Side:ตัวละครหลัก (เรื่องราวของชายที่ให้ความสำคัญกับประสิทธิภาพ)

「ทุกนาย อย่าประมาทละ ไม่รู้ว่ามันจะปรากฏตัวตอนไหน อย่าหย่อนยานและตั้งท่าเตรียมสกัดกั้นเอาไว้」

ช่วงบ่ายของวันรุ่งขึ้น……หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยกำลังสร้างแนวป้องกันเพื่อเตรียมพร้อมรับมือกับการปรากฏตัวของม้าโครงกระดูก และกำลังตะโกนบอกลูกน้องเช่นนั้น

ตามคำพูดนั้น ไม่มีใครคาดการณ์ได้ว่าสัตว์มารจะปรากฏตัวเวลาไหน สิ่งที่พวกตนเองสามารถทำได้มีแค่เตรียมตัวให้พร้อมเพื่อจะได้ไม่มีปัญหาเมื่อเวลานั้นมาถึงเท่านั้น

ถึงวันก่อนการขับไล่ม้าโครงกระดูกจะประสบความสำเร็จ แต่หากพูดตามตรงละก็มันเป็นผลลัพธ์ที่เทียบเท่ากับความพ่ายแพ้  

หากไม่สามารถปราบปรามสัตว์มารได้อย่างสมบูรณ์ละก็ ผู้คนในชุมชนที่อยู่ข้างหน้านี้คงจะไม่สามารถใช้ชีวิตกันอย่างสงบสุขได้

อัศวินวิถีเวทที่คอยปกป้องวิถีชีวิตและชีวิตของผู้คน เขาซึ่งมีภาคภูมิใจต่องานในฐานะหน่วยรักษาความปลอดภัยที่มีจุดมุ่งหมายเช่นนั้น ได้ยืนยันสภาพของเหล่าลูกน้องพร้อมมีความรู้สึกอันเร่าร้อนต่อภารกิจและ――?

「อื๋ม……?」

――ก็ได้สังเกตเห็นคนที่ไม่คุ้นหน้าหนึ่งคนในหมู่คนเหล่านั้น

ชุดที่สวมอยู่ตั้งแต่บนลงล่างเป็นสีดำล้วน ชายหนุ่มคนนั้นมีดาบคู่ที่ให้ความรู้สึกเหมือนเป็นอาวุธพิเศษอยู่ที่ด้านหลัง มองเห็นเป็นเพียงเด็กมากกว่าจะเป็นคนหนุ่มสาว

「ธะ เธอ มาทำอะไรตรงนี้น่ะ? พื้นที่นี้อยู่ระหว่างการปิดกั้น ตอนนี้มีสัตว์มารอันตรายปรากฏตัวออกมาเพราะงั้นรีบออกไปจากสถานที่นี้……」

「รู้อยู่แล้วละ เพราะงั้นผมถึงได้มาที่นี่ไงล่ะ」

「หา……?」

หัวหน้าหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ร้องบอกชายหนุ่มคนนั้น……ไอแซคซึ่งแอบเข้ามาจากที่ไหนสักแห่ง แสดงสีหน้าไม่เข้าใจเมื่อได้ยินคำตอบของเขา

ไอแซคเหลือบมองสีหน้าของอีกฝ่ายที่เป็นเช่นนั้น เค้นจมูกเล็กน้อยพร้อมเมินคำพูดของอีกฝ่ายและหันหน้ากลับจ้องมองไปยังทุ่งหญ้า

「……น่าจะได้เวลาแล้วสินะ」

เนื้อหาในคำร้องนี้คุ้นเคยดีอยู่แล้ว รางวัลที่จะได้รับตรงนี้ก็ด้วย

มันคือไอเทมที่มีประโยชน์ในช่วงเริ่มต้น ไอแซคซึ่งมาที่นี่เพื่อเป้าหมายในการได้สิ่งนั้นมาครอง ยิ้มออกมาพร้อมยืนยันผลลัพธ์สกิล【ซ่อนเร้น】ของตนเอง

(ดีจริงๆที่เรียนรู้มา ถึงขนาดนี้แล้วคงไม่มีใครเรียกให้หยุดได้แล้วละ ที่ตาลุงนี่เห็นเข้าก็เพราะจงใจปลดสกิลละนะ)

