้น

คึก……ยูโกที่เห็นเขาครวญครางเล็กน้อยและหยุดเคลื่อนไหว ได้หันไปและกล่าวชมเชยต่อบุคคลที่ทำสิ่งนั้น

「ใช้ได้เลยนะ เมลต์! ทำให้ดาบระเบิดก่อนที่เกือบจะเข้าถึงตัว สุดยอดเลยนี่นา!」

「เอะเหะเหะ~! เพราะฝึกฝนควบคุมพลังเวทเพื่อสร้างดาบรูปร่างหลายๆแบบด้วยซอร์ด ริงมาเยอะเลยละนะ~!」

ขณะที่พูดเช่นนั้นเมลต์ก็สร้างมีดขนาดเล็กขึ้นแล้วขว้างสิ่งนั้น ปักยึดกางเกงของชาวบ้านที่กำลังเข้ามาใกล้ยูโกไว้

ยูโกทำให้ชายคนนั้นหมดสติด้วยการชกหนึ่งหมัดเบาๆจนล้มกระแทกพื้นเสียงดัง เขาชูกำปั้นขึ้นเพื่อขอบคุณเมลต์ที่อ่านความคิดของตนเองออกและช่วยให้การสนับสนุน

「ลุยด้วยสภาพนี้กันเถอะ! จัดการกับผู้คนมากมายด้วยพวกเราให้มากที่สุดเท่าที่ทำได้!」

「อื้ม!!」

ไม่รู้ว่าจะมีจำนวนฝูงชนที่ออกมาจากหมอกเท่าไหร่

ตอนนี้มากกว่าครึ่งของคนในหมู่บ้านแปลกไปแล้ว ถ้ารวมกับนักปีนเขาละก็มีความเป็นไปได้ว่าผู้ที่เป็นศัตรูและเข้ามาโจมตีพวกตนเองจะมีเกือบร้อยคน

คนเหล่านั้นเองก็ต้องช่วยเหลือ เหล่าเด็กๆและคนแก่ที่อยู่ข้างหลังเองก็ต้องช่วย การที่ไม่ว่าทางไหนก็ปล่อยไปไม่ได้มันคือหนึ่งในส่วนที่ยากที่สุดของฮีโร่

แม้จะคิดเช่นนั้นยูโกก็ยังคงต่อสู้ต่อไปเพื่อบรรลุภารกิจของตนเองอย่างเต็มที่ แต่ก็มีเสียงร้องขอความช่วยเหลือของเด็กส่งมาถึงเขา

「คะ ใครก็ได้! ช่วยด้วย!!」

「อ๊ะ! นั่นมัน!!」

เด็กชายตัวเล็กกำลังซ่อนตัวจากฝูงชนในเงามืด

เด็กคนนั้นซึ่งในที่สุดก็ถูกเจอตัว กำลังถูกฝูงชนหลายคนเข้าโจมตี

ยูโกสังเกตเห็นวิกฤตของเด็กในทันทีจึงกระโดดโดยการถ่ายเทพลังเวทไปที่ข้อเท้าทั้งสองข้าง ฝ่าเข้าไประหว่างฝูงชนกับเด็กคนนั้นและใช้ตัวเองเองเป็นโล่ปกป้องเด็ก

ยูโกเปิดทางฝูงชนที่เข้ามาโจมตีทีละคนและทำให้ไร้พลังด้วยหมัดพร้อมตะโกนบอกเด็ก

「หนีไปเร็ว! วิ่งไปหาพี่สาวคนนั้นซะ!!」

「อะ อื้ม!!」

ไม่ใช่แค่ฝูงชนที่ลุกไล่เข้ามา หมอกแดงนั้นก็กำลังเข้ามาใกล้ตรงนั้นแล้วด้วย

ยูโกเข้าใจดีว่ามันเป็นเวลาคับขัน จึงพุ่งออกไปรับหน้าที่หยุดฝูงชนเอาไว้อย่างฉิวเฉียดเพื่อปกป้องเด็กที่พบเห็น

เมลต์เองก็เข้าใจความคิดเช่นนั้นของเขา จึงยิงดาบพลังเวทออกไปเพื่อคุ้มกันเด็กที่กำลังเข้ามาทางนี้

ในที่สุดเด็กคนนั้นก็เข้ามาหาตนเองได้อย่างปลอดภัยเธอสวมกอดเขาซึ่งกำลังร้องไห้พร้อมพูดอย่างอ่อนโยนเพื่อให้ใจเย็นลง

「ไม่เป็นไรแล้วนะ เดี๋ยวหนีออกจากที่นี่ด้วยกันกับพี่นะ」

「อืม……ขอบคุณนะ พี่สาว……!」

ดูเหมือนว่าเด็กชายจะใจเย็นลงแล้วเพราะได้อยู่ข้างๆคนที่ช่วยปกป้องตนเองได้ในระดับหนึ่ง

