โจมตีกะทันหัน……จุดเริ่มต้นของเหตุการณ์

「……ฟี่? เป็นอะไรไปเหรอ?」

　――ฟี่ไม่ได้มองมาทางนี้ ทั้งที่เอะอะเสียงดังขนาดนั้น แถมพี่ชายยังอยู่ในสถานการณ์ที่ถูกตั้งข้อหาแท้ๆ แต่เขาไม่ได้สนใจเรื่องนั้นเลย กำลังจ้องมองท้องฟ้าอันห่างไกลที่ไหนสักแห่ง

ขณะที่ยูโกซึ่งรู้สึกไม่สบายใจกับสภาพนั้นเดินเข้าไปใกล้เขาชั่วพริบตาที่ส่งเสียงเรียกอีกครั้ง ฟี่ก็พึมพำเบาๆด้วยเสียงสั่นเครือ

「……“มาแล้ว”」

「หา……? มาแล้ว? ที่ว่ามาแล้วเนี่ยอะไรเหรอ?」

「ไม่รู้ ถึงจะไม่รู้แต่มีอะไรบางอย่างกำลังมา……!」

ยูโกรู้สึกได้ถึงสิ่งไม่น่าอภิรมย์ในคำพูดของฟี่ซึ่งจ้องมองไปยังที่ไกลแสนไกล เขาหันไปมองรอบๆ

ชั่วพริบตานั้นก็ได้ยินเสียงกรีดร้องจากทางอาคารเรียน

「อะไรน่ะ……? เกิดอะไรขึ้น?」

「เฮ้ย มันแปลกๆนะ!? เอะอะเสียงดังขึ้นเรื่อยๆแล้ว!」

「……ฟี่ห้ามออกห่างจากตัวฉัน อยู่ให้ใกล้ที่สุดเท่าที่จะทำได้」

「อะ อืม……!」

เมื่อมาถึงตรงนี้แม้แต่ยูโกก็เข้าใจได้ว่ากำลังมีสถานการณ์ผิดปกติเกิดขึ้น

เขาดึงฟี่เข้ามาไว้ข้างตัว ตั้งสมาธิเพื่อให้สามารถเปิดใช้งานบลาสเตอร์ได้ทุกเมื่อพร้อมหันหน้าไปทางแหล่งที่มาของเสียง กำหมัดแน่นในขณะที่รับรู้ได้ถึงสัญญาณอะไรบางอย่างซึ่งกำลังเข้ามาใกล้ทางนี้

แซ่กแซ่ก เสียงดังผ่านพงหญ้า สิ่งนั้นหยุดลงอย่างกะทันหันพร้อมความเงียบงันที่มาเยือนในพริบตา

และ……ชั่วพริบหลังจากนั้นเงาสีดำได้กระโจนออกมาเข้าโจมตีนักเรียนชายที่เคยคว้าคอเสื้อของยูโกก่อนหน้านี้

「เหวอ! ว๊ากก!?」

「อะ อะไรน่ะ!? มันอะไรกัน!?」

ในเวลาเดียวกันกับที่เสียงกรีดร้องของนักเรียนชายซึ่งถูกอะไรบางอย่างสีดำที่กระโจนออกมาพุ่งชนดังขึ้น อะไรบางอย่างนั้นก็เข้าโจมตีเหล่าผู้ติดตามของรัชทีละคนๆ

ยูโกปัดสิ่งนั้นที่พุ่งเข้ามาหาพวกตนเองและเตะกระเด็นไป เมื่อเห็นรูปร่างของผู้โจมตีที่นอนอยู่บนพื้นก็ถึงกับตกตะลึง

「บ้าเอ๊ย ปูอีกแล้วเรอะ!? ทำไมฉันถึงต้องมีความสัมพันธ์แย่ๆกับเจ้าพวกนี้ด้วยฟะ!?」

ยูโกซึ่งได้เห็นเหล่าปูขนาดเล็กที่ปกคลุมไปด้วยเปลือกสีดำคร่ำครวญด้วยความรู้สึกรำคาญใจ

มาร์กอส ชายเมื่อวันก่อน และครั้งนี้ทำไมพวกประเภทเปลือกแข็งถึงได้มาปรากฏตัวต่อหน้าตนเองเช่นนี้กันแม้จะคิดเช่นนั้น แต่เขาก็ทำการกระทืบโดยมุ่งเป้าไปตรงส่วนท้องที่อ่อนนุ่มซึ่งเป็นจุดอ่อนของปู

「ใจเย็นๆ อย่าตื่นตระหนก! ถึงเจ้าพวกนี้จะจำนวนเยอะแต่ไม่ได้แข็งแกร่งขนาดนั้น! ถ้าจัดการอย่างใจเย็นถึงจะเป็นตัวที่มีชีวิตก็น่าจะพอทำอะไรได้อยู่!」

ขณะส่งเสียงไปที่เหล่านักเรียนซึ่งสูญเสียความสงบและหวาดกลัวเหล่าปูสีดำที่ปรากฏตัวขึ้นมาอย่างกะทันหัน ยูโกเข้าปิดฉากศัตรูหนึ่งตัวและอีกหนึ่งตัว