ด้วยการลบร่องรอยของตนเองทำให้ศัตรูตรวจจับได้ยาก ช่วยให้หลบเลี่ยงการโจมตีจากอีกฝ่ายได้ง่ายขึ้นสกิล【ซ่อนเร้น】คือหนึ่งในสกิลโปรดของไอแซคในยามที่เล่น『ลูมินัส ฮิสทรี่』ก่อนเกิดใหม่

เขาที่ยืนยันแล้วว่าผลลัพธ์ของสกิลนั้นสามารถเปิดใช้งานได้เกินขอบเขตที่เกมกำหนด นอกเหนือจากเวลาสำรวจฟิลด์และในการต่อสู้เช่นนี้ พึงพอใจกับผลลัพธ์ของสกิลซึ่งมีประโยชน์มากกว่าที่คิดไว้

ถึงจะเป็นความคิดที่ต่ำทรามนิดหน่อย แต่หากใช้สกิลนี้ละก็จะสามารถทำอะไรที่อยากทำอย่างพวกขโมยของหรือถ้ำมองก็ได้ไม่ใช่รึไง~กัน แต่ว่าเรื่องแบบนั้นมันเป็นพฤติกรรมที่ไม่เหมาะสมในฐานะวีรชนเพราะงั้นควรหยุดจะดีกว่านะ~ เขาที่กำลังคิดเรื่องต่ำทรามเช่นนั้น เมื่อสัมผัสได้ถึงสัญญาณที่เข้ามาใกล้ทางนี้ก็ยิ้มออกมาโดยที่มุมปากยกขึ้นเล็กน้อย

「มาแล้วมาแล้ว เวลาเป๊ะพอดีเลยแฮะ」

สัตว์มารที่วิ่งมาทางนี้พร้อมอาบแสงแดด……ไอแซคพึมพำอย่างมีความสุขเมื่อเห็นสเกลตันโบนม้าโครงกระดูก

เขาซึ่งยินดีกับการปรากฏตัวของตัวตนซึ่งเป็นหัวใจหลักของเควส ตรวจจับถึงตัวตนของศัตรูได้พร้อมกับวิ่งเข้าใส่อีกฝ่ายในทันที

「เอาไปกินซะ!【วิชาสะบั้นต่อเนื่อง】!!」

「กรร!!」

ด้วยการอาศัยสเตตัสความคล่องตัวที่สูงไอแซคเข้าประชิดม้าโครงกระดูกในทันที และจับดาบคู่พร้อมเปิดใช้งานสกิลต่อสู้

ขวาและซ้าย เมื่อเหวี่ยงแขนที่ถือดาบทั้งสองข้างออกและฟาดฟันเป็นแนวนอน ม้าโครงกระดูกที่ถูกโจมตีด้วยความประหลาดใจกับความเร็วที่เหนือความคาดหมายก็หลุดเสียงครวญครางออกจากปาก

「ชายหนุ่มนั่นเร็วชะมัด! ไม่น่าเชื่อว่าจะโจมตีมันได้ง่ายดายขนาดนั้น……!?」

「ตะ แต่ว่า เป็นใครกันน่ะ? พลเรือน……งั้นเหรอ?」

（อา……! นี่แหละ นี่แหละ! สายตาและคำพูดแห่งความนับถือที่มีต่อนักดาบมากฝีมือที่ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหัน! รู้สึกดีชะมัด~!!）

ในการต่อสู้ในเกมจะไม่ได้ยินปฏิกิริยาของผู้คนโดยรอบ

ในขณะที่ตนเองซึ่งเป็นตัวละครหลักกำลังต่อสู้กับสัตว์มารอันตรายผู้คนที่กำลังเฝ้ามองการต่อสู้นั้นกำลังพูดถึงเรื่องตนเองอยู่ มันทำให้หัวใจของไอแซครู้สึกมีความสุขจนทนไม่ไหว

แม้ว่าหน่วยรักษาความปลอดภัยจะเข้าต่อสู้ทั้งหมดแต่ก็เป็นสัตว์มารที่ต่อสู้อย่างยากลำบาก และนักดาบปริศนาที่เข้าต่อสู้ได้อย่างสูสีด้วยตัวคนเดียว นั่นคือตนเองในตอนนี้