ที่เหลือคือ ล่าถอยจากตรงนี้ เมลต์เงยหน้าขึ้นเพื่อจะบอกกับยูโกว่าสามารถปกป้องเด็กได้อย่างปลอดภัยแล้ว และในตอนนั้นเอง

「เหวอ!?」

「ยะ ยูโก!?」

เมื่อเธอได้ยินเสียงร้องของยูโกแล้วหันไปทางเขา ก็เห็นภาพยูโกที่ล้มอยู่บนพื้นตรงนั้น

เขายืนขึ้นแล้วหันกลับ แต่ตนเองได้ติดอยู่ระหว่างกำแพงฝูงชนที่แยกออกมากับพวกเมลต์และหมอกแดงที่ลุกไล่เข้ามาจากทางด้านหลัง

「รอเดี๋ยวนะยูโก ฉันจะช่วยเดี๋ยวนี้――」

หากปล่อยไปแบบนี้ไม่ดีแน่ ยูโกคงจะถูกหมอกแดงนั่นกลืนกิน

เมลต์พยายามจะเข้าไปหาเพื่อช่วยเหลือเขาทันที แต่แขนนั้นก็ถูกใครบางคนคว้าเอาไว้พร้อมกับห้ามปรามการกระทำนั้น

「หยุดนะเมลต์จัง! ช่วยยูโกไม่ทันแล้ว!」

「ปล่อยสิ! ยังทันอยู่นะ! ยังช่วยได้อยู่! เพราะงั้นปล่อยนะ!」

จริงอยู่ที่ยูโกถูกฝูงชนรายล้อม และกำลังตกอยู่ในวิกฤตแต่หากตนเองร่วมมือละก็น่าจะฝ่าวงล้อมนั้นออกมาได้

แม้เมลต์จะมั่นใจเช่นนั้นและตะโกนบอกเซน่อนที่จับแขนตนเองไว้ แต่เขาไม่ยอมปล่อยมือนั้น

ในระหว่างที่พูดเช่นนั้นหมอกก็ได้เข้าใกล้ยูโก……และกลืนกินเขาเข้าไปในท้ายที่สุด

「ไม่จริง ยูโก……」

「ขอโทษด้วย ฉันแค่ไม่อยากให้เธอโดนลากไปกับยูโก」

เซน่อนกล่าวขอโทษอย่างรู้สึกผิดกับเมลต์ซึ่งตกตะลึงที่ได้เห็นภาพที่ยูโกถูกหมอกแดงกลืนกิน

หลังจากทำเช่นนั้นเขาก็ตะโกนบอกเหล่านักเรียนที่ยังคงต่อสู้อยู่

「ทุกคนล่าถอย! หมอกไล่เข้ามาแล้ว! จะไล่ตามกลุ่มที่ล่วงหน้าไปก่อนแล้วนะ! เร็วเข้า!!」

ออกคำสั่งล่าถอย……เขาตัดสินใจทิ้งยูโกที่ถูกหมอกกลืนกินแล้วหนีออกจากสถานที่แห่งนี้ และหันไปปลอบใจ ให้กำลังใจเมลต์ที่น่าจะกำลังรู้สึกหดหู่ ทว่าเธอไม่อยู่ตรงนั้นแล้ว

เมลต์กอดเด็กที่ยูโกและตนเองช่วยเอาไว้ ระงับความเศร้าอย่างหมดสิ้นแล้วหนีจากหมอก

แม้จะรู้สึกผิดที่ทิ้งยูโกเอาไว้แล้วหนีมา แต่ถ้าเป็นเขาละก็น่าจะบอกให้ทำเช่นนี้อย่างแน่นอน จากนั้นเด็กชายก็ได้ถามเธอ

「พี่สาว พี่ชายคนเมื่อกี้ล่ะ?」

「……ไม่เป็นไร ไม่เป็นไรหรอก ยูโกแข็งแกร่งต้องไม่เป็นไรแน่นอน เพราะงั้นตอนนี้ไปด้วยกันกับพี่เถอะ เนอะ?」

คำพูดนั้นซึ่งพยายามบอกกับเด็กชาย รู้สึกได้ว่าเมลต์พยายามบอกตัวเองด้วยเช่นกัน

ถึงแม้จะคิดว่าถ้าเป็นยูโกคงไม่เป็นไร แต่ก็เสียใจกับความอ่อนแอของตนเองที่ไม่สามารถเชื่อเรื่องนั้นอย่างสุดหัวใจได้ เธอวิ่งไปเพื่อหนีจากหมอกแดงพร้อมเหล่าเพื่อนนักเรียน