ฟี่ซึ่งสีหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัวส่งเสียงเรียกเขาที่กำลังช่วยเหลือนักเรียนที่กำลังถูกโจมตี และกำจัดศัตรูโดยไม่ได้แปลงร่างด้วยบลาสเตอร์

「พี่ เกิดอะไรขึ้น? ทำไมสัตว์ประหลาดแบบนี้ถึงมาอยู่ในสถาบันได้?」

「ไม่รู้เลย นี่เองก็คงจะเป็นฝีมือของสัตว์เกราะมารล่ะมั้ง? เจ้านั่นเข้ามาภายในสถาบันนี้รึเปล่า……?」

อย่างที่คิด ถ้าเป็นปูก็คิดถึงไคจินตัวนั้นที่หนีรอดไปวันก่อน……แต่ถึงอย่างนั้นที่นี่คือสถาบันขนาดใหญ่ที่คอยบ่มเพาะอัศวินวิถีเวท ได้ยินมาว่าการรักษาความปลอดภัยค่อนข้างดีด้วย

ชายคนนั้นหลุดรอดผ่านสายตาของหน่วยรักษาความปลอดภัยที่กำลังตามหาตนเอง แล้วลักลอบเข้ามาในสถาบันลูมินัสได้ยังไง? นอกจากนี้ ความสามารถในการอัญเชิญพวกสัตว์ประหลาดลูกสมุนเช่นนี้ตอนต่อสู้กันก่อนหน้านี้ไม่น่าจะมีอยู่

ฟังจากเสียงกรีดร้องที่ได้ยินมาจากอาคารเรียน ปูสีดำพวกนนี้น่าจะกำลังอาละวาดอยู่ทางนั้นด้วย

โชคดีที่เจ้าพวกนี้ไม่ได้แข็งแกร่งอะไร ถ้าตั้งสติเหล่านักเรียนก็น่าจะพอรับมือได้

「สีเปลี่ยนไป มีความสามารถแบบนี้เพิ่มเข้ามา……หรือว่าจะเติบโตขึ้นงั้นเหรอ!?」

หลังจากพ่ายแพ้ให้ตนเองและมาร์กอส ชายคนนั้นอาจจะเสริมแกร่งร่างกายตนเองด้วยวิธีอะไรบางอย่าง

ถ้าหากใช่ละก็ อาจจะใช้พลังนั้นลักลอบเข้ามาในสถาบันลูมินัสเพื่อแก้แค้นพวกตนเองก็ได้……ขณะที่ยูโกคิดเช่นนั้น ฟี่ที่เห็นอะไรบางอย่างก็ร้องเรียกเขา

「พะ พี่! ดูนั่นสิ!!」

เมื่อมองไปทางที่ฟี่ซึ่งตะโกนเช่นนั้นชี้ไป ก็มองเห็นชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังเดินโซเซมาทางนี้

เขาซึ่งมีผมสีขี้เถ้าหม่นหมองหลังจากก้าวมาข้างหน้าสองสามก้าวก็ดูเหมือนว่าน่าจะถึงขีดจำกัดและล้มลงตรงที่แห่งนั้น ยูโกรีบวิ่งเข้าไปหาและร้องเรียกเขา

「เฮ้ แข็งใจไว้! เซน่อน! เกิดอะไรขึ้น!?」

「อั๊ก อุก อึก……! คึก……!!」

「……บาดเจ็บสาหัสมาก คนๆนี้ที่เอาชนะพี่ในการประลองทำไมถึงเป็นแบบนี้ได้……!?」

ฟี่เห็นสภาพเซน่อนที่เครื่องแบบทั้งตัวฉีกขาด บาดเจ็บไปทั่วร่างพึมพำออกมาด้วยความตกใจ

เขาซึ่งเป็นหนึ่งในคนที่น่าจะมีพลังมากที่สุดภายในสถาบัน ได้รับบาดแผลถึงเพียงนี้……ยูโกอุ้มเซน่อนและพูดกับน้องชายที่กำลังตกใจเช่นนั้น

「ตอนนี้พาหมอนี่ไปห้องพยาบาลก่อนเถอะ ถ้าปล่อยทิ้งไว้ทั้งแบบนี้ได้ถูกฝูงปูกินแน่!」

「อะ อืม!」

ฟี่เริ่มออกวิ่งอีกครั้งไล่ตามหลังพี่ชายซึ่งวิ่งโดยแบกเซน่อนไว้บนไหล่

ขณะวิ่งผ่านสถาบันลูมินัสซึ่งอยู่ในสภาพตื่นตระหนกด้วยกันกับน้องชาย ยูโกจ้องมองใบหน้าของเซน่อนที่หมดสติและพึมพำด้วยเสียงเบาๆ

「เกิดอะไรขึ้นน่ะ คุณวีรชน นายแข็งแกร่งกว่าฉันไม่ใช่รึไง? ใครเป็นคนทำกันแน่……?」