ถึงแม้จะเป็นพวกตัวประกอบในโลกนี้ แต่การได้รับการปฏิบัติอย่างเคารพจากเหล่าอัศวินวิถีเวทซึ่งเป็นมือโปรในสายงานนั้นก็ไม่ได้รู้สึกแย่อะไร ม้าโครงกระดูกเริ่มโจมตีโต้กลับใส่เขาที่กำลังคิดเช่นนั้น

「ฮิ ฮี่!!」

「โอ๊ะโอ๋!? อันตราย อันตราย……!!」

เขาอาศัยความคล่องตัวที่สูงหลบเลี่ยงการโจมตีวงกว้างด้วยเปลวเพลิงได้

ไอแซครักษาระยะห่างกับอีกฝ่าย จ้องมองจากด้านหน้าตรงๆ เฝ้าดูทีท่าของม้าโครงกระดูกพร้อมกับเผยยิ้มออกมา

(โทษทีนะ ต้องขอให้นายตายตรงนี้ละ เพราะทางนั้นมันง่ายกว่ายังไงละ……!!)

จุดจบของเควสนี้ จะแบ่งออกเป็นสองเส้นทางตามการเลือกของผู้เล่น

สิ่งที่เป็นจุดเปลี่ยนทางแยกนั้นคือการต่อสู้นี้……สตอรี่จะเปลี่ยนไปโดยขึ้นอยู่กับว่าได้โค่นม้าโครงกระดูกตรงนี้หรือไม่

หากไม่ได้ฆ่าม้าโครงกระดูกตรงนี้ละก็จะเข้าสู่สตอรี่กูดเอนดิ้ง……ทว่ารางวัลที่ไอแซคต้องการนั้นถึงแม้จะเอาชนะม้าโครงกระดูกตรงนี้ก็สามารถรับได้เหมือนกัน

ในกรณีที่ต้องการกูดเอนดิ้ง จะกลายเป็นว่าหลังจากนี้จะต้องเข้าสู่การต่อสู้อันน่ารำคาญอีกครั้ง แม้ว่าจะได้รับค่าประสบการณ์แต่การมุ่งไปยังเส้นทางนั้นมันไม่มีประสิทธิภาพดีนักและลำบากสำหรับเขา

สิ่งที่ไอแซคต้องการคือรางวัลในเควสนี้เท่านั้น ไม่ใช่เอนดิ้งที่สมบูรณ์แบบ

หากคิดถึงประสิทธิภาพละก็ การโค่นม้าโครงกระดูกตรงนี้รับของที่ต้องการแล้วจากไปน่าจะดีกว่า

หากสามารถบรรลุเป้าหมายนั้นได้ละก็……ม้าโครงกระดูกจะเป็นยังไงก็ช่าง หน่วยรักษาความปลอดภัย ผู้คนที่มาเยือนที่ราบนี้ หรือผู้คนที่อาศัยอยู่ละแวกใกล้เคียงจะเกิดอะไรขึ้นก็ไม่สน

สุดท้าย พวกนั้นก็แค่ตัวประกอบ ไม่รู้จักทั้งชื่อทั้งหน้า เพราะเรื่องของคนที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับชีวิตของตนเองมันไม่ใช่เรื่องที่ต้องรู้ยังไงล่ะ

(รีบโค่นเจ้านี่ แล้วรับไอเทมดรอป~! ประสิทธิภาพมันสำคัญเหนือสิ่งอื่นใดละนะ!)

ไอแซคคิดจะจบงานด้วยการฆ่าม้าโครงกระดูกในทันที โดยไม่ได้มีความรู้สึกผิดอะไรเป็นพิเศษ

เขาพยายามเหวี่ยงดาบคู่ด้วยความรู้สึกดีพร้อมกับความรู้สึกประหลาดใจและความนับถือจากสมาชิกหน่วยรักษาความปลอดภัย แต่ในขณะนั้นเอง

「รอเดี๋ยวก่อน! ช่วยหยุดการต่อสู้กับเจ้านั่นที!」

———————————————-

-หายไปนานเลยฮ่า มังงะไม่ออกสักทีไม่ค่อยมีไฟแปลเลย